tag:blogger.com,1999:blog-90509603664518547342024-02-20T03:01:18.506+02:00Zil-LandΗ προσωπική μου Χώρα.Unknownnoreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-81711746100727988212012-02-15T21:57:00.000+02:002012-02-15T21:57:30.983+02:00Η Πέτρα Του Αγγίγματος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://images2.layoutsparks.com/1/198273/ice-wizard-cartoon-image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="http://images2.layoutsparks.com/1/198273/ice-wizard-cartoon-image.jpg" width="640" /></a></div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Georgia,Times New Roman,Times,serif;"><span style="font-family: Tahoma; font-size: xx-small;"><span style="font-family: Tahoma; font-size: xx-small;"><span lang="E"><span style="font-family: Calibri;"><span lang="E"><span style="font-size: small;">O </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;">φιλόσοφος Νασίφρα έψαχνε για πολλά χρόνια και σε πολλές χώρες για τη μυθική πέτρα του αγγίγματος για την οποία λεγόταν ότι αποκάλυπτε την αληθινή φύση όλων των πραγμάτων.</span></span></span></span></span></span></span></div><a name='more'></a><span style="font-family: Georgia,Times New Roman,Times,serif;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"> Βρήκε όλα τα είδη των πετρών, από τους ογκόλιθους που είχαν λαξευτεί στις πυραμίδες των μοναρχών, μέχρι τα μικροσκοπικά πετράδια που ήταν ορατά μόνο μέσα από μεγεθυντικό φακό, αλλά καθώς κανένα από αυτά δεν έφερνε καμιά αλλαγή, ούτε κάποια φανερή μετατροπή στα υλικά με τα οποία τα έφερνε σε επαφή, ο Νασίφρα ήξερε ότι δεν ήταν αυτά τα οποία ζητούσε. Αλλά η αληθινή ύπαρξη της πέτρας του αγγίγματος είχε επιβεβαιωθεί από όλους τους αρχαίους συγγραφείς και σοφούς, και έτσι, παρά τους αυξανόμενους αριθμούς των άχρηστων ορυκτών και την έλλειψη της καλής ποιότητας, ένιωθε αποστροφή στην σκέψη να εγκαταλείψει την αναζήτησή του.</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;"><span lang="E"> Μια μέρα, ο Νασίφρα είδε ένα μεγάλο στρογγυλό βότσαλο πεσμένο μέσα σε βούρκο και το μάζεψε από την δύναμη της συνήθειας, καθώς δεν είχε ιδέα ότι μπορεί να ήταν η πέτρα του αγγίγματος. Το χρώμα του ήταν ένα συνηθισμένο γκρίζο, και η μορφή του, όχι λιγότερο ασυνήθιστη από το χρώμα του. Αλλά καθώς ο Νασίφρα έπιασε το βότσαλο στο χέρι του, ξαφνιάστηκε, σε αντίθεση με την φιλοσοφική του ηρεμία, από τα παράξενα αποτελέσματα: τα δάχτυλα που έπιαναν την πέτρα, ξαφνικά έγιναν αυτά ενός σκελετού, λάμποντας άσπρα, αδύνατα και άσαρκα στο φώς του ήλιου. Και ο Νασίφρα κατάλαβε από αυτήν την ένδειξη ότι βρήκε την πέτρα του αγγίγματος.<br />
Προχώρησε σε πολλές δοκιμές των πρόσθετων ιδιοτήτων της και τα αποτελέσματα ήταν όλα μοναδικά. Του αποκαλύφθηκε το γεγονός ότι το σπίτι του ήταν ένας μουχλιασμένος τάφος, ότι η βιβλιοθήκη του ήταν μια συλλογή από σκουληκοφαγωμένα σκουπίδια, ότι οι φίλοι του ήταν σκελετοί, μούμιες, αγρίμια και ύαινες, ότι η γυναίκα του ήταν ένα φτηνό και κακό τέρας, ότι η πόλη που ζούσε ήταν μια μυρμηγκοφωλιά και ολόκληρος ο κόσμος ήταν ένας κόλπος σκιών και κενότητας. Πράγματι, δεν υπήρχε όριο στις ενοχλητικές και τρομερές αποκαλύψεις που έκανε αυτό το φαινομενικά συνηθισμένο βότσαλο. Έτσι, μετά από λίγο, ο Νασίφρα το πέταξε, προτιμώντας να μοιράζεται με τους άλλους ανθρώπους τις κοινές αυταπάτες και τα φιλικά και καλά οράματα που έκαναν την ύπαρξή μας πιθανή.</span></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com326tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-17445317165354112952011-12-22T23:12:00.000+02:002011-12-22T23:12:59.768+02:00Ελληνική Ψυχη!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYlwUb0Y0LEi1lDBIAp6iSNyrhSmRaYl2WCgmy5M7AAsrKgWlpWoVHBpFXyvlZbcQU5wUTfUunsKHy_crM6vMPh7eLIgtL1h74O3-JDx6fi3S2IPL-ZfWDsFbuGuw6T_mQIv-SmAAaQmk/s1600/%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3+%25CE%2593%25CE%2595%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2597%25CE%2598%25CE%2597%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259C%25CE%2595.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYlwUb0Y0LEi1lDBIAp6iSNyrhSmRaYl2WCgmy5M7AAsrKgWlpWoVHBpFXyvlZbcQU5wUTfUunsKHy_crM6vMPh7eLIgtL1h74O3-JDx6fi3S2IPL-ZfWDsFbuGuw6T_mQIv-SmAAaQmk/s400/%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3+%25CE%2593%25CE%2595%25CE%259D%25CE%259D%25CE%2597%25CE%2598%25CE%2597%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259C%25CE%2595.jpg" width="400" /></a></div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;"><br />
</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;"><span style="font-size: small;">Διάβασα πρόσφατα ένα περιστατικό που εξομολογείται</span> <span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: small;">ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας</span> και φιλέλληνας <a href="http://de.wikipedia.org/wiki/Erhart_K%C3%A4stner" target="_blank">Έρχαρτ Κέστνερ</a>.Το μεταφέρω αυτούσιο.</div><a name='more'></a><br />
<div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;">"Το 1952 ταξίδεψα στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο.Τότε,όταν πληροφορήθηκε η γερμανική πρεσβεία οτο σκόπευα να επισκεφτώ την Κρήτη θορυβήθηκε.Μιας και οι μνήμες απο την πρόσφατη κατοχή ήταν νωπές και οι πληγές ανεπούλωτες ακόμα,μου συνέστησε να μην αποκαλύψω την αληθινή μου υπηκοότητα αλλά να λέω πως είμαι Ελβετός.Ωστόσο εγώ τους ήξερα τους Κρητικούς...από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός.Και όχι μόνο δεν έπαθα τίποτα αλλά,όπου κι αν πήγα,απόλαυσα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;">Ένα σούρουπο,εκεί στην Κρήτη,πλησίασα στο γερμανικο νεκροταφείο,που μου φάνηκε έρημο,με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες.Είχα κάνει όμως λάθος.Γιατί συνάντησα εκεί μιά ζωντανή ψυχή,μιά μαυροφορεμένη γυναίκα.Η έκπληξή μου υπήρξε τεράστια όταν διαπίστωσα ότι άναβε κεριά στους τάφους των νεκρών Γερμανών του πολέμου,πηγαίνοντας μάλιστα μεθοδικά απο μνήμα σε μνήμα!</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;">Την πλησίασα και την ρώτησα. "Είστε από εδώ;". "Μάλιστα" ,μου απάντησε."Και τότε γιατί το κάνετε αυτό;Αυτοί οι άνθρωποι έχουν σκοτώσει τους δικούς σας ανθρώπους".... Και σχολιάζει εκστασιασμένος ο Κέστνερ: "Η απάντηση που πήρα μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να είχε δωθεί"</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;">Μου είπε η γυναίκα:"Παιδί μου,απο την προφορά σου μου φαίνεσαι για ξένος και μάλλον δεν θα γνωρίζεις τι έχει συμβει εδώ στα χρόνια '41 με '44.Ο άντρας μου σκοτώθηκε στην Μάχη της Κρήτης και απέμεινα με τον μονάκριβο γιό μου.Αλλα κι'αυτόν μου τον πήραν όμηρο οι Γερμανοί το '43 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σάξενχάουζεν.Δυστυχώς δεν ξέρω ούτε καν που είναι θαμμένο το παιδί μου.Ξέρω καλά όμως,πως όλα ετούτα ήταν παιδιά κάποιας μάνας σαν κι εμένα.Κι επειδή όλες αυτές οι μάνες δεν μπορούν να έρθουν εδώ κάτω,ανάβω εγώ τα κεριά στην μνήμη των παιδιών τους.Είμαι σίγουρη ότι κάποια άλλη μάμα,εκεί στην Γερμανία,θα ανάβει ένα καντήλι στην μνήμη του γιού μου"</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;">Ο Κέστνερ,απο κατακτητής της Βέρμαχτ στην Κρήτη,κατέληξε κατακτημένος από την Ελληνική Ψυχή και το Ελληνικό Πνεύμα!</div><div style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: left;">Οι σκέψεις και τα σχόλια δικά σας...</div><br />
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-9809423726827550182011-12-16T22:05:00.002+02:002011-12-16T22:07:39.653+02:00Howard Phillips Lovecraft: Ο Τρόμος Του Ντάνγουϊτς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; color: black; text-align: center;"><a href="http://www.g33kwatch.com/wp-content/uploads/2011/10/lovecraft.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://www.g33kwatch.com/wp-content/uploads/2011/10/lovecraft.jpg" width="303" /> </a></div><div class="separator" style="clear: both; color: black; text-align: center;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">Ένα διήγημα απο τον Μαίτρ του είδους <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/H._P._Lovecraft" target="_blank">H.P. Lovecraft</a></span></div><div style="color: black;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"> Ι <br />
<br />
Αν ο ταξιδιώτης στη Βόρεια Μασαχουσέτη πάρει λάθος στροφή στο σταυροδρόμι του 'Αλσμπουρι Πάικ, λίγο,έξω από το Ντινς Κόρνερς, φτάνει σε μιαν απομονωμένη και παράξενη περιοχή.</span></div><a name='more'></a><span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"> Το έδαφος γίνεται όλο και πιο ανηφορικό κι οι σκεπασμένοι με ρείκια πέτρινοι φράκτες στριμώχνονται όλο και πιο κοντά στ' αυλάκια του στριφογυριστού χωματόδρομου. Τα δέντρα στ' απλόχωρα δάση γύρω φαντάζουνε πελώρια και τ' αγριόχορτα, οι βάλτοι και τα χαμόδεντρα φυτρώνουνε πιο οργιαστικά απ' όσο περιμένει κανείς σε κατοικημένες περιοχές. Αντίθετα, τα καλλιεργημένα χωράφια φαίνονται παράδοξα λίγα και χέρσα, ενώ τα αραιά σκορπισμένα σπίτια δημιουργούν μιαν αλλόκοτα ομοιόμορφη εντύπωση γηραιότητας, εξαθλίωσης κι ερήμωσης. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο περαστικός διστάζει να ζητήσει οδηγίες από τις ζαρωμένες, μοναχικές φιγούρες που συναντά σε μισογκρεμισμένα κατώφλια ή πάνω στα επικλινή, διάσπαρτα με πέτρες λιβάδια. Αυτές οι φιγούρες είναι τόσο αθόρυβες και φευγαλέες, ώστε νιώθει αντιμέτωπος με απαγορευμένα πράγματα, που θα 'τανε καλύτερα ν' αποφύγει κάθε επαφή. Οταν μια ανηφόρα του δρόμου φέρνει στ' οπτικό του πεδίο τα βουνά πέρα από τα πυκνά δάση, αυτό το αίσθημα ακατανόητου φόβου δυναμώνει. Οι κορφές είναι πολύ στρογγυλεμένες και συμμετρικές, μη δίνοντας αίσθηση παρηγοριάς και φυσικότητας, ενώ, μερικές φορές, ο ουρανός τονίζει με ιδιαίτερη καθαρότητα τους αλλόκοτους κύκλους των ψηλών πέτρινων στηλών που τις στεφανώνουν. <br />
<br />
Λαγκάδια και βαθιές ρεματιές του κόβουν το δρόμο κι οι κακοφτιαγμένες ξύλινες γέφυρες από πάνω τους φαίνονται απειλητικές. 'Οταν ο δρόμος κατηφορίζει πάλι, περνάει ανάμεσα σε βάλτους που γεννούν ενστικτώδη απέχθεια και σχεδόν φρίκη τη νύχτα, όταν αθέατα νυχτοπούλια φλυαρούν κι οι πυγολαμπίδες βγαίνουν σε ασύλληπτους αριθμούς να χορέψουν στους βραχνούς, ανατριχιαστικά επίμονους ρυθμούς των βατράχων. Η λεπτή, λαμπερή γραμμή του ψήλότερου κομματιού του Μισκατόνικ θυμίζει φίδι κυλώντας στους πρόποδες των καταραμένων βουνών που κρύβουν τις πηγές του. <br />
<br />
Πλησιάζοντας, οι δασωμένες πλαγιές των βουνών τραβούνε τη προσοχή του περαστικού περισσότερο κι από τις στεφανωμένες με κολόνες κορυφές. Αυτές οι πλαγιές δεσπόζουν τόσο σκοτεινές και δυσοίωνες, ώστε εύχεται κανείς να έμεναν μακριά του. ωστόσο, δεν υπάρχει τρόπος να τις άποφύγει. Πέρα από μια σκεπαστή γέφυρα αντικρίζει ένα μικρό χωριό, στριμωγμένο ανάμεσα στο ποτάμι και την κατακόρυφη πλαγιά του Στρογγυλού Βουνού, και ξαφνιάζεται βλέποντας τις κεκλιμένες σκεπές που μαρτυρούν μια αρχιτεκτονική ακόμα παλιότερη και από εκείνη της γειτονικής περιοχής. Σίγουρα θ' ανατριχιάσει ανακαλύπτοντας ότι τα περισσότερα σπίτια είναι έρημα κι ετοιμόρροπα και η εκκλησία με το ραγισμένο καμπαναριό φιλοξενεί το μοναδικό, τσαπατσούλικο εμπορικό του χωριού. Νιώθει δέος φτάνοντας στο σκοτεινό τούνελ της γέφυρας κι ωστόσο δεν μπορεί να το αποφύγει. Μόλις περάσει απέναντι, αντιλαμβάνεται μιαν ανεπαίσθητη αλλ' απαίσια μυρωδιά γύρω από το δρόμο του χωριού, σαν από συγκεντρωμένη μούχλα κι αποσύνθεση αιώνων. Βγαίνοντας, τονε κυριεύει βαθιά ανακούφιση. Ακολουθώντας το στενό δρόμο γύρω από τους πρόποδες των λόφων και μέσα στην επίπεδη περιοχή ανάμεσά τους, ξαναβγαίνει στη δημοσιά για το 'Αλσμπουρι Πάικ. Μόνο εκ των υστέρων ίσως μάθει ότι πέρασε από το Ντάνγουιτς. <br />
<br />
Οι ξένοι επισκέπτονται το Ντάνγουιτς όσο πιο σπάνια γίνεται. Από κάποια στιγμή και μετά γκρεμίστηκαν όλες οι πινακίδες που έδειχναν το δρόμο προς τα εκεί. Το τοπίο, εξετάζοντάς το κανείς με τα συνηθισμένα αισθητικά κριτήρια, είναι ιδιαίτερα όμορφο. Κι όμως, δεν προσελκύει καλλιτέχνες ή παραθεριστές. Πριν δύο αιώνες, όταν οι άνθρωποι δεν περιγελούσαν πράγματα όπως η μαγεία, η λατρεία του Σατανά και οι αφύσικες παρουσίες στα δάση, αυτοί ήταν οι λόγοι που απέφευγαν την περιοχή. Στο δικό μας αιώνα της λογικής αφού ο τρόμος του Ντάνγουιτς στα 1928 αποσιωπήθηκε απ' αυτούς που νοιάζονταν για την ευημερία ολόκληρου του κόσμου ο κόσμος το αποφεύγει χωρίς να ξέρει ακριβώς το γιατί. Ίσως ένας λόγος μολονότι δεν ισχύει για τους ανυποψίαστους ξένους είναι ότι οι ντόπιοι είναι απτοκρουστικά ξεπεσμένοι, έχοντας τραβήξει μακριά στο μονοπάτι της παλινδρόμησης που είναι τόσο συνηθισμένη σε πολλά απομονωμένα μέρη της Νέας Αγγλίας. Έχουν καταλήξει ν' αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή, με οφθαλμοφανή διανοητικά και σωματικά σημάδια του εκφυλισμού και της ενδογαμίας. Ο μέσος όρος του δείκτη νοημοσύνης τους είναι αξιοθρήνητα χαμηλός, ενώ τα χρονικά τους ξεχειλίζουν από ωμή μοχθηρότητα και μισοκαλυμμένους φόνους, αιμομειξίες και εγκλήματα της πιο ακατονόμαστης βιαιότητας και διαστροφής. Η παλιά τάξη των ευγενών, που αποτελείται από δύο ή τρεις παλιές οικογένειες που ήρθαν από το Σάλεμ στα 1692, κρατήθηκε κάπως ψηλότερα από το γενικό επίπεδο της παρακμής, μολονότι πολλά παρακλάδια της καταποντίστηκαν μέσα στη χυδαία μάζα, τόσο βαθιά, ώστε μόνο τα ονόματά τους μαρτυρούν την καταγωγή που ντροπιάζουν. Μερικοί από τους Γουότλι και τους Μπίσοπ στέλνουν ακόμα τους πρωτότοκους γιους τους στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ και Μισκατόνικ, αν κι αυτοί οι γιοι σπάνια επιστρέφουν στις μουχλιασμένες σκεπές κάτω από τις οποίες γεννήθηκαν αυτοί κι οι πρόγονοί τους. <br />
<br />
Κανείς, ούτε καν αυτοί που γνωρίζουν τον πρόσφατο τρόμο, δε μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει με το Ντάνγουιτς. Παλιοί θρύλοι μιλούν για ανίερες τελετές και μυστικές συνάξεις των Ινδιάνων, στις οποίες καλούσαν α.ιοταγορευμένες σκοτεινές μορφές α.ιοτό τους ψηλούς στρογγυλούς λόφους, ενώ στις φρενιασμένες προσευχές τους απαντούσαν δυνατοί τριγμοί και υπόκωφα βουητά από τα έγκατα της γης. Το 1747 ο αιδεσιμότατος Χόντλεη, νεοφερμένος στην προτεσταντική εκκλησία του Ντάνγουιτς, έκανε έν αξιομνημόνευτο κήρυγμα με θέμα τη κοντινή παρουσία του 'Αρχοντα του Σκότους και των δαιμόνων του. Είπε τα εξής: <br />
<br />
"Οι Βλάσφημοι Δαίμονες της Κόλασης εμφανίζονται τόσο συχνά στο χωριό μας ώστε δεν μποτορούμε να το αγνοήσουμε. Οι επάρατες Φωνές του Αζαζέλ και του Μπουζραέλ, του Βελζεβούλ και του Βελιάλ ακούγονται από τα Τρίσβαθα της Γης, όπως μπορούν να βεβαιώσουν πολλοί αξιόπιστοι Μάρτυρες που ζουν ακόμα. Εγώ ο ίδιος άκουσα μια Συνομιλία Μοχθηρών Δυνάμεων στο Λόφο πίσω από το Σπίτι μου πριν από δεκαπέντε μέρες περίπου, ακούγονταν Κροταλίσματα και Συρσίματα, Βογκητά, Σκληρίγματα και Σφυρίγματα που κανένα Πλάσμα του Κόσμου μας δε μπορεί να παραγάγει και που δε μπορεί να προέρχονταν παρά από τις Αβύσσους που μόνο η Μαύρη Μαγεία μπορεί ν' αποκαλύψει και μόνο ο Διάβολος να ξεκλειδώσει". <br />
<br />
Ο κύριος Χόντλεί εξαφανίστηκε λίγο μετά που εκφώνησε αυτό το κήρυγμα, αλλά το κείμενο, τυπωμένο στο Σπρίνγκφιλντ, σώζεται ακόμα. Οι θόρυβοι στους λόφους συνεχίστηκαν ν' αναφέρονται τα επόμενα χρόνια κι αποτελούν ακόμα μυστήριο για τους γεωλόγους και τους φυσιογράφους. <br />
<br />
'Αλλες παραδόσεις αναφέρουν μια εμετική δυσωδία κοντά στους κύκλους των πέτρινων στηλών που στεφανώνουν τους λόφους και ορμητικές αέρινες παρουσίες, που ακούγονται αμυδρά ορισμένες ώρες από κάποια συγκεκριμένα σημεία στα βάθη των μεγάλων φαραγγιών, ενώ πολλοί προσπαθούν ακόμα να εξηγήσουν τη «Πίστα Του Διαβόλου» μια ανεμοδαρμένη, καψαλισμένη βουνοπλαγιά που δε φυτρώνει ούτ' ένα δέντρο, θάμνος ή αγριόχορτο. Τέλος, οι ντόπιοι φοβούνται θανάσιμα τα πολυάριθμα νυχτοπούλια που σκούζουν τις ζεστές νύχτες. Τα θεωρούν ψυχοπομπούς που περιμένουν τις ψυχές των ετοιμοθάνατων, συγχρονίζοντας τα απόκοσμα κρωξίματά τους με τη κοφτή ανάσα του αρρώστου. Αν καταφέρουν ν' αρπάξουν την ψυχή που φεύγει από το σώμα, φτερουγίζουν μακριά τερερίζοντας ένα σατανικό γέλιο. αλλά, αν αποτύχουνε, βυθίζονται σταδιακά σε μιαν απoγoητευμένη σιωπή. <br />
<br />
Αυτοί οι θρύλοι, φυσικά, είναι γελοίοι κι εξωφρενικοί, αφού προέρχονται από μια ξεχασμένη αρχαιότητα. Και πράγματι, το Ντάνγουιτς είναι εξωφρενικά παλιό -πολύ αρχαιότερο από οποιαδήποτε κοινότητα βρίσκεται σ' ακτίνα τριάντα μιλίων απ' αυτό. Στα νότια του χωριού μπορεί κανείς να δει τους τοίχους του υπογείου και την καμινάδα ενός παλιού πρεσβυτερίου που χτίστηκε πριν το 1700, ενώ τα ερείπια του μύλου στους καταρράκτες, που χτίστηκε το 1806, είναι το πιο σύγχρονο έργο της αρχιτεκτονικής στο χωριό. Η βιομηχανία δεν άνθισε εδώ και το πέρασμά της από το Ντάνγουιτς το δέκατο ένατο αιώνα αποδείχτηκε βραχύβιο. Παλιότερα απ' όλα είναι τα μεγάλα δαχτυλίδια των πέτρινων στηλών στις κορφές των βουνών, αλλά αυτά αποδίδονται περισσότερο στους Ινδιάνους παρά στους αποίκους. Σωροί σκελετών και κρανίων, που βρέθηκαν μέσα σ' αυτούς τους κύκλους και γύρω από τον ογκώδη επίπεδο βράχο στο λόφο Σέντινελ, υποστηρίζουν τις τοπικές δοξασίες ότι αυτά ήταν κάποτε τα νεκροταφεία άγνωστων φυλών. πολλοί εθνολόγοι, ωστόσο, απορρίπτοντας σαν απίθανη αυτή τη θεωρία, επιμένουν να τα θεωρούν απομεινάρια της Καυκάσιας φυλής.<br />
<br />
<br />
ΙΙ </span> <span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><br />
<br />
Στη περιφέρεια του Ντάνγουιτς, σε μια μεγάλη και μισοερειπωμένη αγροικία που ήταν χτισμένη πάνω σε μια πλαγιά, τέσσερα μίλια από το χωριό κι ενάμισι από τον κοντινότερο γείτονα, γεννήθηκε ο Γουίλμπουρ Γουότλι στις πέντε το πρωί της Κυριακής, 2 Φλεβάρη 1913. 'Ολοι θυμούνταν την ημερομηνία, επειδή, εκτός του ότι ήταν η Υπαπαντή την οποία οι κάτοικοι του Ντάνγουιτς γιορτάζουν μυστηριωδώς μ' άλλο όνομα ήχησαν γι' άλλη μια φορά οι υπόκωφοι θόρυβοι στους λόφους κι όλα τα σκυλιά της γύρω περιοχής γάβγιζαν αδιάκοπα όλη τη νύχτα της παραμονής. Λιγότερην αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι η μητέρα ήταν απόγονη των εκφυλισμένων Γουότλι μια κάπως παραμορφωμένη, άσχημη κι άχρωμη γυναίκα γύρω στα τριάντα πέντε, που ζούσε με τον ηλικιωμένο και μισότρελο πατέρα της, που στα νιάτα του θεωρούνταν πρωταγωνιστής σε φρικτές ιστορίες μαγείας. Η Λαβίνια Γουότλι δεν ήταν παντρεμμένη, αλλά, όπως συνηθιζόταν στη περιοχή, δε προσπάθησε ν' αποκηρύξει το παιδί. Οι ντόπιοι μπορούσαν -όπως κι έκαναν- να υποθέσουν ό,τι θέλανε. Αντίθετα, εκείνη φαινόταν ανεξήγητα περήφανη για το μελαψό, τραγόμορφο βρέφος που 'κανε τόσην αντίθεση με το δικό της αρρωστημένο αλμπινισμό (Σημ. Αλμπινισμός ή Αλφισμός: οργανική ανωμαλία που χαρακτηρίζεται από την πλήρη έλλειψη χρωστικών ουσιών στο δέρμα και τα μαλλιά και τα κοκκινωπά μάτια) και πολλοί την άκουγαν να μουρμουρίζει παράξενες προφητείες για τις ασυνήθιστες δυνάμεις και το συνταρακτικό μέλλον του. <br />
<br />
Μα τούτη η συμπεριφορά είναι αναμενόμενη από ένα μοναχικό πλάσμα σαν τη Λαβίνια, που συνήθιζε να περιπλανιέται στους λόφους μέσα στις καταιγίδες και να προσπαθεί να διαβάσει τα βλάσφημα βιβλία που είχε κληρονομήσει ο πατέρας της από δυο γενιές Γουότλι και που διαλύονταν πια από τη φθορά και το σαράκι. Δεν είχε πάει ποτέ στο σχολείο, το μυαλό της όμως ξεχείλιζε από ασύνδετα αποσπάσματα της αρχαίας γνώσης που της δίδαξε ο πατέρας της. 'Ολοι απέφευγαν το απομακρυσμένο αγροτόσπιτο εξαιτίας της φήμης του γερο-Γουότλι, πως ασχολιόταν με τη μαύρη μαγεία κι ο ανεξήγητος, φρικτός θάνατος της γυναίκας του, όταν η Λαβίνια ήταν δώδεκα χρονών, δεν είχε βελτιώσει φυσικά τη φήμη του. Μόνη μέσα σε παράξενες επιρροές, η Λαβίνια περνούσε το χρόνο της με αλλόκοτες και μεγαλεπήβολες ονειροπολήσεις κι ασυνήθιστες ασχολίες. Εξάλλου, δεν είχε και πολλές δουλειές στο αγροτόσπιτο, όπου ακόμα κι η στοιχειώδης τάξη και καθαριότητα είχαν εκλείψει προ πολλού.<br />
Μια φοβερή κραυγή κάλυψε ακόμα και τους θορύβους του λόφου και τ' αλυχτίσματα των σκυλιών το χάραμα που γεννήθηκε ο Γουίλμπουρ, αλλά κανείς γιατρός ή μαμή δεν παραβρέθηκε στην άφιξή του. Οι γείτονες δε μάθανε γι' αυτόν παρά μια βδομάδα αργότερα, όταν ο γερο-Γουότλι οδήγησε το έλκηθρό του μες στο χιόνι ως το κέντρο του Ντάνγουιτς και κουβέντιασε ασυνάρτητα με την ομάδα των αργόσχολων που μαζεύονταν στο. παντοπωλείο του Οσμπορν. Ο ηλικιωμένος άντρας φαινόταν αλλαγμένος -είχε προστεθεί άλλο ένα στοιχείο στη μυστικοπάθεια του ταραγμένου μυαλού του, μετατρέποντάς τον σιγά-σιγά από πηγή σε αντικείμενο του φόβου, μολονότι δεν ήταν απ' αυτούς που θα συγχυζόταν από ένα συνηθισμένο οικογενειακό γεγονός. Μέσα σ' όλ' αυτά επέδειξε κάποια ίχνη της περηφάνειας που 'γινε αργότερα πιο αντιληπτή στη στάση της κόρης του. Αυτά που είπε για τον πατέρα του παιδιού χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη των ακροατών του. <br />
<br />
-"Δε με νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι, αν το αγόρι της Λαβίνια έμοιαζε με τον πατέρα του, δε θα έμοιαζε με τίποτα που ξέρουμε. Είναι κουτό να πιστεύετε ότι μόνο οι ντόπιοι είναι καλοί. Η Λαβίνια έχει διαβάσει κι έχει δει πράγματα που οι περισσότεροι από σας δεν τολμάτε ούτε να ψιθυρίσετε. Σας λέω, ο άντρας της είναι από τους καλύτερους που υπάρχουν απ' αυτή τη μεριά του 'Αλσμπουρι κι αν ξέρατε για τους λόφους όσα ξέρω γω, δε θα ζητούσατε καλύτερη εκκλησία για το γάμο της. Ένα θα σας πω μόνο: κάποια μέρα θ' ακούσετε το γιο της να καλεί τον πατέρα του από την κορυφή του λόφου Σέντινελ"! <br />
<br />
Οι μόνοι που είδαν τον Γουίλμπουρ στη διάρκεια του πρώτου μήνα της ζωής του ήταν ο Ζαχαρίας Γουότλι, από το υγιές παρακλάδι της οικογένειας κι η γυναίκα του Ερλ Σόγιερ, η Μάμι Μπίσοπ. Η επίσκεψη της Μάμι έγινε από καθαρή περιέργεια και δικαιώθηκε με το παραπάνω από τις ιστορίες που είχε να διηγηθεί, αλλά ο Ζαχαρίας είχε πάει να παραδώσει ένα ζευγάρι γελάδες που ο γερο-Γουότλι είχε αγοράσει από τον Κέρτις, το γιο του. Αυτά τα δυο ήταν τα πρώτα από αμέτρητα γελάδια που αγοράστηκαν από τη μικρή οικογένεια του Γουίλμπουρ ως το 1928, αφού πέρασε ο τρόμος του Ντάνγουιτς, ωστόσο, κανείς δεν είδε ποτέ το σαραβαλιασμένο στάβλο των Γουότλι γεμάτο με ζωντανά. Κάποια στιγμή, οι ντόπιοι ήταν αρκετά περίεργοι ώστε ν' ανέβουν κρυφά και να μετρήσουν το κοπάδι που έβοσκε νωθρά στην απότομη πλαγιά πάνω από το παλιό αγροτόσπιτο. δε βρήκαν πάνω από δέκα ή δώδεκα λιπόσαρκα, αναιμικά ζωντανά. Προφανώς, κάποια μόλυνση ή αρρώστια -ίσως εξαιτίας του ανθυγιεινής βοσκής ή των νοσηρών παράσιτων από τα μουχλιασμένα δοκάρια του βρομερού στάβλου- θέριζε τα ζώα των Γουότλι. <br />
<br />
Ωστόσο, παρατήρησαν παράξενες ουλές, σαν τομές, στο σώμα των γελαδιών και, μια δυο φορές στη διάρκεια των πρώτων μηνών, κάποιοι επισκέπτες είπανε πως είδανε παρόμοιες ουλές γύρω στο λαιμό του πελιδνού, αξύριστου γέρου και της βρομερής, κατσαρομάλλας αλμπίνας κόρης του. <br />
<br />
Την άνοιξη μετά τη γέννηση του Γουίλμπουρ, η Λαβίνια ξανάρχισε τις συνηθισμένες τις περιπλανήσεις στους λόφους, κρατώντας στα δυσανάλογα μπράτσα της το μελαψό παιδί. Το γενικό ενδιαφέρον για τους Γουότλι υποχώρησε, αφού είχανε δει σχεδόν όλοι το παιδί και κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να σχολιάσει το πόσο γρήγορα μεγάλωνε μέρα τη μέρα. Η ανάπτυξή του ήταν πράγματι πρωτοφανής, αφού τρεις μήνες μετά τη γέννησή του είχε το ύψος και τη δύναμη που σπάνια βρίσκει κανείς σε μωρά κάτω του ενός έτους. Οι κινήσεις, ακόμα κι η φωνή του, δείχνανε μια πειθαρχία και σιγουριά, πολύ παράξενη για μωρό και κανείς δε ξαφνιάστηκε τελικά όταν, σ' ηλικία εφτά μηνών, άρχισε να περπατά χωρίς βοήθεια, ξεπερνώντας και τα τελευταία ίχνη του δισταγμού του στη διάρκεια του επόμενου μήνα. <br />
<br />
Λίγον αργότερα -και συγκεκριμένα στη γιορτή των Αγίων Πάντων- εμφανίστηκε μια δυνατή λάμψη τα μεσάνυχτα στη κορυφή του λόφου Σέντινελ, που βρίσκεται η παλιά επίπεδη πέτρα ανάμεσα στους τύμβους των αρχαίων σκελετών. 'Αρχισαν αρκετές συζητήσεις όταν ο Σίλας Μπίσοπ -από τους υγιείς Μπίσοπ- ανέφερε πως είχε δει το αγόρι ν' ανεβαίνει τρέχοντας ορμητικά το λόφο μαζί με τη μητέρα του, περίπου μιαν ώρα πριν φανεί η λάμψη. Ο Σίλας είχε πάει να μαζέψει μια ξεστρατισμένη δαμάλα, αλλά παραλίγο να ξεχάσει την αποστολή του όταν είδε φευγαλέα τις δυο φιγούρες μες στο αχνό φως του φαναριού του. Έτρεχαν αθόρυβα σχεδόν μέσα από τα χαμόδεντρα κι ο εμβρόντητος μάρτυς είχε την εντύπωση πως ήταν εντελώς γυμνοί. Aργότερα είπε πως ίσως το αγόρι φορούσε κάποιου είδους ζωνάρι κι ένα σκουρόχρωμο φαρδύ παντελόνι. Από τότε, πάντως, κανείς δεν είδε ποτέ τον Γουίλμπτουρ να μην είναι ντυμένος και κουμπωμένος μέχρι το λαιμό, ενώ η παραμικρή πιθανότητα ν' αποκαλυφθεί μέρος του σώματός του τονε πλημμύριζεν οργή και νευρικότητα. Η αντίθεσή του με τους κουρελιάρηδες συγγενείς του, έκανε τους πάντες ν' απορούν μέχρι που ο τρόμος του 1928 απάντησε στα ερωτήματά τους. <br />
<br />
Τον επόμενο Γενάρη πολύ λίγοι ασχολήθηκαν με το γεγονός ότι «το μούλικο της Λαβίνια» είχεν αρχίσει να μιλά, μόλις έντεκα μηνών. Η ομιλία του ήταν αξιοθαύμαστη, τόσο γιατί διέφερε από το ιδίωμα της περιοχής όσο κι επειδή ήταν απαλλαγμένη από το παιδιάστικο ψεύδισμα σε βαθμό που θα 'κανε περήφανο ένα παιδί τριών ή τεσσάρων χρονών. Το αγόρι δεν ήταν φλύαρο. ωστόσο, όταν μιλούσε, είχε έναν αλλόκοτο τόνο που 'τανε πρωτάκουστος στο Ντάνγουιτς και τους κατοίκους του. Κι η έκπληξή τους δε γεννιόταν μόνον απ' αυτά που τον άκουγαν να λέει ή από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούσε, αλλά συνδεόταν με τη χροιά της φωνής, με τις ίδιες τις φωνητικές του χορδές που γεννούσανε τόσο παράξενο ήχο. Το παρουσιαστικό του είχε αποκτήσει στο μεταξύ μια παράξενη ωριμότητα, ενώ είχε το πολύ μικρό πηγούνι της μητέρας και του παππού του, η αετίσια, ρωμαϊκή μύτη του, σε συνδυασμό με την έκφραση των μεγάλων, σκουρόχρωμων, απύθμενων ματιών του του δίνανε την όψη σχεδόν ενήλικου μ' εξαιρετική νοημοσύνη. Ωστόσο, παρά τη λάμψη της εξυπνάδας του, ήταν εξαιρετικά άσχημος. Υπήρχε κάτι ζωώδες, τραγίσιο θα 'λεγε κανείς, στα χοντρά του χείλη, το κιτρινωπό του δέρμα με τους διεσταλμένους πόρους, τα τραχιά σγουρά μαλλιά και τ' ασυνήθιστα μακρόστενα αφτιά του. Γρήγορα άρχισαν να τον αντιπαθούν ακόμα περισσότερο απ' όσο τον παππού και τη μητέρα του κι όλες οι συζητήσεις σχετικά μ' αυτόν ήτανε καρυκευμένες μ' αναφορές στη παλιά μαγεία του γερο-Γουότλι και στο πως σείστηκαν οι λόφοι τότε που είχε φωνάξει το φρικτό όνομα του Γιογκ Σοδόθ μέσα σ' ένα κύκλο από πέτρες, κρατώντας ένα μεγάλο βιβλίο ανοιχτό στα χέρια του. Εξάλλου, ήτανε και τα σκυλιά: μισούσαν το αγόρι, που αναγκαζόταν ν' αμύνεται με διάφορους τρόπους στις απειλητικές διαθέσεις τους.<br />
<br />
<br />
ΙΙΙ </span> <span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><br />
<br />
