Μηδενική χωροχρονική οντότητα.

  

    Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν ποτέ ένας οποιοσδήποτε νούς,ανθρώπου ή ζώου ή ακόμη και εξωγήινου να μπορεί να συλλάβει,να κάνει μια οποιαδήποτε σκέψη,αφού ο εγκέφαλος
που υποτίθεται πως επεξεργάζεται τους διαφόρους ερεθισμούς απο τους οποίους προκαλούνται οι σκέψεις,αποτελείται αυτός ο εγκέφαλος από μόρια,τα μόρια απο άτομα και τα τελευταία απο διάφορα μικροσωματίδια που το καθένα απέχει από το αμέσως επόμενο του χιλιάδες ή εκατομμύρια φορές τη διάμετρό του,ο χώρος δηλαδή μεταξύ των ατόμων  ή και σωματιδίων είναι κενός απο σωματίδια,όπως ακριβώς και η δομή οποιουδήποτε μικροσωματιδίου,που αποτελείται απο άλλα σωματίδια που απέχουν πάρα πολύ μεταξύ τους.Το ίδιο συμβαίνει και όταν δεχόμαστε σωματίδια απο μια ορισμένη ακτινοβολία (π.χ. τα φωτόνια,ηλεκτρόνια κλπ που,ερχόμενα απο ένα αμάξι,μας πληροφορούν οτι αυτό το αμάξι είναι λ.χ. μπλέ) οπότε κενό (αυτό των σωματιδίων από το χρώμα του αμαξιού) πάνω σε κενό (αυτο των εγκεφαλικών μας κυττάρων) πώς να επιδράει και πού;

    

Το ίδιο συμβαίνει και με την κίνηση και τον χρόνο,που δεν μπορούμε να πάμε πουθενά αφού είμαστε υποχρεωμένοι να διανύουμε,πρώτα απο όλα,την μικρότερη απόσταση,χωρική ή χρονική,οπότε πάντοτε μηδρνικές χωροχρονικές αποστάσεις θα διανύουμε,μένοντας ουσιαστικά στην ίδια θέση,εκτός και αν αυτή η χωροχρονική στιγμή,που ισούται με το μηδέν,την πολλαπλασιάσουμε με το Άπειρο,οπότε αυτό το γινόμενο μας δίνει κάτι διαφορετικότερο του μηδενός.Όμως αυτό το Άπειρο ο άνθρωπος δεν μπορεί να το "χειριστεί",γιατό πάντοτε μετρήσιμες αποστάσεις είναι υποχρεωμένος να διανύει,εκτός και αν "δανεισθει"μέσα απο την ίδια την ψυχή αυτού του συστελλόμενου,πλέον,Σύμπαντος,που στον μέγιστο βαθμό της συστολής του ταυτίζεται με το Μηδέν,ένα Μηδέν όμως που μέσα του διαθέτει άπειρη δομή,απειρική συχνότητα ,απ'όπου παίρνουν και τα διάφορα ζωντανά για να μπορούν να εκτελούν χωροχρονικές κινήσεις.Γιατί μετά την φάση του διαστελλόμενου Σύμπαντος,που τώρα διανύουμε,θα επακολουθήσει η συστολή του μέχρι το Απόλυτο Μηδέν του,οπότε μέσα σ'αυτό το λεγόμενο zero point παρατηρούνται οι κβαντικές κυμάνσεις μηδενικού εύρους,έχουμε να κάνουμε δηλαδή με ένα Μηδέν που πάλλει απο το Άπειρο της συχνότητάς.

    Ναί,αλλά τότε,μέσα σ'αυτό το άκρον άωτον της συστολής του Σύμπαντος,κατοικοεδρεύει ένας διαφορετικότερος απο τα παραπάνω Νους,Αυτός που μας ονειρεύεται,γιατί μόνο αν απο κατιτί δικό Του,όπως είναι αυτό το όνειρό Του,πάρουμε εμείς στοιχείο Του,μπορούμε να ξεπεράσουμε την Μηδενική χωροχρονική οντότητα.