Στο μεταξύ, ο γερο-Γουότλι συνέχιζε ν' αγοράζει γελάδια, χωρίς το κοπάδι του να πληθαίνει ποτέ. Και μια μέρα, άρχισε να κόβει ξύλα και καταπιάστηκε με την επισκευή των τμημάτων του αγροτόσπιτου που είχανε πέσει σ' αχρηστία. Ήταν άνετο οικοδόμημα με κεκλιμένη σκεπή και με το πίσω μέρος του, κυριολεκτικά σκαμμένο μες στη βραχώδη πλαγιά. Τα τρία λιγότερο καταστρεμμένα δωμάτια του ισογείου ήταν αρκετά για τις ανάγκες του ίδιου και της κόρης του. Πάντως, πρέπει να 'χεν εκπληκτικά αποθέματα δύναμης για να φέρει σε πέρας τόσο σκληρή δουλειά και μολονότι εξακολουθούσε να μουρμουρίζει ασυνάρτητα κατά καιρούς, οι ικανότητές του στη ξυλουργική μαρτυρούσανε κοφτερό μυαλό. Είχε ξεκινήσει αυτή τη προσπάθεια από τη γέννηση του Γουίλμπουρ, επισκευάζοντας έν από τα υπόστεγα στην αυλή. Το κάρφωσε με σανίδες και το εξόπλισε μ' ένα γερό καινούριο λουκέτο. Την ίδια επιμέλεια επέδειξε και στην επισκευή του ερειπωμένου πάνω ορόφου του σπιτιού. Η παραφροσύνη του εκδηλώθηκε μόνο όταν κάρφωσε με σανίδες όλα τα παράθυρα -αν και πολλοί πιστεύανε πως ήτανε τρελό και μόνο που ασχολήθηκε με την επισκευή του σπιτιού. Πιο λογική τους φαινόταν η προσθήκη ενός δωματίου για τον εγγονό του στο ισόγειο. Αυτό το δωμάτιο -επενδυμένο με ψηλά, γερά ράφια, που πάνω τους ο γερο-Γουότλι τακτοποιούσε με σχολαστική τάξη όλα τα σαρακοφαγωμένα και μισοσκισμένα παλιά βιβλία που στην εποχή του ήταν ανάκατα στιβαγμένα- το είχανε δει πολλοί, αλλά κανείς δεν είχε ανέβει ποτέ στον ερμητικά κλειστό πάνω όροφο. <br />
<br />
«Τα χρησιμοποίησα κι εγώ στην εποχή μου», μονολογούσε ο γερο-Γουότλι, συναρμολογώντας μια ασπρόμαυρη σελίδα με κόλλα που ετοίμαζε στο φούρνο της σκουριασμένης κουζίνας, «αλλά το αγόρι θα τα χρησιμοποιήσει ακόμα καλύτερα. Τα θέλει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, γιατί απ' αυτά θα διδαχτεί». <br />
<br />
Όταν ο Γουίλμπουρ ήταν ενός έτους κι εφτά μηνών -το Σεπτέμβρη του 1914- το παρουσιαστικό και τα επιτεύγματά του ήτανε σχεδόν ανησυχητικά. Έμοιαζε με παιδί τεσσάρων ετών, ήταν ευφραδής κι απίστευτα έξυπνος ομιλητής. Έτρεχε ελεύθερα στους αγρούς, στους λόφους και συνόδευε τη μητέρα του σ' όλες της τις περιπλανήσεις. Στο σπίτι, μελετούσεν επιμελώς τις αλλόκοτες εικόνες και τα διαγράμματα των βιβλίων του παππού, ενώ ο γερο-Γουότλι τονε δίδασκε και τον κατηχούσε χαμηλόφωνα γι' ατέλειωτα απομεσήμερα. Στο μεταξύ, η ανακαίνιση του σπιτιού είχε τελειώσει, γεννώντας ερωτηματικά σ' όσους το βλέπανε. Γιατί ένα από τα παράθυρα του πάνω ορόφου, αυτό στο ανατολικό άκρο του αετώματος κοντά στο λόφο, είχε μετατραπεί σε πόρτα με χοντρά μαδέρια; Και σε τί εξυπηρετούσε η επικλινής πλατφόρμα που τη συνέδεε με το έδαφος;<br />
Την ίδια εποχή περίπου, οι επισκέπτες παρατήρησανε πως η παλιά αποθήκη, που ήτανε διπλοκλειδωμένη και καρφωμένη με σανίδες από τότε που γεννήθηκε ο Γουίλμπoυρ, είχεν εγκαταλειφθεί και πάλι. Η πόρτα έχασκεν ανοιχτή και μια φορά που μπήκε ο Ερλ Σόγιερ -είχε πάει να παραδώσει καινούρια γελάδια στο γερο-Γουότλι- αναγούλιασε από την εμετική μυρωδιά που κυριαρχούσε εκεί, μια αηδιαστική δυσωδία, όπως είπε, που δεν είχε μυρίσει ποτέ πριν, παρά μόνο κοντά στους ινδιάνικους κύκλους πάνω στους λόφους -μια φρικτή βρώμα που δε μπoρεί να προερχόταν από τίποτα υγιές ή γήινο. Αλλά, πάλι, τα σπίτια και τα υπόστεγα των ανθρώπων του Ντάνγουιτς δε διακρίνονταν για την ευωδιά τους. <br />
<br />
Τους επόμενους μήνες δε συνέβη κανένα σημαντικό γεγονός, εκτός από τ' ότι όλοι ορκίζονταν πως είχανε παρατηρήσει μιαν αργή αλλά σταθερή αύξηση των μυστηριωδών κρότων από το λόφο. Τη Πρωτομαγιά του 1915 οι κρότοι αυτοί ακούστηκαν ως το 'Αλσμπουρι, ενώ την ερχόμενη Αποκριά ακούστηκε ένα υπόγειο βουητό που ήταν ανεξήγητα συγχρονισμένο με τις εκρήξεις φωτιάς -«κατορθώματα αυτών των μάγων, των Γουότλι»- στη κορφή του λόφου Σέντινελ. Ο Γουίλμπουρ συνέχιζε να μεγαλώνει αφύσικα, μ' αποτέλεσμα να είναι τεσσάρων ετών και να μοιάζει με δεκάχρονο παιδί. Διάβαζεν ασταμάτητα, μόνος του πια, αλλά μιλούσε πολύ λιγότερο από πριν. Ήταν τρομερά μυστικοπαθής κι οι ντόπιοι άρχισαν να σχολιάζουν για πρώτη φορά τη μοχθηρή έκφραση που αποτυπωνόταν μέρα τη μέρα στο τραγόμορφο πρόσωπό του. Κάποτε-κάποτε μουρμούριζε ακατάληπτα κορακίστικα κι έψαλλε σε αλλόκοτους ρυθμούς, προκαλώντας ρίγη ανομολόγητου τρόμου σ' όποιο τύχαινε να τον ακούσει. Η απέχθεια που προκαλούσε σ' όλα ανεξαιρέτως τα σκυλιά γίνηκε θέμα ατέλειωτων συζητήσεων. Κυκλοφορούσε με πιστόλι για να μπορεί να διασχίζει με ασφάλεια την εξοχή κι η σποραδική χρήση του όπλου δεν αύξησε, φυσικά, τη δημοτικότητά του στους ιδιοκτήτες των μαντρόσκυλων. <br />
<br />
Οι λιγοστοί επισκέπτες του σπιτιού βρίσκανε συχνά τη Λαβίνια μόνη στο ισόγειο, ενώ παράξενοι θόρυβοι και βήματα αντηχούσαν από τον ερμητικά κλειστό πρώτο όροφο. Εκείνη δεν αποκάλυπτε ποτέ τι κάναν ο πατέρας κι ο γιος της εκεί πάνω, μολονότι μια φορά χλώμιασε και πανικοβλήθηκε όταν ένας πλανόδιος ψαράς -αιώνιο πειραχτήρι- έκανε ν' ανοίξει τη κλειδωμένη πόρτα που οδηγούσε στη σκάλα. Αυτός είπε αργότερα στους αργόσχολους στο Ντάνγουιτς ότι του φάνηκε πως άκουσε ποδοβολητό αλόγου από τον πάνω όροφο. Κείνοι το σκεφτήκανε λίγο, το συνδυάσανε με τη πλατφόρμα, τη πόρτα και τα γελάδια που εξαφανίζονταν τόσο τακτικά κι αναρρίγησαν όταν αναλογίστηκαν ιστορίες από τα νιάτα του γερο-Γουότλι και θρύλους για τρομερά πλάσματα που ξεπηδούν από τα έγκατα της γης όταν θυσιάζεται ένας ταύρος τη κατάλληλη στιγμή με συγκεκριμένο τελετουργικό. Είχανε παρατηρήσει από καιρό πως τα σκυλιά απεχθάνονταν κι έτρεμαν ολόκληρο το κτήμα των Γουότλι, το ίδιο λυσσασμένα όσο μισούσαν κι έτρεμαν τον ίδιο τον Γουίλμπουρ. <br />
<br />
Το 1917 ξέσπασε ο πόλεμος κι ο δικαστής Σόγιερ Γουότλι, επικεφαλής του τοπικού στρατολογικού γραφείου, δυσκολεύτηκε να βρει στο Ντάνγουιτς αρκετούς νέους κατάλληλους να σταλούν για εκπαίδευση. Η κυβέρνηση, ξαφνιασμένη από τόσα έντονα σημάδια γενικής κατάπτωσης, έστειλε μερικούς αξιωματικούς και στρατιωτικούς γιατρούς να κάνουν έρευνες. Το πόρισμα των ερευνών τους εκδόθηκε στον Τύπο της Νέας Αγγλίας, όπως ίσως θυμούνται οι αναγνώστες. Η δημοσιότητα αυτή έβαλε τους δημοσιογράφους στα ίχνη των Γουότλι. Η Μπόστον Γκλόουμπ κι η 'Αρκχαμ Αντβερτάιζερ τυπώσανε φανταχτερά άρθρα στα κυριακάτικα φύλλα τους γύρω από τη πρόωρη ανάπτυξη του νεαρού Γουίλμπουρ, τη μαύρη μαγεία του γερο-Γουότλι, τα παράξενα βιβλία στα ράφια, το σφραγισμένο πρώτο όροφο της παλιάς αγροικίας, τα παράδοξα φαινόμενα όλης της περιοχής και τους θορύβους των λόφων της. Ο Γουίλμπουρ ήταν τεσσεράμισι ετών τότε κι έμοιαζε δεκαπεντάχρονος νεαρός. Τα χείλη και τα μάγουλά του σκοτείνιαζαν ήδη από γένεια κι η φωνή του είχεν αρχίσει να χοντραίνει. <br />
<br />
Ο Ερλ Σόγιερ συνόδευσε στο σπίτι των Γουότλι ομάδες δημοσιογράφων και φωτογράφων και τους επέστησε την προσοχή στην απαίσια δυσωδία που τώρα φαινόταν ν' αναδύεται από τον πάνω όροφο. "Ήταν", είπε, "ακριβώς σαν τη μυρωδιά που του είχε κόψει την ανάσα στο υπόστεγο που εγκαταλείφθηκε μετά την αποπεράτωση της επισκευής του σπιτιού και σαν τις αμυδρές αναθυμιάσεις που υπήρχαν μερικές φορές κοντά στον πέτρινο κύκλο στα βουνά". Οι κάτοικοι του Ντάνγουιτς διαβάσανε τ' άρθρα που γραφτήκανε και χαμογελάσανε για τις ανακρίβειες. Απορήσανε, κυρίως, που οι συντάκτες επιμένανε τόσο στ' ότι ο γερο-Γουότλι πλήρωνε πάντα για τα γελάδια του με αρχαία χρυσά νομίσματα. Οι Γουότλι είχανε δεχτεί τους επισκέπτες τους μ' απροκάλυπτη δυσφορία, μολονότι δε τόλμησαν να προκαλέσουν επιπλέον δημοσιότητα με μια βίαιην αντίδραση ή την άρνηση να μιλήσουν.<br />
<br />
<br />
IV </span> <span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><br />
<br />
Για μια δεκαετία τα χρονικά των Γουότλι θάβονται μες στη γενική ζωή μιας αρρωστημένης κοινότητας που 'ταν εξοικειωμένη με τις αλλόκοτες συνήθειές τους και μαθημένη στα όργιά τους κάθε Πρωτομαγιά και των Αγίων Πάντων. Δυο φορές το χρόνο θ' ανάβανε φωτιές στη κορφή του λόφου Σέντινελ και τα βουητά του βουνού θ' ακούγονταν ακόμα δυνατότερα κι αγριότερα. ωστόσο, σ' όλη τη διάρκεια του χρόνου γίνονταν αλλόκοτα και δυσοίωνα πράγματα στο μοναχικό αγροτόσπιτο. Οι επισκέπτες ισχυρίζονταν πως άκουγαν παράξενους ήχους από το σφραγισμένο πάνω όροφο ακόμα κι όταν όλα τα μέλη της οικογένειας ήτανε κάτω κι αναρωτιόνταν πόσο βασανιστικά αργά θυσιαζότανε συνήθως μια γελάδα ή ένας ταύρος. Συζητήσανε λίγο τη πιθανότητα να προσφύγουνε στην Εταιρεία Προστασίας Ζώων, αλλά τελικά το άφησαν να περάσει. Βλέπετε, οι κάτοικοι του Ντάνγουιτς αποφεύγανε κατά κανόνα να τραβούνε πάνω τους τη προσοχή του έξω κόσμου. <br />
<br />
Γύρω στο 1923, όταν ο Γουίλμπουρ ήταν δεκάχρονο αγόρι, ενώ το μυαλό, η φωνή, το παράστημα και το γενειοφόρο πρόσωπό του δίνανε την εντύπωση του ώριμου άντρα, άρχισε καινούριος οργασμός δραστηριότητας στο παλιό σπίτι. Αυτή τη φορά περιορίστηκε στο σφραγισμένο πάνω όροφο κι απο τις ξηλωμένες σανίδες που συσσωρευτήκανε στην αυλή οι άνθρωποι συμπέραναν ότι ο νεαρός κι ο παππούς του είχανε ρίξει όλα τα χωρίσματα κι είχαν αφαιρέσει, μάλιστα και το δάπεδο της σοφίτας, αφήνοντας ένα πελώριο κενό χώρο ανάμεσα στο δάπεδο του πρώτου ορόφου και την επικλινή στέγη. Οι Γουότλι είχανε γκρεμίσει ακόμα και τη μεγάλη κεντρική καμινάδα και συνδέσανε στη σκουριασμένη κουζίνα έν εξωτερικό τενεκεδένιο μπουρί σόμπας. <br />
<br />
Την επόμενη άνοιξη, ο γερο-Γουότλι παρατήρησε πως αυξανόταν ο αριθμός των νυχτοπουλιών που βγαίναν από το Φαράγγι Της Κρύας Πηγής για να τιτιβίσουνε κάτω από το παράθυρό του τις νύχτες. Έδινε μεγάλη σημασία στο γεγονός κι είπε στους αργόσχολους του 'Οσμπορν ότι μάλλον πλησίαζε η ώρα του. <br />
<br />
-"Κρώζουν ακριβώς με το ρυθμό της ανάσας μου τώρα", είπε "κι ετοιμάζονται, φαντάζομαι, ν' αρπάξουν τη ψυχή μου. Ξέρουν ότι φεύγω και δε θέλουν να τη χάσουν. Αφού φύγω, θα καταλάβετε όλοι σας αν μ' έπιασαν ή όχι. Αν τα καταφέρουν, θα τερερίζουν σαν να γελάνε ως το ξημέρωμα. Αν όχι, θα 'ναι ήσυχα. Τα περιμένω, όμως και σκοπεύω να παλέψω άγρια για τη ψυχή μου"! <br />
<br />
Το βράδυ της Γιορτής της Σοδειάς, την 1η Αυγούστου 1924, ο δόκτωρ Χόφτον από το 'Αλσμπουρι κλήθηκεν επειγόντως από τον Γουίλμπουρ Γουότλι, που 'χε καλπάσει σα τρελός μες στη νύχτα με το μοναδικό άλογο που του 'χεν απομείνει για να τηλεφωνήσει από το μαγαζί του Όσμπορν. Φτάνοντας, βρήκε το γερο-Γουότλι σε πολύ σοβαρή κατάσταση. Ο σφυγμός κι η ρογχώδης ανάσα του, μαρτυρούσαν ότι το τέλος πλησίαζε. Η άσχημη αλμπίνα κόρη του κι ο παράξενα γενειοφόρος εγγονός του στέκονταν δίπλα στο κρεβάτι, ενώ από το άδειο κέλυφος από πάνω ακούγονταν ρυθμικά πλαταγίσματα ή πλατσουρίσματα, σαν τον παφλασμό κυμάτων σε λεία ακρογιαλιά. 'Ομως αυτό που ενόχλησε πάνω απ' όλα το γιατρό ήταν τα φλύαρα νυχτοπούλια απ' έξω: μια πολυπληθής λεγεώνα πουλιών που τσίριζε ξανά και ξανά το ατέλειωτο σάλπισμά της σε διαβολικό συντονισμό με τη ρηχή ανάσα του ετοιμοθάνατου. "Ήταν απαίσιο κι αφύσικο...φρικιαστικό", σκέφτηκε ο δόκτωρ Xόφτoν, όπως κι όλη η περιοχή στην οποία είχε μπει τόσο απρόθυμα ανταποκρινόμενος στην επείγουσα κλήση. <br />
<br />
Γύρω στη μία το πρωί, ο γερο-Γουότλι ανέκτησε τις αισθήσεις του, διέκοψε το αγκομαχητό του και ψέλλισε μερικές λέξεις στον εγγονό του: <br />
<br />
-"Περισσότερο χώρο, Γουίλι, περισσότερο χώρο, γρήγορα. Εσύ μεγαλώνεις, αλλά κείνο μεγαλώνει γρηγορώτερα. Σύντομα θα 'ναι έτοιμο να σε υπηρετήσει, αγόρι μου. 'Ανοιξε τις πύλες του Γιογκ Σοδόθ με το μεγάλο ψαλμό που θα βρεις στη σελίδα 751 της ολοκληρωμένης έκδοσης και τότε μόνο βάλε φωτιά στη φυλακή. Η φωτιά από τη γη δε μπορεί να το βλάψει πια". Ήτανε θεότρελος, πέρ' από κάθε αμφιβολία. Μετά από μια παύση, που στη διάρκεια της το κοπάδι των νυχτοπουλιών απ' έξω συντόνισε τα κρωξίματά του με τον αλλαγμένο ρυθμό της ανάσας του κι ακουστήκανε παράξενες βροντές από το βουνό, πρόσθεσε μερικές ακόμα φράσεις: "Τάιζέ το τακτικά, Γουίλι, μη τ' αφήσεις να πεινάσει, αλλά ούτε και να μεγαλώσει πολύ γρήγορα, γιατί, αν βγει έξω πριν ανοίξεις το Γιογκ Σοδόθ, θα τελειώσουν όλα. Μόνο κείνοι από κει έξω μπορούν να το κάνουν να πολλαπλασιαστεί και να δουλέψει... Μόνο κείνοι, οι παλιοί που θέλουν να γυρίσουν πίσω..." <br />
<br />
Τα λόγια του πνιγήκανε ξανά σ' αγκομαχητά κι η Λαβίνια έβγαλε μια κραυγή όταν τα κρωξίματα απ' έξω συγχρονιστήκανε και πάλι με την ανάσα του. Αυτό συνεχίστηκε για μιαν ώρα σχεδόν, ώσπου άρχισε ο τελικός ρόγχος. Κι όταν ο δόκτωρ Χόφτον κατέβασε τα ρυτιδωμένα βλέφαρα πάνω από τα απλανή γκρίζα μάτια, ο σαματάς των πουλιών σιγά-σιγά έσβησε τελείως. Η Λαβίνια έκλαιγε με λυγμούς, αλλά ο Γουίλμπουρ γέλασε, ενώ οι κρότοι από τα έγκατα της γης ηχούσαν από μακριά. <br />
<br />
-"Δεν τον έπιασαν!" μουρμούρισε με τη βαθιά, βαρύτονη φωνή του. <br />
<br />
Ο Γουίλμπουρ είχε αποκτήσει πραγματικά φοβερή μόρφωση με το μονόπλευρο τρόπο του κι ήτανε γνωστός δι' αλληλογραφίας σε πολλούς βιβλιοθηκάριους στα μακρινά μέρη που φυλάσσονται σπάνια κι απαγορευμένα βιβλία. Οι άνθρωποι του Ντάνγουιτς τον μισούσανε και τον έτρεμαν όλο και περισσότερο, ειδικά όταν άρχισαν να τον υποψιάζονται για την εξαφάνιση μερικών παιδιών. Αλλά κατάφερναν πάντα να αποσιωπούν την έρευνα από φόβο ή από απληστία, αφού τα παλιά χρυσά νομίσματα εξακολουθούσαν, όπως και στην εποχή του παππού του, να ρέουνε τακτικά για την αγορά γελαδιών. Στο μεταξύ, ο Γουίλμπουρ έδειχνε πραγματικός άντρας πια και μολονότι το ύψος του ήταν ήδη στον μέσον όρο συνέχιζε ν' αναπτύσσεται. Το 1925, όταν τον επισκέφτηκε ένας καθηγητής από το πανεπιστήμιο Μισκατόνικ -με τον οποίο αλληλογραφούσε- κι έφυγε αργότερα κάτωχρος και ταραγμένος, ο μικρός είχε ξεπεράσει τα δυο μέτρα σε ύψος. <br />
<br />
Από την αρχή ο Γουίλμπουρ αντιμετώπιζε την παραμορφωμένη αλμπίνα μητέρα του με ολοένα μεγαλύτερη περιφρόνηση και τελικά της απαγόρευσε ν' ανεβαίνει μαζί του στα βουνά τα βράδια της Πρωτομαγιάς και των Αγίων Πάντων. Το 1926, το θλιβερό πλάσμα παραπονέθηκε στη Μάμι Μπίσοπ ότι τον φοβόταν. <br />
<br />
-"Ξέρω περισσότερα γι' αυτόν απ' όσα μπορώ να σου πω, Μάμι", είπε "και τον τελευταίο καιρό υπάρχουνε κι άλλα που δε θέλω να μάθω! Μάρτυς μου ο Θεός, δεν ξέρω ούτε τι θέλει ούτε τι προσπαθεί να κάνει". <br />
<br />
Κείνη τη μέρα των Αγίων Πάντων, οι θόρυβοι από το βουνό ηχήσανε δυνατότεροι από ποτέ και φλόγες φωτίσανε τη κορφή του Σεντινέλ. Οι ντόπιοι όμως προσέξανε πιότερο τα ρυθμικά κρωξίματα ενός μεγάλου σμήνους νυχτοπουλιών που, έχοντας καθυστερήσει αφύσικα στην αποδημία τους, είχανε συγκεντρωθεί γύρω από τη σκοτεινή αγροικία των Γουότλι. Μετά τα μεσάνυχτα, οι διαπεραστικές νότες τους ξεσπάσανε σ' ένα είδος τερερίσματος που θύμιζε σατανικό γέλιο κι αντηχούσε σ' όλη τη περιοχή μέχρι που 'φεξε για τα καλά, Μόνο τότε εξαφανιστήκανε, πετώντας βιαστικά προς το Νότο, τουλάχιστον ένα μήνα αργότερα από συνήθως, Κανείς δε μπόρεσε να το εξηγήσει αυτό παρά μόνον αργότερα. Δεν είχε πεθάνει κανείς από τους χωρικούς, αλλά κανείς δε ξανάδε τη δύστυχη Λαβίνια Γουότλι, την εκφυλισμένη αλμπίνα. <br />
<br />
Το καλοκαίρι του 1927, ο Γουίλμπουρ επισκεύασε δυο καλύβες στην αυλή του σπιτιού κι άρχισε να μεταφέρει κει τα βιβλία και τα πράγματά του. Λίγον αργότερα, ο Ερλ Σόγιερ ανακοίνωσε σ' αυτούς που συχνάζανε στου Όσμπορν ότι οι ξυλουργικές εργασίες είχανε ξαναρχίσει στην αγροικία των Γουότλι. Ο Γουίλμπουρ κάρφωνε όλες τις πόρτες και τα παράθυρα του ισογείου και μάλλον αφαιρούσε τα χωρίσματα, όπως είχε κάνει ο παππούς του στον πάνω όροφο πριν απο τέσσερα χρόνια. Τώρα έμενε σε μιαν από τις δυο αποθήκες κι ο Σόγιερ είπε πως του φαινόταν ασυνήθιστα ανήσυχος και φοβισμένος. 'Ολοι υποψιάζονταν ότι ήξερε κάτι για την εξαφάνιση της μητέρας του κι ελάχιστοι τολμούσαν να πλησιάσουνε πλέον στο κτήμα του. Είχε ξεπεράσει τα δυο μέτρα και δεκαπέντε πόντους σε ύψος και τίποτα δεν έδειχνε πως η ανάπτυξή του θα σταματούσε.<br />
<br />
V <br />
<br />
Το πιο παράδοξο γεγονός του επόμενου χειμώνα ήταν το πρώτο ταξίδι του Γουίλμπουρ έξω από τα όρια του Ντάνγουιτς, Παρά τη πυκνή αλληλογραφία του, με τη Βιβλιοθήκη Γουάιντνερ του Χάρβαρντ, την Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, το Βρετανικό Μουσείο, το Πανεπιστήμιο του Μπουένος 'Αιρες και τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Μισκατόνικ στο 'Αρκχαμ, δε κατάφερε να δανειστεί το βιβλίο που χρειαζόταν απεγνωσμένα. Έτσι, ξεκίνησε τελικά ο ίδιος -άθλιος, βρώμικος, με γενειάδα και με άξεστη διάλεκτο- να συμβουλευτεί ένα αντίγραφο στο Μισκατόνικ, που 'τανε το πιο κοντινό γεωγραφικά. Με ύψος κοντά δυόμισι μέτρα τώρα και με τη καινούρια βαλίτσα που 'χεν αγοράσει από το μαγαζί του Όσμπορν, το μελαψό και τραγόμορφο τέρας εμφανίστηκε μια μέρα στο 'Αρκχαμ ζητώντας το φοβερό βιβλίο που φυλασσότανε κλειδωμένο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου: το τρομερό Νεκρονομικόν του τρελού 'Αραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ στη λατινική έκδοση του Ολάους Βόρμιους, όπως κυκλοφόρησε στην Ισπανία το δέκατο έβδομο αιώνα. Κι ενώ δεν είχε ξαναδεί ποτέ του πόλη, η μοναδική του έγνοια ήταν να βρει το δρόμο για το πανεπιστήμιο. Φτάνοντας, πέρασεν απτόητος μπροστά από το μεγαλόσωμο σκυλί-φύλακα που, έχοντας γυμνώσει τα δόντια του, γάβγιζε μ' αφύσικη λύσσα κι εχθρότητα και τέντωνε φρενιασμένα τη χοντρή αλυσίδα του. <br />
<br />
Ο Γουίλμπουρ είχε μαζί του την ανεκτίμητη αλλ' ατελή αγγλική έκδοση του δόκτορα Ντι, που του 'χε κληροδοτήσει ο παππούς του. Καταφέρνοντας να πάρει στα χέρια του το λατινικό αντίγραφο, άρχισε αμέσως να παραβάλλει τα δυο κείμενα, με σκοπό ν' ανακαλύψει το συγκεκριμένο απόσπασμα που αντιστοιχούσε στη σελίδα 751 του ελλιπούς αντιγράφου του. Αυτό δε μπορούσε να το κρύψει από το βιβλιοθηκάριο -τον καθηγητή Χένρι 'Αρμιτατζ (πτυχιούχο τριών πανεπιστημίων) που τον είχε επισκεφτεί στο αγρόκτημα και τώρα του 'κανε διάφορες ερωτήσεις χωρίς να τον προσβάλει. 'Οπως αναγκάστηκε να παραδεχτεί, έψαχνε για κάποια μαγική ωδή ή ξόρκι που θα περιείχε το φοβερό όνομα Γιογκ-Σοδόθ, αλλά δυσκολευόταν συναντώντας ασυμφωνίες, επαναλήψεις και διφορούμενες διατυπώσεις. Κι ενώ κείνος αντέγραφε τη μαγική ωδή που διάλεξε τελικά, ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ κοίταξε άθελά του πάνω από τον ώμο του νεαρού τις ανοιχτές σελίδες. Η αριστερή, η λατινική έκδοση, περιείχε τερατώδεις απειλές για την ειρήνη και τη πνευματική υγεία του κόσμου: <br />
<br />
"Κι ούτε πρέπει να πιστεύετε (έλεγε το κείμενο όπως το μετέφραζε νοερά ο 'Αρμιτατζ) πως ο άνθρωπος είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος κύριος της γης ή πως τα γνωστά ζωντανά κι υλικά πράγματα είναι τα μόνα στον κόσμο. Οι Παλιοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. 'Οχι στις διαστάσεις που γνωρίζουμε, αλλά ανάμεσά τους βαδίζουνε γαλήνιοι και πρωτογενείς, αδιάστατοι κι αόρατοι για τα μάτια μας. Ο Γιογκ-Σοδόθ ξέρει τη Πύλη. Ο Γιογκ-Σοδόθ είναι η Πύλη. Ο Γιογκ-Σοδόθ είναι το Κλειδί κι ο Φύλακας της Πύλης. Το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, όλα είναι ένα με τον Γιογκ-Σοδόθ. Ξέρει από που φύγαν οι Παλιοί τότε κι από πού θα ξαναγυρίσουν. Ξέρει πού πάτησαν Εκείνοι το έδαφος της γης και που θα το πατήσουν ξανά και γιατί κανείς δε μπορεί να Τους εμποδίσει. Μόνο από τη μυρωδιά Τους καταλαβαίνουν οι άνθρωποι μερικές φορές τη Παρουσία Τους, αλλά τη Μορφή Τους δε μπορεί να τη ξέρει κανείς, εκτός από τα χαρακτηριστικά που Αυτοί προσδώσανε στην ανθρωπότητα. Κι αυτά είναι πολλών ειδών και ποικίλλουν από το πιστότερο ομοίωμα του ανθρώπου ως το αόρατο κι άυλο σχήμα που έχουν Αυτοί. Περπατούν αόρατοι και τρομεροί σε μοναχικά μέρη όπου έχουν προφερθεί οι Λέξεις κι έχουν απαγγελθεί δυνατά οι Τελετουργίες στις Εποχές τους. Ο άνεμος μουρμουρίζει με τις φωνές Τους κι η γη ψιθυρίζει με τη συνείδησή Τους. Τσακίζουνε το δάσος και συνθλίβουνε τη πόλη για να μη μπορεί κανέν από τα δυο να δει το χέρι που χτυπά. Η Καντάθ Τους γνώρισε στην ερημιά των πάγων, αλλά ποιός άνθρωπος γνωρίζει τη Καντάθ; Η παγωμένη έρημος του Νότου και τα βουλιαγμένα νησιά του Ωκεανού έχουνε πέτρες που φέρουνε τη σφραγίδα Τους, αλλά ποιός έχει δει την παγωμένη πόλη ή το σφραγισμένο πύργο που στολίζεται εδώ κι αιώνες με φύκια και πεταλίδες; Ο Μέγας Κθούλου είναι ο ξάδερφός Τους κι ωστόσο μόνο θολά μπορεί να Τους διακρίνει. Ιά! Σουμπ-Νιγκουράθ! Σα δυσωδία θα Τους γνωρίσετε. Το χέρι Τους βρίσκεται στο λαιμό σας, αλλά δεν Τους βλέπετε. Η Κατοικία Τους είναι μέσα στα διπλοκλειδωμένα σπιτικά σας. Ο Γιογκ-Σοδόθ είναι το Κλειδί της Πύλης, όπου συναντιούνται πολλές σφαίρες. Ο άνθρωπος κυβερνά τώρα κει που Αυτοί κυβερνούσανε κάποτε. Σύντομα θα κυβερνούν Αυτοί κει που τώρα κυβερνά ο άνθρωπος. Μετά το καλοκαίρι έρχεται ο χειμώνας, μετά το χειμώνα το καλοκαίρι. Περιμένουν υπομονετικοί και σίγουροι, γιατί ξέρουν ότι θα ξανάρθει η Βασιλεία Τους". <br />
<br />
Ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ, συνδυάζοντας αυτά που διάβαζε με τα όσα είχεν ακούσει για το Ντάνγουιτς, για τις ζοφερές παρουσίες του, για τον Γουίλμπουρ Γουότλι και τη σκοτεινή, αποτρόπαιη φήμη γύρω από το όνομά του, που ξεκινούσε απο μια μυστηριώδη γέννα κι έφτανε στην υποψία μητροκτονίας, ένιωσε να τον τυλίγει ένας τρόμος τόσον απτός όσο η υγρασία του τάφου. Ο ζωόμορφος γίγαντας που ήταν σκυμμένος μπροστά του έμοιαζε με γέννημα άλλου πλανήτη ή διάστασης, με κάτι που ανήκε μόνο κατά ένα μέρος στην ανθρωπότητα και είχε δεσμούς με μαύρες αβύσσους ουσίας και οντότητας που απλώνονται σαν τιτάνια φαντάσματα πέρα από τις σφαίρες της δύναμης και της ύλης, του χώρου και του χρόνου. Ο Γουίλμπουρ σήκωσε το κεφάλι του κι άρχισε να μιλάει μ' αυτή τη παράξενη, βαρύτονη φωνή που μαρτυρούσε πως οι φωνητικές του χορδές δεν ήταν ακριβώς ανθρώπινες. <br />
<br />
-"Κύριε 'Αρμιτατζ", είπε, "νομίζω ότι πρέπει να δανειστώ αυτό το βιβλίο. Υπάρχουνε πράγματα που πρέπει να δοκιμάσω κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες που είναι αδύνατες εδώ και θα ήτανε θανάσιμο αμάρτημα ν' αφήσετε ένα γραφειοκρατικό κανονισμό να με σταματήσει. Αφήστε με να το πάρω μαζί μου, κύριε και σας ορκίζομαι ότι κανείς δε θα το καταλάβει. Δε χρειάζεται να σας πω ότι θα το προσέξω σαν τα μάτια μου. Δεν κατάντησα εγώ το αντίγραφο του Ντι σ' αυτά τα χάλια..." Διέκοψε τη φράση του διαβάζοντας την ανυποχώρητη άρνηση στο πρόσωπο του βιβλιοθηκάριου και τα ζωόμορφα χαρακτηριστικά του σκοτείνιασαν. Ο 'Αρμιτατζ, έτοιμος να του πει ότι μπορούσε ν' αντιγράψει όποια αποσπάσματα ήθελε, σκέφτηκε ξαφνικά τα πιθανά επακόλουθα και συγκρατήθηκε. Θα 'παιρνε πολύ μεγάλη ευθύνη δίνοντας σ' ένα τέτοιο πλάσμα το κλειδί για ανίερες εξώτερες σφαίρες. Ο Γουότλι μάντεψε τις σκέψεις του και προσποιήθηκε τον αδιάφορο. "Πολύ καλά, λοιπόν, αφού αυτό θέλετε. Ίσως στο Χάρβαρντ δεν είναι τόσο κατηγορηματικοί όσο σεις". Χωρίς άλλη λέξη, σηκώθηκε και βγήκε από το κτίριο, σκύβοντας για να περάσει από τις πόρτες. <br />
<br />
Ο 'Αρμιτατζ άκουσε το άγριο γάβγισμα του μεγάλου σκυλιού-φύλακα και κοίταξε τη θεόρατη κορμοστασιά του Γουότλι να διασχίζει τον κήπο του πανεπιστημίου που φαινόταν από το παράθυρο. Αναλογίστηκε τις άγριες ιστορίες που 'χεν ακούσει και θυμήθηκε τα παλιά άρθρα που είχανε κυκλοφορήσει στην Κυριακάτικη Αντβερτάιζερ, μαζί με τις δοξασίες που 'χε σταχυολογήσει από τους χωρικούς του Ντάνγουιτς στη διάρκεια της επίσκεψής του...<br />
Αόρατα πράγματα που δεν ήταν από τη γη -ή τουλάχιστον από την τρισδιάστατη γη- κυκλοφορούσανε, δύσοσμα και τρομακτικά, μες στα λαγκάδια της Νέας Αγγλίας και γεννοβολούσαν αισχρά πάνω στις κορφές των βουνών. Γι' αυτό ήτανε βέβαιος από πολύ καιρό. Τώρα όμως ένιωθε να πλησιάζει ανατριχιαστικά ο Εισβολέας-Τρόμος κι αντιλήφθηκε μια τρομακτική πρόοδο στο σχέδιο του αρχαίου και, κάποτε, παθητικού Εφιάλτη. Απέστρεψε το βλέμμα από το Νεκρονομικόν, μ' ένα ρίγος αποστροφής, αλλά στο δωμάτιο κυριαρχούσε ακόμα μια ανόσια κι ακαθόριστη δυσοσμία. «Σαν δυσωδία θα Τους γνωρίσετε», αναλογίστηκε. Ναι, η μυρωδιά ήταν η ίδια που τον είχε αναγουλιάσει στην αγροικία των Γουότλι λιγότερο από τρία χρόνια πριν. Σκέφτηκε τον Γουίλμπουρ, ζωόμορφο κι απειλητικό άλλη μια φορά και γέλασε δυνατά όταν θυμήθηκε τις φήμες που κυκλοψορούσαν στο χωριό για τον πατέρα του. <br />
<br />
-"Ενδογαμία;" μονολόγησε ο 'Αρμιτατζ. "Μεγαλοδύναμε Θεέ, τι αφελείς! Δείξε τους το Μέγα Θεό Πάνα του 'Αρθουρ Μάχεν και θα τον αποδώσουν σ' ένα συνηθισμένο σκάνδαλο του Ντάνγουιτς! Αλλά τί πλάσμα, ποιά επάρατη, αόρατη δύναμη πάνω ή έξω απ' αυτή τη τρισδιάστατη γη ήταν ο πατέρας του Γουίλμπουρ Γουότλι; Γεννημένος την Υπαπαντή, εννιά μήνες μετά τη Πρωτομαγιά του 1912, όταν ο απόηχος των κρότων της γης έφτασε μέχρι το 'Αρκχαμ... Τί βάδισε πάνω στα βουνά κείνη τη νύχτα; Ποιά ανόσια φρίκη εμφανίστηκε στον κόσμο με μισοανθρώπινο αίμα και σάρκα"; <br />
<br />
Στη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων, ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ βάλθηκε να συγκεντρώσει όσες περισσότερες πληροφορίες μπoρούσε για τον Γουίλμπουρ Γουότλι και τις άυλες παρουσίες γύρω από το Ντάνγουιτς. Επικοινώνησε με το δόκτορα Χόφτον από το 'Αλσμπουρι, που 'χε φροντίσει τον γερο-Γουότλι στη μοιραία του αρρώστια και τα τελευταία λόγια του παππού, όπως τα επανέλαβε λέξη προς λέξη ο γιατρός, του γεννήσαν νέα ερωτηματικά. Μια επίσκεψη στο Ντάνγουιτς δεν του αποκάλυψε τίποτα καινούριο, αλλά μια πιο προσεκτική ανάγνωση του Νεκρονομικού, στα ίδια αποσπάσματα που αναζητούσε τόσον απεγνωσμένα ο Γουίλμπουρ, φάνηκε να παρέχει καινούριες και τρομερές πληροφορίες για τη φύση, τις μεθόδους και τις επιθυμίες του αλλόκοτου δαίμονα που απειλούσε αυτό τον πλανήτη. Συζητώντας με αρκετούς μελετητές αρχαϊκής γνώσης στη Βοστόνη κι αλληλογραφώντας με πολλούς άλλους, ένιωσε να τονε πλημμυρίζει όλο και μεγαλύτερο δέος, που εξελίχτηκε από ανησυχία σε μια κατάσταση δριμύτατου διανοητικού τρόμου. Καθώς πλησίαζε το καλοκαίρι, ένιωσε ότι κάτι έπρεπε να γίνει με την απειλή που καραδοκούσε στη κοιλάδα του Μισκατόνικ και με το τερατώδες πλάσμα που ήτανε γνωστό με το ανθρώπινο όνομα Γουίλμπουρ Γουότλι.<br />
<br />
<br />
VI </span> <span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><br />
<br />
Ο τρόμος του Ντάνγουιτς ξέσπασε ανάμεσα στη Γιορτή της Σοδειάς και την ισημερία του 1928 κι ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που γίναν μάρτυρες του φρικιαστικού προλόγου του. Είχε μάθει, στο μεταξύ, για τη γκροτέσκα εμφάνιση του Γουότλι στο Κέμπριτζ και τις απεγνωσμένες του προσπάθειες να δανειστεί ή ν' αντιγράψει αποσπάσματα του Νεκρονομικού από τη Βιβλιοθήκη Γουάντνερ. Αυτές οι προσπάθειες αποδείχτηκαν άκαρπες, αφού ο 'Αρμιτατζ είχε στείλει σαφείς προειδοποιήσεις σ' όλους τους βιβλιοθηκάριους που ήταν υπεύθυνοι για το φοβερό βιβλίο. Ο Γουίλμπουρ φάνηκε τρομερά ανήσυχος στο Κέμπριτζ χρειαζόταν οπωσδήποτε το βιβλίο κι ανυπομονούσε να επιστρέψει το συντομώτερο στη γενέτειρά του, σα να φοβόταν ότι κάτι φοβερό θα συνέβαινε στη διάρκεια της απουσίας του. <br />
<br />
Στις αρχές Αυγούστου συνέβη αυτό που σχεδόν αναμενόταν, Τις μικρές ώρες της 3ης του μήνα, ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ ξύπνησε ξαφνικά από τ' άγρια, φρενιασμένα ουρλιαχτά του σκύλου-φύλακα του πανεπιστημίου. Βραχνά και τρομακτικά, τ' αλαλιασμένα, ξετρελαμένα αλυχτίσματα και γρυλίσματα συνεχίζονταν με ολοένα μεγαλύτερη ένταση, αλλά και παύσεις με τρομερά υπονοούμενα. Τότε αντήχησε μια κραυγή από έναν εντελώς διαφορετικό λάρυγγα, μια κραυγή που ξύπνησε το μισό 'Αρκχαμ και στοίχειωσε τον ύπνο των κατοίκων του για πάντα, μια κραυγή που δε θα μπορούσε να προέρχεται από πλάσμα που γεννήθηκε στη γη ή που ανήκει σ' αυτή. <br />
<br />
Ο 'Αρμιτατζ, αφού ντύθηκε και βγήκε βιαστικά, είδε πως άλλοι ήταν ήδη έξω και τρέχανε μπρος του κι άκουσε το διαπεραστικό ήχο του συναγερμού της βιβλιοθήκης να σκίζει τη σιγαλιά της νύχτας. Ένα παράθυρο έχασκε ανοιχτό και σκοτεινό μέσα στο φεγγαρόφωτο. Ό,τι ήταν αυτό που 'χεν έρθει, είχε καταφέρει προφανώς να μπει, γιατί τα γαβγίσματα και τ' αλυχτίσματα του σκύλου, που σβήνανε τώρα σ' ένα φρικιαστικό ντουέτο γρυλισμάτων και πονεμένων κραυγών, ακούγονταν ήδη από μέσα. Κάποιο ένστικτο προειδοποίησε τον 'Αρμιτατζ ότι αυτό που συνέβαινε δεν ήτανε κατάλληλο θέαμα γι' ανυποψίαστα μάτια κι έτσι προσπέρασε το πλήθος με αυταρχικότητα και ξεκλείδωσε τη πόρτα του προθαλάμου. Ανάμεσα στους άλλους είδε τον καθηγητή Γουόρεν Ράις και το δόκτορα Φράνσις Μόργκαν, με τους οποίους είχε συζητήσει ένα μέρος των υποψιών και των φόβων του και τους έγνεψε να τον ακολουθήσουν μέσα.<br />
Ο μόνος ήχος που ακουγότανε τώρα ήτανε το φοβισμένο, μονότονο κλαψούρισμα του σκύλου, αλλά τώρα ο 'Αρμιτατζ αντιλήφθηκε μ' ένα ξαφνικό τίναγμα πως αμέτρητα νυχτοπούλια είχαν αρχίσει τους καταραμένους ρυθμικούς κρωγμούς τους μες από τους θάμνους, σα σε συγχρονισμό με τις στερνές ανάσες κάποιου ετοιμοθάνατου. <br />
<br />
Η ατμόσφαιρα μέσα στο κτίριο ήταν αποπνικτική από την τρομερή δυσωδία που γνώριζε πια τόσο καλά ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ κι οι τρεις άντρες διασχίσανε τρέχοντας τη σάλα προς το μικρό αναγνωστήριο απ' όπου ερχότανε το σιγανό κλαψούρισμα. Για μια στιγμή, κανείς δε τόλμησε ν' ανάψει το φως, αλλά τελικά ο 'Αρμιτατζ βρήκε το κουράγιο να γυρίσει τον διακόπτη. Ένας από τους τρεις, δεν εξακριβώθηκε ποιος, ούρλιαξε μ' όλη του τη δύναμη βλέποντας αυτό που κειτότανε μπρος τους ανάμεσα στ' αναποδογυρισμένα τραπέζια και τις σκορπισμένες καρέκλες. Ο καθηγητής Ράις δήλωσε πως ένιωσε τις αισθήσεις του να τον εγκαταλείπουνε για μια στιγμή, μολονότι δε κλονίστηκε, ούτε έπεσε. <br />
<br />
Το πράγμα που ήταν γερμένο στο ένα πλάι μέσα σε μιαν εμετική λίμνη από κιτρινοπράσινο ιχώρ και κολλώδη μάζα είχε ύψος δυο μέτρα κι εβδομήντα πέντε πόντους. Ο σκύλος είχε σκίσει ένα μέρος των ρούχων του και λίγο από το δέρμα του. Δεν ήταν νεκρό, αλλά συστρεφόταν σιωπηλά και σπασμωδικά, ενώ το στήθος του ανεβοκατέβαινε στον ίδιο ρυθμό με τους φρενιασμένους κρωγμούς των ανυπόμονων νυχτοπουλιών απ' έξω. Κομμάτια από τα παπούτσια και τα ρούχα του ήταν σκορπισμένα παντού μες στο δωμάτιο κι ακριβώς έξω από το παράθυρο ήτανε πεταμένη μια άδεια υφασμάτινη τσάντα. Κοντά στο κεντρικό γραφείο ήτανε πεσμένο ένα ρεβόλβερ που, όπως εξακριβώθηκε αργότερα, δεν εκπυρσοκρότησε εξαιτίας ενός ελαττωματικού φυσιγγιού. Ωστόσο, τη προσοχή των παρευρισκομένων εκείνη τη στιγμή μονοπωλούσε το ίδιο το πλάσμα. Θα ήτανε κοινότοπο κι ανακριβές να πούμε ότι καμιά ανθρώπινη πένα δε θα μπορούσε να το περιγράψει, αλλά γεγονός είναι ότι δε θα μπορούσε να το φανταστεί κάποιος του οποίου η αντίληψη περιορίζεται στις συνηθισμένες μορφές ζωής αυτού του πλανήτη και των τριών γνωστών διαστάσεων. Αναμφίβολα ήτανε κατά ένα μέρος ανθρώπινο -τα χέρια, το κεφάλι και το ζωόμορφο πρόσωπο με το τραβηγμένο πηγούνι που 'φερε τη σφραγίδα των Γουότλι. Αλλά το στήθος και τα χαμηλότερα μέρη του σώματος ήταν απίστευτα τερατόμορφα, τόσον, ώστε μόνο το επιμελές ντύσιμο του επέτρεπε να κυκλοφορεί ατιμώρητο πάνω στη γη. <br />
<br />
Από τη μέση και πάνω ήταν σχεδόν ανθρωπόμορφο, αν και το στήθος, στο σημείο που τα φονικά σαγόνια του σκύλου ακουμπούσαν ακόμα προσεκτικά, είχαν το σκληρό, λεπιδωτό δέρμα του κροκόδειλου ή του αλιγάτορα. Η πλάτη είχε κίτρινες και μαύρες βούλες και θύμιζε αμυδρά το πουκάμισο φιδιού. Αλλά από τη μέση και κάτω η φρίκη κορυφωνόταν, γιατί εδώ εξέλειπε κάθε ομοιότητα με τον άνθρωπο και κυριαρχούσε η πιο εξωφρενική φαντασία. Το δέρμα ήταν καλυμμένο με τραχύ μαύρο τρίχωμα κι από τη κοιλιά προεξείχαν πολυάριθμα μακρόστενα γκριζοπράσινα πλοκάμια που κατάληγανε σε κόκκινα στόματα σα βεντούζες. Η θέση τους, ήτανε περίεργη και φαινόταν ν' ακολουθεί τις συμμετρίες κάποιας κοσμικής γεωμετρίας άγνωστης στη γη ή το ηλιακό μας σύστημα. Πάνω σε κάθε μηρό, βαθιά μέσα σε κάποιου είδους ροδαλή, τριχωτή κόχη, υπήρχαν υποτυπώδη μάτια, ενώ στη θέση της ουράς κρεμόταν κάποιου είδους προβοσκίδα ή κεραία με πορφυρά δαχτυλίδια που αναβοσβήνανε κι έμοιαζε με ατροφικό στόμα ή λαιμό. Τα άκρα, εκτός από το πυκνό μαύρο τρίχωμά τους, θύμιζανε τα πίσω πόδια γιγάντιων προϊστορικών σαυροειδών και τελειώνανε σε πόδια που δεν ήταν οπλές ούτε νύχια. 'Οταν ανέπνεε το πλάσμα, η ουρά και τα πλοκάμια άλλαζανε ρυθμικά χρώμα. Δεν υπήρχε ίχνος από ανθρώπινο αίμα, μόνο το βρωμερό πρασινοκίτρινο ιχώρ που κυλούσε πέρ' από την ακτίνα της παχύρρευστης μάζας, ξεθωριάζοντας το χρώμα του βαμμένου δαπέδου. <br />
<br />
Έχοντας νιώσει τη παρουσία των τριών αντρών, το ετοιμοθάνατο πλάσμα άρχισε να μουρμουρίζει χωρίς να γυρίσει ή να σηκώσει το κεφάλι του. Ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ δε κατέγραψε τίποτε από τα λόγια του, αλλά δηλώνει ότι δεν άκουσε ούτε μια λέξη στ' αγγλικά. Στην αρχή οι συλλαβές δεν είχαν καμιά συγγένεια με οποιαδήποτε γήινη γλώσσα, αλλά προς το τέλος ακούστηκαν μερικά αποσπάσματα που ήταν αναμφίβολα από το Νεκρονομικόν, εκείνη τη τερατώδη βλασφημία στην αναζήτηση της οποίας είχε χάσει τη ζωή του το πλάσμα. Αυτά τ' αποσπάσματα, όπως τα θυμάται ο 'Αρμιτατζ, ήτανε κάτι σαν: «Ν' γκάι, ν' γχα-γχαα, μπουγκ-σογκόγκ, γι' αχ: Γιογκ-Σοδόθ, Γιογκ-Σοδόθ...» Σιγά-σιγά σβήσανρ τελείως, καθώς τα νυχτοπούλια σκούζανε σε ρυθμικό κρεσέντο ανίερης προσμονής. <br />
<br />
Έπειτα ακολούθησε μια παύση στο ρόγχο και το σκυλί σήκωσε ψηλά το κεφάλι του, αφήνοντας ένα παρατεταμένο, πένθιμο ουρλιαχτό. Στο κιτρινωπό, τραγόμορφο πρόσωπο του κατάκοιτου πλάσματος σημειώθηκε αλλαγή και τα μεγάλα μαύρα μάτια βουλιάξανε φρικιαστικά. Έξω από το παράθυρο είχε σταματήσει ξαφνικά το διαπεραστικό τερέρισμα των νυχτοπουλιών και πέρα από τους ψιθύρους του συγκεντρωμένου πλήθους ακούστηκε ο ήχος πανικόβλητων φτεροκοπημάτων. Μεγάλα σύννεφα φτερωτών μαρτύρων έκρυψαν το φεγγάρι στη φυγή τους, ξετρελαμένα απ' αυτό που είχαν αναζητήσει για λεία τους. <br />
<br />
Την ίδια στιγμή, ο σκύλος πετάχτηκε όρθιος, γάβγισε τρομαγμένα και πήδηξε έξω από το παράθυρο από το οποίο είχε μπει. Μια κραυγή ξέφυγε από το συγκεντρωμένο πλήθος κι ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ φώναξε ότι κανείς δεν έπρεπε να μπει στη βιβλιοθήκη μέχρι να 'ρθει αστυνομία και γιατρός. Ήταν ευγνώμων τώρα που τα παράθυρα ήταν πολύ ψηλά κι έτσι δε μπορούσε κάποιος να κοιτάξει μέσα. Έκλεισε προσεκτικά τις βαριές κουρτίνες. Στο μεταξύ, είχανε φτάσει δυο αστυνομικοί κι ο δόκτωρ Μόργκαν, συναντώντας τους στον προθάλαμο, προσπαθούσε να τους πείσει, για το δικό τους καλό, ν' αναβάλουν την είσοδό τους στο βρωμερό αναγνωστήριο μέχρι να 'ρθει ο γιατρός και να σκεπάσει τελικά το αφύσικο πτώμα. <br />
<br />
Στο μεταξύ, πάνω στο δάπεδο άρχισαν να συμβαίνουν τρομακτικές αλλαγές. Δε χρειάζεται να περιγράψει κανείς το είδος και το βαθμό συρρίκνωσης κι απoσύνθεσης που συνέβη μπρος στα μάτια του δόκτορα 'Αρμιτατζ και του καθηγητή Ράις. αλλά αξίζει ν' αναφερθεί πως, εκτός από την εξωτερική εμφάνιση του προσώπου και των χεριών, το ανθρώπινο στοιχείο μέσα στον Γουίλμπουρ Γουότλι πρέπει να 'ταν ελάχιστο. 'Οταν ήρθε τελικά ο γιατρός, υπήρχε μόνο μια κολλώδης ασπριδερή μάζα πάνω στις βαμμένες σανίδες κι η φρικτή μυρωδιά είχε σχεδόν εξατμιστεΙ Ο Γουότλι δεν είχε κρανίο ούτε σκελετό, τουλάχιστον, με κάποια κατανοητή ή σταθερή έννοια. 'Οπως φαίνεται, είχε κληρονομήσει πολλά από τον άγνωστο πατέρα του...<br />
<br />
<br />
VII </span> <span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><br />
<br />
Ωστόσο, όλ' αυτά δεν ήτανε παρά πρόλογος στον τρόμο του Ντάνγουιτς. Οι απαραίτητες διατυπώσεις έγιναν από σοκαρισμένους αστυνομικούς, οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες κρατήθηκαν μυστικές από Τύπο και κοινό και στάλθηκαν άντρες στο Ντάνγουιτς και το 'Αλσμπουρι να εξετάσουνε το κτήμα και να ειδοποιήσουνε τους τυχόν κληρονόμους του Γουίλμπουρ Γουότλι. Βρήκανε το χωριό σε μεγάλη αναστάτωση, τόσον εξαιτίας των ολοένα δυνατότερων βουητών από τους καταραμένους λόφους όσο κι από την ασυνήθιστη δυσοσμία και τους ήχους σα πλαταγίσματα και ρουφήγματα που έρχονταν από το τεράστιο καύκαλο της αγροικίας των Γουότλι. Ο Ερλ Σόγιερ, που 'χεν αναλάβει να φροντίζει τ' άλογο και τα γελάδια όσο θα 'λειπε ο Γουίλμπουρ είχε υποστεί ένα τρομερό σοκ. Οι αστυνομικοί επινόησανε διάφορες δικαιολογίες για να μη μπούνε στο θορυβώδες κι ερμητικά κλειστό σπίτι και περιορίσανε την έρευνά τους στο χώρο που ζούσε ο εκλιπών -τα δυο πρόσφατα επισκευασμένα υπόστεγα- σε μια και μοναδική επίσκεψη. Δώσαν ογκώδη αναφορά στην εισαγγελία του 'Αλσμπουρι, προσθέτοντας ότι οι δικαστικοί αγώνες σχετικά με τη κληρονομιά ήταν ακόμα σ' εξέλιξη ανάμεσα στους αμέτρητους Γουότλι, εκφυλισμένους και μη, της κοιλάδας του Μισκατόνικ. <br />
<br />
'Ενα μακροσκελέστατο χειρόγραφο, που είχε γραφτεί με παράξενους χαρακτήρες σ' ένα τεράστιο λογιστικό βιβλίο και θεωρήθηκε κάποιου είδους ημερολόγιο, εξαιτίας των μεγάλων διάκενων και της ποικιλίας μελανιού και πένας που 'χανε χρησιμοποιηθεί, αποτέλεσεν ανεξιχνίαστο γρίφο γι' αυτούς που το ανακάλυψανε πάνω στο παλιό γραφείο του νεκρού. Ύστερα από μια βδομάδα διαβουλεύσεων, στάλθηκε στο πανεπιστήμιο του Μισκατόνικ μαζί με την αλλόκοτη συλλογή βιβλίων για μελέτη κι ίσως για μετάφραση. Ωστόσο, ακόμα κι οι κορυφαίοι γλωσσολόγοι καταλάβανε πως η αποκρυπτογράφησή του θα 'τανε πολύ δύσκολη. 'Οσο για τ' αρχαία χρυσά νομίσματα με τα οποία πληρώνανε πάντα τα χρέη τους, ο γερο-Γουότλι κι ο Γουίλμπουρ, δε βρέθηκε ούτ' ένα. <br />
<br />
Ώσπου, μια σκοτεινή νύχτα του Σεπτέμβρη, ελευθερώθηκε ο τρόμος. Οι κρότοι από το λόφο ήτανε πολύ δυνατοί στη διάρκεια του απογεύματος και τα σκυλιά γαβγίζανε ξετρελαμένα όλη τη νύχτα. Αυτοί που ξύπνησανε πιο νωρίς πρόσεξαν μιαν ιδιάζουσα δυσοσμία στον αγέρα. Γύρω στις εφτά το πρωί, ο Λούθερ Μπράουν, βοσκόπουλο στο κτήμα του Τζορτζ Κόρεϊ, ανάμεσα στο Φαράγγι της Κρύας Πηγής και το χωριό, γύρισεν αλαφιασμένος από τη πρωινή του εξόρμηση με τις αγελάδες στο κοντινό λιβάδι. Ήτανε σχεδόν υστερικός από τον τρόμο καθώς μπήκε τρικλίζοντας στη κουζίνα, ενώ έξω στην αυλή έν εξίσου τρομοκρατημένο κοπάδι γελαδιών μουγκάνιζε αξιοθρήνητα κι έξυνε το χώμα με τις οπλές του, συμμεριζόμενο τη πανικόβλητη φυγή του αγοριού. Ασθμαίνοντας κι αγκομαχώντας, ο Λούθερ διηγήθηκε τραυλίζοντας την ιστορία του στη κυρία Κόρεη. <br />
<br />
-"Κει πάνω στο δρόμο... πάνω από το φαράγγι, κυρα-Κόρεη... κάτι ήταν εκεί! Μυρίζει σαν τον κεραυνό κι όλοι οι θάμνοι και τα δεντράκια είναι σπασμένα στα πλάγια του δρόμου, σα να πέρασε από μέσα ολόκληρο σπίτι! Και δεν είναι αυτό το χειρότερο! Υπάρχουνε πατημασιές στο δρόμο, κυρα-Κόρεη -μεγάλες, στρογγυλές πατημασιές, μεγάλες σα βαρέλια και βαθιές στο χώμα, σα να τις έκανε ελέφαντας, μόνο που κανένα τετράποδο δε θα μπορούσε να τις κάνει! Κοίταξα μια-δυο πριν το βάλω στα πόδια κι είδα πως είχαν όλες γραμμές που ξεκινούσαν από ένα σημείο, σαν να είχανε πατηθεί κάτω μεγάλα φύλλα φοίνικα -διπλάσια ή τριπλάσια σε μέγεθος. Κι η μυρωδιά ήταν απαίσια, σαν αυτή που υπάρχει γύρω από το παλιό σπίτι του μάγου Γουότλι..." Εδώ κόμπιασε κι άρχισε να τρέμει πάλι. Η κυρία Κόρεη, ανίκανη να του αποσπάσει άλλες πληροφορίες, άρχισε να τηλεφωνεί στους γείτονες. έτσι άρχισε ν' απλώνεται ένας πανικός που προμήνυε ακόμα μεγαλύτερο τρόμο. 'Οταν βρήκε τη Σάλι Σόγιερ, οικονόμο στο σπίτι του Σεθ Μπίσοπ, που 'τανε πιο κοντά σ' αυτό των Γουότλι, ήταν η σειρά της ν' ακούσει αντί να διηγηθεί. Φαίνεται ότι ο γιος της Σάλι, ο Τσόσνι, που κοιμήθηκεν ελάχιστα, ανέβηκε στο λόφο προς το κτήμα των Γουότλι κι επέστρεψε ξετρελαμένος από φόβο, έχοντας δει το ίδιο το σπίτι και το λιβάδι που 'χεν αφήσει τα γελάδια του για τη νύχτα ο κύριος Μπίσοπ. <br />
<br />
-"Ναι, κυρα-Κόρεη", ακούστηκεν η τρεμάμενη φωνή της Σάλι, "ο Τσόσνι γύρισε σα σίφουνας και δε μπορούσε ούτε να μιλήσει από το φόβο του! Λέει ότι το σπίτι του γερο-Γουότλι είναι σα να τινάχτηκε στον αέρα, τα ξύλα είναι σκορπισμένα τριγύρω σαν από έκρηξη δυναμίτη! Μόνο το ισόγειο υπάρχει κι είναι καλυμμένο μ' ένα πράγμα σα πίσσα που μυρίζει απαίσια και στάζει στο χώμα από τα σανίδια των γκρεμισμένων τοίχων. Κι υπάρχουνε φοβερά παρόμοια χνάρια στην αυλή. Μεγάλα στρογγυλά χνάρια, μεγαλύτερα από βαρέλι της μπύρας, που κολλάνε με τη βρωμερήν ουσία που υπάρχει και στο διαλυμένο σπίτι. Ο Τσόσνι λέει πως οδηγούνε προς τα λιβάδια, που υπάρχει μια πελώρια αυλακιά, μεγαλύτερη κι από στάβλο κι όλοι οι πέτρινοι φράκτες είναι γκρεμισμένοι στο δρόμο του. Και λέει ακόμα, κυρα-Κόρεη, ότι καθώς πήγαινε να δει τις αγελάδες του Σεθ, πανικόβλητος όπως ήτανε, τις βρήκε στο πάνω λιβάδι, κοντά στη Πίστα Του Διαβόλου, σε φρικτά χάλια. Οι μισές έχουν εξαφανιστεί κι όσες είδε δεν τους είχεν απομείνει στάλα αίμα κι ήταν όλο πληγές πάνω τους, σαν εκείνες που είχανε τα γελάδια των Γουότλι από τότε που γεννήθηκε το μούλικο της Λαβίνια. Ο Σεθ βγήκε τώρα να τις δει μολονότι θα ορκιζόμουν ότι δε θα τολμήσει να πλησιάσει στου μάγου Γουότλι! Ο Τσόσνι δε κοίταξε προσεκτικά για να δει που πήγαινε η αυλακιά μετά το λιβάδι, αλλά του φάνηκε ότι κατευθυνότανε για το στενό δρόμο προς το χωριό. Σ' το λέω, κυρα-Κόρεη, υπάρχει κάτι έξω που δε μοιάζει με τίποτα που ξέρουμε κι εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι κείνος ο φοβερός Γουίλμπουρ Γουότλι, που βρήκε το τέλος που του άξιζε, φταίει για την ύπαρξή του. Δεν ήταν ολότελα άνθρωπος, εγώ το 'λεγα πάντα. Νομίζω πως αυτός κι ο γερο-Γουότλι κάτι μεγαλώνανε στο καρφωμένο σπίτι τους, κάτι χειρότερο κι από τον ίδιο. Πάντα υπήρχαν αόρατα πλάσματα γύρω από το Ντάνγουιτς -ζωντανά πλάσματα- που δεν είναι ούτε ανθρώπινα ούτε καλά για τους ανθρώπους. Ή γη μιλούσε χτες βράδυ και προς το πρωί ο Τσόσνι άκουγε τα νυχτοπούλια τόσο δυνατά από το φαράγγι, που δεν κατά φερε να κλείσει μάτι. Μετά νόμισε πως άκουσε έναν άλλο σιγα νό ήχο από το σπίτι του μάγου Γουότλι -κάτι σαν να σπάζαν, ή να σκίζανε ξύλο, ανοίγοντας ένα μεγάλο ξύλινο κιβώτιο. Μ' αυτά και με κείνα, ξαγρύπνησε μέχρι που ξημέρωσε. Και πρωi-πρωί, πήγε να δει τι είχε γίνει στου Γουότλι. Κι είδε αρκετά κυρα-Κόρεη! Δε μπορεί να είναι καλά όλ' αυτά και νομίζω πως όλοι οι άντρες πρέπει να μαζευτούνε και να κάνουνε κάτι. Κάτι φοβερό υπάρχει δω γύρω και νιώθω -ο Θεός να με συγχωρέσει!- πως ήρθεν η ώρα μου". <br />
<br />
-"Πρόσεξε ο Λούθερ προς τα πού κατευθύνονταν τα χνάρια; 'Οχι; Αν ήταν στο δρόμο από τη δώθε πλευρά του φαραγγιού και δεν έφτασαν ακόμα σπίτι σου, θα πήγανε στο ίδιο το φαράγγι. Δε με παραξενεύει. Εγώ πάντα έλεγα ότι το Φαράγγι της Κρύας Πηγής δεν είναι ούτε καλό ούτε υγιεινό μέρος. Τα νυχτοπούλια κι οι πυγολαμπίδες εκεί δε φέρονταν ποτέ σα πλάσματα του Θεού κι όπως λένε, ακούς παράξενα πλάσματα να περνάνε και να μιλάνε στον αέρα κει κάτω αν σταθείς στο κατάλληλο σημείο, ανάμεσα στα βράχια και τη Φωλιά της Αρκούδας". <br />
<br />
Ως το μεσημέρι εκείνης της μέρας τα τρία τέταρτα των αντρών κι αγοριών του Ντάνγουιτς περιπολούσαν όλοι μαζί στους δρόμους και τα λιβάδια ανάμεσα στα συντρίμμια του σπιτιού των Γουότλι και στο Φαράγγι της Κρύας Πηγής, εξετάζοντας έντρομοι τα μεγάλα, τερατώδη αποτυπώματα, τα ακρωτηριασμένα γελάδια του Μπίσοπ, το αλλόκοτο, δύσοσμο ερείπιο του αγροτόσπιτου και τη ξεριζωμένη, πατικωμένη βλάστηση στα λιβάδια και στις πλευρές του δρόμου. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που ελευθερώθηκε στον πάνω κόσμο είχε σίγουρα κατέβει στο κοντινότερο λαγκάδι, αφού όλα τα δέντρα στις όχθες ήταν λυγισμένα και σπασμένα κι είχεν ανοιχτεί ένας πελώριος δρόμος στους θάμνους που κρέμονταν στον γκρεμό. Ήταν θαρρείς κι ένα ολόκληρο σπίτι, σπρωγμένο από μια χιονοστιβάδα, είχε συρθεί μέσ' από τη σπασμένη βλάστηση της κάθετης σχεδόν πλαγιάς. Από κάτω δεν ερχότανε κανένας ήχος, μόνο μια απόμακρη, αμυδρή δυσοσμία. και δεν είναι παράξενο που οι άντρες προτίμησαν να σταθούν στην άκρη και να φιλονικούν αντί να κατέβουν και ν' αντιμετωπίσουν τον άγνωστο κυκλώπειο τρόμο στη φωλιά του. Τρία σκυλιά που ήταν μαζί με την ομάδα γάβγιζαν δαιμονισμένα στην αρχή, αλλά δείλιασαν και ζάρωσαν πλησιάζοντας στο φαράγγι. Κάποιος τηλεφώνησε τα νέα στην εφημερίδα 'Αλσμπουρι Τράνσκριπτ, αλλά ο εκδότης, συνηθισμένος με τις παράξενες αναφορές από το Ντάνγουιτς, δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να γράψει ένα χιουμοριστικό άρθρο γι' αυτό. Το κείμενο σύντομα αναδημοσιεύτηκε από το Πρακτορείο Ηνωμένου Τύπου. <br />
<br />
Κείνη τη νύχτα γύρισαν όλοι στα σπίτια τους και οχύρωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν σπίτια και στάβλους. 'Οπως ήταν αναμενόμενο, κανένα κοπάδι γελάδια δεν έμεινε σ' ανοιχτό λιβάδι. Γύρω στις δύο το πρωί, μια φοβερή δυσωδία και το άγριο γάβγισμα των σκυλιών ξεσήκωσε την οικογένεια του Έλμερ Φράι, στην ανατολική άκρη του Φαραγγιού της Κρύας Πηγής, και όλοι άκουσαν καθαρά κάποιου είδους πνιχτό φουρφουριστό ή ρουφηχτό ήχο από κάπου έξω στο σκοτάδι. Η κυρία Φράι πρότεινε να τηλεφωνήσουν στους γείτονες κι ο Έλμερ ήταν έτοιμος να συμφωνήσει, όταν τους σταμάτησε ο ξηρός κρότος ξύλου που έσπαγε. Ερχόταν, προφανώς, από το στάβλο. αμέσως μετά, ήχησαν έντρομα μουγκανίσματα και ποδοβολητά γελαδιών. Τα σκυλιά ζάρωσαν κλαψουρίζοντας στα πόδια της άφωνης από τον τρόμο οικογένειας. Ο Φράι άναψε ένα φανάρι από συνήθεια, αλλά ήξερε ότι θα ήταν αυτοκτονία να βγει στο σκοτεινό κήπο. Τα παιδιά κι οι γυναίκες κλαψουρίζανε, συγκρατώντας τις κραυγές αγωνίας τους από κάποιο σκοτεινό, αρχέγονο ένστικτο αυτοσυντήρησης που τους έλεγε ότι η ζωή τους εξαρτιόταν από τη σιωπή τους. Τελικά ο σαματάς που έκαναν τα γελάδια υποχώρησε σε οικτρά πονεμένα αγκομαχητά και ακολούθησαν κρότοι, χτυπήματα και τριξίματα. Οι Φράι, μαζεμένοι κοντά κοντά μες στο σαλόνι, δε τόλμησαν να κουνηθούν ώσπου έσβησαν και οι τελευταίοι απόηχοι βαθιά μέσα στο Φαράγγι της Κρύας Πηγής. Έπειτα, μες στ' ανατριχιαστικά αγκομαχητά από το στάβλο και το σατανικό τερέρισμα των νυχτοπουλιών στο φαράγγι, η Σελίνα Φράι πήρε το τηλέφωνο και μετέδωσε τα νέα που αποτελέσανε τη δεύτερη φάση του τρόμου. <br />
<br />
Την επόμενη μέρα όλοι οι περίοικοι ήταν πανικόβλητοι. Έντρομες, βουβές ομάδες αντρών πηγαινοέρχονταν στο σημείο που είχεν εμφανιστεί το δαιμονικό πλάσμα. Δυο τιτάνιες αυλακιές εκτείνονταν από το φαράγγι προς το κτήμα των Φράι, τερατώδη χνάρια διακρίνονταν καθαρά στο χώμα κι η μια πλευρά του παλιού κόκκινου στάβλου είχε καταρρεύσει. Από το κοπάδι των ζωντανών μόνο το ένα τέταρτο βρέθηκε κι αναγνωρίστηκε. Μερικά ήτανε φρικτά ακρωτηριασμένα κι όλα όσα επέζησαν ήτανε τόσο χάλια, ώστε τα πυροβόλησαν επιτόπου. Ο Ερλ Σόγιερ υποστήριξε πως έπρεπε να ζητήσουνε βοήθεια από το 'Αλσμουρι ή το 'Αρκχαμ, αλλά οι άλλοι είπαν ότι δεν είχε νόημα. Ο γερο-Ζέμπιουλον Γουότλι, από τους Γουότλι που ισορροπούσαν ανάμεσα στο υγιές και το εκφυλισμένο παρακλάδι, μίλησε για τρομερές τελετουργίες που έπρεπε να γίνουνε στις κορφές των λόφων. Η παράδοση ήτανε πολύ ισχυρή στην οικογένειά του κι οι αναμνήσεις του από ψαλμωδίες εκεί πάνω ήτανε παλιότερες από τον Γουίλμπουρ και τον παππού του. <br />
<br />
Το σκοτάδι έπεσε πάνω σε μια κοινότητα πολύ τρομαγμένη για να οργανώσει αξιόλογη άμυνα. Σε μερικές περιπτώσεις, τα μέλη συγγενικών οικογενειών συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί κάτω από μία στέγη και παρακολουθούσαν στα σκοτεινά. Γενικά, πάντως, οι άνθρωποι αμπαρωθήκανε κι οχυρώθηκαν όπως και τη προηγούμενη νύχτα, καταφεύγοντας στην επιπόλαιη κίνηση να γεμίσουν τα μουσκέτα τους και να έχουνε δικράνια κοντά τους. Ωστόσο, μόνο τα βουητά του βουνού ακούστηκαν εκείνη τη νύχτα. Κι όταν ξημέρωσε, πολλοί ήλπιζαν ότι ο καινούριος τρόμος είχε περάσει το ίδιο ξαφνικά όσο είχε εμφανιστεί. Υπήρξαν μάλιστα και πιο θαρραλέοι που πρότειναν μιαν επιθετική εξόρμηση κάτω στο φαράγγι, μολονότι δεν τόλμησαν να δώσουν το καλό παράδειγμα στη φοβισμένη πλειοψηφία. <br />
<br />
Όταν έπεσε πάλι η νύχτα, επαναλήφθηκε το αμπάρωμα, αν κι ήτανε λιγότερες οι οικογένειες που συγκεντρώθηκαν όλες μαζί. Το πρωί, η οικογένεια του Φράι και του Μπίσοπ ανέφεραν ότι τα σκυλιά τους ήταν ανήσυχα, πως άκουσαν ακαθόριστους θορύβους και πως ερχότανε φοβερή δυσωδία από μακριά, ενώ οι πρωινοί εξερευνητές είδαν έντρομοι μια καινούρια σειρά τερατωδών αχναριών στο δρόμο που ανεβαίνει το λόφο Σέντινελ. 'Οπως και πριν, τα τσακισμένα φυτά στις πλευρές του δρόμου μαρτυρούσαν τον ανόσια πελώριο όγκο του τρόμου, ενώ η διάρθρωση των αχναριών έδειχνε ότι το κινούμενο βουνό είχε ανέβει από το Φαράγγι της Κρύας Πηγής κι είχε γυρίσει εκεί από τον ίδιο δρόμο. Στους πρόποδες του λόφου μια αυλακιά σπασμένων χαμόδεντρων με πλάτος κοντά δέκα μέτρα οδηγούσε κάθετα προς τα πάνω κι οι διώκτες έμειναν άναυδοι όταν είδαν ότι ούτε τα πιο απόκρημνα σημεία δε μπόρεσαν να αναχαιτίσουν την αμείλικτη πορεία. 'Ο,τι κι αν ήταν ο τρόμος, μπορούσε ν' αναρριχηθεί σε μια βραχώδη πλαγιά σχεδόν κάθετη κι όταν οι εξερευνητές σκαρφάλωσανε στη κορφή από πιο ασφαλή μονοπάτια, είδαν ότι εκεί η πορεία σταματούσε -ή μάλλον αντιστρεφόταν. <br />
<br />
Εκεί ήταν που οι Γουότλι συνήθιζαν ν' ανάβουν τις σατανικές φωτιές τους και να τραγουδούν τους κολασμένους ύμνους τους πάνω στον επίπεδο βράχο τα βράδια της Πρωτομαγιάς και των Αγίων Πάντων. Ο ίδιος βράχος αποτελούσε τώρα το κέντρο ενός μεγάλου κύκλου οργωμένου από το γιγαντόσωμο τρόμο, ενώ πάνω στην κάπως κοίλη επιφάνειά του υπήρχε ένα παχύ και βρομερό στρώμα από την κολλώδη 0υσία που είχε παρατηρηθεί στο δάπεδο της αγροικίας των Γουότλι όταν ελευθερώθηκε ο τρόμος. Οι άντρες κοιτάζονταν άναυδοι και μιλούσανε ψιθυριστά μεταξύ τους. Έπειτα κοιτάξανε κάτω από το λόφο. Προφανώς ο τρόμος είχε κατέβει από τον ίδιο σχεδόν δρόμο που είχεν ανέβει. Δεν είχε νόημα να κάνουν υποθέσεις. Το σκεπτικό, η λογική και το πιθανό κίνητρο αυτής της εξόρμησης ήταν εντελώς ακατανόητα. Μόνον ο γερο-Ζέμπιουλον που δεν ήταν μαζί με την ομάδα, θα μπορούσε να εκτιμήσει τη κατάσταση ή να προτείνει μια λογική εξήγηση. <br />
<br />
Η νύχτα της Πέμπτης ξεκίνησε όπως και οι άλλες, αλλά τελείωσε με συμφορά. Τα νυχτοπούλια στο φαράγγι σκούζανε με τόσον ασυνήθιστην επιμονή, ώστε πολλοί δε μπόρεσαν να κλείσουν μάτι και γύρω στις τρεις το πρωί όλα τα τηλέφωνα της ομάδας χτύπησαν ταυτόχρονα. Αυτοί που σηκώσανε τ' ακουστικό άκουσαν μια ξετρελαμένη από τρόμο φωνή να τσιρίζει:<br />
-"Βοήθεια, ω Θεέ μου!..." και μερικοί είπαν ότι αυτή τη κραυγή απόγνωσης ακολούθησε ένας δυνατός κρότος. Κανείς δε τόλμησε να κάνει το παραμικρό και κανείς δεν ήξερε από ποιον είχε γίνει το τηλεφώνημα ως το επόμενο πρωί. Τηλεφωνώντας σ' όλους, ανακάλυψαν ότι μόνο οι Φράι δεν απαντούσαν. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε μιαν ώρα αργότερα, όταν ένα βιαστικά συγκεντρωμένο απόσπασμα οπλισμένων αντρών έφτασε στο κτήμα των Φράι, στο άνοιγμα του Φαραγγιού. Αυτό που αντίκρυσαν ήταν φρικτό, αλλά δεν τους ξάφνιασε. Υπήρχαν καινούριες αυλακιές και τερατώδη αχνάρια, αλλά δε βρήκαν τίποτα, ούτε ζωντανό ούτε νεκρό. Μόνο δυσοσμία και μια κολλώδη, σα πίσσα, ουσία. Η οικογένεια του Έλμερ Φράι είχε αφανιστεί από το Ντάνγουιτς.<br />
<br />
<br />
VIII </span> <span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><br />
<br />
Στο μεταξύ, μια αθόρυβη αλλά πιο οδυνηρή πνευματικά φάση του τρόμου ξετυλιγότανε κρυφά πίσω από τη κλειστή πόρτα ενός δωματίου που ξεχείλιζε από βιβλία στο 'Αρκχαμ. Το παράξενο χειρόγραφο αρχείο ή ημερολόγιο του Γουίλμπουρ Γουότλι, που 'χε παραδοθεί στο Πανεπιστήμιο Μισκατόνικ για μετάφραση, είχε προκαλέσει ιδιαίτερη έκπληξη και σύγχυση στους ειδικούς, τόσο των αρχαίων όσο και των σύγχρονων γλωσσών. Το ίδιο του το αλφάβητο, παρά τη γενική ομοιότητα με το αραβικό της Μεσοποταμίας, ήταν εντελώς άγνωστο σ' όλους, Το τελικό συμπέρασμα που κατέληξαν ομόφωνα οι ειδικοί ήταν ότι το κείμενο αποτελούσε ένα τεχνητό αλφάβητο, κάτι σα κρυπτογραφικό κωδικό. Ωστόσο, καμιά από τις συνηθισμένες μεθόδους αποκρυπτογράφησης δεν έρριξε το παραμικρό φως στο κείμενο, ακόμα κι όταν ερευνήθηκαν όλες οι γλώσσες που ενδεχομένως είχε χρησιμοποιήσει σα βάση ο συγγραφέας. Τα αρχαία βιβλία που είχαν κατασχεθεί από το σπίτι των Γουότλι, μολονότι πολύ ενδιαφέροντα και σε πολλές περιπτώσεις, ικανά ν' ανοίξουν καινούριους και τρομερούς δρόμους έρευνας σε φιλοσόφους κι επιστήμονες, δεν τους βοήθησανε στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Ένα απ' αυτά, ένας βαρύς τόμος με σιδερένια κλειδαριά, ήταν σ' άλλο άγνωστο αλφάβητο, πολύ διαφορετικό όμως, αφού έμοιαζε περισσότερο σανσκριτικά παρά μ' οποιαδήποτε άλλη γραφή. Το παλιό λογιστικό βιβλίο παραδόθηκε τελικά στο δόκτορα 'Αρμιτατζ, τόσον εξαιτίας του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος που 'δειχνε για την υπόθεση Γουότλι, όσο και για τις πλούσιες γνώσεις του στη γλωσσολογία και τις απόκρυφες μυστικιστικές ωδές της αρχαιότητας και του μεσαίωνα. <br />
<br />
Ο 'Αρμιτατζ σκεφτόταν ότι ίσως το αλφάβητο αυτό χρησιμοποιούνταν από τους μυημένους σε κάποιες απόκρυφες λατρείες που ξεκίνησαν από την αρχαιότητα κι έφτασαν ως την εποχή μας, κληρονομώντας πολλούς τύπους και παραδόσεις από τους μάγους της εποχής των Σαρακηνών. Ωστόσο, δε θεωρούσε ζωτικό αυτό το ερώτημα, αφού θα 'ταν άσκοπο να ξέρει τη προέλευση των συμβόλων αν όπως υποψιαζόταν, χρησιμοποιούνταν για την κωδικοποίηση μιας σύγχρονης γλώσσας. Πίστευε ότι, λαμβάνοντας υπ' όψη το μεγάλο όγκο του χειρογράφου, ο συγγραφέας δε θα 'μπαινε στον κόπο να χρησιμοποιήσει άλλη γλώσσα από τη δική του, εκτός ίσως από ορισμένες συγκεκριμένες ωδές και ξόρκια. Έτσι, άρχισε τη μελέτη του χειρογράφου προϋποθέτοντας -αυθαίρετα έστω- ότι το κύριο μέρος του ήταν στ' αγγλικά. Ήξερε από τις επανειλημμένες αποτυχίες συναδέλφων του ότι ο γρίφος ήταν βαθύς και περίπλοκος, οπότε θα 'ταν άσκοπο να εξετάσει τις απλούστερες μεθόδους επίλυσης.<br />
Τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου αφοσιώθηκε στη σχολαστική μελέτη συγγραμμάτων γύρω από την κρυπτογραφία. βασιζόμενος στις άφθονες πηγές της βιβλιοθήκης του κι ανατρέχοντας κάθε νύχτα στη μυστικιστική γνώση της "Πολυγραφίας" του Τριθέμιου, στο "De Furtivis Literarum Notis" του Τζιανμπτατίστα Πόρτα, στο "Δοκίμιο Περί Κρυπτογραφίας" του Ντε Βιζενέρ, στο "Cryptomenysis Patefacta" του Φαλκονέρ, σε μελέτες του δέκατου όγδοου αιώνα των Ντέιβι και Θίκνες, καθώς και σε πιο σύγχρονες αυθεντίες όπως ο Μπλερ, ο φον Μάρτεν κι ο Κλίμπερ, πείστηκε με το χρόνο ότι είχε να κάνει με ένα από τα πιο πανούργα και ιδιοφυή κρυπτογράμματα, στα οποία πολλοί διαφορετικοί κατάλογοι γραμμάτων χρησιμοποιούνταν όπως στον πίνακα πολλαπλασιασμού και το μήνυμα γινόταν κατα νοητό μόνο από το γνώστη των αυθαίρετων λέξεων-κλειδιών. Οι παλιότεροι ειδικοί φαίνονταν πιο χρήσιμοι από τους νεότερους κι ο 'Αρμιτατζ κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο κώδικας του χειρογράφου ανήκε στην αρχαιότητα κι επέζησε αναμφίβολα μέσα από πολλές γενιές οπαδών του μυστικισμού. Αρκετές φορές του φαινόταν ότι πλησίαζε στη λύση, αλλά ξαναβρισκόταν στο μηδέν από κάποιο απρόσμενο εμπόδιο. Έπειτα, καθώς πλησίαζε ο Σεπτέμβρης, τα σύννεφα άρχισαν να καθαρίζουν. Μερικά γράμματα, όπως χρησιμοποιούνταν σε κάποια σημεία του χειρογράφου, επιβεβαιώθηκαν πέρ' από κάθε αμφιβολία, επαληθεύοντας την υποψία του ότι το κείμενο ήταν στ' αγγλικά. <br />
<br />
Το βράδυ της 2ας Σεπτεμβρίου έπεσε και το τελευταίο φράγμα κι ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ διάβασε για πρώτη φορά μια σελίδα του αρχείου του Γουίλμπουρ Γουότλι. Ήταν πράγματι ημερολόγιο, όπως είχαν υποθέσει όλοι κι ήταν διατυπωμένο σ' ένα ύφος που συνδύαζε τη πολυμάθεια σε απόκρυφες επιστήμες και την αμορφωσιά σε άλλα θέματα του αλλόκοτου πλάσματος που το έγραψε. Το πρώτο κιόλας μεγάλο απόσπασμα που αποκωδικοποίησε ο 'Αρμιτατζ, που 'χεν ημερομηνία 26 Νοεμβρίου του 1916, αποδείχτηκε εκπληκτικό και τρομακτικό. Ήταν γραμμένο από ένα παιδί τρεισήμισι ετών που 'μοιαζε με δωδεκάχρονο ή δεκατριάχρονο έφηβο. <br />
<br />
"Σήμερα έμαθα το 'Ακλο του Σαβαώθ", έλεγε "αλλά, δε μου άρεσε, γιατί η απάντηση έρχεται από το βουνό κι όχι από τον αέρα. Αυτό πάνω μ' έχει ξεπεράσει περισσότερο απ' όσο περίμενα και δε μου φαίνεται πως έχει καθόλου γήινο μυαλό. Πυροβόλησα το κόλεη του Έλαμ Χάτσιν όταν πήγε να με δαγκώσει κι ο Έλαμ λέει ότι θα με σκότωνε αν.μπορούσε. Δε νομίζω ότι το εννοεί. Ο παππούς μ' έβαλε να λέω συνέχεια την ωδή Ντχο χτες βράδυ και νομίζω πως είδα τη μυστική πόλη στους δυο μαγνητικούς πόλους. Θα πάω σ' αυτούς τους πόλους αφού καθαριστεί η γη, αν δε μπορέσω να ξεφύγω ψάλλοντας την ωδή Ντο-Χνα. Αυτοί από τον αέρα μου 'πανε το Σάββατο ότι θα περάσουν χρόνια πριν καταφέρω να καθαρίσω τη γη κι υποθέτω πως ο παππούς θα 'χει πεθάνει ως τότε, οπότε πρέπει να μάθω όλες τις στροφές και τις φράσεις από το Γρ ως το Νχγκρ. Αυτοί απ' έξω θα με βοηθήσουν, μα δε μπορούν να ενσαρκωθούν χωρίς ανθρώπινο αίμα. Αλλά κείνο πάνω είναι ό,τι πρέπει. Το βλέπω λίγο όταν κάνω το σύμβολο Βούρις ή του ρίχνω τη σκόνη του Ιμπν Γκαζί και μοιάζει πολύ μ' αυτούς πάνω στο λόφο τη Πρωτομαγιά. Το άλλο πρόσωπο μπορεί να ξεθωριάσει λίγο. Αναρωτιέμαι πώς θα φαίνομαι όταν η γη θα έχει καθαριστεί από τα γήινα πλάσματα. Αυτός που ήρθε με το 'Ακλο Σαβαώθ μου 'πε πως ίσως μεταμορφωθώ, αφού θα πρέπει να φροντίσω πολλά από τα έξω". <br />
<br />
Το ξημέρωμα βρήκε το δόκτορα 'Αρμιτατζ λουσμένο στον κρύο ιδρώτα του τρόμου κι άγρυπνο από αγωνία. Δεν είχε αφήσει το χειρόγραφο όλη τη νύχτα, αλλά, καθισμένος στο γραφείο του κάτω από το φως της λάμπας, γύριζε τη μια σελίδα μετά την άλλη με τρεμάμενα χέρια, όσο πιο γρήγορα μπορούσε ν' αποκρυπτογραφεί το κείμενο. Είχε τηλεφωνήσει αγχωμένος στη γυναίκα του ότι δε θα γύριζε σπίτι κι όταν εκείνη του πήγε πρωινό την επομένη, δεν το άγγιξε. Συνέχισε να διαβάζει όλη κείνη τη μέρα, σταματώντας αλαφιασμένος κάθε φορά που ήταν απαραίτητος ο επαναπροσδιορισμός της λέξης-κλειδιού. Του πήγανε γεύμα και δείπνο στο γραφείο του, αλλά έφαγε ελάχιστα. Γύρω στα μεσάνυχτα της επομένης τον πήρε ο ύπνος στη καρέκλα, αλλά ξύπνησε πολύ σύντομα από φρικτούς εφιάλτες που συναγωνίζονταν σε φρίκη τις απειλές για την ανθρωπότητα που 'χε ανακαλύψει στο ημερολόγιο. <br />
<br />
Το πρωί της 4ης Σεπτεμβρίου ο καθηγητής Ράις κι ο δόκτωρ Μόργκαν επέμειναν να τον δούνε για λίγο μα φύγανε σοκαρισμένοι και κάτωχροι. Κείνο το βράδυ, ο 'Αρμιτατζ πήγε στο κρεβάτι αλλά κοιμήθηκεν ελάχιστα. Τη Τετάρτη -την επομένη- ξαναγύρισε στη μελέτη του χειρογράφου κι άρχισε ν' αντιγράφει αποσπάσματα από τις σελίδες που διάβαζε κι άλλες που 'χε διαβάσει νωρίτερα. Τις μικρές ώρες εκείνης της νύχτας κοιμήθηκε λίγο σε μιαν άνετη πολυθρόνα του γραφείου, αλλά ξανάπιασε το χειρόγραφο πριν χαράξει. Λίγο πριν το μεσημέρι ο γιατρός του, ο δόκτωρ Χάρτγουελ, πήγε να τον δει κι επέμεινε πως έπρεπε να σταματήσει τη δουλειά. Εκείνος αρνήθηκε, ομολογώντας πως είχε ζωτική σημασία γι' αυτόν να ολοκληρώσει την ανάγνωση του ημερολογίου και δίνοντας το λόγο του ότι θα του εξηγούσε σύντομα το γιατί.<br />
Εκείνο το απόγευμα, την ώρα που έπεφτε το λυκόφως, τελείωσε τη τρομερή του μελέτη κι έγειρε εξαντλημένος στο κάθισμα. Η γυναίκα του, φέρνοντας το δείπνο, τον βρήκε σε ημικωματώδη κατάσταση. αλλά είχε αρκετά τις αισθήσεις του για να την αποτρέψει με μια δυνατή κραυγή να διαβάσει τις σημειώσεις του. Σηκώθηκε αδύναμα, μάζεψε τα χαρτιά και τα 'βαλε σ' ένα φάκελο, τον οποίο σφράγισε κι έβαλε αμέσως στην εσωτερική τσέπη του παλτού του. Είχεν αρκετή δύναμη για να επιστρέψει σπίτι του, αλλά ήταν τόσο φανερό ότι χρειαζόταν ιατρική βοήθεια, ώστε η γυναίκα του κάλεσε αμέσως το δόκτορα Χάρτγουελ. Ενώ ο γιατρός τον έβαζε στο κρεβάτι, κείνος μουρμούριζε μόνο ξανά και ξανά:<br />
-"Μα, για όνομα του Θεού, τι μπορούμε να κάνουμε"; <br />
<br />
Ο δόκτωρ 'Αρμιτατζ κοιμήθηκε, αλλά στη διάρκεια της επόμενης μέρας έπεφτε συχνά σε παραλήρημα. Δεν έδωσε καμιά εξήγηση στον Χάρτγουελ. Στις πιο ήρεμες στιγμές του ζητούσε να δει επειγόντως τον Ράις και τον Μόργκαν. Στο παραλήρημά του έλεγε αλλόκοτα πράγματα, μαζί με φρενιασμένες εκκλήσεις να καταστρέψουν κάτι σ' ένα ερμητικά κλειστό αγροτόσπιτο και φανταστικές αναφορές σε κάποιο σχέδιο για την εξολόθρευση ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής και κάθε ζωικής και φυτικής μορφής ζωής από κάποια τρομερή παλιότερη φυλή όντων από άλλη διάσταση. Ξεφώνιζε ότι ο κόσμος αντιμετώπιζε θανάσιμο κίνδυνο, αφού τα Αρχαία Πλάσματα θέλαν να την απογυμνώσουν και να τη σύρουν μακριά από το ηλιακό σύστημα και την υλική υπόσταση, σε κάποιο άλλο πεδίο ή επίπεδο ύπαρξης από το οποίο είχε ξεφύγει, μυριάδες αιώνες πριν. 'Αλλες φορές ζητούσε το "Νεκρονομικό" και τη "Δαιμονολατρεία" του Ρεμίγκιους, στα οποία έλεγε πως ίσως έβρισκε κάποια μαγική φράση που θα ξόρκιζε το κακό για το οποίο μιλούσε. <br />
<br />
-"Σταματήστε τους, σταματήστε τους!" φώναζε. "Αυτοί οι Γουότλι σχεδίαζαν να τους αφήσουν να περάσουν και, μα το Θεό, άφησαν το χειρότερο! Πείτε στον Ράις και τον Μόργκαν ότι πρέπει να κάνουμε κάτι! Είμαστε στο σκοτάδι αλλά ξέρω πώς παρασκευάζεται η σκόνη... Στις 2 Αυγούστου, όταν ήρθε εδώ ο Γουίλμπουρ και βρήκε το θάνατο, σίγουρα..." <br />
<br />
Αλλά ο 'Αρμιτατζ είχε γερή κράση παρά τα εβδομηνταεφτά του χρόνια και ξεπέρασε τη ταραχή πέφτοντας σε βαθύ ύπνο κείνη τη νύχτα, χωρίς να ανεβάσει πυρετό. Ξύπνησε αργά τη Παρασκευή, με πλήρη πνευματική διαύγεια, αν και σκυθρωπός από ένα βασανιστικό φόβο κι ένα βαρύ αίσθημα ευθύνης. Το απόγευμα του Σαββάτου ήτανε σε θέση να πάει στη βιβλιοθήκη και να καλέσει τους Ράις και Μόργκαν για ένα συμβούλιο και την υπόλοιπη μέρα οι τρεις άντρες βασάνισαν το μυαλό τους με τις τρομερότερες εικασίες και την πιο αποκαρδιωτική συζήτηση. Παράξενα και τρομερά βιβλία βγήκαν από τα καγκελόφραχτα ράφια κι άλλα ασφαλή μέρη όπου φυλάσσονταν. Διαγράμματα και μαγικές φράσεις αντιγράφτηκαν με φρενιασμένη σπουδή και σε εκπληκτική αφθονία. Δεν υπήρχε ίχνος δυσπιστίας. 'Αλλωστε, είχαν δει και οι τρεις το σώμα του Γουίλμπουρ Γουότλι να κείτεται στο δάπεδο της ίδιας αίθουσας κι ύστερα απ' αυτό, κανείς τους δεν είχε τη παραμικρή τάση ν' αψηφήσει το ημερολόγιό του σα παραληρήματα ενός τρελού. <br />
<br />
Οι γνώμες διχάστηκαν, ωστόσο, για το αν έπρεπε να ειδοποιήσουν την Πολιτειακή Αστυνομία της Μασαχουσέτης. επικράτησε η αρνητική άποψη. Υπήρχανε πράγματα που απλούστατα δε θα γίνονταν πιστευτά απ' όσους δεν είχαν δει ένα δείγμα, όπως άλλωστε επαληθεύτηκε από τις μεταγενέστερες έρευνες. Αργά τη νύχτα το συμβούλιο πήρε τέλος, χωρίς να έχει καταλήξει σε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, ενώ ολόκληρη την Κυριακή ο 'Αρμιτατζ ήταν απασχολημένος συγκρίνοντας μαγικες φρασεις κι αναμειγνυοντας χημικα στοιχεία που προμηθεύτηκε από το χημείο του πανεπιστημίου. Όσο περισσότερο σκεφτότανε το απίστευτο ημερολόγιο τόσο περισσότερο έτεινε ν' αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα οποιουδήποτε υλικού μέσου για την εξάλειψη αυτής της οντότητας που είχεν αφήσει πίσω του ο Γουίλμπουρ Γουότλι -της οντότητας που απειλούσε τη γη και που σε λίγες ώρες επρόκειτο να ελευθερωθεί και να γίνει ο αλησμόνητος Τρόμος του Ντάνγουιτς. <br />
<br />
Η Δευτέρα ήταν μια επανάληψη της Κυριακής για το δόκτορα 'Αρμιτατζ, αφού η ευθύνη που 'χεν επωμιστεί απαιτούσε άφθονη έρευνα και πειραματισμό. Περαιτέρω αναγνώσεις του τερατώδους ημερολογίου γίναν αιτία για διάφορες αλλαγές στο σχέδιο κι ήξερε πως ακόμα και στο τέλος δε θα μπορούσε να 'ναι απόλυτα σίγουρος. Ως την Τρίτη, είχε καταστρώσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης και πίστευε ότι θα μπορούσε να επιχειρήσει ένα ταξίδι στο Ντάνγουιτς μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα. Έπειτα, την Τετάρτη, ήρθε η τρομερή έκπληξη. Καταχωνιασμένο σε μια γωνιά της 'Αρκχαμ Αντβερτάιζερ ήταν ένα κωμικό μικρό άρθρο από τον Ηνωμένο Τύπο, που μιλούσε για το ασύλληπτο κτήνος που είχε γεννήσει το παράνομο ουίσκι του Ντάνγουιτς. Ο 'Αρμιτατζ, εμβρόντητος, τηλεφώνησε αμέσως στους Ράις και Μόργκαν. Συζήτησαν για πολλές ώρες εκείνη τη νύχτα και το επόμενο πρωί αρχίσανε τις πυρετώδικες προετοιμασίες. Ο 'Αρμιτατζ ήξερε ότι θα ερχόταν αντιμέτωπος με τρομερές δυνάμεις, αλλά παράλληλα καταλάβαινε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ανατρέψει την ουσιαστικότερη και πολύ πιο μοχθηρή ανάμιξη που είχαν άλλοι πριν απ' αυτόν.<br />
<br />
<br />
IX </span> <span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><br />
<br />
Το πρωί της Παρασκευής ο 'Αρμιτατζ, ο Ράις κι ο Μόργκαν ξεκίνησαν με αυτοκίνητο για το Ντάνγουιτς. Φτάσανε στο χωριό γύρω στη μία το μεσημέρι. Ο καιρός ήταν ευχάριστος, αλλά ακόμα και στο δυνατότερο φως του ήλιου ένας υποχθόνιος τρόμος και μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα κρεμόταν πάνω από τους παράξενα στρογγυλεμένους λόφους και τα βαθιά, σκοτεινά λαγκάδια της πληγείσας περιοχής. Στιγμές στιγμές μπορούσαν να διακρίνουν κόντρα στον ουρανό έναν έρημο κύκλο από πέτρες. Η ατμόσφαιρα του βουβού τρόμου στο μαγαζί του Όσμπορν τους έπεισε ότι κάτι φρικτό είχε συμβεί και σύντομα πληροφορηθήκανε τον αφανισμό του σπιτιού και της οικογένειας του Έλμερ Φράι. Πέρασαν όλο το απόγευμα τριγυρνώντας ολόκληρο το Ντάνγουιτς, ρωτώντας τους ντόπιους γι' αυτά που 'χανε συμβεί και βλέποντας οι ίδιοι, με παγερά ρίγη τρόμου, τα ερείπια του σπιτιού των Φράι με τα αποτυπώματα της κολλώδους ουσίας που είχαν απομείνει, τα πληγωμένα γελάδια του Σεθ Μπίσοπ και τις πελώριες αυλακιές τσακισμένης βλάστησης σε διάφορα σημεία.<br />
Η επίσκεψη του πλάσματος στο λόφο Σέντινελ είχε ζωτική σημασία στα μάτια του 'Αρμιτατζ και κοίταξε για πολλήν ώρα τον απειλητικό, σα βωμό, βράχο στη κορφή. Τελικά οι νεοφερμένοι, μαθαίνοντας για μια ομάδα αντρών της Πολιτειακής Αστυνομίας που 'χαν έρθει από το 'Αλσμπουρι το ίδιο πρωί μόλις πληροφορηθήκανε τη τραγωδία των Φράι, αποφάσισαν να βρουν τους αστυνομικούς και να συγκρίνουνε τα συμπεράσματά τους στο βαθμό που 'τανε δυνατό. 'Οπως αποδείχτηκε, ήταν ευκολότερο στα λόγια παρά στη πράξη, γιατί όσο κι αν έψαξαν δε βρήκαν το παραμικρό ίχνος της ομάδας πουθενά. Ήτανε πέντε άντρες μ' ένα αμάξι, αλλά τώρα το αυτοκίνητο ήταν εγκαταλειμμένο κοντά στα ερείπια του σπιτιού των Φράι. Οι ντόπιοι, που είχαν μιλήσει όλοι με τους αστυνομικούς, αρχικά φάνηκαν το ίδιο σαστισμένοι όσο ήταν ο 'Αρμιτατζ κι οι σύντροφοί του. Τότε ο γερο-Σαμ Χάτσινς σκέφτηκε κάτι και χλώμιασε, σκούντησε τον Φρεντ Φαρ και του 'δειξε το υγρό, βαθύ φαράγγι που έχασκε λίγο πιο πέρα. <br />
<br />
-"Θεέ μου!" βόγκηξε, "τους είπα να μη κατέβουνε στο Φαράγγι. Δε περίμενα ότι θα το τολμούσαν, μ' αυτά τ' αχνάρια και τη μυρωδιά και τα νυχτοπούλια που σκούζουν εκεί κάτω, μέσα στη σκοτεινιά που έχει ακόμα και το καταμεσήμερο..." <br />
<br />
Τρομερή ανατριχίλα απλώθηκε στους ντόπιους και τους επισκέπτες ταυτόχρονα κι όλοι άρχισαν να αφουγκράζονται ενστικτωδώς. Ο 'Αρμιτατζ, έχοντας τη πρώτη του ουσιαστική επαφή με τον τρόμο και τα τερατώδη έργα του, έτρεμε σύγκορμος από την ευθύνη που 'νιωθε να βαραίνει τους ώμους του. Γρήγορα θα 'πεφτε η νύχτα και τότε θα 'βγαινε και πάλι η βλασφημία των βουνών, ανοίγοντας τα φρικιαστικά μονοπάτια της. Negotium perambulans in tenembris... Ο ηλικιωμένος βιβλιοθηκάριος επανέλαβε στο μυαλό του τη μαγική φράση που είχε αποστηθίσει κι άγγιξε μηχανικά το χαρτί στο οποίο είχε σημειώσει την άλλη, που δεν μπόρεσε ν' αποστηθίσει. Έλεγξε αν ο φακός του δούλευε κανονικά. Ο Ράις, πλάι του, έβγαλε από μια βαλίτσα ένα μεταλλικό ψεκαστήρα, σαν αυτόν που χρησιμοποιείται για το ψέκασμα των φυτών, ενώ ο Μόργκαν εξέτασε τη μεγάλη καραμπίνα του, που πάνω της βασιζότανε, παρά τις προειδοποιήσεις του συναδέλφου του ότι κανένα υλικό όπλο δε μπορούσε να βοηθήσει. <br />
<br />
Ο 'Αρμιτατζ, που 'χε διαβάσει το φοβερό ημερολόγιο, ήξερε με οδυνηρή βεβαιότητα τι είδους ανοσιούργημα να περιμένει. αλλά δεν ήθελε να εντείνει τον τρόμο των κατοίκων του Ντάνγουιτς δίνοντάς τους στοιχεία ή κάνοντας νύξεις. Ήλπιζε ότι θα κατάφερνε να το νικήσει χωρίς ν' αποκαλύψει στον κόσμο τη τρομερή μοίρα που 'χεν αποφύγει. Κι ενώ έπεφτε το σκοτάδι, οι ντόπιοι άρχισαν να σκορπίζονται ο καθένας για το σπίτι του, ανυπομονώντας να κλειδαμπαρωθούν μέσα παρά τη χειροπιαστή απόδειξη ότι καμιά ανθρώπινη κλειδαριά ή αμπάρα δεν ήταν χρήσιμη μπροστά σε μια δύναμη που μπορούσε να σπάζει δέντρα και να συνθλίβει σπίτια αν το 'θελε. Κούνησαν αρνητικά τα χέρια τους στη πρόταση των νεοφερμένων να μείνουνε σκοποί στα ερείπια της αγροικίας των Φράι, κοντά στο φαράγγι. φεύγοντας, πολύ λίγοι περίμεναν να ξαναδούν ζωντανούς τους παρατηρητές. <br />
<br />
Εκείνη τη νύχτα ακούστηκαν και πάλι βροντεροί ήχοι από τα βουνά και τα νυχτοπούλια έσκουζαν απειλητικά. Κάθε τόσο, το νυχτερινό αεράκι που φυσούσε από το Φαράγγι της Κρύας Πηγής έφερνε μιαν υποψία από την ανείπωτη δυσωδία, την ίδια που οι τρεις επιστήμονες είχαν οσμιστεί κι άλλοτε, όταν στάθηκανε πάνω από ένα ετοιμοθάνατο ανοσιούργημα που είχε περάσει δεκαπεντέμισι ολόκληρα χρόνια σαν ανθρώπινο πλάσμα. Αλλά ο τρόμος που περιμένανε δεν εμφανίστηκε. Ότι κι αν ήταν αυτό κάτω στο φαράγγι, καιροφυλακτούσε κι ο 'Αρμιτατζ είπε στους συναδέλφους του ότι το να επιτεθούν μες στο σκοτάδι θα 'τανε καθαρή αυτοκτονία. <br />
<br />
Το πρωί ήρθε θαμπό κι οι νυχτερινοί ήχοι σταμάτησαν. Ήταν μια γκρίζα, μουντή μέρα και ψιχάλιζε που και που, ενώ όλο και βαρύτερα σύννεφα μαζεύονταν στα βορειοδυτικά πάνω από τα βουνά. Οι άντρες από το 'Αρκχαμ δε μπορούσαν ν' αποφασίσουνε τι έπρεπε να κάνουνε. Βρίσκοντας καταφύγιο από τη βροχή που δυνάμωνε σ' ένα από τα λιγοστά υπόστεγα του κτήματος των Φράι που δεν είχε καταστραφεί, συζήτησαν αν ήταν πιο συνετό να περιμένουν ή να περάσουν στην επίθεση και να κατέβουν στο φαράγγι, ψάχνοντας το ακατονόμαστο, τερατώδες θήραμά τους. Η βροχή δυνάμωσε κι ακούγονταν μακρινοί κεραυνοί, όλο και πιο δυνατοί. Ξάφνου, μια διχαλωτή αστραπή έλαμψε πολύ κοντά τους, σα να κατέβαινε στο καταραμένο φαράγγι. Ο ουρανός σκοτείνιασε κι οι επιστήμονες ευχήθηκαν να σταματούσε γρήγορα η καταιγίδα και να καθάριζε ο ουρανός. <br />
<br />
Ήταν ακόμα ανατριχιαστικά σκοτεινά μια ώρα αργότερα, όταν ένα συγχυσμένο κομφούζιο φωνών ήχησε κάτω στο δρόμο. Την επόμενη στιγμή εμφανίστηκε μια τρομοκρατημένη ομάδα από μια ντουζίνα άντρες που ουρλιάζανε, τρέχανε και μοιρολογούσαν υστερικά. Ένας από τους πρώτους εξήγησε ξέπνοα στους επιστήμονες τι συνέβαινε. <br />
<br />
-"Ω Θεέ μου, Θεέ μου!" άρχισε με σπασμένη φωνή. "Τριγυρνά πάλι κι αυτή τη φορά μέσα στη μέρα! Είναι έξω! Είναι έξω! Τριγυρνάει αυτή τη στιγμή και μόνο ο Θεός ξέρει πότε θα μας επιτεθεί"! <br />
<br />
Ο άντρας σώπασε παλεύοντας να πάρει ανάσα κι ανέλαβε ένας άλλος να ολοκληρώσει το μήνυμα. <br />
<br />
-"Λιγότερο από μια ώρα πριν ο Ζεμπ Γουότλι εδώ άκουσε το τηλέφωνο να χτυπά κι ήταν η κυρα-Κόρεη, που μένει κάτω στη διασταύρωση. Είπε ότι ο μικρός Λούθερ είχε βγει να οδηγήσει τις αγελάδες στο στάβλο μετά το μεγάλο κεραυνό, όταν είδε όλα τα δέντρα λυγισμένα στο στόμιο του φαραγγιού -στην αντίθετη πλευρά από δω- και μύρισε την ίδια βρώμα που υπήρχε και τότε που είδε τα μεγάλα αποτυπώματα την περασμένη Δευτέρα. Και της είπε ακόμα πως άκουσε ένα σύρσιμο, δυνατότερο απ' ό,τι θα κάνανε τα δέντρα λυγίζοντας κι οι θάμνοι σπάζοντας και, ξαφνικά, τα δέντρα κατά μήκος του δρόμου άρχισαν να πιέζονται από τη μια μεριά κι ακουγόταν ένα φοβερό ποδοβολητό και πλατσούρισμα μες στη λάσπη. Αλλά -Ο Θεός να μας λυπηθεί! ο Λούθερ δεν είδε απολύτως τίποτα, μόνο τα δέντρα και τους θάμνους να λυγίζουν! Κι έπειτα, λίγο πιο κάτω, εκεί που πήγαινε ο Μπρουκ, ο γιος του Μπίσοπ, κάτω από το δρόμο, άκουσε ένα φοβερό τρίξιμο πάνω στη γέφυρα και λέει ότι γνώρισε το θόρυβο του ξύλου που αρχίζει να σπάει. Κι όλη αυτή την ώρα δεν έβλεπε τίποτα, μόνο τα δέντρα και τους θάμνους να τσακίζουν! Κι όταν ο κελαρυστός ήχος απομακρύνθηκε πολύ -στο δρόμο προς το σπίτι του μάγου Γουότλι και το λόφο Σέντινελ- ο Λούθερ βρήκε το θάρρος να σκαρφαλώσει εκεί που το είχε πρωτοακούσει και να κοιτάξει το έδαφος. Ήταν όλο λασπόνερα και ο ουρανός ήταν σκοτεινός και η βροχή έσβηνε όλα τ' αχνάρια τριγύρω πολύ γρήγορα. αλλά στο στόμιο του φαραγγιού, εκεί που 'χανε κινηθεί τα δέντρα, υπήρχαν ακόμα μερικά από τ' αχνάρια που είχε δει κι εκείνη τη Δευτέρα"! <br />
<br />
Σ' αυτό το σημείο τον διέκοψε ο πρώτος πληροφοριοδότης. <br />
<br />
-"Αλλά δεν είναι αυτό το φοβερό! Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ο Ζεμπ εδώ τηλεφωνούσε σ' όλους τα νέα όταν τον διέκοψε ένα τηλεφώνημα από του Σεθ Μπίσοπ. Η οικονόμος του, η Σάλι, είχε πάθει κρίση. Είχε δει μόλις τα δέντρα να λυγίζουν στις πλαγιές του δρόμου κι είπε πως άκουγε κάποιου είδους βαρύ πλατσούρισμα, σαν από ελέφαντα, να κατευθύνεται προς το σπίτι. Έξαφνα μίλησε για μιαν απαίσια μυρωδιά κι είπε πως ο γιος της, Τσόσνι, ξεφώνιζε πως ήταν η ίδια μυρωδιά που 'χε μυρίσει στα ερείπια των Γουότλι το πρωί της Δευτέρας. Κι οι σκύλοι γαβγίζανε και κλαψούρtζαν όλοι μαζί. Και τότε έβγαλε μια φοβερή κραυγή κι είπε ότι το υπόστεγο κάτω από το δρόμο είχε γκρεμιστεί σα να το 'χε χτυπήσει τυφώνας, μόνο που ο άνεμος δεν ήταν τόσο δυνατός για να έχει κάνει κάτι τέτοιο. 'Ολοι παρακολουθούσαν στη γραμμή κι ακούσαμε αρκετούς ν' ανασαίνουνε κοφτά. Ξαφνικά η Σάλι ούρλιαξε πάλι κι είπε πως ο φράκτης της μπροστινής αυλής είχε σπάσει, μολονότι δεν έβλεπε ποιος το 'χε κάνει. Τότε όλοι στη γραμμή άκουσαν τον Τσόσνι και το γερο-Σεθ Μπίσοπ να ουρλιάζουνε κι η Σάλι ξεφώνιζε ότι κάτι βαρύ είχε χτυπήσει το σπίτι -όχι κεραυνός ή κάτι τέτοιο, αλλά κάτι βαρύ έπεφτε με δύναμη πάνω στην πρόσοψη, ξανά και ξανά, μολονότι δεν έβλεπε τίποτα από τα μπροστινά παράθυρα. Και τότε... και τότε..." Όλα τα πρόσωπα συσπάστηκαν από τρόμο κι ο 'Αρμιτατζ σοκαρισμένος όπως ήταν, κατάφερε με κόπο να παροτρύνει τον ομιλητή να συνεχίσει. "Και τότε…. η Σάλι ούρλιαξε: 'Βοήθεια! Το σπίτι γκρεμίζεται!'… και στο τηλέφωνο ακούσαμε έναν τρομερό κρότο και πολλές κραυγές... όπως τότε που έπεσε το σπίτι του Έλμερ Φράι, μόνο που…" <br />
<br />
Ο άντρας σώπασε και συνέχισε κάποιος άλλος από το πλήθος. <br />
<br />
-"Αυτό ήταν. Ούτε ένας ήχος ούτε κιχ στη γραμμή ύστερα απ' αυτό. Μόνο ησυχία. Εμείς που τ' ακούσαμε βγάλαμε φορτηγά και κάρα και μαζέψαμε όσους ικανούς άντρες μπορούσαμε στο σπίτι του Κόρεη κι έπειτα ήρθαμε εδώ να μάθουμε τι λέτε σεις να κάνουμε. Εγώ, πάντως, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μας κρίνει ο Θεός για τις αδικίες που 'χουμε κάνει και κανένας θνητός δεν μπορεί να την αποτρέψει..." <br />
<br />
Ο 'Αρμιτατζ κατάλαβε πως είχεν έρθει η στιγμή για δράση και μίλησε αποφασιστικά στη διστακτική ομάδα των τρομοκρατημένων χωρικών. <br />
<br />
-"Πρέπει να το ακολουθήσουμε, παιδιά", είπε όσο πιο πειστικά μπορούσε. "Νομίζω πως έχουμε ελπίδες να το βγάλουμε από τη μέση. Εσείς ξέρετε πως οι Γουότλι ήταν μάγοι... Λοιπόν, αυτό το πλάσμα είναι γέννημα της μαγείας και πρέπει να το πολεμήσουμε με τα ίδια μέσα. Είδα το ημερολόγιο του Γουίλμπουρ Γουότλι και διάβασα μερικά από τα παράξενα παλιά βιβλία που μελετούσε κείνος. Νομίζω, λοιπόν, ότι ξέρω τα κατάλληλα μαγικά για ν' αφανίσουμε αυτό το πλάσμα. Φυσικά, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, αλλά πρέπει να το διακινδυνεύσουμε. Το πλάσμα είναι αόρατο -όπως το περίμενα- αλλά έχουμε μια σκόνη σ' αυτό τον ψεκαστήρα που ίσως το κάνει να φανεί για μια στιγμή. Θα τη δοκιμάσουμε αργότερα. Είναι πολύ φοβερό που υπάρχει, αλλά δεν είναι φοβερώτερο απ' αυτά που θα λευτέρωνε ο Γουίλμπουρ αν είχε ζήσει περισσότερο. Δε θα μάθετε ποτέ από τι γλίτωσε ο κόσμος. Τώρα έχουμε μόνον αυτό το πλάσμα να πολεμήσουμε και δε μπορεί να πολλαπλασιαστεί. Ωστόσο, μπορεί να κάνει μεγάλο κακό. Γι' αυτό πρέπει να βιαστούμε ν' απαλλάξουμε την κοινότητα απ' αυτό. Πρέπει να το ακολουθήσουμε, ξεκινώντας από το μέρος που μόλις καταστράφηκε. Ας μας οδηγήσει κάποιος. Δε ξέρω πολύ καλά τους δρόμους σας, αλλά θα υπάρχει τρόπος να κόψουμε δρόμο. Τι λέτε γι' αυτό"; <br />
<br />
Οι άντρες δίστασαν για λίγο κι έπειτα ο Ερλ Σόγιερ πήρε το λόγο κι έδειξε μ' ένα λιγδιασμένο δάχτυλο μέσα από τη βροχή που είχε αρχίσει να κοπάζει. <br />
<br />
-"Θα φτάσετε γρηγορότερα στου Σεθ Μπίσοπ κόβοντας δρόμο από το χαμηλότερο λιβάδι εδώ, διασχίζοντας το ρυάκι πιο κάτω και ανεβαίνοντας από το χωράφι του Κάριερ και το δάσος πιο πέρα. Θα βγείτε στον πάνω δρόμο κοντά στου Σεθ -είναι από την άλλη μεριά, λίγο πιο κάτω". <br />
<br />
Ο 'Αρμιτατζ με τον Ράις και τον Μόργκαν ξεκινήσανε προς τη κατεύθυνση που τους έδειξε ο χωρικός. Οι περισσότεροι από τους ντόπιους τους ακολουθήσανε διστακτικά. Στο μεταξύ, ο ουρανός είχεν αρχίσει ν' ανοίγει κι όλα έδειχναν ότι η καταιγίδα είχε τελειώσει. 'Οταν ο 'Αρμιτατζ πήρε λάθος κατεύθυνση, ο Τζο 'Οσμπορν του φώναξε να σταθεί και τελικά πέρασε μπροστά για να του δείχνει το δρόμο. Το θάρρος κι η αποφασιστικότητα των αντρών αυξάνονταν, αν και το λυκόφως του σχεδόν κατακόρυφου δασωμένου λόφου, που υψωνόταν προς το τέλος της διαδρομής τους και τα αιωνόβια δέντρα, ανάμεσα στα οποία έπρεπε να σκαρφαλώσουν, ήτανε σκληρή δοκιμασία αυτών των αισθημάτων. <br />
<br />
Λίγο μετά βγήκαν σ' ένα λασπωμένο δρόμο κι είδανε τον ήλιο να εμφανίζεται ξανά στον ουρανό. Ήταν λίγο πριν το σπίτι του Σεθ Μπίσοπ, αλλά τα λυγισμένα δέντρα και τα ξεκάθαρα αχνάρια μαρτυρούσαν τι είχε περάσει από εκεί. Επιθεώρησαν βιαστικά τα ερείπια πέρα από τη στροφή. Ήταν μια επανάληψη της καταστροφής του σπιτιού των Φράι και τίποτα -νεκρό ή ζωντανό- δε βρέθηκε κάτω από τα χαλάσματα που ήταν κάποτε ο στάβλος και η αγροικία των Μπίσοπ. 'Ολοι βιάζονταν ν' απομακρυνθούν από τη δυσωδία και την κολλώδη ουσία και στράφηκαν μηχανικά προς την κατεύθυνση που ειχαν τα τρομερα αποτυπωματα: προς το ερειπωμενο σπιτι των Γουότλι και τις πλαγιές του Σέντινελ, με το βωμό στην κορυφή. Περνώντας από τη γη του Γουίλμπουρ Γουότλι, οι άντρες ταράχτηκανε κι η αποφασιστικότητά τους σκιάστηκεν από δισταγμό. Δεν ήταν αστείο πράγμα ν' ακολουθούνε κάτι αόρατο, που 'χε το μέγεθος σπιτιού κι όλη την αχαλίνωτη μοχθηρία ενός δαίμονα. Απέναντι από τους πρόποδες του Σέντινελ, τ' αχνάρια βγαίναν από το δρόμο κι υπήρχε μια καινούρια αυλακιά παράλληλα με κείνη που μαρτυρούσε τη προηγούμενη πορεία του τέρατος προς κι απο την κορυφή. <br />
<br />
Ο 'Αρμιτατζ έβγαλε ένα αρκετά ισχυρό τηλεσκόπιο τσέπης και κοίταξε την απότομη καταπράσινη πλαγιά του λόφου. Έπειτα έδωσε το όργανο στον Μόργκαν, που είχε καλύτερη όραση. Την επόμενη στιγμή, ο Μόργκαν έβγαλε μια κραυγή κι έδωσε το τηλεσκόπιο στον Ερλ Σόγιερ, δείχνοντάς του ένα συγκεκριμένο σημείο της πλαγιάς. Ο Σόγιερ, με την αδεξιότητα αυτών που δεν έχουν ξαναπιάσει τέτοια όργανα, το ψαχούλεψε λίγο και τελικά κατάφερε να εστιάσει τους φακούς με τη βοήθεια του 'Αρμιτατζ. Η κραυγή του ήταν ακόμα δυνατότερη απ' αυτή του Μόργκαν. <br />
<br />
-"Μεγαλοδύναμε Θεέ! Το χορτάρι κι οι θάμνοι κουνιούνται! Ανεβαίνει πάνω... αργά... έρποντας... φτάνει στη κορφή όπου να 'ναι, ένας Θεός ξέρει με ποιο σκοπό"! <br />
<br />
Αυτός ο σπόρος του πανικού βρήκε πρόσφορο έδαφος σ' όλη την ομάδα. 'Αλλο να κυνηγούνε την ακατονόμαστη οντότητα κι άλλο να τη βρίσκουν. Μπορεί τα μάγια να ήταν τα κατάλληλα -αλλ' αν δεν ήταν; Οι ντόπιοι άρχισαν να ρωτούνε τον 'Αρμιτατζ τί ήξερε για το πλάσμα, αλλά καμιά απάντηση δε φάνηκε να τους ικανοποιεί. Όλοι τους ένιωθαν ότι είχαν πλησιάσει πολύ σε πλευρές της Φύσης και της ύπαρξης που ήταν αυστηρά απαγορευμένες κι εντελώς έξω από τις υγιείς εμπειρίες της ανθρωπότητας.<br />
<br />
<br />
Χ </span> <span style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><br />
<br />
Στο τέλος, οι τρεις άντρες από το 'Αρκχαμ, ο ηλικιωμένος, ασπρομάλλης δόκτωρ 'Αρμιτατζ, ο γεροδεμένος, γκριζομάλλης καθηγητής Ράις κι ο λεπτός, αρκετά νέος δόκτωρ Μόργκαν, ανέβηκαν μόνοι το λόφο. Ύστερα από πολύ προσεκτικές οδηγίες για την εστίαση και τη χρήση του, αφήσανε το τηλεσκόπιο στη τρομοκρατημένη ομάδα των αντρών, που 'μεινε στο δρόμο. έτσι, θα μπορούσαν οι ντόπιοι να παρακολουθούνε τη πορεία τους. Ήταν δύσκολη ανάβαση κι ο 'Αρμιτατζ χρειάστηκε βοήθεια αρκετές φορές. Ψηλά πάνω από την ομάδα που σκαρφάλωνε με κόπο, η πελώρια αυλακιά σειότανε καθώς ο δαιμονικός δημιουργός της ξαναπέρασε με βραδύτητα σαλιγκαριού. Τότε έγινε φανερό πως οι διώκτες του κέρδιζαν έδαφος. <br />
<br />
Ο Κέρτις Γουότλι -από το υγιές παρακλάδι- κρατούσε το τηλεσκόπιο, όταν η ομάδα από το 'Αρκχαμ έστριψε κάθετα στην αυλακιά. Είπε στους άλλους ότι οι άντρες προσπαθούσαν μάλλον να φτάσουνε σε μια χαμηλότερη κορφή που δέσποζε στην αυλακιά, αρκετά πιο μπροστά από το σημείο όπου σαρώνονταν τώρα οι θάμνοι. Η υπόθεσή του επαληθεύτηκε κι οι ντόπιοι είδανε τους τρεις άντρες να καταλαμβάνουνε τη χαμηλότερη κορυφή λίγα δευτερόλεπτα αφότου τη πέρασε η αόρατη κατάρα. Τότε ο Γουέσλι Κόρεη, που 'χε πάρει το τηλεσκόπιο, φώναξε ότι ο 'Αρμιτατζ ετοίμαζε τον ψεκαστήρα που κρατούσε ο Ράις κι ότι κάτι επρόκειτο να συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Το πλήθος κινήθηκε νευρικά, ξέροντας ότι η σκόνη που περιείχε θα 'κανε τον αόρατο τρόμο, ορατό για μια στιγμή. Δυο-τρεις άντρες έκλεισαν τα μάτια τους, αλλά ο Κέρτις Γουότλι άρπαξε το τηλεσκόπιο και γούρλωσε τα μάτια του. Είδε πως ο Ράις, από το πλεονεκτικό σημείο που 'χε καταλάβει η ομάδα πάνω και πίσω από τη κατάρα, είχε μιαν εξαιρετική ευκαιρία να εκτοξεύσει τη θαυματουργή του σκόνη. <br />
<br />
Αυτοί που κοίταζαν με γυμνό μάτι διακρίνανε στιγμιαία ένα γκρίζο σύννεφο στο μέγεθος περίπου μεγάλου κτιρίου, κοντά στη κορφή του λόφου. Ο Κέρτις, που 'χε το τηλεσκόπιο, το πέταξε στη λασπουριά του δρόμου με μια διαπεραστική κραυγή. Οπισθοχώρησε μηχανικά και θα 'χε καταρρεύσει αν δεν τονε πιάνανε δυο-τρεις άλλοι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βογγά ξεψυχισμένα. <br />
<br />
-"Ω, ω Θεούλη μου!…. Αυτό... Αυτό το..." Ακολούθησε πανδαιμόνιο ερωτήσεων και μόνον ο Χένρι Γουίλερ σκέφτηκε να μαζέψει το τηλεσκόπιο και να το καθαρίσει από τη λάσπη. Ο Κέρτις στο μεταξύ μιλούσε ασυνάρτητα κι απαντούσε με κατακερματισμένες φράσεις στους άλλους. "Μεγαλύτερο κι από στάβλο... ολόκληρο φτιαγμένο από σκοινιά που στριφογύριζαν... με σχήμα αβγού χήνας και ντουζίνες πόδια σα βαρέλια που σα να γαντζώνονται στο χώμα... τίποτα το στερεό πάνω του... Σα ζελές, φτιαγμένος από χωριστά σκοινιά που περιστρέφονται κολλημένα μεταξύ τους... μεγάλα εξογκωμένα μάτια παντού... δέκα ή είκοσι στόματα ή προβοσκίδες παντού στα πλάγια, μεγάλα σαν μπουριά κι όλα να τινάζονται και ν' ανοιγοκλείνουν... γκρίζο, με μπλε ή πορφυρά δαχτυλίδια... Ω Μεγαλοδύναμε Θεέ!... Εκείνο το μισό πρόσωπο από πάνω..." <br />
<br />
Αυτή η τελευταία θύμηση, όποια κι αν ήταν, αποδείχτηκε αβάσταχτη για τον άμοιρο τον Κέρτις, που λιποθύμησε πριν προλάβει να συνεχίσει. Ο Φρεντ Φαρ κι ο Γουίλ Χάτσινς τον μεταφέρανε στην άκρη του δρόμου και τονε ξαπλώσανε στο βρεμμένο χορτάρι. Ο Χένρι Γουίλερ, τρέμοντας σύγκορμος, έστρεψε το τηλεσκόπιο προς το βουνό. Μέσα από τους φακούς διέκρινε τρεις μικρές φιγούρες που τρέχανε προς τη κορφή όσο πιο γρήγορα τους επέτρεπε η μεγάλη κλίση του εδάφους. Μόνο αυτές -τίποτε άλλο. Τότε όλοι πρόσεξαν έναν αλλόκοτα άκαιρο ήχο μες στο βαθύ φαράγγι πίσω τους, αλλά κι ανάμεσα στους θάμνους του ίδιου του Σέντινελ. Ήταν το κρώξιμο αμέτρητων νυχτοπουλιών και μέσα στη διαπεραστική χορωδία τους παραμόνευε μια νότα έντονης και μοχθηρής προσδοκίας. <br />
<br />
Ο Ερλ Σόγιερ πήρε τώρα το τηλεσκόπιο κι ανέφερε πως οι τρεις φιγούρες στέκονταν στη ψηλότερη κορφή, που 'τανε στο ίδιο ύψος με το βωμό, αλλά σ' αρκετή απόσταση απ' αυτόν. "Η μια φιγούρα", είπε, "ύψωνε τα χέρια πάνω από το κεφάλι της ρυθμικά". Κι ενώ περιέγραφε τη σκηνή ο Σόγιερ, το πλήθος νόμισε πως άκουγε έναν αμυδρό, σχεδόν μελωδικό κι απόμακρο ήχο, σαν να συνόδευε τις κινήσεις ένας δυνατός ψαλμός. Η παράξενη σιλουέτα πάνω σε κείνη τη μακρινή κορφή πρέπει να 'ταν ένα πολύ γκροτέσκο όσο κι εντυπωσιακό θέαμα, αλλά κανείς από τους θεατές δεν είχε διάθεση για αισθητικές εκτιμήσεις.<br />
-"Υποθέτω ότι λένε το ξόρκι", ψιθύρισε ο Γουίλερ αρπάζοντας πάλι το τηλεσκόπιο. Τα νυχτοπούλια σκούζανε ξετρελαμένα και μ' ένα πολύ παράξενο, άτακτο ρυθμό, που δεν ήτανε συγχρονισμένος με τη τελετουργία που εξελισσόταν. <br />
<br />
Ξαφνικά το φως του ήλιου φάνηκε να θαμπώνει χωρίς να μεσολαβήσει κανένα ορατό σύννεφο. Ήταν ένα πολύ παράξενο φαινόμενο που όλοι παρατήρησαν. Ένας υπόκωφος κρότος από τα έγκατα των λόφων συνέπεσε μυστηριωδώς με μια δυνατή βροντή που ακούστηκε από τον ουρανό. Φάνηκε μια εκτυφλωτική αστραπή και το σαστισμένο πλήθος έψαξε μάταια για σημάδια ότι πλησίαζε κι άλλη καταιγίδα. Η ψαλμωδία των αντρών από το 'Αρκχαμ ακουγόταν τώρα πιο καθαρά κι ο Γουίλερ είδε μέσα από το τηλεσκόπιο πως ύψωναν όλοι τα μπράτσα τους στη ρυθμική απαγγελία. Από κάποιο μακρινό κτήμα ακούστηκε το φρενιασμένο γάβγισμα των σκυλιών. <br />
<br />
Η αλλαγή στη φωτεινότητα του ήλιου μεγάλωσε και το πλήθος κοίταζε άναυδο τον ορίζοντα. Τότε φάνηκε άλλη μια αστραπή, πιο φωτεινή από την προηγούμενη και το πλήθος νόμισε ότι διέκρινε ομίχλη γύρω από το βωμό. Κανείς ωστόσο δε χρησιμοποιούσε το τηλεσκόπιο κείνη τη στιγμή. Τα νυχτοπούλια συνεχίζανε τους άτακτους κρωγμούς τους κι οι άντρες του Ντάνγουιτς συγκεντρώσανε το κουράγιο τους ν' αντιμετωπίσουν την αστάθμητη απειλή που 'χε φορτίσει ξαφνικά την ατμόσφαιρα. <br />
<br />
Ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, ακούστηκε κείνη η βραχνή, σπασμένη, τραχιά φωνή που δε θα σβηστεί ποτέ από τη μνήμη όσων την ακούσανε. Δε μπορεί να προερχόταν από ανθρώπινο λάρυγγα, γιατί οι φωνητικές χορδές του ανθρώπου δεν μπορούν να παράγουνε τέτοιες ηχητικές διαστροφές. Θα 'λεγε κανείς ότι έβγαινε από την ίδια τη κόλαση, αν η πηγή της δεν ήταν ο βωμός στη κορφή του λόφου. Είναι σχεδόν σφαλερό να τ' αποκαλέσουμε ήχο, αφού ο απόκοσμος, υποχθόνιος τόνος απευθυνόταν σ' αχνοφώτιστα κέντρα του συνειδητού και του τρόμου πολύ πιο ευαίσθητα από το αφτί. Αλλά και πάλι ήταν ήχοι, αφού η μορφή τους ήταν αναμφίβολα αν κι αόριστα αυτή μισοαρθρωμένων λέξεων. Ήταν δυνατοί -δυνατοί όπως οι κρότοι κι οι βροντές πάνω από τους οποίους αντηχούσαν- κι ωστόσο δεν προέρχονταν από ορατό ον. Κι επειδή η φαντασία μπορεί να υποβάλλει ζοφερές εικόνες μες στον κόσμο των αόρατων πλασμάτων, οι άντρες στους πρόποδες του βουνού ζάρωσαν πιο κοντά μεταξύ τους και μόρφασαν, σα να περίμεναν ένα χτύπημα. <br />
<br />
-"Γγκνάιχ... γγκνάιχ... θφθχκχνγκα... Γιογκ-Σοδόθ..." αντηχούσε το φρικτό κρώξιμο από το διάστημα. "Γ' μπθνκ... χ' εγιΕ... ν' γκρκντλ ' λχ..." <br />
<br />
Η ορμέμφυτη επιθυμία να μιλήσει έσβησε εδώ, σαν να γινόταν μια τρομερή ψυχική μάχη. Ο Χένρι Γουίλερ έφερε το τηλεσκόπιο στο μάτι του, αλλά είδε μόνο τις τρεις ανθρώπινες φιγούρες πάνω στη κορφή να σηκώνουν όλες ξέφρενα τα χέρια τους σε αλλόκοτες κινήσεις καθώς η ψαλμωδία τους πλησίαζε στη κορύφωσή της. Από ποιά κατασκότεινα πηγάδια αχερόντειου φόβου ή συγκίνησης, από ποιές ανεξερεύνητες αβύσσους εξωκοσμικής συνείδησης ή σατανικής, κρυμμένης για πολύ καιρό κληρονομικότητας έβγαιναν αυτοί οι μισοαρθρωμένοι βροντεροί κρωγμοί; Φάνηκαν να συγκεντρώνουν καινούρια δύναμη και συνοχή καθώς κορυφώθηκαν σε απόλυτη, ύψιστη, ύστατη φρενίτιδα: <br />
<br />
-"Εχ-γ-για-για-γιαχαάχ... ε γιαααα... νγκχ’ ααα... νγκχ’ ααα... χ' γιουχ... χ' γιουχ... ΒΒΒ-ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ!... Πα-ΠΑΤΕΡΑ! ΠΑ ΤΕΡΑ! ΓΙΟΓΚ-ΣΟΔΟΘ!..." <br />
<br />
Αλλά αυτό ήταν όλο. Οι κάτωχροι άντρες στο δρόμο, έκθαμβοι ακόμα από τις αναμφίβολα αγγλικές συλλαβές που είχαν ξεχυθεί βαριά και βροντερά από το έξαλλο τίποτα δίπλα στο βωμό που σειόταν, δεν επρόκειτο να ξανακούσουν ποτέ κάτι παρόμοιο. Αντί γι' αυτό, τινάχτηκαν έντρομοι από τον πανίσχυρο κρότο που θαρρείς και ξερρίζωνε τους λόφους, το εκκωφαντικό, κατακλυσμιαίο μπουμπουνητό του οποίου την πηγή -αν προερχόταν δηλαδή από τα ουράνια ή από τα έγκατα της γης- κανείς δε μπόρεσε να προσδιορίσει. Μια μοναδική αστραπή έλαμψε από το πορφυρό ζενίθ στο βωμό κι ένα πελώριο παλιρροϊκό κύμα αόρατης δύναμης κι ανείπωτης δυσωδίας ξεχύθηκε από το λόφο και σκέπασε όλη τη γύρω περιοχή. Δέντρα, χορτάρι και χαμόδεντρα μαστιγώθηκαν λυσσασμένα και το τρομοκρατημένο πλήθος στους πρόποδες του λόφου, αποκαμωμένο από τη φονική δυσοσμία που τους έπνιγε, σχεδόν εκτοξευτήκανε πίσω. Τα σκυλιά γάβγιζαν από μακριά, το γρασίδι και το φύλλωμα των δέντρων μαράθηκε σ' ένα παράξενο, αρρωστημένο γκριζοκίτρινο και στο δάσος και τα χωράφια σκορπίστηκανε τα σώματα ψόφιων νυχτοπουλιών. <br />
<br />
Η δυσωδία υποχώρησε γρήγορα, αλλά η χλωρίδα δεν ξανάγινε ποτέ η ίδια. Μέχρι σήμερα υπάρχει κάτι απόκοσμο και μιαρό στη βλάστηση και γύρω από τον καταραμένο λόφο. Ο Κέρτις Γουόλτι είχε αρχίσει ν' ανακτά τις αισθήσεις του, όταν οι τρεις επιστήμονες κατέβηκαν από το βουνό, λουσμένοι στις ηλιαχτίδες ενός ήλιου που ήταν και πάλι λαμπερός κι αμόλυντος. Ήτανε σοβαροί, αμίλητοι και φαίνονταν συγκλονισμένοι από αναμνήσεις και σκέψεις ακόμα φοβερότερες απ' αυτές που είχανε κάνει τους ντόπιους να τρέμουν. Σαν απάντηση σε μια καταιγίδα ερωτήσεων περιορίστηκαν να κουνήσουν το κεφάλι και να επιβεβαιώσουν ένα σημαντικό γεγονός. <br />
<br />
-"Το πλάσμα έφυγε για πάντα!", είπε ο 'Αρμιτατζ. "Διαλύθηκε σ' ό,τι ήταν αυτό που το αποτελούσε αρχικά και δε μπορεί να υπάρξει ποτέ πια. Ήτανε κάτι απαράδεκτο για το φυσικό κόσμο. Μόνον ένα ελάχιστο μέρος του αποτελούνταν από πραγματική ύλη, με την έννοια που την αντιλαμβανόμαστε. Ήταν σαν τον πατέρα του -και το μεγαλύτερο μέρος του γύρισε σε κείνον, σε κάποιο ακαθόριστο βασίλειο ή διάσταση έξω από το υλικό μας σύμπαν, σε κάποια απροσέγγιστη άβυσσο απ' όπου μόνον οι πιο καταραμένες τελετουργίες της ανθρώπινης βλασφημίας μπορεί να το καλέσανε για μια στιγμή στους λόφους". <br />
<br />
Ακολούθησε σύντομη σιωπή, που στη διάρκειά της ο δύστυχος ο Κέρτις Γουότλι άρχισε να ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του. Έπιασε το κεφάλι του βογγώντας. Η μνήμη τονε ξαναπήγε στη στιγμή που 'χε λιποθυμήσει κι ο τρόμος του θεάματος που τον είχε συντρίψει ξέσπασε πάλι πάνω του. <br />
<br />
-"Ω, ω Θεέ μου, κείνο το μισό πρόσωπο! Κείνο το μισό πρόσωπο στη κορφή... Κείνο το πρόσωπο με τα κόκκινα μάτια και τα κατσαρά ξεπλυμένα μαλλιά, με τραβηγμένο πιγούνι, όπως των Γουότλι... 'Ηταν ένα χταπόδι, μια σαρανταποδαρούσα, κάτι σαν αράχνη, αλλά είχε ένα μισοσχηματισμένο ανθρώπινο πρόσωπο από πάνω κι έμοιαζε με το μάγο Γουότλι, μόνο που ήταν τόσο μα τόσο μεγάλο..." <br />
<br />
Έκανε μια παύση, εξουθενωμένος, ενώ όλοι οι άντρες κοίταζαν με κατάπληξη που δεν είχε κρυσταλλωθεί ακόμα σε καινούρια φρίκη. Μόνο ο γερο-Ζέμπιουλον Γουότλι, που θυμόταν πράγματα από το παρελθόν κι είχε κρατήσει το στόμα του κλειστό ως τώρα, μίλησε τελικά. <br />
<br />
-"Πριν από δεκαπέντε χρόνια", μουρμούρισε, "άκουσα το γερο-Γουότλι να λέει ότι κάποια μέρα θ' ακούγαμε το παιδί της Λαβίνια να φωνάζει το όνομα του πατέρα του από τη κορφή του λόφου Σέντινελ..." <br />
<br />
Αλλά ο Τζο 'Οσμπορν τον διέκοψε για να ρωτήσει ξανά τους άντρες από το 'Αρκχαμ: <br />
<br />
-"Τί ήτανε τελικά και πώς το κάλεσε ο νεαρός μάγος Γουότλι από την ανυπαρξία"; <br />
<br />
Ο 'Αρμιτατζ διάλεξε πολύ προσεκτικά τα λόγια του. <br />
<br />
-"Ήτανε... Τέλος πάντων, ήτανε κυρίως ένα είδος δύναμης που δεν ανήκει στη δική μας διάσταση. Ένα είδος δύναμης που ενεργεί, αναπτύσσεται κι υλοποιείται σύμφωνα μ' άλλους νόμους απ' αυτούς που διέπουν τη Φύση που γνωρίζουμε μεις. Δε πρέπει να καλούμε τέτοια πράγματα από το υπερπέραν και μόνο πολύ μοχθηροί άνθρωποι και πολύ μοχθηρές λατρείες το επιχειρούν. Ένα μέρος του ήταν και μέσα στον ίδιο τον Γουίλμπουρ Γουότλι -αρκετό για να τον μετατρέψει σε δαίμονα κι υπερανεπτυγμένο τέρας και να κάνει το θάνατό του ένα πραγματικά φρικτό θέαμα. Θα κάψω το καταραμένο ημερολόγιό του κι αν είστε συνετοί θα τινάξετε στον αέρα το βωμό κει πάνω και θα γκρεμίσετε όλους τους κίονες που σχηματίζουν κύκλους πάνω στους άλλους λόφους. Γιατί τέτοια πράγματα φέρανε στον κόσμο μας τα πλάσματα που λάτρευαν οι Γουότλι και θα τ' άφηναν να υλοποιηθούν για ν' αφανίσουν την ανθρώπινη φυλή και να σύρουνε τη γη σε κάποιο ακατονόμαστο μέρος για κάποιον ανομολόγητο σκοπό. Αλλά όσο για το πλάσμα που μόλις στείλαμε πίσω... Οι Γουότλι το ανέθρεψαν για να παίξει ένα φοβερό ρόλο σ' αυτά που θ' ακολουθούσαν. Μεγάλωσε γρήγορα για τους ίδιους λόγους που μεγάλωνε κι ο Γουίλμπουρ, αλλά τον νίκησε επειδή είχε μεγαλύτερη δόση από το υπερπέραν μέσα του. Δε χρειάζεται να με ρωτάτε πώς το κάλεσε ο Γουίλμπουρ από το πουθενά. Γιατί δεν το κάλεσε. Ήταν ο δίδυμος αδερφός του... αλλά έμοιαζε περισσότερο με τον πατέρα τους απ' όσο ο Γουίλμπουρ".<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</span> <br />
<div style="color: black;"></div><div style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-59524380650347588402011-12-13T22:53:00.001+02:002011-12-13T23:28:38.733+02:00Ταξίδι στον Χρόνο η μια καλοστημένη απάτη;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><h3 class="post-title entry-title" style="color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br />
</span> </h3><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="color: black; float: left; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_rlW516bg3tk/TImZBVgJHwI/AAAAAAAAAQ8/tv_0VmaDnh4/s1600/imapel1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="183" src="http://2.bp.blogspot.com/_rlW516bg3tk/TImZBVgJHwI/AAAAAAAAAQ8/tv_0VmaDnh4/s200/imapel1.jpg" width="200" /></a></span></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br />
</td></tr>
</tbody></table><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><span style="color: black;">Εάν υπάρχει κάτι στο οποίο όλοι συμφωνούν, αυτό είναι η εξαιρετική ακαδημαϊκή και επιστημονική κατάρτιση, καθώς και η τεράστια πολυμάθεια του Βενεδικτίνου πατέρα Πελεγκρίνο Μαρία Ερνέτι (1925 - 1994).</span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"><span style="color: black;"> Όσο ζούσε, θεωρούνταν αυθεντία στην αρχαϊκή μουσική και το Γρηγοριανό μέλος και κατέχοντας μια σημαντική θέση σε μουσικό ωδείο της Βενετίας, είχε συγγράψει ένα μεγάλο αριθμό έργων επάνω σε αυτή. Εκτός από την αγάπη του για τη μουσική, είχε επίσης πτυχίο στην κβαντική και υπατομική φυσική, τομείς στους οποίους επίσης παρήγαγε σημαντικό έργο. Επιπρόσθετα, ήταν και γνωστός εξορκιστής. Φήμες θέλουν να εκτελεί εκατοντάδες εξορκισμούς κάθε μήνα.</span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> </span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> </span><a href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=9050960366451854734&postID=5952438065034758840&from=pencil" name="more" style="color: black;"></a><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> Μέχρι εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται απλά για έναν πολυπράγμωνα ιερωμένο αλλά θα έκανε λάθος, γιατί το όνομα του πατέρα Ερνέτι εμπλέκεται σε μια πραγματικά πολύ περίεργη ιστορία, κομβικό στοιχείο της οποίας είναι μια...χρονομηχανή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και ας πάμε πίσω στον Φεβρουάριο του 2002, οπότε και δημοσιεύεται ένα βιβλίο του επίσης ιερωμένου Φρανσουά Μπρυν του τάγματος των Ιησουιτών και συγγραφέα βιβλίων σχετικά με θρησκευτικά και μεταφυσικά ζητήματα.</span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> </span><a href="http://3.bp.blogspot.com/_rlW516bg3tk/TImYia925WI/AAAAAAAAAQ0/IIjjRD2aMN0/s1600/ernetti-cronovisore.jpg" style="clear: right; color: black; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/_rlW516bg3tk/TImYia925WI/AAAAAAAAAQ0/IIjjRD2aMN0/s200/ernetti-cronovisore.jpg" width="129" /></a><span style="color: black;">Ο συγγραφέας, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι ο πατέρας Ερνέτι, τον οποίο γνώριζε προσωπικά και είχαν τακτική επικοινωνία μέχρι το θάνατό του, συμμετείχε σε ένα πρωτοποριακό πείραμα κατασκευής μιας χρονομηχανής, μαζί με δώδεκα άλλους επιστήμονες διεθνούς προβολής. Στο πείραμα αυτό, εκτός των άλλων, υποτίθεται ότι συμμετείχαν και ο Ενρίκο Φέρμι και ο Βέρνερ φον Μπράουν και το αποτέλεσμά του ήταν η κατασκευή μιας χρονομηχανής, με την οποία ο πατέρας Ερνέτι κατόρθωσε να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο στο έτος 169 π. Χ και να παρακολουθήσει μια παράσταση της χαμένης πλέον τραγωδίας Θυέστης, του Κούιντου Έννιου. Ως απόδειξη, έφερε πίσω ένα τμήμα της τραγωδίας. Επίσης, σε ένα άλλο ταξίδι, παρακολούθησε απο κοντά τη Σταύρωση του Χριστού, φέρνοντας ως απόδειξη μια φωτογραφία του, όπως δημοσιεύθηκε το 1972 σε ένα ιταλικό περιοδικό. Ο ιερωμένος, μάλιστα έδωσε μερικές περιγραφές της μηχανής, καθώς και του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε.</span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> </span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> </span><b style="color: black;">Αμφιβολίες και περιπλοκή του μυστηρίου</b><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> </span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> Στην παράδοξη αυτή ιστορία, εμπλέκεται και μια ανώνυμη επιστολή που εστάλη σε έναν αμερικανικό εκδοτικό οίκο, από άγνωστο αποστολέα και η οποία υποτίθεται ότι περιλαμβάνει την εξομολόγηση του ίδιου του πατέρα Ερνέττι σε έναν μακρινό του συγγενή, η οποία συνέβη λίγο πριν το θάνατό του. Σε αυτό το έγγραφο, ο βενεδικτίνος μοναχός παρουσιάζεται να ισχυρίζεται ότι, κατά τη διάρκεια μιας περιθανάτιας εμπειρία του, θυμήθηκε αμυδρά ότι ήταν ο ίδιος που συνέθεσε το απόσπασμα από τον Θυέστη, που παρουσίασε ως αληθινό, καθώς και το ότι είχε αποπειραθεί σε προηγούμενες ζωές του να κατασκευάσει μια χρονομηχανή, χωρίς όμως επιτυχία. Μάλιστα, σε μια από αυτές τις ζωές, είχε λάβει τη διαβεβαίωση από τον ίδιο το Νοστράδαμο ότι η κατασκευή μιας χρονομηχανής ήταν απολύτως εφικτή. Τέλος, ο μοναχός διαβεβαιώνει υποτίθεται τον μακρινό του συγγενή, ότι θα επιστρέψει στη ζωή, με μια νέα ενσάρκωση, ώστε να την ολοκληρώσει και του αποκαλύπτει ότι μόνο ένας νεαρός ιερωμένος γνωρίζει την αλήθεια, ο οποίος όμως δεν θα μιλήσει ποτέ.</span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> Ο πατέρας Μπρυν, από την άλλη, έχει σοβαρές αμφιβολίες για τη γνησιότητα του εγγράφου, το οποίο αποδίδει σε σκοτεινούς κύκλους, που σκοπό έχουν να εξευτελιστεί η πραγματική ιστορία και η αλήθεια να μη μαθευτεί ποτέ. Μάλιστα ισχυρίζεται ότι κάποιες λεπτομέρειες, που είχαν τονιστεί από τον ίδιο, στο έγγραφο αυτό δεν αναφέρονται.</span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> Από την άλλη, η μελέτη του αποσπάσματος του Θυέστη, σύμφωνα με τη μελέτη ειδικών επιστημόνων, τους οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτό είναι πλαστό, αποτελούμενο από συρραφές φράσεων της τραγωδίας, από έναν σπουδαίο γνώστη της Λατινικής, όπως ήταν ο Ερνέτι. Η φωτογραφία του Χριστού, επίσης θεωρήθηκε ότι είναι στην πραγματικότητα η φωτογράφιση ενός ξυλόγλυπτου που υπάρχει σε κάποιον ναό, τραβηγμένη όμως από διαφορετική γωνία.</span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> Μέσα από αυτό τον κυκεώνα παράδοξων και εξωφρενικών απόψεων, είναι εξαιρετικά δύσκολο κανείς να καταφέρει να βγάλει μιαν άκρη. Προσπάθησε, άραγε, ο επιστήμονας μοναχός να κατασκευάσει μια τέτοια μηχανή, με την αρωγή σπουδαίων επιστημόνων, όπως ήταν ο Φέρμι και ο φον Μπράουν; Και αν ναι, ποιό ήταν άραγε το αποτέλεσμα; Η αλήθεια είναι πως το έγγραφο της εξομολόγησης, αναφέρει κάποια πράγματα για τον μυστηριώδη μοναχό, τα οποία, κατά τον Μπρυν, δε συνάδουν με τη θεολογική και επιστημονική του προσωπικότητα, εκτός και αν δεχτούμε την πιθανότητα ενός διαταραγμένου μυαλού, το οποίο όμως ο μοναχός δεν είχε.</span><br style="color: black;" /><span style="color: black;"> Από την άλλη, εντύπωση και αφορμή για προβληματισμό αποτελεί για μένα η στερεότυπη κατάληξη πολλών τέτοιων ιστοριών, όπως έχουμε διαπιστώσει μέσα από τη μελέτη τους. Δηλαδή, παράδοξοι για την καθημερινότητά μας ισχυρισμοί ενός ατόμου, το οποίο αργότερα, παρά τη σοβαρότητα των όσων έχει ισχυριστεί, με μεγάλη ευκολία βγαίνει και λέει ότι όλα αυτά ήταν μια απάτη. Και ενώ σε πολλές περιπτώσεις ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι απίθανο, στην περίπτωση ενός εξαιρετικά μορφωμένου λόγιου επιστήμονα μοναχού, μοιάζει τουλάχιστον περίεργο...</span></span><br />
<div style="background-color: white; border: medium none; color: black; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; overflow: hidden; text-align: left; text-decoration: none;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-79160975970472924912011-12-12T21:37:00.002+02:002011-12-12T21:39:42.718+02:00Κατάλογος Incunabula:Διαδυκτιακή Νεομυθολογία ή τρομακτική πραγματικότητα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="color: white; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; color: white; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; color: white; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="http://rated.srelease.com/the-incunabula-papers-ong-s-hat.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="http://rated.srelease.com/the-incunabula-papers-ong-s-hat.jpg" width="400" /></a></span></div><div style="color: white; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Μια λέξη αινιγματική, που προκαλεί μια γκριμάτσα απορίας σε όσους δεν την έχουν ξανακούσει, μια λέξη κωδική που το άκουσμά της κάνει να γυρνούν απότομα και τρομαγμένα τα κεφάλια εκείνων που την ξέρουν, «Incunabula», η απαγορευμένη λέξη που λέγεται μόνο ψιθυριστά, γιατί πολλές φορές σέρνει μαζί της ακόμα και το θάνατο, το σύνθημα που ανοίγει μυστικές πόρτες που οδηγούν σε παράλληλους κόσμους και άγνωστες διαστάσεις, εκεί που δεν επιτρέπεται να ταξιδεύουν οι κοινοί θνητοί…!</span></div><a name='more'></a><div style="color: white;"><span style="font-size: large;"><br />
«Ιν-κούνα-μπούλα», από το λατινικό «incunabulum», που κυριολεκτικά σημαίνει «κούνια», ή «κουκούλι», ή «εμβρυακό στάδιο» και που έδωσε την ονομασία της σε όλα τα βιβλία προγενέστερα του 1501, της πρώιμης δηλαδή εποχής της τυπογραφίας, που έχουν τυπωθεί χωρίς τη χρήση κινητών στοιχείων… «Ινκουναμπούλα» κατ' επέκταση συνηθίζεται να ονομάζονται κι όλα τα παλιά ή σπάνια βιβλία, εκείνα που συνήθως αποσύρονται αμέσως από την κυκλοφορία ή εξαφανίζονται κάπου μεταξύ των εκδοτικών οίκων και των σημείων διανομής…<br />
Με τον ίδιο αυτόν όρο βαφτίστηκε πριν από δέκα περίπου χρόνια κι ένας συγκεκριμένος κατάλογος που κυκλοφορούσε χέρι με χέρι, μια λίστα βιβλίων, φυλλαδίων και συγγραμμάτων, τα περισσότερα άγνωστα στο ευρύ κοινό, αρκετά δυσεύρετα και έχοντα πρώιμα αποσυρθεί απο την κυκλοφορία, είκοσι επτά στον αριθμό έργα που εκείνη την εποχή πωλούνταν κυρίως απο τον δημιουργό του καταλόγου ταχυδρομικά κι από συνεχώς μεταβαλλόμενες διευθύνσεις. Φυσικά όλα αυτά τα έργα ήταν απαγορευμένα. Κι όλα αυτά τα έργα είχαν κάτι κοινό… Πραγματεύονταν το ίδιο ακριβώς θέμα, την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων, και όλα μαζί κρύβουν μέσα τους πληροφορίες που συνθέτουν ένα πολύτιμο ψηφιδωτό, ένα μυστικό χάρτη που αποκαλύπτει τη μέθοδο της πρακτικής προσέγγισης αυτών των άγνωστων κόσμων!<br />
Εμπνευστής αυτού του καταλόγου, εμφανίζεται ο αινιγματικός Έμορυ Κράνστον, τον οποίο φαίνεται πως όλοι αναζητούν, άλλοι για να έρθουν σε επαφή με μια απο τις λατρευτικές ομάδες «Ταξιδευτών» κι άλλοι για να τον εξοντώσουν, ένα όνομα σχεδόν μυθικό, που θυμίζει τόσο πολύ τον «Μορφέα» του Matrix, που πιθανότατα να αποτέλεσε το πρότυπο για τη δημιουργία του κινηματογραφικού χαρακτήρα!… Εναλλακτικές πραγματικότητες που έχουν ήδη ξεκλειδωθεί, μυστικοί υπερκόσμοι στους οποίους κάποιοι κατάφεραν να διεισδύσουν και τώρα σιωπηλά εξερευνούν, σκοτεινές οργανώσεις που έχουν εξαπολύσει ανελέητο κυνηγητό και προσπαθούν με μανία να τους σταματήσουν, κ.ο.κ… Ναι, θα μπορούσε κάλλιστα να πρόκειται για το σενάριο μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, ή ενός παιχνιδιού ρόλων ή μιας περιπέτειας του Χ. Φ. Λάβκραφτ, ή του Κάρλος Καστανέντα (άλλωστε οι δύο τελευταίοι φαίνεται πως είχαν συχνά διεισδύσει στους κόσμους που περιγράφονται στις σελίδες της «Ινκουναμπούλα» και στα έργα που περιλαμβάνει η λίστα!). Η ιστορία που πλαισιώνει τον απαγορευμένο κατάλογο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απο όλα αυτά…μόνο που εμφανίζεται ως αληθινή! <br />
Ο άνθρωπος-κλειδί της ιστορίας είναι ο Τζόζεφ Μάθενυ, ένας ανεξάρτητος ρεπόρτερ, που έχοντας τυχαία πάρει στα χέρια του το μυστικό κατάλογο, θα χριστεί αυτεπάγγελτα ο διαδικτυακός αγγελιοφόρος του Κράνστον, και θα είναι ο κυρίως υπαίτιος για τη διοχέτευση τόσο του ίδιου του καταλόγου, όσο και άλλων σχετικών πληροφοριών στο διαδίκτυο (ορισμένοι ισχυρίζονται ότι ο Μάθενυ και ο Κράνστον είναι το ίδιο πρόσωπο, αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία μπροστά στην ουσία της ιστορίας…)<br />
Κατά τα πρώιμα κι εμβρυακά (incunabulum) ακόμα στάδια του διαδικτύου, ο Μάθενυ θα προκαλέσει με την ιστοσελίδα του, μέσα απο την οποία αναδημοσιεύεται η «Ινκουναμπούλα», με τη συνοδεία αποκαλυπτικών άρθρων, που σκιαγραφούν τις κύριες γραμμές της ιστορίας. Βασικοί πρωταγωντιστές της: ερμητικές ομάδες επιστημόνων, που αφού ανακάλυψαν τον τρόπο να ταξιδεύουν στις λεγόμενες «άλλες διαστάσεις» (ή με κβαντικούς όρους, «παράλληλα σύμπαντα»), έχουν συστήσει λατρευτικές ομάδες «Ταξιδευτών», με σκοπό την εξερεύνηση και τον αποικισμό αυτών των κόσμων, που έχει ήδη ξεκινήσει, παρά τηςν αντίδραση του συστήματος και τις αλλεπάλληλες απόπειρες διάλυσης αυτών των ομάδων. Ακολουθώντας τα χνάρια του Κράντστον, ο Μάθενυ θα προσπαθήσει (και όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, θα καταφέρει) να τον εντοπίσει, κι εν συνεχεία να έρθει σε επαφή μ’ αυτά τα γκρουπ, αποκαλύπτοντας καθ’ οδόν σημαντικές πληροφορίες, που σταδιακά, κατά τη διάρκεια των εννέα περίπου χρόνων ζωής της, θα εξελίξουν την ιστοσελίδα-φάντασμα, καταλήγοντας σήμερα σ’ ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό αποτέλεσμα από πλευράς γραφικών, που ωστόσο διατηρεί τον αρχικό underground χαρακτήρα του και εκτός των άλλων περιλαμβάνει αρχεία συνεντεύξεων και αποκαλυπτικό οπιτικοακουστικό υλικό.<br />
….Ταξιδιώτες που μιλούν για τις εμπειρίες τους από τη Γη-2, μαρτυρίες από κάποιους επιζώντες μιας κρυφής αστυνομικής επιχείρησης με σκοπό τη σάρωση μιας συγκεκριμένης επιστημονικής κοινότητας, φωτογραφίες μιας ειδικής συσκευής που μοιάζει με «αυγό» και χρησιμοποιείται για διαλογισμό, περιγραφές για ένα άλλο μεγαλύτερο «Αυγό», που αντιστοιχεί σε μεταγενέστερο στάδιο, τροφοδοτείται από την ενέργεια που εκλύεται κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης και φημολογείται ότι ανοίγει μυστικές πόρτες (κάτι σαν το παζλ, στο Χελλρέιζερ, του Κλάιβ Μπάρκερ). Επίπονες αναλύσεις πολύπλοκων νόμων και παρουσίαση πρωτοποριακών θεωριών, εκεί που Κβαντική Μηχανική και η μαθηματική θεωρία του Χάους, συναντούν την Ταντρική Φιλοσοφία, σε μια Μεγα-συνομωσία που επίσης σχετίζεται με τα Πειράματα ταξιδιών στο χρόνο, της Φιλαδέλφειας και του Μοντώκ!… Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα θέματα μορφής της ιστοσελίδας του Μάθενυ (www.incunabula.org).<br />
Για να εμβαθύνουμε όμως στην Ινκουναμπούλα και στα περιεχόμενα του μυστικού καταλόγου, πρέπει πρώτα να αναφερθούμε στην ιστορία ενός μικρού χωριού στα βουνά Πάιν Μπάρρενς του Νιού Τζέρσεϋ, το Ονγκς Χατ. Αλλά ας πάρουμε καλύτερα τα πράγματα από την αρχή…<br />
Η ιστορία μας πάει πίσω στις αρχές του εικοστού αιώνα, στην Moorish Orhodox Church, ένα παρακλάδι της πρώτης αιρετικής ισλαμικής σέκτας στην Αμερική, που ιδρύθηκε το 1913, απ’ τον μάγο Νομπλ Ντρου Αλί. Μισό αιώνα αργότερα, η εκκλησία θα δεχτεί τις έντονες επιρροές του ψυχεδελικού ρεύματος και για ένα διάστημα θα συμμετάσχει στο κοινόβιο του Τίμοθι Λήρυ, στο Μίλλμπρουκ της Νέας Υόρκης. Ο Γουώλ Φαρντ, ένα μέλος της εκκλησίας, αφού ταξίδεψε για αρκετά χρόνια στην Ασία, όπου μυήθηκε σε ταντρικά, σουφικά και ισμαϊλιστικά μυστήρια, το 1978 θα επιστρέψει στην Αμερική και θα εγκατασταθεί στα βουνά Πάιν Μπάρρενς, του Νιού Τζέρσεϋ, σ’ ένα κομμάτι γης στην άκρη του εγκαταλειμμένου χωριού, Ονγκς Χατ. Εκεί λέγεται ότι κάποτε ένας αγρότης πέταξε ψηλά στον αέρα το καπέλο του κι αυτό δεν ξανάπεσε ποτέ στη γη, έτσι το μέρος ονομάστηκε «Το καπέλο του Ονγκ». Σε αυτό το μέρος ο Φαρντ, μαζί με ορισμένα άλλα μέλη, ίδρυσαν την ομάδα Moorish Science Ashram (που λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Ερευνών του Χάους), που σύντομα άρχισε να δέχεται σχεδόν κάθε λογής «κατατρεγμένους», και μαζί με αυτούς, λαμπρούς επιστήμονες, που το σύστημα είχε φροντίσει να αποβάλει, αφού σταδιακά τους είχε εξωθήσει στο περιθώριο. Ήταν η εποχή που η θεωρία του Χάους είχε πρωτοαναστατώσει τους επιστημονικούς κύκλους, η εποχή που χαρακτηρίστηκε απ’ το σλόγκαν «Τάξη μέσα απο το Χάος», διχάζοντας την επιστημονική μερίδα σε απόψεις που συγκεντρώνονταν γύρω από δύο αντίθετους πόλους. Οι μεν ντετερμινιστές, υποστήριξαν την «Τάξη» και θεώρησαν το Χάος ως τον Μεγάλο Αντίπαλο, που έπρεπε με κάθε τρόπο να εξοντωθεί, ενώ οι άλλοι δέχτηκαν το Χάος στην όποια μορφή του, ως την Αιώνια Αρχή της Δημιουργίας, τον κόλπο απο όπου ξεπηδά η ζωή. Φυσικά η δεύτερη άποψη είναι αυτή που πολεμήθηκε, επιχειρήθηκε να καταπνιγεί και υποχρεώθηκε να εξελίσσεται μόνο ως «υπόγειο» ρεύμα, χωρίς καμία σημαντική ενίσχυση από μεγάλες οικονομικές πηγές. Κάποιοι από τους επιστήμονες που υποστήριξαν αυτήν τη δεύτερη άποψη, συνέχισαν να πειραματίζονται με τις απαγορευμένες θεωρίες τους, που σε πολλές περιπτώσεις, είχαν ως αποτέλεσμα τη διαγραφή ή την απόλυσή τους από μεγάλα ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια, και δεν πρόδωσαν τις αξίες τους ούτε όταν αυτό είχε ως συνέπεια την περιθωριοποίησή τους. Κάποιοι μάλιστα κατάφεραν να συσπειρωθούν σχηματίζοντας μικρές ομάδες.<br />
Ένας τέτοιος σημαντικός πυρήνας επιστημόνων δημιουργήθηκε στο Ονγκς Χατ. Η περιγραφή των πρώτων προσπαθειών φέρνει στο νου όλα τα χαρακτηριστικά της γενιάς των χίπις, σας θυμίζω άλλωστε ότι μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του '70, με τους ερευνητές κάτω από την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών και πειραματικών ψυχοτροπικών μηχανημάτων (συσκευών προγονικών των σύγχρονων μοντέλων εικονικής πραγματικότητας) να προσπαθούν να εστιάσουν σε «αλλοδιαστατικές» εικόνες και να εμβαθύνουν σε οράματα που έμοιαζαν να ξετυλίγουν μια ευρύτερη πλευρά συνειδητότητας. Αλλά κι οι ίδιες οι περιαματικές συσκευές που χρησιμοποιήθηκαν («Πύλες») πέρασαν από διάφορες εξελικτικές γενιές, κατά τη διάρκεια των οποίων, με τη βοήθειά τους, οι ερευνητές κατάφεραν να καταδύονται ολοένα και σε πιο μικροκοσμικά επίπεδα. Με τον τρόπο αυτό σταδιακά ήρθαν αντιμέτωποι με ευρύτερα πεδία αντίληψης, φτάνοντας τελικά στο απώτερο κβαντικό επίπεδο, όπου ο Παρατηρητής αποτελεί ζευγάρι (δυάδα) με το αντικείμενο που παρατηρεί, άρα γίνεται συνδημιουργός του αντικειμένου, εκείνη ακριβώς την οριακή στιγμή προτού η «κυματοσυνάρτηση καταρρεύσει» και καθώς το κύμα-κβάντα ταλαντεύεται μεταξύ μιας ασταθούς σχέσης από κατάσταση ενέργειας σε κατάσταση υλικού σωματιδίου, τότε που η Πύλη που ενώνει τους δύο και κατ' επέκταση κάθε εναλλακτικό κόσμο (πιθανοτήτων;) είναι για λίγο ανοικτή.</span></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="color: white; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="http://images.wikia.com/miriadic/images/7/71/Brochure_egg.gif" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="247" src="http://images.wikia.com/miriadic/images/7/71/Brochure_egg.gif" width="320" /></a></span></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Το Αυγό</span></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></td></tr>
</tbody></table><div style="color: white; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br />
Ακολουθώντας την κυματοσυνάρτηση σε ιλιγγιώδεις διαδρομές, σαν το τρενάκι του λούνα παρκ, οι ερευνητές κατάφεραν να κάνουν σημαντικές παρατηρήσεις, που αποτέλεσαν τη βάση κατασκευής του «Αυγού» της τέταρτης γενιάς, δηλαδή της συσκευής που τελικά οδήγησε στο λεγόμενο «Πέρασμα»! Όπως επιμένει το διαφημιστικό έντυπο του Ιδρύματος (Νο 13 του καταλόγου Ινκουναμπούλα), εκείνο το πρώτο πείραμα είχε μεγάλη επιτυχία. Τόσο η συσκευή, όσο και ο χειριστής της εξαφανίστηκαν απο το εργαστήριο για ένα διάστημα επτά λεπτών. Όταν επανήλθαν, ο ταξιδευτής εξήγησε ότο το κύμα τον είχε οδηγήσει σε ένα άλλο σύμπαν, το οποίο παρατήρησε και «έμαθε» τη διεύθυνσή του. Ο δρόμος είχε ανοίξει! Σύντομα ανακαλύφθηκαν κι άλλα σύμπαντα (λέγεται μάλιστα ότι ήδη έχουν γίνει γνωστά επτά συνολικά), ενώ ακολούθησαν κι άλλες ομάδες. Μαζί άρχισε και ο αποικισμός…<br />
Σε κάποια ανύποπτη στιγμή όμως, όχι πολύ καιρό αργότερα, το Ονγκς Χατ δέχτηκε την ξαφνική επιδρομή μιας άγνωστης στρατιωτικής δύναμης. Ένας αριθμός ελικοπτέρων, με στρατιώτες ειδικών δυνάμεων ντυμένους με παράξενες στολές, κατεβαίνουν γλιστρώντας με σχοινιά και βάζουν φωτιά στα σπίτια και τις εγκαταστάσεις. Η σαρωτική επιχείρηση που φυσικά ποτέ δεν έλαβε δημοσιότητα, είχε ολοκληρωθεί σε λιγότερο από μια μέρα. Τουλάχιστον επτά άτομα έχασαν τη ζωή τους, ενώ οι υπόλοιποι, είτε οι ίδιοι οι επιστήμονες είτε οι οικογένειές τους, συγκεντρώθηκαν για λίγο σε μικρές ομάδες, και τελικά (ύστερα ίσως από κάποια συμφωνία) τους επιτράπηκε να φύγουν. Στο τέλος της ημέρας, το χωριό και μαζί κι οι εγκαταστάσεις είχαν ισοπεδωθεί!<br />
Τι σχέση έχει τώρα το Ονγκς Χατ με την «Ινκουναμπούλα»; Μεγάλη. Ορισμένα από τα έργα που περιλαμβάνονται στον κατάλογο, περιγράφουν τις έρευνες που διεξήχθησαν στα εργαστήρια της επιστημονικής κοινότητας, ενώ κάποια μνημονεύουν και το παραπάνω περιστατικό. Αλλού πάλι η ομάδα αυτή, υπό τη διεύθυνση του Προέδρου του Ινστιτούτου και πρώην ερευνητή της ΙΒΜ, Δρος Κ. Σοχραβάρντι εμφανίζεται να έχει ως έδρα τη Νέα Υόρκη. Σχολιάζοντας τη διαφημιστική μπροσούρα του Ινστιτούτου , στον αρχικό κατάλογο, ο ίδιος ο Κράντστον αμφιβάλλει έντονα για το ότι υπήρξε ποτέ κάποια επιστημονική κοινότητα στο Ονγκς Χατ και ισχυρίζεται ότι τα ονόματα και οι τοποθεσίες έχουν μάλλον ηθελημένα παραποιηθεί. Από την προσωπική μου έρευνα πάντως σχετικά με το θέμα, προκύπτει ότι από τα τέλη κιόλας της δεκαετίας του '50 (δηλαδή είκοσι περίπου χρόνια νωρίτερα απο ότι αναφέρει το έντυπο του Ιδρύματος) πράγματι μια μυστική επιστημονική ομάδα είχε την έδρα της στο Ονγκς Χατ. Εξάλλου, από κάποια άλλα έργα και την περιγραφή τους που συνοδεύει τη μυστική λίστα, φαίνεται πως πέρα από την ομάδα αυτή, υπήρχαν δύο ακόμη σύγχρονοι πυρήνες: ο ένας στην Καλιφόρνια κι ο άλλος (-…απο όλα τα μέρη της γης-) στην Ιάβα της Ινδονησίας, με ηγέτη κάποιον Δρα. Πακ Χαρτζιάντο, που μάλιστα λέγεται πως είχε καταφέρει ταυτόχρονα, αν όχι νωρίτερα, να πετύχει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα!…<br />
Τόσο στις περιπτώσεις των ομάδων της Αμερικής, όσο και της Ινδονησίας, οι κόσμοι στους οποίους οι πρωτοπόροι εξερευνητές διείσδυσαν ήταν ακατοίκητοι, αλλά, ενώ η πλευρά της Αμερικής βρέθηκε σε έναν πρωτόγονο και άγριο καταπράσινο κόσμο, αντίθετα, οι ταξιδιώτες από την Ιάβα, εξερεύνησαν μια πανάρχαια πόλη, που ονόμασαν «Ουρκάλυα» (Hurqalya), μια πόλη εγκαταλειμμένη, με ερείπια αγνώστων τεχνοτροπιών και με περιγραφές που θυμίζουν έντονα τις έρημες ονειρικές πόλεις όπου κάποτε περπάτησε ο Ράντολφ Κάρτερ (ένας ήρωας πολλών διηγημάτων του Λάβκραφτ), αναζητώντας τους Ξεχασμένους Θεούς. ’λλωστε το ίδιο το λαβκραφτικό ερώτημα τίθεται κι εδώ….Που πήγαν αυτοί που άφησαν τα ίχνη αυτού του πολιτισμού; Κάποιοι από την ομάδα της Ινδονησίας εικάζουν, ότι οι αρχαίοι αυτοί «Λεμούριοι» χάθηκαν πέρα από τα γνωστά σύμπαντα, ή ταξίδεψαν σε κάποιον άλλο χρόνο, μπροστά, ή ακόμα και πίσω, δημιουργώντας τον ανθρώπινο πολιτισμό. Κάποιοι άλλοι μιλούν για «φαντάσματα», ή παρουσίες που φαίνεται να στοιχειώνουν τους άγνωστους ακόμα κόσμους. Σε κάποια πρόσφατη συνέντευξη του Μάθενυ στη συγγραφέα Αλεξάνδρα Μπρους αναφέρεται ότι έχει ήδη πραγματοποιηθεί επαφή μεταξύ ταξιδευτών και Αρχαίων…<br />
Τι απο όλα αυτά είναι αλήθεια και τι όχι; …Είναι μάλλον δύσκολο να πει κανείς! Σε μια δεκαετία περίπου ζωής στο διαδίκτυο, η ιστοσελίδα του Μάθενυ έχει προκαλέσει την απορία που έκτοτε έχει απασχολήσει πολυάριθμα γκρουπ συνομιλητών:…είναι δυνατόν η ιστορία που διαφαίνεται να είναι πραγματική; …Κατάφερε λοιπόν στ' αλήθεια ο άνθρωπος να διακτινίζεται σαν τον Δρα. Σποκ στο Έντερπράϊζ και με τέτοια άνεση να ταξιδεύει ανάμεσα στους κόσμους, ή μήπως όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο μια κακόγουστη (ή καλόγουστη) φάρσα;…Δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπάθησαν να δώσουν απάντηση σε αυτό. Εκείνοι που σκοντάφτουν πάνω στην ιστοσελίδα του Μάθενυ για πρώτη φορά ή τουλάχιστον, οι ή δη μια φορά «καμένοι»- ισχυρίζονται ότι πίσω απο όλα αυτά κρύβεται η ομάδα του …Blair Witch! Οι περισσότεροι βέβαια στη συνέχεια μαγεύονται από το μέγεθος των αποκαλύψεων, και καταλήγουν να καταδύονται σχεδόν εκστασιασμένα στα βαθύτερα links, αναζητώντας ολοένα και πιο απόρρητες πληροφορίες. Μια ελαφρά πιο σχολαστική μελέτη των δεδομένων, εμφανίζει κάποια κενά, που πάντως θα μπορούσαν εύκολα να εχουν συγκαλυφθεί, ενώ σε ορισμένα σημεία η αίσθηση της «κατασκευασμένης» πληροφορίας, είναι ιδιαίτερα έντονη ίσως όμως να πηγάζει από τη διαρκή αίσθηση καχυποψίας, που ακολουθεί σαν πιστό σκυλί τον αρχικά ανυποψίαστο περιστασιακό επισκέπτη, κατά τη σταδιακή του μεταμόρφωση σε αδηφάγο κυνηγό απαγορευμένων πληροφοριών. Το ότι κάποιες απο αυτές τις πληροφορίες είναι σκάρτες, δε σημαίνει ότι η ιστορία είναι αναληθής. Κι απο την άλλη πάλι, τόσο ο Κράντστον όσο και ο Μάθενυ, συχνά επιμένουν ότι πολλά από τα ονόματα που αναφέρονται στον κατάλογο δεν είναι πραγματικά και προειδοποιούν πως υπάρχουν και ορισμένες ανακριβείς πληροφορίες-παγίδες μέσα σε αυτές τις σελίδες. Κάποιοι παρ' όλα αυτά επιμένουν να κατηγορούν ευθέως τον Μάθενυ ως μυθοπλάστη κι απατεώνα οπότε σε αυτή την περίπτωση ο Τζόζεφ Μάθευνυ διεκδικεί τον τίτλο του δημιουργού του πρώτου «δια-δικτυακού μύθου» (κάτι αντίστοιχο των «αστικών μύθων»)!<br />
Τι συμβαίνει επιτέλους με την Ινκουναμπούλα, την ιστορία που έχει σχολιαστεί από πολλά περιοδικά του χώρου, έχει γίνει αφορμή να φιλοξενηθεί ο Μάθενυ στην έγκυρη εκπομπή Coast to Coast, έχει εμπνεύσει ένα μυθιστόρημα του Stefan Craig, με θέμα και ομώνυμο τίτλο, το Ονγκς Χατ, αναμφισβήτητα έχει επηρεάσει (και έχει επίσης επηρεαστεί από) ταινίες όπως το the Matrix, ή το λιγότερο γνωστό Frequency, ενώ ήδη ολοκληρώνεται το αμφίδρομο φιλμ με τίτλο Ong’s Hat, που θα κυκλοφορήσει σε dvd-rom από την εταιρία iMMERSION…; Μια σοβαρή ερευνητική ομάδα επιστημόνων, που μάλιστα αυτοτιτλοφορείται ως η «αληθινή ομάδα της θεωρίας Ινκουναμπούλα», ορκίζεται…αντιμαθενική και παρουσιάζει μια συνέντευξή του, στην οποία ο ίδιος παραδέχεται ότι είναι οπαδός της δημιουργίας ψευδοσυνωμοσιών. Αλλά είναι τόσο περίεργα όλα αυτά. Ο Μάθενυ, που ποτέ δε λάνσαρε τον εαυτό τους ως «υπερ-ήρωα» (αυτοί άλλωστε ταιριάζουν μόνο σε μυθιστορήματα) έχει ήδη παραδεχτεί πως κάποια στιγμή ο κλοιός γύρω του είχε σφίξει τόσο πολύ, που υπό την άμεση απειλή της ζωής του, αναγκάστηκε να αποκηρύξει δημόσια την ιστορία ως φάρσα, προκειμένου να θολώσει τα νερά εκείνων που τον καταδίωκαν. Το παράδοξο είναι πως κι αυτοί ακόμα που καητγορούν τον Μάθενυ ως «τσαρλατάνο» και μυθομανή, εντούτοις υποστηρίζουν ακράδαντα ότι τόσο τα έργα που περιλαμβάνονται στον κατάλογο (τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος τους), όσο κι οι περισσότερες πληροφορίες που δίνονται μέσα απ’ τη σελίδα του, είναι πραγματικές και πως το «αλλοκοσμικό» ταξίδι είναι δυνατό, μέσα από τη θεωρία των «Πολλών Κόσμων», ένα από τα πολλά παρακλάδια – ερμηνείες της Κβαντικής Μηχανικής. ’λλωστε πολλά από τα έργα του θρυλικού καταλόγου, σήμερα πλέον κυκλοφορούν και πάλι ελεύθερα από τα μεγαλύτερα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία (η γνωστή σύγχρονη μέθοδος συγκάλυψης της αξίας ενός έργου: αντί να το απαγορεύεις και να κάνεις τους πάντες να το αναζητούν, το αφήνεις ελεύθερα να κυκλοφορήσει, …ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλα, οπότε περνάει απαρατήρητο…). Έργα όπως αυτά του εισηγητή του όρου «Κβαντικό Τάντρα», Νικ Χέμπερτ, που εκτός των άλλων παρουσιάζεται ως ο πρώτος σύνδεσμος μεταξύ του Μάθενυ και του Κράντστον! Δύο απ’ τα σημαντικότερα έργα της Ινκουναμπούλα, είναι τα Quantum Reality (1986) (ένας αρκετά πλήρης οδηγός για τις επικρατέστερες κβαντικές θεωρίες και τη σχέση τους με την πραγματικότητα) και Alternate Dimensions (1989), που επίσης έγραψε ο Χέμπερτ με το ψευδώνυμο του μεγάλου σουφιστή, Jabir Ibn Hayaan, και για το οποίο ο Έμορυ Κράντστον ισχυρίζεται πως ο ίδιος αναγκάστηκε να κλέψει το πρωτότυπο έργο, απ' τα γραφεία του εκδοτικού οίκου που είχε αναλάβει να το «θάψει» αντί να το κυκλοφορήσει!…<br />
Εξίσου σημαντικό έργο για την κβαντική, θεωρείται το Parallel Universes: The search for other worlds (1988) του Φρεντ ’λαν Γουλφ (Νο 1 της λίστας), ενώ η αποκάλυψη της συνωμοσίας, που θέλει να διατηρήσει μυστική την κατάκτηση των διασυμπαντικών ταξιδιών, κυρίως αποδίδεται στο Escape from Earth Prime! (1986) του φερόμενου ως μετέπειτα αγνοούμενου Χάρολντ Μπάλκομπ. Ο ίδιος νωρίτερα είχε επίσης γράψει το Drug Lords From The Hollow Earth (όπου ισχυριζόταν πως η κοκαϊνη και το LSD, δόθηκαν στη CIA από τους…Ντέρος της Κούφιας Γης, δια μέσου της ναζιστικής βάσης της Ανταρκτικής). Αξίζει φυσικά να σημειωθεί ότι και δύο ακόμη ονόματα που αναφέρονται στις σελίδες της Ινκουναμπούλα, σχετίζονται και με το ζήτημα της Κούφιας Γης. Ο μαθηματικός Ρούντυ Ρούκερ, τους οποίου το έργο The Cat Was Alive, But Looked Scared As Hell (1989) (αναφορικά με τον κβαντικό γρίφο που αναρωτιέται αν η διάσημη γάτα του Σρέντιγκερ, κατά την έξοδό της από το κουτί, θα είναι ζωντανή ή νεκρή) καταλαμβάνει τον αριθμό 21 στη λίστα, αλλά ο Ρούκερ την ίδια εποχή έγραφε και το μυθιστόρημα The Hollow Earth, στο οποίο κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής Έντγκαρ Πόε, έρχεται πρόσωποι με πρόσωπο με τον Έντγκαρ Πόε-2, σε μια Γη-2, όπου περνάει δια μέσου της <a href="http://zil-land.blogspot.com/2011/12/blog-post_08.html" target="_blank">Κούφιας Γης</a>! Ομοίως και ο Χακίμ Μπέυ, σύγχρονος εκπρόσωπος της Moorish Othodox Church, του οποίου το όνομα έχει συνδεθεί με την ιστοσελίδα του Μάθενυ, έχει επίσης γράψει μια μελέτη με θέμα την Κούφια Γη. Όμως είναι φυσικό αυτές οι θεωρίες διασταυρώνονται, αφού τουλάχιστον μια πτυχή της Κούφιας Γης, σχετίζεται άμεσα με την ύπαρξη «Πυλών» σε υπόγειους χώρους (ιερά σπήλαια, ονειρομαντεία, νεκρομαντεία, κλπ…) που επιτρέπουν την επικοινωνία ανάμεσα σε παράλληλα σύμπαντα. Σας θυμίζω δε τη συχνή παρουσία των παράξενων λίθινων «ομφαλών», σ’ αυτούς ακριβώς τους χώρους, εκείνων των πανάρχαιων σκουρόχρωμων πλίνθων, με τα αινιγματικά πλέγματικά σκαλίσματα, ωοειδούς σχήματος!…<br />
</span></div><div style="color: white; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Και βέβαια μπορεί τελικά τα «Κοσμικά Αυγά» να ήταν γνωστά από την αρχαιότητα, όμως σύμφωνα με νεώτερες αποκαλύψεις του Έμορυ Κράντστον, η τεχνολογία μετά τη σφαγή τους Ονγκς Χατ δεν σταμάτησε να εξελίσσεται. Έτσι τα ταξίδια χωρίς Αυγά έχουν ήδη αρχίσει να πραγματοποιούνται, ενώ κάποιες (φυλασσόμενες) Πύλες σε συγκεκριμένα μέρη του πλανήτη είναι πλέον μονίμως ανοικτές, ώστε να επιτρέπουν το πέρασμα ακόμα και αμύητων επισκεπτών.<br />
Όλα αυτά ίσως φαντάζουν εξωπραγματικά, σαν ένα περίτεχνα σχεδιασμένο σενάριο, όμως μήπως είναι πρώτη φορά που ακούμε κάτι τέτοιο;… Που βρίσκονται όλες αυτές οι Μυστικές Πόλεις των Θεών, οι Μαγικοί Τόποι της Μυθολογίας ο mundus imaginalis των αποκρυφιστών;…Που είναι η ’σγκαρντ του Βορρά, οι Νήσοι των Μακάρων και τα Ηλύσια πεδία των αρχαίων Ελλήνων, η αγέραστη Τιρ'να Ν'Ουγκ των Κελτών, η Ουράνια και Γήινη Σαμπάλα των βουδιστών; Που είναι ο Παράδεισος των χριστιανών; Στο εσωτερικό της γης; Σε κάποιο άλλο πλανήτη; Σε μιαν άλλη διάσταση;<br />
Ο Γάλλος ερευνητής Ζακ Μπεργκιερ, στο δυσεύρετο σήμερα βιβλίο Visa Pour Une Autre Terre (1974, αγγλικός τίτλος: Secret Doors Of the Earth), αναφέρει ότι κάποιος ανταποκριτής του μέσα από Κέντρο Διαστημικών Ερευνών της Αμερικής, το Μάιο του 1970, του έκανε μια συναρπαστική αποκάλυψη. Από 250,000 φωτογραφίες της Γης που πάρθηκαν σε μια συγκεκριμένη περίοδο από δορυφόρο, μόλις σε….μία απεικονίζονταν ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας!!! Το ίδιο γεγονός κάπου αλλού επιβεβαιώνει κι ο ’ρθουρ Κλαρκ, αλλά ούτε η NASA το αρνήθηκε, που μάλιστα κυκλοφόρησε σχετικό έντυπο με τον τίτλο Are There Traces of Life on Earth? Αυτές οι φωτογραφίες, είναι αναμφισβήτητα πραγματικές και ούτε λίγο, ούτε πολύ, φαίνεται ότι απλά αποκαλύπτουν έναν άλλο γήινο κόσμο, όπως παρουσιάζεται από ένα άλλο οπτικό πεδίο, μέσα από μια άλλη ίσως διάσταση! Για να εξηγήσει ο Μπέργκιέρ το φαινόμενο, μας παραπέμπει στο μοτίβο που μαθηματικοί ονομάζουν «επιφάνειες Ρήμαν» (Riemann Surfaces). Πρόκεται για επιφάνειες που εμφανίζονται σε πολλά στρώματα, που δε βρίσκονται το ένα πάνω ή κάτω απ’ το άλλο, αλλά καταλαμβάνουν τον ίδιο ακριβώς χώρο, με τη θέση της κάθε επιφάνειας να καθορίζεται από κάποιες κοινές σταθερές και μια πολύπλοκη μεταβλητή. Αν, για παράδειγμα, εστιάσουμε στο μέρος του Πλανητικού μας Συστήματος που βρίσκεται η Γη, και παραβλέποντας τους εξωγενείς παράγοντες, αν θεωρήσουμε ότι ο χώρος της Γης προσδιορίζεται από τις τρεις γνωστές διαστάσεις (σταθερές) και τη μεταβλητή του χρόνου, τότε δύο ή περισσότερες φωτογραφίες της Γης, τραβηγμένες σε διάφορες χρονικές περιόδους, θα παριστάνουν επιφάνειες Ρήμαν. Όλα αυτά τα στρώματα (ας πούμε, η Γη-1959, η Γη-2001, κ.οκ….) καταλαμβάνουν τον ίδιο ακριβώς χώρο, χωρίς ωστόσο να συναντιούνται ποτέ. Ας πούμε τώρα ότι ο χρόνος είναι επίσης μια σταθερή, ότι δηλαδή οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν συνεχόμενα και με αμελητέα διαφορά η μια με την άλλη (όπως άλλωστε συνέβη το Μάιο του 1970), κι ωστόσο οι δύο ή περισσότερες- επιφάνειες, αν και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, εξακολουθούν φαινομενικά να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο (η Γη που ξέρουμε και η Γη-2, που εμφανίστηκε στις 249.999 φωτογραφίες)…Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάποια άλλη άγνωστη διάσταση, που λειτούργησε και λειτουργεί ως ρυθμιστική παράμετρος!<br />
Εντάξει, σταματώ. Νομίζω ότι όλα αυτά περί φυσικής και μαθηματικών θα γυρίζουν τώρα για λίγο στο κεφάλι σας, δίνοντάς σας μια περίεργη αίσθηση deja vu (…μάλλον δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μακρινή ανάμνηση, από τις ξορκισμένες εποχές των μαθητικών σας χρόνων…). Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα. Και προς Θεού…μη φανταστείτε ότι επιδιώκω να σας πείσω ότι είμαι κανένας… «ειδήμων» στα μαθηματικά αντίθετα, ομολογώ ότι γνωρίζω ελάχιστα για το θέμα. Ούτε πιστεύω ότι χρειάζεται κανείς να κάνει διατριβή στις θετικές επιστήμες, προκειμένου να κατανοήσει τη δυνατότητα ύπαρξης παράλληλων κόσμων.<br />
Νομίζω ότι απλά αρκεί να μπορεί κανείς να δει τα πράγματα με μια πιο ευρεία αντίληψη, με μια… «Μη-Ευκλείδεια Γεωμετρία», όπως θα ελεγε κι Χάουαρντ Φίλλιπς Λαβκραφτ….</span></div><div style="color: white; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε <a href="http://greylodge.org/" target="_blank">εδώ</a></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-72665509390505234162011-12-08T18:54:00.000+02:002011-12-08T18:54:35.696+02:00Κούφια Γη.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-QXTfgtZGLHg/TZ6zJ5_iU8I/AAAAAAAAAUM/Kb4Voq57euc/s1600/Hollow_Earth.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://4.bp.blogspot.com/-QXTfgtZGLHg/TZ6zJ5_iU8I/AAAAAAAAAUM/Kb4Voq57euc/s400/Hollow_Earth.jpg" width="357" /></a></div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br />
</div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span> Τις πρώτες αναφορές για μια κούφια γη τις βρίσκουμε σε αρχαία Ελληνικά κείμενα ώς κόσμο του Άδη κάτω από την γη, στην Ιλιάδα. Μπορούσαν να μπουν στο κόσμο αυτόν και κοινοί θνητοί αντιμετωπίζοντας τον Κέρβερο. Αναφορές υπάρχουν και για την τιμωρία που επέβαλε ο Δίας στους Τιτάνες φυλακίζοντας τους μέσα στην Γη.</span></span></div><a name='more'></a><span style="font-size: small;"><br />
Η θεωρία της Κούφιας γης ενισχύθηκε -και σε εκείνα τα χρόνια απέκτησε και οπαδούς- αρκετά χρόνια αργότερα με τον Ιούλιο Βερν, τον Έντγκαρ Άλαν Πόε και άλλους αξιόλογους συγγραφείς να γράφουν για αυτήν. <br />
<br />
Οι φήμες λοιπόν, που οι οπαδοί της "Κούφιας Γης" υποστηρίζουν ως πραγματικότητα, αναφέρουν:<br />
<br />
Είσοδοι και έξοδοι υπάρχουν πολλοί για το εσωτερικό της γης, μα οι κυριότεροι είναι οι δύο πόλοι της. Οι οποίοι -και αποτελεί ανεξήγητο φαινόμενο- δεν συμπίπτουν με τους γεωγραφικούς, όπως θα έπρεπε εάν η Γη ήταν συμπαγής. Εάν όμώς φανταστούμε την ύπαρξη πολικών ανοιγμάτων με τους μαγνητικούς πόλους κατά μήκος των χειλών αυτών και όχι σαν σταθερό σημείο, τότε όλα διελευκάνονται. <br />
Μην σκέφτεστε λοιπόν την Υδρόγειο όπως σας την παρουσίαζαν στη Γεωγραφία... Οι οπαδοί της Κούφιας Γης, θα σας δίδασκαν τα εξής:<br />
Πάχος κέλυφους Γης:1280 χιλιόμετρα<br />
Εσωτερικός Ήλιος πλάτους: 960 χιλιόμετρα<br />
Απόσταση εσωτερικού Ήλιου - Κέλυφους: 4640 χιλιόμετρα<br />
Διάμετρος χείλους στο άνοιγμα των πόλων: 1920 χιλιόμετρα<br />
Δύο κύριοι είσοδοι: Βόρειος και Νότιος πόλος<br />
Υπόλοιποι είσοδοι: τα περισσότερα σπήλαια του κόσμου<br />
Μήκος κύριων εισόδων: 2240 χιλιόμετρα<br />
Εφικτή διαβίώση στο εσωτερικό: Φυσικά!! Αποδεκτό ακόμη και από την Nasa!!<br />
Πόλη: Σαμπάλα ή αλλιώς Αγκάρθα<br />
Φυλές: Ερπετοειδή νοήμοντα όντα «Νάγκας» και «Δέρος»<b><span>Γιατί άραγε οι Ναζί κατά το Β' παγκόσμιο πόλεμο έστελναν συνέχεια αποστολές στους δύο πόλους;</span></b></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5dSPzCQWsgzVV70ULhL0Ne_EkADlu44ZrvHgghr7s5DJ-zaAIcrMYFEEmTn3ny0mB_s11WWW756HBpDci6bSAv2atemz7rtqAaU0lkd_0jeg73ZdHssfo97tlgWErNOO_lFXVXIzBe2U1/s400/OEA-SOLAR-SYSTEM%5B1%5D.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="365" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5dSPzCQWsgzVV70ULhL0Ne_EkADlu44ZrvHgghr7s5DJ-zaAIcrMYFEEmTn3ny0mB_s11WWW756HBpDci6bSAv2atemz7rtqAaU0lkd_0jeg73ZdHssfo97tlgWErNOO_lFXVXIzBe2U1/s400/OEA-SOLAR-SYSTEM%5B1%5D.JPG" width="400" /></a></div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><b><span> </span></b><span><br />
Πολλοί λένε ότι ο Χίτλερ γνώριζε όντα από τη φυλή της Κούφιας γης και ότι είχαν συνεννοηθεί για να φτιάξουν την Υπεράνθρωπη Άρια φυλή που θα κυριαρχούσε σε ολόκληρο το πλανήτη. Είναι γνωστό ότι μετά από την Γερμανική ήττα, στις Γερμανικές βάσεις, βρέθηκαν σχέδια UFO με άγνωστη προέλευση. Οι οπαδοί της Κούφιας Γης υποστηρίζουν ότι τα UFO προέρχονται από τους Νάγκας. Επίσης υποστηρίζουν ότι όσοι αξιωματικοί δεν βρέθηκαν (και ο Χίτλερ), μετά την ήττα τους, κρύφτηκαν στα έγκατα της γης. Όσοι Γερμανοί επιστήμονες πιάστηκαν αιχμάλωτοι, μεταφέρθηκαν στις Η.Π.Α για να συνεχίσουν το έργο τους...<br />
Γιατί όμως ονομάζονταν και οι "δυνάμεις του άξονα";<br />
Σβάστικα (Αγκυλωτός σταυρός). Η λέξη (svastika) προέρχεται από το Σανσκριτικό "Su" που σημαίνει "καλός", "astig" που σημαίνει "να είσαι" και το "ka" είναι απλή κατάληξη.<br />
Για πάρα πολλούς λαούς συμβόλιζε και διαφορετική έννοια. Πρωτοεμφανίστηκε 3000 χρόνια πριν σε διάφορα έργα τέχνης (αγγεία, ποτήρια) ακόμη και σε νομίσματα στην Τροία. Για τους Έλληνες συμβόλιζε την επανάληψη, το αιώνιο, και το χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν την επανάληψη στη μουσική (παρτιτούρες).<br />
Για τους Ναζί η σβάστικα συμβόλιζε την αιώνια κίνηση του κόσμου και τον άξονα αυτής της κίνησης, τον πόλο, από όπου εξήλθαν οι Άρειοι. Είναι ένα σύμβολο περιστροφικής κίνησης. Εξ’ ού και ο όρος "Δυνάμεις του άξονα" και ένα ακόμη στοιχείο που μπορεί να συνδεθεί με τις θεωρίες της "Κούφιας Γης". </span><b><span><br />
Ωραία όλα αυτά και μας ανοίγουν την όρεξη για εξερεύνηση -ο καθένας μας έχει αυτό το μικρό δαιμόνιο μέσα του-, αλλά υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν την πραγματικότητα αυτής της θεωρίας; </span></b><span><br />
Ο Ρώσος ερευνητής Σνέγκιρεφ αναφέρει: «Στον 80ο παράλληλο, το βέλος της πυξίδας θα δείχνει βόρεια, μετά ξαφνικά θα δείξει προς τα δυτικά και μετά ξανά σχεδόν απρόθυμα θα γυρίσει πίσω στην θέση του». Αυτό αποδεικνύει την γεωμετρική ασυμμετρία των πόλων. <br />
Υπάρχουν και πολλά άλλα στοιχεία αλλά θα σας μιλήσω για την κυριότερη ΑΠΟΔΕΙΞΗ: Υπάρχουν φωτογραφίες από διαστημικούς δορυφόρους που κατάφεραν και βγήκαν στην δημοσιότητα. Σε πολλές από αυτές, το μόνο που φαίνεται πάνω από τους πόλους είναι τα σύννεφα που τους καλύπτουν, αλλά σε κάποιες που δεν υπάρχουν σύννεφα, φαίνονται πεντακάθαρα τα τεράστια ρήγματα-είσοδοι και μέσα σε αυτά ΠΟΛΕΙΣ ολόκληρες. Αναρωτιέται κανείς γιατί υπάρχουν στις συγκεκριμένες περιοχές στρατιωτικές εγκαταστάσεις όπου εκτελούνται απόρρητα πειράματα και δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε κανένα...;</span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.teleboom.de/assets/images/hohleErde07_g.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="376" src="http://www.teleboom.de/assets/images/hohleErde07_g.JPG" width="400" /></a></div><div style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span> </span><b><span><br />
Μα γίνεται να εξηγηθεί επιστημονικά μία κούφια γη; </span></b><span><br />
Οι επιστήμονες μιλούν για τον πυρήνα της σαν ένα μικρό ήλιο. Μα και οι οπαδοί της "Κούφιας Γης" ακριβώς το ίδιο υποστηρίζουν. Όταν λέμε «κούφια γη» δεν εννοούμε τελείως κούφια, αλλά κατοικήσιμη. Κι έτσι οι οπαδοί της, μας δίνουν την πολύ όμορφο παράδειγμα του πλυντηρίου για να καταλάβουμε την δημιουργία της: όταν το πλυντήριο δουλεύει, τα ρούχα και το νερό πετιούνται προς τα έξω λόγω της φυγόκεντρου και συγκρατούνται από το κουβούκλιο του. Ανάλογα και στην Γη, ξέφυγαν από την όλη μάζα νερό και χώμα, αλλά συγκρατήθηκαν από την βαρύτητα του μικρού ήλιου.</span><b><i><span>Σέλας:</span></i></b><span> Είναι φαινόμενο το οποίο παρατηρείται μόνο στους δύο πόλους και δημιουργείται όταν ηλεκτρόνια και πρωτόνια, που προέρχονται από τον Ήλιο, προσκρούουν στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και παγιδεύονται από το γήινο μαγνητικό πεδίο. <br />
Ο Σερ Έντμουντ Χάλεϊ λοιπόν υποστήριξε ότι το Σέλας δεν δημιουργείται με τον παραπάνω τρόπο, αλλά ότι προκαλείται από μία φωτεινή ατμόσφαιρα που διαρρέει από μία κοιλότητα στο εσωτερικό της Γης. <br />
Η θεωρία αυτή είχε αρκετούς υποστηρικτές ένας απ' τους οποίους ήταν και ο Ρόντεϊ Κλαφ ο οποίος εξηγεί ότι: «τα σέλα παράγονται αποκλειστικά από τα σωματίδια που εκπέμπει ο εσωτερικός ήλιος της γης» και ότι «ο ηλιακός άνεμος στην πραγματικότητα δεν μπορεί να εισέλθει στο μαγνητικό πεδίο της γης, αλλά εκτρέπεται γύρω από αυτό.» Επίσης «τα χρώματα του σέλας προκαλούνται από έντονα στρώματα ενεργητικών ηλεκτρονίων που εκπέμπονται από την πολική περιοχή μέσα στην ατμόσφαιρα όπου αυτά συγκρούονται με σωματίδια μοριακού αζώτου, μοριακού οξυγόνου και ατομικού οξυγόνου. Το πιο συνηθισμένο χρώμα του σέλας, το πρασινοκίτρινο, εκπέμπεται από διεγερμένα άτομα οξυγόνου τα οποία συγκρούονται με ηλεκτρόνια χαμηλής ενέργειας. Το σκούρο κόκκινο χρώμα εκπέμπεται από μόρια οξυγόνου όταν αυτά συγκρούονται με ενεργητικά ηλεκτρόνια».<br />
Σέλας όμως δεν εμφανίζεται μόνο στη Γη! Είναι γεγονός ότι όλοι οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος προβάλουν κατά καιρούς στοιχεία, που αποδεικνύουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Δεν θα επεκταθώ στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά πρέπει να αναφέρω ότι όταν το 1973 η NASA έριξε στην επιφάνεια της σελήνης, το τμήμα ενός πύραυλου, οι δονήσεις στην επιφάνεια της σελήνης, διάρκεσαν 3,5 ώρες! <br />
<br />
Μήπως τελικά έτσι είναι; Μήπως όλοι οι πλανήτες είναι κούφιοι; Μήπως είναι αδύνατον να δημιουργηθεί ένας συμπαγής πλανήτης; <br />
<br />
Τίποτε δεν είναι απόλυτα συμπαγές και όλα έχουν πόρους!</span><br />
<br />
<span><span></span></span></span> <span style="font-size: small;">Σύμφωνα με την θεωρία της Κοίλης Γης, ο πλανήτης Γη είναι είτε εξ ολοκλήρου κοίλος ή περιέχει ένα σημαντικό κοίλο μέρος στον εσωτερικό του χώρο. Η υπόθεση αυτή έχει έρθει από καιρό σε αντίθεση με τους επιστήμονες που βασίζονται σε αποδείξεις μέσω παρατηρήσεων, καθώς και από τη σύγχρονη κατανόηση του σχηματισμού του πλανήτη. Η επιστημονική κοινότητα έχει απορρίψει την ιδέα, τουλάχιστον από τα τέλη του 18ου αιώνα.<br />
Η έννοια της κοίλης Γης αναφέρεται πολύ συχνά σε λαογραφικά κείμενα αλλά και αποτελεί αγαπημένο θέμα σε περιπέτειες φαντασίας όπως το Ταξίδι στο κέντρο της Γής του Ιουλίου Βέρν. Επίσης προέκταση του θέματος είναι και οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας περί εσωγήινων ανεπτυγμένων φυλών,εξωγήινων βάσεων στο εσωτερικό της Γής κλπ.<br />
</span> </div><div style="font-family: Verdana,sans-serif; text-align: left;"><span style="font-size: small;">Στην αρχαιότητα, η ιδέα των υπόγειων βασιλείων ήταν κατά κάποιο τρόπο δεδομένη και συνυφασμένη με την έννοια του «χώρου», όπως είναι ο Ελληνικός Άδης, η σκανδιναβική Svartalfheim, η Χριστιανική κόλαση, και το Εβραϊκό Sheol (με κείμενα της Καββαλιστικής λογοτεχνίας που περιγράφουν λεπτομερώς την Εσωτερική αυτή Γη). </span></div><span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> </span><strong style="font-family: Verdana,sans-serif;">Θεωρία Edmond Halley</strong><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /></span> <div style="border-color: -moz-use-text-color; border-style: none; border-width: medium; font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-Natfmlnn4Kk/TZ6x6IJ3rwI/AAAAAAAAAUE/kI4gX4K_Ax4/s1600/150px-Hollow_Earth_svg.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Natfmlnn4Kk/TZ6x6IJ3rwI/AAAAAAAAAUE/kI4gX4K_Ax4/s1600/150px-Hollow_Earth_svg.png" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-zpRNQzY8Qug/TZ6x5o66ctI/AAAAAAAAAUA/TDPOv8IwHQs/s1600/150px-Hollow_Earth_Leonhard_Euler_svg.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-zpRNQzY8Qug/TZ6x5o66ctI/AAAAAAAAAUA/TDPOv8IwHQs/s1600/150px-Hollow_Earth_Leonhard_Euler_svg.png" /></a>Ο Leonhard Euler στο θέμα της κοίλης Γης υποστηρίζει πως η Γη διαθέτει ανοίγματα στους πόλους που οδηγούν σε μια εσωτερική κοιλότητα. Ο Edmond Halley το 1692 από την άλλη λέει για το ίδιο θέμα ότι η Γη αποτελείται από ένα κούφιο κέλυφος περίπου 800 χιλιόμετρα (500 μίλια) πάχους, δύο εσωτερικά ομόκεντρα κελύφη και έναν πυρήνα, τα οποία είναι ανάλογα με τις διαμέτρους των πλανητών Αφροδίτη, Άρη. Υπάρχουν χωριστές ατμόσφαιρες για κάθε ένα από τα κελύφη αυτά, και κάθε κέλυφος έχει τους δικούς του μαγνητικούς πόλους. Και η ταχύτητα με την οποία περιστρέφονται είναι διαφορετική για σφαίρα. Ο Halley υποστηρίζει τα παραπάνω προκειμένου να εξηγήσει τις διάφορες ανωμαλίες στην λειτουργία των πυξίδων στην περιοχή αυτή των πόλων. Κάνει δε λόγο για ατμόσφαιρα στο εσωτερικό αυτών και μάλιστα ότι είναι αρκετά φωτεινή (εννοείται πως θεωρεί αναμφισβήτητο ότι κατοικούνται) και κάποια διαφυγή αερίων από αυτές πιθανολογείτε πως είναι η αιτία δημιουργίας του φαινομένου του Βόρειου Σέλατος. </span></div><div style="border-color: -moz-use-text-color; border-style: none; border-width: medium; font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span> </div><div style="border-color: -moz-use-text-color; border-style: none; border-width: medium; font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span> </div><div style="border-color: -moz-use-text-color; border-style: none; border-width: medium; font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Οι De Camp και Ley ισχυρίζονται (στο βιβλίο τους Lands Beyond) ότι Leonhard Euler έθεσε την θεωρία της κοίλης γης με έναν κεντρικό ήλιο που προμηθεύει με φως τους εσωγήινους ανεπτυγμένους πολιτισμούς, για να ξεφύγει από την πολύπλοκη θεωριά του Halley με τα πολλαπλά κελύφη. </span></div><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι παραπάνω συγγραφείς ισχυρίζονται επίσης ότι ο Sir John Leslie προχώρησε περισσότερο την ιδέα του Euler, κάνοντας λόγο για δύο κεντρικούς ήλιους ονομάζοντάς τους Πλόυτωνα και Proserpine αντίστοιχα.Ο Πλούτων αυτός καμμία φυσικά σχέση δεν έχει με τον πλανήτη Πλούτωνα που ανακαλύφθηκε αργότερα, αλλά μάλλον με τον Θεό του κάτω κόσμου της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας.Ο Leslie όντως αναφέρει την θεωρία του περί κοίλης γής στο βιβλίο του Στοιχεία Φυσικής Φιλοσοφίας του 1829,χωρίς όμως να κάνει λόγο για δύο κεντρικούς ήλιους.. </span><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Το 1818, ο John Cleves Symmes Jr. Κάνει επίσης λόγο για την θεωρία της κοίλης γής,αυξάνοντας σε τέσσερα τα εσωτερικά κελύφη τα οποία είναι κούφια και έχουν ανοίγματα στους πόλους της Γής.Ο Symmes έγινε από τους διασημότερους υποστηρικτές της Κοίλης Γης,πραγματοποιώντας διάφορες έρευνες στο άνοιγμα του Βόρειου Πόλου. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ John Quincy Adams είχε την καλή πρόθεση να υποστηρίξει αυτές τις έρευνες αλλά δεν πρόλαβε γιατί έφυγε από τη θέση του και ο νέος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Andrew Jackson, διέκοψε κάθε προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν και ποτέ ο ίδιος ο Symmes δεν έγραψε ένα βιβλίο για τις ιδέες του, πολλά έργα συγγραφέων που δημοσιεύθηκαν βασίζονταν σε αυτές. </span></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Ο Jeremy Reynolds επίσης ήταν ένθερμος υποστηρικτής της Κοίλης Γής δίνοντας διάφορες διαλέξεις σχετικά με το θέμα αυτό και και τάχθηκε υπέρ μιας εκστρατείας.Επειδή δεν έβρισκε ανταπόκριση ξεκίνησε μια έρευνα μόνος του στην Ανταρκτική αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να κάνει την μεγάλη ανακάλυψη για λογαριασμό των ΗΠΑ. </span><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> </span><b style="font-family: Verdana,sans-serif;"><u>Η ΘΕΩΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΗΣ ΓΗΣ</u></b></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Οι θρύλοι λένε ότι υπάρχει στον Βορά μια είσοδος που οδηγεί στα έγκατα της γης. Μάλιστα, οι αρχαίοι πολιτισμοί που ζούσαν εκεί, την χρησιμοποιούσαν για να βρίσκουν καταφύγιο κάτω από την επιφάνεια της γης όποτε αυτό ήταν απαραίτητο. Οι μυστικιστές ισχυρίζονται ότι η είσοδος στην Υπερβόρεια, την Σαμπάλα και την Πλουτώνια, βρίσκεται κάπου στον Βόρειο Πόλο.</span></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Επίσης υπάρχει και η άποψη ότι τα ΑΤΙΑ, δεν μας επισκέπτονται ερχόμενα από το διάστημα, αλλά βγαίνουν από τεράστιες τρύπες κάτω από την επιφάνεια της γης, στο Βόρειο Πόλο.</span></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Στην εποχή του Πλάτωνος οι άνθρωποι πίστευαν στην πιθανή ύπαρξη ζωής κάτω από την επιφάνεια της γης. Ο ίδιος ο Πλάτωνας πίστευε ότι η γη στο εσωτερικό της είναι γεμάτη σπηλιές και διόδους. Ο ερευνητής Halley κατέληξε μετά από μελέτες στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια σφαίρα στο εσωτερικό της γης με το δικό της ξεχωριστό μαγνητικό πεδίο.</span></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Ο επιστήμονας Mark Sadikov ισχυρίζεται ότι στο Βορά δεν υπάρχουν τρύπες που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως είσοδοι στο εσωτερικό της γης. Αυτό ισχυρίζεται και η Maria Gavrilo επικεφαλής της έρευνας του αρκτικού και ανταρκτικού ινστιτούτου. Επίσης προσθέτει ότι ο Βόρειος Πόλος είναι ένας ωκεανός καλυμμένος με πάγο κι όσες προσπάθειες γίνανε για να βρεθεί ξηρά κατέληξαν σε αποτυχία.</span></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /></span> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="font-family: Verdana,sans-serif; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><span style="font-size: small;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-_VBHpk2V9gs/TZ6x6hzk3FI/AAAAAAAAAUI/kCXK1nLYWNA/s1600/hollowearthlx0.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-_VBHpk2V9gs/TZ6x6hzk3FI/AAAAAAAAAUI/kCXK1nLYWNA/s320/hollowearthlx0.jpg" width="315" /></a></span></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;"><br />
Η πύλη εισόδου στον βόρειο πόλο</span></td></tr>
</tbody></table><div align="center" style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span> </div><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Οι υποστηρικτές της θεωρίας της κούφιας γης τεκμηριώνουν τις απόψεις τους επικαλούμενοι φαινόμενα όπως το aurora Polaris , την περίεργη συμπεριφορά των πυξίδων στο Βόρειο Πόλο, καθώς και τα ρεύματα θερμού αέρα που κατά καιρού παρατηρούνται εκεί και ισχυρίζονται ότι προέρχονται από το εσωτερικό της γης. Σ αυτά απαντάνε ο Mark Sadikov και η Maria Gavrilo με επιστημονικά επιχειρήματα.</span><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Γενικα ολες οι μυθολογιες καθως και τα ιερα κειμενα εχουν αναφορες για καποια υπογεια χωρα οπου χρησιμοποιουνται διαφορετικα ονοματα που πολλες φορες μοιαζουν . Στο αποκρυφο βιβλιο του Ενωχ βρισκουμε διαφορες περιγραφες ταξιδιων του Ενωχ προς τον Αλλο κοσμο.Ταξιδευει οπως γραφει το βιβλιο σε ενα φλεγομενο ανοιγμα της Γης μεσα στο οποιο οι Εκπεσοντες Αγελλοι ειναι τιμωρημενοι για παντα.Επισης επισκεφτεται την She ol,που την περιγραφει σαν ενα τεραστιο βουνο με τεσσερα «κουφια μερη»Ο Αγγελος Ραφαηλ λεει στον Ενωχ οτι αυτα τα «κουφια μερη» δημουργηθηκαν για να συγκεντρωθουν ολες οι ψυχες των ανθρωπων μεχρι την ημερα της Τελικης Κρισης.Αργοτερα λεγεται οτι αυτα τα κουφια μερη μεταλλαχθηκαν και οτι αποτελουν πλεον μονο κολαση για τους κακους και αμαρτωλους και οτι ο παραδεισος μεταφερθηκε στους</span></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Ουρανους.</span><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Στη Σρι Ραμαγιάνα έχουμε δύο σκηνές που υποδηλώνουν την ύπαρξη εσωτερικών περιοχών της Γης. Μετά από την απαγωγή του Shrimati Sitatevi από τον Ravana, ο Shree Laksman ορκίστηκε στον Rama ότι θα έβρισκε το βλάσφημο ακόμη κι αν χρειαζόταν να τον κυνηγήσει στις "μαύρες τρύπες της Γης". Στο κεφάλαιο 8 του Kishkindya, ο Rama αποδεικνύει τη δυνατότητα του στον Sugriva με το να ρίξει ένα βέλος το οποίο "διαπέρασε εφτά παλάμες, ένα βράχο, και την ΕΝΔΟΤΑΤΗ περιοχή της Γης και σε ένα λεπτό επέστρεψε πίσω στη φαρέτρα.</span></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Οι Puranas επίσης τονίζουν το κούφιο τμήμα της Γης σε πολλές αφηγήσεις. Μια τέτοια αφήγηση μας λέει ότι, στο τέλος της Κάλι Γιούγκα, ο Αβατάρα Kalki θα γεννηθεί στην καλύτερη από τις καλλιεργημένες οικογένειες της πόλης Shambala - μια πόλη που αναγνωρίζεται και στην Πουρανική και στη Θιβετανική παράδοση σαν η πόλη του εσωτερικού του πλανήτη - και ότι θα εξαφανίσει τους αιρετικούς στην επιφάνεια της γης. Κατόπιν, η γενική Πουρανική ερμηνεία λέει ότι άνθρωποι θα έρθουν στην επιφάνεια από το εσωτερικό του πλανήτη για να ξανά-αποικήσουν και να ξανά-ξεκινήσουν τη Βεδική κουλτούρα.</span></span> <span style="font-size: small;"><br style="font-family: Verdana,sans-serif;" /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> Υπάρχει μια διήγηση στις Puranas για τους γιους του Sagara που αναφέρεται παραπάνω. Τους δόθηκε η αποστολή να αναζητήσουν το άλογο που ήταν να θυσιαστεί και είχε κλαπεί από τον Ίντρα έτσι ώστε να σταματήσει τις θυσίες του Μαχαραγιά Prithu. Στην αναζήτηση τους, οι Puranas λένε ότι έφτασαν σε ένα βόρειο ωκεανό, τον οποίο διέσχισαν και ότι μπήκαν στα "σωθικά" της Γης. Εκεί βρήκαν το άλογο, στο ερημητήριο του Kapila Rishi.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> </span><span style="font-family: Verdana;"><span>ΕΝΤΜΟΥΝΤ ΧΑΛΕΫ, αστρονόμος, 1692 </span></span><span style="color: #000066; font-family: Verdana;"><span>«<i>Δηλώνω ότι η γη είναι κούφια. Το εσωτερικό της κατοικείται και αποτελείται από ένα αριθμό συμπαγών ομόκεντρων σφαιρών, η μία μέσα στην άλλη, και είναι ανοιχτή στις περιοχές των πόλων στη 12η ή 16η μοίρα. Αναζητώ εκατό γενναίους <a href="http://www.blogger.com/" name="more"></a>συντρόφους, εφοδιασμένους και εξοπλισμένους πολύ καλά, για να ξεκινήσουμε το φθινόπωρο από τη Σιβηρία με τάρανδους και έλκηθρα, με κατεύθυνση τους πάγους της βόρειας παγωμένης θάλασσας. Δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα βρούμε μία θερμή και πλούσια χώρα γεμάτη από ωφέλιμα φυτά και ζώα. Αν δεν συναντήσουμε ανθρώπους όταν φθάσουμε σε 82 μοίρες βόρειο πλάτος, θα επιστρέψουμε την επόμενη άνοιξη</i>.» </span></span><span style="font-family: Verdana;"><span><br />
ΤΖΩΝ ΚΛΗΒΣ ΣΥΜΣ, πρώην λοχαγός πεζικού, Μάιος 1818 - Οχάιο, ΗΠΑ </span></span><br />
<a href="http://www.blogger.com/" name="more"></a><br />
<span style="color: #000066; font-family: Verdana;"><span>«<i>Η αληθινή κατοικία του Απόλλωνα βρίσκεται ανάμεσα στους Υπερβόρειους, σε μία χώρα αιώνιας ζωής. Η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα, γεννήθηκε σε ένα νησί στον αρκτικό ωκεανό, πολύ πιο πέρα από το βόρειο άνεμο. O θεός που κάθεται στο κέντρο, στον ομφαλό της γης, είναι ο Κύριος των μύθων και ο Δημιουργός των θρησκειών της ανθρωπότητας</i>.» </span></span><span style="font-family: Verdana;"><span><br />
ΠΛΑΤΩΝ </span></span><span style="color: #000066; font-family: Verdana;"><span>«<i>Ο κόσμος μας δημιουργήθηκε αρχικά μόνο για το εσωτερικό του. Η απόσταση μεταξύ των 2 εσωτερικών επιφανειών είναι 1000 χιλιόμετρα λιγότερη από τη διάμετρο της Γης. Στο κέντρο βρίσκεται μία τεράστια μπάλα θαμπής κόκκινης φωτιάς, περικυκλωμένη από ένα λευκό απαλό φωτεινό σύννεφο. Εκεί βρίσκεται ο θρόνος του βασιλιά του κόσμου.</i>» </span></span><span style="font-family: Verdana;"><span><br />
ΓΟΥΙΛΣ ΤΖΩΡΤΖ ΕΜΕΡΣΟΝ, 1908 <br />
<br />
<br />
Ο Ελβετός μαθηματικός ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΟΗΛΕΡ (1707-1783), πίστευε ότι στο κέντρο της γης, υπήρχε ένας μικρός ήλιος, που έριχνε το ήπιο φως του σε ένα πολύ ανεπτυγμένο υπόγειο πολιτισμό. <br />
<br />
Ο ΛΟΡΔΟΣ ΛΥΤΟΝ (1803-1873), στο βιβλίο του «Η Επερχόμενη φυλή» λέει πως ακολουθώντας τις στοές ενός μεταλλείου, βρέθηκε σε ένα υπόγειο κόσμο όπου συνάντησε φτερωτά όντα, καθώς και μία φυλή που αποκαλεί τον εαυτό της Βριλ-για.Οι Βριλ-για, διατηρούν ένα σοφό και ανώτερο πολιτισμό, και είναι κάτοχοι της «δύναμης Βριλ», που την χειρίζονται μέσω ενός θαυματουργού ραβδιού. Η δύναμη Βριλ, είναι η υπέρτατη γήινη δύναμη και δημιουργείται από τη συλλογή της αιθερικής ενέργειας της γης, σε σύνδεση με την προσωπική ενέργεια του ανθρώπου. (Βλέπε υπερόπλα Τέσλα, οργογεννήτρια Ράϊχ, εναέριο εύπλαστο ρευστό του Συμς, Μέσμερ κλπ) <br />
<br />
Ο ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ, που ήταν μέλος της εταιρείας της Θούλης και της αδερφότητος των Βριλ, ξεκίνησε την επιχείρηση Υπερβόρεια που είχε ως σκοπό τις ανασκαφές σε διάφορα σημεία της Ευρώπης για την ανακάλυψη ιχνών μιας Αρείας υπόγειας ανώτερης φυλής. Στην Ελλάδα έγιναν έρευνες στο φαράγγι του Βίκου, στη Γαύδο, στο Δίστομο και αλλού. <br />
Ο Χίτλερ πίστευε πως η γη είναι κούφια και πως η καμπυλότητά της θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την εκπομπή υπέρυθρων ακτινών, που θα μπορούσαν να καταγράψουν κινήσεις σε τεράστιες αποστάσεις και για την διενέργεια πολεμικών επιχειρήσεων πίσω από τις γραμμές του εχθρού μέσω υπόγειων διαδρομών. <br />
<br />
Η Βουδιστική παράδοση ονομάζει ΜΑΝΟΥ τον άρχοντα - επόπτη του πλανήτη. Το όνομα Μανού συναντάται με διάφορες παραλλαγές σε πολλούς αρχαίους λαούς. Είναι ο ΜΕΝ ή ΜΗΝ των Αιγυπτίων, αλλά και ο Άμμων-Ρα (κρυμμένος ήλιος), ο Μίνωας των Ελλήνων κ.ά. Η Ινδουιστική παράδοση έχει αναφορές στον ΤΣΑΚΡΑ-ΒΑΡΤΗ (εκείνος που θέτει σε περιστροφή τον τροχό) ή παγκόσμιο μονάρχη (βλ. Α-πόλλων ή Α-πολλών ή Α-Πόλον του Πλάτωνα). <br />
<br />
Η σπηλιά της Πεντέλης θεωρείται «Αιπόλειο του Πανός», δηλαδή ο πόλος του Πάνα ή του παντός. <br />
<br />
Οι ΑΝΑΣΑΖΙ, οι οποίοι εμφανίστηκαν ξαφνικά στην Δυτική Αμερική το 100 π.Χ. και εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς 15 αιώνες αργότερα, πίστευαν πως οι πρόγονοί τους βγήκαν από τον κάτω κόσμο μέσα από μία τρύπα που ενώνει την επιφάνεια με το κέντρο της γης, μέσα από την ίδια τρύπα οι ψυχές των νεκρών γυρνάνε στην αρχέγονη πατρίδα τους. Έχτιζαν υπόγειες κατοικίες ή σε κοιλώματα του εδάφους και ναούς κοντά σε τρύπες. Έχτιζαν πενταόροφα κτήρια 2000 δωματίων!!! Οι Ινδιάνοι Ναβάχο τους έδωσαν το όνομα Ανασάζι που σημαίνει «ξένοι αρχαίοι». <br />
<br />
Μία νύχτα κοντά στο 1890 μια οικογένεια άκουσε παιδιά να κλαινε μέσα στο χωράφι τους. Πήγαν να δουν τι συνέβαινε και έμειναν έκπληκτοι αντικρίζοντας ένα αγόρι και ένα κορίτσι με πράσινο δέρμα. Προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με αυτά, αλλά τα παιδιά δεν καταλάβαιναν και μιλούσαν σε γλώσσα που δεν ήταν γνωστή. Τα μετέφεραν στο σπίτι τους και διαπίστωσαν ότι τα παιδιά ενοχλούνταν από το δυνατό φως. Τα περιποιήθηκαν όσο μπορούσαν και τους πρόσφεραν φαγητό. Κανένα από τα δυο παιδιά δεν έτρωγε. Τους πρόσφεραν κι άλλες τροφές, νερό αλλά κανένα από τα δύο δεν δέχτηκε. Πέρασαν αρκετές μέρες κρυμμένα μέσα στο σπίτι και χωρίς να έχουν φαει κάτι σε όλο αυτό το διάστημα. Μέχρι που μία μέρα τα παιδιά αντίκρισαν μία βιόλα. Κατευθείαν την άνοιξαν και καταβρόχθισαν το περιεχόμενο της. Μετά από αυτό τα παιδιά έδειχναν πιο αναζωογονημένα και έκαναν περίπου ένα μήνα να ξαναφάνε.<br />
Μετά από αρκετό καιρό το αγόρι πέθανε. Έμεινε μόνο το κορίτσι του οποίου το χρώμα είχε γίνει πλέον ανθρώπινο και όσο περνούσαν ο καιρός μάθαινε να μιλά την γλώσσα της οικογένειας. Το ρώτησαν λοιπόν τι ακριβώς είχε γίνει εκείνη τη νύχτα. Αυτό απάντησε ότι ο κόσμος της δεν είχε ήλιο όπως εδώ και ότι όλοι είχαν πράσινο δέρμα. Ξαφνικά άκουσαν κάποιες καμπάνες και ακολουθώντας τον ήχο τους βγήκαν στο χωράφι που τους βρήκαν. Δεν θυμόταν, ούτε κατάλαβε τίποτε παραπάνω.<br />
Το κορίτσι αυτό τελικά εντάχθηκε στην κοινωνία του χωριού χωρίς να καταλάβει κανείς το παραμικρό για αυτήν, παντρεύτηκε έναν ντόπιο και πέθανε έχοντας ζήσει μια ζωή σαν και την δικιά μας, σε βαθιά γηρατειά. </span></span><b><span style="font-family: Verdana;"><span>~*~*~</span></span></b><span style="font-family: Verdana;"><span><br />
</span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"></span></span> </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-32777031148591236282011-12-05T23:48:00.001+02:002011-12-05T23:48:29.486+02:00Κασπάρ Χάουζερ.Ένα μυστήριο ψάχνει λύση!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.e-telescope.gr/images/stories/MYSTERY/CH/ch_portrait.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://www.e-telescope.gr/images/stories/MYSTERY/CH/ch_portrait.jpg" width="333" /></a></div><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η 26<sup>η</sup> Μαίου του 1828 ήταν αργία και οι δρόμοι της Νυρεμβέργης ήταν σχεδόν άδειοι. Στις 4-5 το απόγευμα ο Georg Weickmann, ένας τσαγκάρης που ζούσε στην πλατεία Unschlitt, είδε ένα παράξενο αγόρι 15-18 χρονών, ντυμένο με ρούχα χωρικού, να περπατά περίεργα, σα να ήταν μεθυσμένο.</span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"> Ο τσαγκάρης το πλησίασε και το αγόρι του έτεινε ένα σφραγισμένο φάκελο ο οποίος απευθυνόταν «στον Αξιότιμο Διοικητή της 4<sup>ης</sup> Ίλης, του 6<sup>ου</sup> Συντάγματος Ελαφρού Ιππικού, στη Νυρεμβέργη». </span></span> <br />
<span style="font-size: small;"> </span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Weickmann πήγε το παράξενο αγόρι στο σπίτι του διοικητή. Οι υπηρέτες τους προσέφεραν φαγητό και ποτό, όμως το αγόρι δεν κατάπινε τη μπύρα και το λουκάνικο που του έδωσαν, δείχνοντας να μην ξέρει τί είναι. Δέχτηκε μόνο ένα λιτό γεύμα από μαύρο ψωμί και νερό, το οποίο και έφαγε με ιδιαίτερη βουλιμία, αν και φαινόταν να μην ξέρει να χρησιμοποιήσει σωστά τα δάχτυλά του. Επίσης έδειχνε να πονά και έκλαιγε συνεχώς δείχνοντας τα πόδια του. Ο Weickmann και οι υπηρέτες προσπάθησαν να του μιλήσουν, όμως τα μόνα λόγια που του απέσπασαν ήταν μια συνεχής επανάληψη των φράσεων «δεν ξέρω» και «θέλω να γίνω καβαλάρης, όπως και ο πατέρας μου». Τελικά, μή μπορώντας να συνεννοηθούν, τον έβαλαν στο στάβλο, όπου ο νέος αποκοιμήθηκε αμέσως.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">O διοικητής, ο λοχαγός Wessenig, δεν κατόρθωσε, όπως και όλοι οι άλλοι νωρίτερα, να συνεννοηθεί μαζί του, και μή ξέροντας τί άλλο να κάνει, πήγε το αγόρι στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί, οι αστυνομικοί προσπάθησαν και αυτοί να μιλήσουν με το αγόρι, όμως το μόνο που αυτό τους έλεγε ήταν «δεν ξέρω», ή «πηγαίνετε με σπίτι». Έδειχνε να μην αντιδρά σε οποιοδήποτε ερέθισμα, σαν να βρισκόταν σε μια κατάσταση λήθαργου ή έκστασης, και όταν ένας αστυνομικός του έδωσε ένα νόμισμα για να παίξει ενθουσιάστηκε και άρχισε να φωνάζει «Άλογο! Άλογο!». Ένας αστυνομικός είχε τη φαεινή ιδέα να του δώσει χαρτί και μελάνι και να του πεί να γράψει. Προς έκπληξη όλων έγραψε το όνομα «<i>Kaspar Hauser</i>», με αυστηρά, ευδιάκριτα γράμματα.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Κασπάρ είχε ύψος περίπου 1,60, καστανά σγουρά μαλλιά και ήταν γεροδεμένος με φαρδιούς ώμους. Το δέρμα του ήταν πολύ ανοικτό και απαλό, παρότι δεν έδειχνε ασθενικός, τα χέρια του μικρά και απαλά και τα όλο φουσκάλες πόδια του υποδήλωναν πώς μάλλον δεν είχε ποτέ του φορέσει παπούτσια. Είχε μια πληγή στο δεξί του χέρι και, σύμφωνα με κάποιες πηγές, ένα σημάδι εμβολίου που ίσως υποδήλωνε καταγωγή από την ανώτερη τάξη.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Φορούσε ένα στρογγυλό καπέλο χωρικού, ένα ζευγάρι παλιά ημιμποτάκια με ψηλά τακούνια τα οποία δεν του έκαναν, ένα μαύρο μεταξωτό μαντήλι, γκρίζο πανωφόρι και παντελόνι. Είχε πάνω του ένα άσπρο μαντήλι όπου ήταν ραμμένα με κόκκινη κλωστή τα αρχικά Κ.Η., ένα πιθανότατα γερμανικής κατασκευής κλειδί, ένα μικρό φάκελο με χρυσόσκονη (!) και ένα κεράτινο κομπολόι. Στις τσέπες του υπήρχαν επίσης μερικά γράμματα, κάποια έντυπα θρησκευτικά κείμενα, μεταξύ των οποίων και ένα μικρό εγχειρίδιο με τίτλο «Η τέχνη της αντικατάστασης του χαμένου χρόνου και των ετών που ξοδεύτηκαν άσκοπα», ένας μάλλον κυνικός τίτλος, αν λάβει κανείς υπόψιν όσα έγιναν αργότερα γνωστά για την ιστορία του.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><b>Εγκλεισμός στον Πύργο</b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Κασπάρ οδηγήθηκε στον πάνω όροφο του πύργου της πύλης Vetsner, φυλασσόμενος από ένα συμπαθητικό αλλά και περίεργο δεσμοφύλακα, τον Andreas Hiltel. Ένας γιατρός είχε αναλάβει την ιατρική φροντίδα του αγοριού, ενώ και ο δεσμοφύλακας είχε οδηγίες να τον παρακολουθεί κρυφά. Ο Κασπάρ σύντομα έγινε καλός φίλος με την τρίχρονη κόρη και τον εντεκάχρονο γιο του Hiltel. Ο γιος του δεσμοφύλακα δίδαξε στον Κασπάρ το αλφάβητο και πώς να ζωγραφίζει, και «κυριολεκτικά του έμαθε να μιλάει», όπως συνήθιζε να λέει ο Hiltel.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Μετά από μερικές μέρες ο Κασπάρ μεταφέρθηκε στον κάτω όροφο, όπου ζούσαν ο δεσμοφύλακας και η οικογένειά του. Εκεί ο Hiltel παρατήρησε διάφορα παράξενα πράγματα στο αγόρι. Η γκάμα των εκφράσεων του προσώπου του περιοριζόταν σε ένα αθώο χαμόγελο, ενώ δεν έδειχνε καμία ντροπή όταν τον έπλεναν ο δεσμοφύλακας και η γυναίκα του, δείχνοντας να μην αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ των φύλων. Όπως είπε ο ίδιος ο Κασπάρ αργότερα, ξεχώριζε τους άνδρες από τις γυναίκες μόνο από τα διαφορετικά ρούχα.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Τα γράμματα που είχε πάνω του ο Κάσπαρ εξετάσθηκαν από τις αρχές. Ένα από αυτά ήταν «Από τον οικότροφο της Βαυαρίας», γραμμένο σε γλώσσα που προσπαθούσε να μιμηθεί τη Βαυαρική διάλεκτο. Ανέφερε πώς ο αποστολέας έστελνε στο διοικητή ένα παιδί που ήθελε να υπηρετήσει πιστά το Βασιλιά του, ώς στρατιώτης. Το αγόρι είχε εγκαταλειφθεί στον αποστολέα, «ένα φτωχό μεροκαματιάρη», στις 7 Οκτωβρίου 1812. Η μητέρα του αγοριού του είχε ζητήσει να το μεγαλώσει, όμως αυτός, ήδη με δέκα δικά του παιδιά, είχε ήδη αρκετά προβλήματα. Το γράμμα συνέχιζε λέγοντας ότι το αγόρι ήταν πάντοτε περιορισμένο μέσα στο σπίτι και πώς αν οι γονείς του είχαν ζήσει, ίσως να είχε την ευκαιρία να αποκτήσει μια καλή μόρφωση, καθώς φαινόταν πώς μάθαινε γρήγορα και μπορούσε να κάνει οτιδήποτε αν κάποιος του το έδειχνε μια φορά. Είχε διδάξει το παιδί γραφή και ανάγνωση και σημείωνε πώς «έχει σχεδόν τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα με εμένα». Το γράμμα έκλεινε με ένα μάλλον περίεργο και απειλητικό τρόπο:</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">«Αν δε μπορείτε να τον κρατήσετε, σφάξτε τον ή κρεμάστε τον από την καπνοδόχο». Το γράμμα ήταν ανυπόγραφο, όμως έφερε ώς ημερομηνία συγγραφής το 1828.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Το δεύτερο γράμμα, προφανώς αυτό που είχε δοθεί στον φτωχό κηδεμόνα του αγοριού, μαζί με τον Κασπάρ, είχε ημερομηνία του 1812 και υποτίθεται πώς είχε γραφτεί από τη μητέρα του παιδιού. Ανέφερε πώς το παιδί είχε γεννηθεί στις 30 Απριλίου του 1812 και είχε βαπτιστεί με το όνομα Κάσπαρ. Ο πατέρας του Κασπάρ ήταν νεκρός, και είχε υπηρετήσει ώς στρατιώτης στο ιππικό, και όταν το αγόρι θα γινόταν 17 ετών, ο κηδεμόνας του θα έπρεπε να το πάει στο 60 Σύνταγμα Ιππικού στη Νυρεμβέργη, τη μονάδα στην οποία ανήκε και ο πατέρας του. Η μητέρα αυτοχαρακτηριζόταν «ένα φτωχό κορίτσι που δε μπορεί να θρέψει το αγόρι».</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Μια πιο προσεκτική εξέταση των δύο επιστολών έδειξε πώς είχαν πιθανότατα γραφτεί από το ίδιο χέρι, με το ίδιο μελάνι και πάνω στο ίδιο είδος χαρτιού.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Στην αρχή ο Κάσπαρ ήταν δυστυχισμένος στο νέο περιβάλλον του και για περίπου μια εβδομάδα έκλαιγε συχνά. Η επίσημη ιατρική γνωμάτευση αποφάνθηκε πώς το παιδί δεν ήταν ούτε τρελό, ούτε διανοητικά καθυστερημένο, αλλά είχε αποκοπεί από κάθε ανθρώπινη επαφή και κοινωνική συναναστροφή. Επίσης επεσήμανε μια ανωμαλία στα οστά των γονάτων του, αποτέλεσμα, πιθανότατα, του ότι σπανίως στεκόταν όρθιο. Διαπιστώθηκε επίσης ότι ο Κάσπαρ ένιωθε πιο άνετα τη νύχτα και είχε εξαιρετικά καλή όραση στο σκοτάδι. Όλα αυτά έμοιαζαν να επαληθεύουν τα περιεχόμενα της πρώτης επιστολής, ότι ο Κάσπαρ ήταν περιορισμένος σε κλειστό χώρο και είχε πολύ μικρή, αν όχι καθόλου, επαφή με τον έξω κόσμο.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η διατροφή του συνέχιζε να αποτελείται από νερό και μαύρο ψωμί, καθώς το στομάχι του δε μπορούσε να δεχτεί τίποτε άλλο. Όμως υπήρχαν και άλλα πράγματα που τραβούσαν την προσοχή. Ήταν πάντοτε πολύ ευγενικός και καλός και δε μπορούσε να κάνει κακό ούτε στο μικρότερο έντομο. Οι αντιδράσεις του υποδήλωναν πώς ουσιαστικά για πρώτη φορά αντίκριζε τη ζωή. Ενθουσιασμένος από το φώς ενός κεριού, έκαψε το χέρι του προσπαθώντας να αγγίξει τη φλόγα. Όταν βρέθηκε μπροστά σε ένα καθρέφτη, προσπαθούσε να αγγίξει το είδωλό του και κοίταξε πίσω από τον καθρέφτη για να βρεί τον άνθρωπο που πίστευε πώς κρυβόταν εκεί. Οποιοδήποτε γυαλιστερό αντικείμενο του τραβούσε την προσοχή και έκλαιγε σα μωρό όταν δεν του επιτρεπόταν να το πάρει.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Στην αρχή ο Κασπάρ δεν είχε αντίληψη περί ανθρώπων και ζώων. Δεν ήξερε τίποτε άλλο πέρα από «αγόρια» εννοώντας τον εαυτό του και τον άνθρωπο που τον φρόντιζε, και «άλογο», οποιοδήποτε παιχνίδι με το οποίο έπαιζε. Ονόμαζε όλα τα ζώα «άλογο» και ενώ αγαπούσε τα ανοιχτόχρωμα ζώα, φοβόταν πάρα πολύ αυτά που είχαν σκούρα χρώματα. Του είχαν δώσει μερικά μικρά αλογάκια με τα οποία έπαιζε για ώρες ολόκληρες μέσα στο δωμάτιό του, χωρίς να αντιλαμβάνεται οτιδήποτε γινόταν γύρω του. Σύντομα βαρέθηκε αυτά τα παιχνίδια και άρχισε να ζωγραφίζει, και να κρεμάει τα «έργα» του στους τοίχους.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><b>Η ζωή του Κασπάρ</b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Καθώς ο Κασπάρ εμπλούτιζε το λεξιλόγιό του, άρχισαν να γίνονται γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του. Στην <i>Αυτοβιογραφία</i> του που γράφτηκε το 1829 (δείτε στις βιβλιογραφικές αναφορές), γράφει πώς είχε μεγαλώσει σε ένα μικρό «κλουβί» 2-3 μέτρα μήκος, 1,5 μέτρα πλάτος και μόλις 1,8-2,0 μέτρα ύψος. Τα δύο παράθυρα που υπήρχαν ήταν κλειστά με σανίδες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου φώς και ο Κασπάρ να μην έχει δει ποτέ τον ήλιο. Το ταβάνι ήταν ουσιαστικά δύο μεγάλες ξύλινες τάβλες, καρφωμένες και δεμένες μεταξύ τους. Η είσοδος ήταν μια μικρή κλειδωμένη πόρτα την οποία δεν του επέτρεψαν ποτέ να περάσει. Κοιμόταν σε ένα στρώμα από άχυρα, με μια μάλλινη κουβέρτα, ενώ για τις σωματικές του ανάγκες χρησιμοποιούσε μια τρύπα και ένα κουβά. Δεν είδε ποτέ τον άνθρωπο που τον κρατούσε κλεισμένο εκεί, καθώς όταν αυτός έμπαινε στο κλουβί ο Κασπάρ έπρεπε να έχει γυρισμένη την πλάτη του. Κατά τα λεγόμενά του, ποτέ δεν κοιμήθηκε ξαπλωμένος, αλλά πάντα καθιστός με την πλάτη στα τοιχώματα του «κλουβιού» και τα πόδια απλωμένα μπροστά του. Κάθε πρωί έβρισκε μια κανάτα νερό και ένα κομμάτι ψωμί. Μερικές φορές το νερό είχε μια πικρή γεύση. Εκείνες τις μέρες ο Κασπάρ αποκοιμιόταν αμέσως και όταν ξυπνούσε του είχαν αλλάξει ρούχα και είχαν κόψει τα μαλλιά και τα νύχια του. Σε αυτές τις περιπτώσεις το νερό μάλλον περιείχε όπιο, κάτι που επιβεβαιώθηκε όταν ο γιατρός έριξε μερικές σταγόνες όπιο μέσα στο νερό του και ο Κασπάρ επιβεβαίωσε πώς αυτή ακριβώς ήταν η γεύση.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<table align="left" border="0"><tbody>
<tr> <td><div><span style="font-size: small;"><img alt="ch_dungeon" height="196" src="http://www.e-telescope.gr/images/stories/MYSTERY/CH/ch_dungeon.jpg" style="margin: 10px 10px 0px;" title="Το κελί του Κασπάρ από λιθογραφία της εποχής" width="279" /></span></div><div align="center"><span style="font-size: small;"><span style="color: #888888;"><span style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;">Το κελί του Κασπάρ από λιθογραφία της εποχής</span></span></span></div></td> </tr>
</tbody> </table><span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του του είχαν δώσει δύο λευκά ξύλινα αλογάκια, ένα ξύλινο σκυλάκι και μερικές κόκκινες κορδέλες για να παίζει. Όπως κάθε μικρό παιδί πίστευε πώς τα ζώα αυτά ήταν ζωντανά και τους μιλούσε. Ακόμα και μετά από αρκετούς μήνες παραμονής στη Νυρεμβέργη δεν μπορούσε να καταλάβει πώς τα ζώα-παιχνίδια δεν ήταν αληθινά. Είπε επίσης πώς ποτέ δεν αρρώστησε, ενώ ένιωσε πόνο μόνο μια φορά, όταν ο δεσμοφύλακάς τον χτύπησε με ένα ραβδί επειδή έκανε πολύ φασαρία. Τα σημάδια από αυτό το χτύπημα στο δεξιό του αγκώνα ήταν ακόμα εμφανή όταν εξετάστηκε στη Νυρεμβέργη.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Υπάρχουν αρκετά προβλήματα με την ιστορία του Κασπάρ. Για παράδειγμα, πώς μπορεί κανείς να ζήσει με μια δίαιτα αποτελούμενη μόνο από νερό και ψωμί για μεγάλο χρονικό διάστημα, εκτός βέβαια και εάν η φυλάκισή του δεν κράτησε για όσο καιρό πίστεψαν ότι είχε διαρκέσει. Ο ίδιος δεν είχε αίσθηση του πόσο καιρό ήταν στο κλουβί, ούτε κάποια αίσθηση του χρόνου γενικότερα.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Μια μέρα, ο δεσμοφύλακάς του, τον οποίο ο Κασπάρ αποκαλούσε ο «Άνθρωπος», μπήκε στο κελί του ξυπόλυτος και κακοντυμένος. Έδωσε στον Κασπάρ μερικά βιβλία και του είπε πώς θα έπρεπε να μάθει να γράφει και να διαβάζει, ώστε να πάει στον πατέρα του που ήταν ιππέας και να γίνει και ο ίδιος ιππέας. Ο Κασπάρ έμαθε λίγο να διαβάζει, να γράφει το όνομά του και να λέει «θέλω να γίνω στρατιώτης, όπως ήταν και ο πατέρας μου». Έμαθε επίσης να στέκεται όρθιος, ενώ προειδοποιήθηκε να μην προσπαθήσει να βγει έξω από το «δωμάτιό» του γιατί ο Θεός θα θύμωνε και θα τον τιμωρούσε.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Μια νύχτα ο άνδρας εμφανίστηκε και του είπε πώς θα έπρεπε να φύγουν. Ο Κασπάρ δεν ήθελε να πάει μαζί του, όμως τελικά πείσθηκε, με υποσχέσεις ότι θα έβλεπε τον πατέρα του και θα γινόταν κι αυτός ιππέας. Ο Άνθρωπος σήκωσε τον Κασπάρ στους ώμους του και τον κουβάλησε έξω. Τον μετέφερε έτσι μέχρι το ξημέρωμα. Ο Κασπάρ, τυφλωμένος από το φώς της ημέρας, ή εξαιτίας μιας δόσης οπίου, λιποθύμησε και ο Άνθρωπος συνέχισε την πορεία κουβαλώντας τον.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Αργότερα, τον άφησε κάτω και του έμαθε να περπατάει, κάτι που ήταν δύσκολο για τον Κασπάρ ο οποίος ήταν ξυπόλυτος, με πολύ ευαίσθητα πόδια. Την τρίτη μέρα ο Άνθρωπος έδωσε στον Κασπάρ καθαρά ρούχα και του έμαθε μερικές προσευχές. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έτρωγαν μόνο ψωμί με νερό. Σε όλη τη διαδρομή ο Κασπάρ είχε κατεβασμένο το κεφάλι του, όπως του είχε πει ο συνοδός του, ώστε να μη σκοντάψει, με αποτέλεσμα να μην έχει σαφείς αναμνήσεις από τα μέρη που πέρασαν. Όταν είχαν φτάσει κοντά στη Νυρεμβέργη, έδωσε στον Κασπάρ το γράμμα για το Διοικητή και του είπε να προχωρήσει προς το «μεγάλο χωριό» και ότι ο ίδιος θα ερχόταν αργότερα.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Έτσι ο Κασπάρ μπήκε μόνος του στην πόλη της Νυρεμβέργη και συνάντησε τον τσαγκάρη.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><b>Η κηδεμονία του Daumer</b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<table align="right" border="0"><tbody>
<tr> <td><div><span style="font-size: small;"><img alt="ch_Feuerbach" height="208" src="http://www.e-telescope.gr/images/stories/MYSTERY/CH/ch_Feuerbach.jpg" style="margin: 10px 10px 0px;" title="Anselm Ritter von Feuerbach" width="156" /></span></div><div align="center"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;"><span style="color: #888888;">Anselm Ritter von Feuerbach</span></span></span></div></td> </tr>
</tbody> </table><span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Μεταξύ των ανθρώπων που συναντήθηκαν με τον Κασπάρ και ασχολήθηκαν με την υπόθεσή του ήταν και ο δικαστικός, και διάσημος εγκληματολόγος, Anselm Ritter von Feuerbach. Οι έρευνες των αρχών δεν κατέληγαν πουθενά: κανένας δεν ήξερε ποιός ήταν και από πού είχε έρθει. Ο Feuerbach εκτιμώντας πώς αν το παιδί παρέμενε περισσότερο στον Πύργο θα τρελαινόταν και σε συνεργασία με τις αρχές αποφάσισαν να ο Κασπάρ να δοθεί σε κάποια οικογένεια η οποία θα αναλάμβανε την κηδεμονία του. Έτσι, στις 18 Ιουλίου του 1828 παραδόθηκε στον George Friedrich Daumer, καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος είχε εξαιρετική φήμη για τις εργασίες του στη φιλοσοφία και τη μεθοδολογία της εκπαίδευσης και είχε εντυπωσιαστεί από μια συνάντησή του με τον Κασπάρ, περίπου 2 εβδομάδες μετά την άφιξη του παιδιού στη Νυρεμβέργη. Ο Daumer άρχισε τη διδασκαλία του Κασπάρ και φρόντισε να κρατά ημερολόγιο των επαφών του με το παιδί.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Λίγους μήνες αργότερα ο Κασπάρ είχε προοδεύσει αρκετά ώστε να μπορεί να εκφράζεται με τρόπο κατανοητό, να μπορεί να διακρίνει μεταξύ έμψυχων όντων και άψυχων αντικειμένων. Κάτω από την κηδεμονία και την καθοδήγηση του Daumer ο Κασπάρ άρχισε να εξελίσσεται σε ένα υγιή, έξυπνο και σχεδόν φυσιολογικό έφηβο, μαθαίνοντας γρήγορα καλά Γερμανικά, αν και με ελαφρώς ξενική προφορά. Επίσης ανέπτυξε την αίσθηση του χιούμορ, έγραφε γράμματα και μικρά δοκίμια και αποδείχθηκε εξαιρετικός ιππέας, ενασχόληση στην οποία επιδιδόταν για ατέλειωτες ώρες.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η παράλληλη ψυχολογική του ανάπτυξη του δημιούργησε και ερωτηματικά για την πρότερη διανοητική του κατάσταση. Δε μπορούσε να φανταστεί πώς, κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, δεν τον απασχολούσαν ζητήματα όπως η ζωή έξω από το κλουβί του, η προέλευση του ψωμιού και του νερού που του προσέφεραν. Ξεκίνησε να γράφει την αυτοβιογραφία του, γεγονός που αποτέλεσε είδηση που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες. Άρχισε να τρώει κρέας και η υγεία του βελτιώθηκε σημαντικά. Αποδείχθηκε πώς είχε μια φωτογραφική μνήμη που του επέτρεψε να μάθει γρήγορα γραφή και ανάγνωση, να ζωγραφίζει και να παίζει πιάνο. Η άποψη όσων τον επισκέπτονταν ήταν πώς ο Κασπάρ μάλλον θυμόταν παρά μάθαινε εξ’ αρχής, να μιλά, γεγονός που δημιούργησε την εκτίμηση πώς είχε φυλακιστεί σε ηλικία μεταξύ 2 και 4 ετών.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η ιστορία του Κασπάρ τον είχε κάνει πλέον διάσημο όχι μόνο στην πόλη της Νυρεμβέργης, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έγινε γνωστός ώς «Το παιδί της Ευρώπης». Εκατοντάδες άνθρωποι ερχόντουσαν να τον επισκεφτούν, δικηγόροι, γιατροί, δάσκαλοι, δημόσιοι λειτουργοί, και πολλοί από αυτούς πίστευαν πώς η ταυτότητά του είχε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Πολλά άρθρα δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες της εποχής, με διαφορετικές και συχνά ακραίες υποθέσεις για την καταγωγή του.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><b>Η πρώτη απόπειρα δολοφονίας</b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Την Κυριακή 17 Οκτωβρίου 1829, ένας άγνωστος άντρας ντυμένος στα μαύρα εισέβαλε στο σπίτι του Daumer και επιτέθηκε στον Κασπάρ που καθόταν μόνος του, με ένα μαχαίρι, πληγώνοντάς τον στο μέτωπο. Το χτύπημα του αγνώστου μάλλον προοριζόταν για το λαιμό του αγοριού, όμως ο Κασπάρ έσκυψε για να προστατευθεί και το δέχτηκε στο μέτωπο. Ο Κασπάρ έτρεξε να κρυφτεί στο υπόγειο του σπιτιού και εκεί λιποθύμησε. Όταν τον βρήκαν, έδειχνε να βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση σοκ και φώναζε: «Γιατί σκοτώσεις εμένα; Ποτέ δε σου έκανα τίποτα. Μή σκοτώσεις εμένα! Παρακαλώ να μη με κλειδώσεις ξανά. Ποτέ δε με άφησες από τη φυλακή μου, μή σκοτώσεις! Εσύ με σκοτώσεις πριν καταλάβω τί είναι η ζωή. Πρέπει να μου πεις γιατί με κλείδωσες!».</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Σύντομα συνήλθε και είπε πώς ο άντρας που του επιτέθηκε φορούσε ένα μαύρο μεταξωτό μαντήλι που κάλυπτε το πρόσωπό του και μαύρο καπέλα. Αργότερα ανέφερε στην αστυνομία πώς ο άντρας του είπε: «Πρέπει να πεθάνεις πριν φύγεις από τη Νυρεμβέργη». Η μπάσα χαμηλή φωνή που πρόφερε αυτή τη φράση ήταν η φωνή του ανθρώπου που τον είχε κρατήσει φυλακισμένο τόσα χρόνια.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Κάποιοι μάρτυρες ανέφεραν ότι είχαν δεί έναν άντρα που ταίριαζε στην περιγραφή του Κασπάρ, να πλένει τα χέρια του σε μια κοινόχρηστη βρύση, κοντά στο σπίτι του Daumer. Περίπου 4 μέρες μετά την επίθεση, ένας άντρας που επίσης ταίριαζε στην περιγραφή του Κασπάρ ρώτησε μια γυναίκα στο δρόμο εάν ήξερε ποιά ήταν η κατάσταση της υγείας του αγοριού.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Πέντε μέρες μετά την απόπειρα και λίγο μετά το θάνατο του Αρχιδούκα του Baden, ένας πλούσιος Άγγλος αριστοκράτης, ο Philip Henry, Λόρδος Stanhope, φίλος της οικογένειας του Baden, έφτασε στην πόλη της Νυρεμβέργης. Προσπάθησε να επισκεφθεί τον Κασπάρ, χωρίς αποτέλεσμα. Παράλληλα φαίνεται πώς συγκέντρωνε ότι πληροφορίες μπορούσε.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η είδηση για την απόπειρα δολοφονίας του Κασπάρ διαδόθηκε γρήγορα και δημιούργησε μεγάλη αναταραχή. Αρκετοί υπέθεσαν πώς επρόκειτο για μια απόπειρα δολοφονίας που είχε σχεδιαστεί από το Δούκα του Baden ο οποίος σύμφωνα με αυτούς, ήταν ο πραγματικός πατέρας του Κασπάρ. Αυτό σήμαινε πώς ο Κασπάρ δεν ήταν άλλος από το νόμιμο διάδοχό του. Όμως, παρά τις έρευνες της αστυνομίας, ποτέ δε βρέθηκε κάποιος ύποπτος που να ανταποκρίνεται στην περιγραφή του Κασπάρ.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Για το ευρύ κοινό η ιστορία του Κασπάρ είχε αρχίζει να παύει να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αυτό το δεδομένο οδήγησε μερικούς να υποθέσουν πώς ποτέ δεν υπήρξε κάποιος δράστης και πώς ο Κασπάρ μόνος του προκάλεσε τα τραύματα και επινόησε την ιστορία προσπαθώντας να ξανακερδίσει την προσοχή. Όμως, το δημοτικό συμβούλιο εκτίμησε πώς όντως υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή του Κασπάρ και γι αυτό το λόγο, τον Ιανουάριο του 1830 τον μετέφερε από το σπίτι του Daumer, ο οποίος ήταν πλέον άρρωστος, στη φροντίδα ενός πλούσιου επιχειρηματία του κου Bieberbach. Δύο αστυνομικοί επιφορτίστηκαν με το καθήκον της προστασίας του. Έξι μήνες αργότερα μεταφέρθηκε ξανά, τιθέμενος υπό την κηδεμονία του Βαρόνου Von Tucher, ο οποίος πραγματικά προσπάθησε πάρα πολύ να αποκαταστήσει την ψυχική και σωματική υγεία του αγοριού.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><b>Ο Λόρδος Stanhope</b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<table align="left" border="0"><tbody>
<tr> <td><div><span style="font-size: small;"><img alt="ch_stanhope" height="182" src="http://www.e-telescope.gr/images/stories/MYSTERY/CH/ch_stanhope.jpg" style="margin: 10px 10px 0px;" title=" Λόρδος Stanhope" width="133" /></span></div><div align="center"><span style="font-size: small;"><span style="color: #888888;"><span style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;">Λόρδος Stanhope</span></span></span></div></td> </tr>
</tbody> </table><span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Το Μάιο του 1831 επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Λόρδος Stanhope, ο οποίος άρχισε να επισκέπτεται τον Κάσπαρ τακτικά. Τον γέμισε δώρα, του επαναλάμβανε συνεχώς την πιθανότητα να προέρχεται από οικογένεια με βασιλικό αίμα και έδινε δημοσίως υποσχέσεις για το πώς θα έπαιρνε τον Κασπάρ στο σπίτι του στην Αγγλία. Όλα αυτά είχαν ώς αποτέλεσμα ο Κασπάρ να αποξενωθεί από τον Tucher και τους υπόλοιπους ανθρώπους της Νυρεμβέργης που πραγματικά ήθελαν να τον βοηθήσουν. Ο Stanhope ήταν πλέον ο καλύτερος φίλος του Κασπάρ. Έκανε επίσημη αίτηση στις αρχές της πόλης να οριστεί κηδεμόνας του αγοριού και το αίτημά του έγινε αποδεκτό. Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι ο Stanhope στις πολυάριθμες επιστολές που έστελνε εκείνη την περίοδο στην οικογένειά του στην Αγγλία, δεν ανέφερε ούτε μία φορά το όνομα του Κασπάρ, του κύριου αντικειμένου της παρουσίας του στη Νυρεμβέργη.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Stanhope γρήγορα βαρέθηκε τον Κασπάρ και τον άφησε στο σπίτι ενός φίλου του, του Δρ Meyer, στο Ansbach, μια πόλη περίπου 80 χιλιόμετρα από τη Νυρεμβέργη. Ο Meyer ήταν άνθρωπος στενόμυαλος και συντηρητικός, ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής και η ζωή του Κασπάρ κοντά του ήταν δυστυχισμένη και μοναχική. Ο Meyer θα πει αργότερα, πώς ολόκληρο το Δεκέμβριο του 1832 ο Κασπάρ συμπεριφερόταν παράξενα.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><b>Η δολοφονία</b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Το απόγευμα της 14<sup>ης</sup> Δεκεμβρίου 1832 ο Κασπάρ είπε στον πνευματικό του, τον πατέρα Fuhrmann, ότι επρόκειτο να συναντήσει κάποια νεαρή κοπέλα. Ο ίδιος ο Κασπάρ είπε αργότερα ότι κάποιος τον παρέσυρε σε ένα πάρκο λέγοντάς του ότι είχε πληροφορίες για τη μητέρα του. Εκεί ο άγνωστος του επιτέθηκε ξαφνικά μαχαιρώνοντάς τον στα πλευρά και μετά εξαφανίστηκε. Το τραύμα είχε ώς αποτέλεσμα να τρυπηθούν ο πνεύμονας και το συκώτι του νεαρού. Η αστυνομία όταν ερεύνησε το πάρκο βρήκε ένα μαύρο πορτοφόλι μέσα στο οποίο βρισκόταν ένα σημείωμα με αντίστροφη γραφή:</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">«Ο Χάουζερ μπορεί να σας δώσει την περιγραφή μου, από πού ήρθα και ποιος είμαι. Αλλά για να τον απαλλάξω από τον κόπο θα σας τα πώ μόνος μου. Είμαι από .... στα Βαυαρικά σύνορα και το όνομά μου είναι MLO.»</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η αστυνομία ανέκρινε τον Κασπάρ ρωτώντας τον πώς, από τη στιγμή που είχε ήδη γίνει μια απόπειρα κατά της ζωής του, πήγε μόνος του στο πάρκο για να συναντήσει τον άγνωστο. Ο Κασπάρ, ο οποίος τελικά δεν είχε αναγνωρίσει τον επίδοξο δολοφόνο του, είπε πώς ένας εργάτης του έδωσε ένα μήνυμα σύμφωνα με το οποίο στο πάρκο θα τον περίμενε κάποιος άνθρωπος με πληροφορίες για τη μητέρα του. Όταν έφτασε εκεί τον περίμενε ένας ψηλός άνδρας με μούσι ο οποίος φορούσε ένα μακρύ μαύρο μανδύα. Ο άγνωστος, αφού τον ρώτησε το όνομά του, του έδωσε το πορτοφόλι που βρέθηκε αργότερα από την αστυνομία και την ίδια στιγμή τον μαχαίρωσε. Καθώς ο Κασπάρ έπεφτε κάτω, ο άγνωστος του είπε αινιγματικά: «Οι πολλές γάτες είναι ο θάνατος του ποντικού». Και μετά: «Κουρασμένος, πολύ κουρασμένος, έχω ακόμα μακρύ ταξίδι».</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Κασπάρ πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου σε ηλικία 19 ετών. Παρά το γεγονός πώς ορίσθηκε μια μεγάλη αμοιβή για όποιον παρείχε στις αρχές πληροφορίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη σύλληψη του δολοφόνου, ποτέ δε βρέθηκε τίποτα. Ο Meyer πάντα ήταν καχύποπτος απέναντι στον Κασπάρ και πιθανότατα αυτός ξεκίνησε τις φήμες ότι ο θάνατός του ήταν στην πραγματικότητα αυτοκτονία. Στο χιονισμένο πάρκο βρέθηκαν ίχνη ενός μόνο ανθρώπου και αυτά ανήκαν στον Κασπάρ. Πολλοί υποστήριξαν πώς ο νέος προέβη σε αυτή την ενέργεια καθώς ένιωθε να χάνεται το ενδιαφέρον του κόσμου για το πρόσωπό του. Ο Λόρδος Stanhope, στο βιβλίο του που έγραψε 3 χρόνια αργότερα, ισχυριζόταν πώς επρόκειτο για μια κατά λάθος αυτοκτονία και πώς ο Κασπάρ ήταν ένας απατεώνας που παγιδεύτηκε στο ρόλο του. Όμως ο Δρ Friedrich Wilhelm Heidenreich που έκανε την αυτοψία στο σώμα του Κασπάρ εκτίμησε πώς βάσει του μεγέθους της πληγής, ήταν αδύνατο να την είχε προκαλέσει ο ίδιος ο Κασπάρ.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Είναι αξιοπερίεργο πώς ο Stanhope είχε γράψει στον Κασπάρ ένα γράμμα από το Μόναχο, στις 16 και 17 Δεκεμβρίου, το οποίο ταχυδρόμησε στις 25, παρά το γεγονός ότι θα έπρεπε ήδη να ξέρει το τί είχε συμβεί και πώς ο Κασπάρ ήταν ήδη νεκρός, καθώς οι τοπικές εφημερίδες δημοσίευσαν την είδηση στις 17, ενώ εκείνες του Μονάχου μετά τις 20 του Δεκέμβρη. Προσπαθούσε άραγε να δημιουργήσει επιχειρήματα για την τεκμηρίωση της δικής του μή εμπλοκής στο περιστατικό, αν του γινόταν σχετική ερώτηση;</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<table align="right" border="0"><tbody>
<tr> <td><div align="center"><span style="font-size: small;"><img alt="ch_grave" height="231" src="http://www.e-telescope.gr/images/stories/MYSTERY/CH/ch_grave.jpg" style="margin: 10px 10px 0px;" title="Ο τάφος του Κασπάρ Χάουζερ" width="196" /></span></div><div align="center"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;"><span style="color: #888888;">Ο τάφος του Κασπάρ Χάουζερ</span></span></span></div></td> </tr>
</tbody> </table><span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Στις 26 Δεκεμβρίου ο Stanhope επισκέφτηκε τον πρίγκηπα Öttingen-Wallerstein, το Βαυαρό Υπουργό Εσωτερικών, και προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να τον πείσει πώς ο Κασπάρ ήταν απατεώνας. Επιπλέον, επισκέφτηκε ανθρώπου στη Νυρεμβέργη που είχαν εμπλακεί στην υπόθεση από τις πρώτες κιόλας ημέρες της εμφάνισης του Κασπάρ, και προσπάθησε να τους πείσει να αλλάξουν τις καταθέσεις τους λέγοντας πώς ο Κασπάρ υποκρινόταν συνεχώς. Τέλος επισκέφτηκε μια σειρά δημοσίων προσώπων σε όλη την Ευρώπη προσπαθώντας να τους πείσει πώς ο Κασπάρ ήταν ένας απατεώνας που αυτοκτόνησε.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Κασπάρ θάφτηκε σε ένα ήσυχο νεκροταφείο στην εξοχή και η επιγραφή στην ταφόπετρά του έγραφε:</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">«Ενθάδε κείται ο Κασπάρ Χάουζερ, ένα αίνιγμα της εποχής του. Η γέννησή του ήταν άγνωστη, ο θάνατός του ένα μυστήριο».</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><b>Πρίγκιπας του Baden;</b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Τελικά ποιός ήταν ο μυστηριώδης Κασπάρ Χάουζερ; Ήταν ο νόμιμος πρίγκιπας του Baden;</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Επικεφαλής της έρευνας για την 1<sup>η</sup> απόπειρα δολοφονίας του Κασπάρ ήταν ο Feuerbach. Αρχικά πολύ σκεπτικιστής απέναντι στις φήμες για βασιλική καταγωγή του Κασπάρ, ο Feuerbach αργότερα άλλαξε γνώμη και υποστήριξε πώς ήταν ο νόμιμος διάδοχος του Δούκα του Baden, γιός της Stéphanie de Beauharnais υιοθετημένης κόρης του Ναπολέοντα. Τα αποτελέσματά των ερευνών του τα παρουσίασε υπό τη μορφή μιας προσωπικής επιστολής προς την Karoline, βασιλομήτορα της Βαυαρίας. Η ίδια η Karoline δήλωσε πώς «... είναι η ομόφωνη άποψη πολλών ανθρώπων πώς ο Χάουζερ ήταν ένας από τους γιούς του αδερφού μου...». Ο Βασιλιάς Ludwig της Βαυαρίας σημείωσε στο ημερολόγιό του την πίστη του πώς ο Χάουζερ ήταν ο «νόμιμος Μεγάλος Δούκας του Baden».</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Το βιβλίο του Feuerbach για τον Κασπάρ που εκδόθηκε το 1832 προκάλεσε πραγματική αίσθηση και οι εφημερίδες σε ολόκληρη την Ευρώπη αναφερόντουσαν στην ζωή του Κασπάρ και την πιθανή καταγωγή του.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Στις 29 Μαίου 1832 ο Feuerbach πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 58 ετών καθώς ταξίδευε στη Φραγκφούρτη όπου θα συναντούσε κάποιον ονόματι Klüber για να συζητήσουν το θέμα της βασιλικής καταγωγής του Κασπάρ. Πριν πεθάνει πρόλαβε να πει πώς πίστευε πώς είχε δηλητηριαστεί κατ’ εντολή κάποιου από το βασιλικό οίκο του Baden εξαιτίας των αποκαλύψεών του για τις ρίζες του Κασπάρ. Ο γιός του ήταν σίγουρος γι αυτό. Ο εγγονός του Feuerbach πίστευε πώς τουλάχιστο 3 μέλη της οικογένειάς τους είχαν δηλητηριαστεί εξαιτίας της σχέσης τους με την υπόθεση Χάουζερ.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Σύμφωνα με την «πριγκιπική θεωρία» η Stéphanie de Beauharnais, σύζυγος του Μεγάλου Δούκα Karl του Baden γέννησε το 1812 ένα γιο ο οποίος θα ήταν ο νόμιμος διάδοχος του τίτλου, όμως πέθανε λίγο μετά τι γέννα. Ο γιός αυτός δεν ήταν άλλος από τον Κασπάρ Χάουζερ. Η Stéphanie γέννησε ακόμα ένα γιο το 1816 ο οποίος επίσης πέθανε. Έκανε επίσης 3 κόρες οι οποίες όλες έζησαν. Ο ίδιος ο Karl πέθανε το 1818 κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, και αφού πρόλαβε να εκφράσει την πεποίθηση πώς αυτός και οι γιοί του είχαν δηλητηριαστεί. Η κόμισσα του Hochberg, 2<sup>η</sup> σύζυγος του πατέρα του Karl ήταν εκείνη που ωφελήθηκε άμεσα από τους θανάτους, καθώς προσπάθησε να φέρει στο θρόνο το γιο της Leopold, κάτι που τελικά έγινε το 1830. Σύμφωνα με την υπόθεση της θεωρίας κατάφερε να αντικαταστήσει τον 1<sup>ο</sup> πρίγκιπα με το ετοιμοθάνατο παιδί μιας χωρικής. Στη συνέχεια ο Κασπάρ δόθηκε σε κάποιον ταγματάρχη Hennenhofer ο οποίος παρέδωσε το παιδί στη φροντίδα ενός παλιού στρατιώτη. Σύμφωνα με κάποιες πηγές ο όταν ρωτήθηκε σχετικά, παραδέχθηκε τη συμμετοχή του στην υπόθεση.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Κασπάρ κρατήθηκε υπό περιορισμό σε κάποια τρώγλη για περίπου 12 χρόνια. Υποτίθεται πώς θα έπρεπε να είχε δολοφονηθεί, όμως αυτός που είχε αναλάβει την ευθύνη τη θανάτωσής του δεν το έπραξε, πιθανόν αποσκοπώντας σε ένα μελλοντικό εκβιασμό των εντολέων του, ή ακόμα και απλά από συμπόνια προς το παιδί. Αργότερα επέλεξε να φέρει τον Κασπάρ στη Νυρεμβέργη και να τον εγκαταλείψει εκεί θεωρώντας πώς είτε θα καταλήξει σε κάποιο ψυχιατρείο, είτε θα χαθεί στις τάξεις των ανώνυμων στρατιωτών.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις που στηρίζουν την «πριγκιπική θεωρία», όπως οι απόπειρες και τελικά η δολοφονία του Κασπάρ, η εμπλοκή και η στάση του Stanhope και οι προσπάθειες της οικογένειας Baden να υποβαθμίσουν την υπόθεση. Δυστυχώς όταν πέθανε ο Hennenhofer όλο το προσωπικό του αρχείο καταστράφηκε και έκλεισε και αυτή η οδός διερεύνησης της υπόθεσης.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Είναι αλήθεια πώς η «πριγκιπική θεωρία» ακούγεται περισσότερο ώς παραμύθι, όμως αν ο θάνατος του Κασπάρ ήταν όντως δολοφονία και όχι μια κατά λάθος αυτοκτονία ενός απατεώνα, τότε ίσως να δολοφονήθηκε όχι επειδή ήταν ο χαμένος πρίγκιπας του οίκου του Baden, αλλά επειδή όλο και περισσότεροι <i>πίστευαν</i> πώς ήταν, κάτι που τον έκανε πόλο δυσαρέσκειας απέναντι στο υφιστάμενο καθεστώς και άρα καθιστούσε αναγκαία την αφαίρεσή του από το προσκήνιο.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"> </span> <span style="font-size: small;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Έχουν γραφτεί περισσότερα από 3.000 βιβλία και τουλάχιστο 14.000 άρθρα για την ιστορία του Κασπάρ Χάουζερ, όμως το μυστήριο που περιέβαλε τη σύντομη ζωή του εξακολουθεί να είναι άλυτο.</span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-64269265150289031242011-12-03T23:07:00.001+02:002011-12-03T23:08:37.755+02:00Αλεσάντρο Καλιόστρο, ο άνθρωπος του μυστηρίου.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv-LkWm8IQBl2cq2Ww1dqPCqt80N2pZsGPYBcNRd-DcEY2GYfDWOQU0x831Eryn3aTaIUz7Ll8rmxSAtjg4cTyqIZieqTNeWy7l6TWE4A8OjAyXROTGWAdVqpnfQsmLDGdphE2KrdUI9M/s200/cagliostro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv-LkWm8IQBl2cq2Ww1dqPCqt80N2pZsGPYBcNRd-DcEY2GYfDWOQU0x831Eryn3aTaIUz7Ll8rmxSAtjg4cTyqIZieqTNeWy7l6TWE4A8OjAyXROTGWAdVqpnfQsmLDGdphE2KrdUI9M/s320/cagliostro.jpg" width="256" /></a><span style="font-size: small;"><span class="postbody">Ένας από τους πιο μυστηριώδεις ανθρώπους των τελευταίων αιώνων είναι ο Αλεσάντρο Καλιόστρο. Ελάχιστοι άνθρωποι –ακόμη και από τους πιο πληροφορημένους- γνωρίζουν πολλά γι’ αυτόν, γιατί ακόμη και τα απλά γεγονότα της ζωής του βρίσκονται υπό αμφισβήτηση. </span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: small;"><br />
<br />
Το μόνο πράγμα που ξέρουμε με κάποια βεβαιότητα είναι ότι βρήκε τραγικό θάνατο στις φυλακές της Ιεράς Εξέτασης το 1795, ίσως στραγγαλισμένος από τον δεσμοφύλακά του. <br />
<br />
Οι γνώμες που υπάρχουν για την ταυτότητά του, τις δυνάμεις του και τα κατορθώματά του είναι τόσες πολλές όσα και τα ερωτηματικά που έχει αφήσει πίσω του: αμέτρητα. Σχηματίζουν όλη την γκάμα των απόψεων που θα μπορούσαν να υπάρχουν. <br />
<br />
Από τον Καρλάυλ, που τον αποκαλεί «Αυτοκράτορα των ψευτών και Μεγαλύτερο απατεώνα του κόσμου» μέχρι τον Λιούης Σεπένς που τον ονομάζει «Μια από τις μεγαλύτερες μορφές όλων των εποχών» και τον Δουμά που τον αποκαλεί «Μεγάλο δάσκαλο και απολογητή όλων των αποκρυφιστών». <br />
<br />
Όταν ο φιλόσοφος Λαβατέρ, στενός φίλος του Γκαίτε, ζήτησε να συναντήσει τον Καλιόστρο, εκείνος του απάντησε: «Αν η επιστήμη σας είναι μεγαλύτερη από τη δική μου, δεν χρειάζεστε τη γνωριμία μου. Αν η δική μου είναι μεγαλύτερη, δεν χρειάζομαι τη δική σας». Δήλωνε πως εργαζόταν για την αναγέννηση της ανθρωπότητας και αρνιόταν κατηγορηματικά να ικανοποιήσει την ακόρεστη περιέργεια της αριστοκρατίας. <br />
<br />
Ο Καλιόστρο υποστήριζε ότι σε ένα ταξίδι του στο Λονδίνο βρήκε σε ένα βιβλιοπωλείο ένα σπάνιο χειρόγραφο με θέμα την αγγλική μαγεία και τα μυστικά του Τεκτονισμού. Υποτίθεται ότι με τη βοήθεια αυτού του χειρογράφου ανακάλυψε στοιχεία που τον βοήθησαν να ανακαλύψει ή να εφεύρει την «Αιγυπτιακή Τελετή», μια πολύπλοκη μυητική τελετουργία που την ακολουθούσε ο θρύλος ότι αυτός που την εφαρμόζει έρχεται σε επαφή με τα μυστικά του σύμπαντος. (Έχει ενδιαφέρων να αναφέρουμε ότι στα Αιγυπτιακά Τυπικά του Καλιόστρο ήταν μυημένος ο πατέρας του ο οποίος τα τελευταία χρόνια της ζωής του παραφρόνησε και τελικά πέθανε από τρομώδες παραλήρημα και ήταν κάτοχος πολλών μυστικών βιβλίων τα οποία δεν αποκλείεται να τα κληρονόμησε ο γιος του). <br />
<br />
<br />
Ο Καλιόστρο ταξίδεψε σε πολλές πόλεις της Ευρώπης κάνοντας ομιλίες για την Αιγυπτιακή Τελετή στα σαλόνια των αποκρυφιστών, στις τεκτονικές λέσχες, στις στοές αδελφοτήτων, ακόμη και στις βασιλικές Αυλές. Αποκάλυπτε πολλά μυστικά στους ανθρώπους που συμπαθούσε ή στους ισχυρούς που τον ευνοούσαν. <br />
<br />
Ένα από αυτά ήταν ότι οι μαθητές των προφητών δεν πεθαίνουν ποτέ, σαν τον Ελισαίο, μεταφέρονται τελικά όπως είναι στον Παράδεισο. Έχουν δώδεκα ζωές και έπειτα από την καθεμιά από αυτές, καίγονται από μια εσωτερική φλόγα κι ανασταίνονται από τη στάχτη τους σαν το Φοίνικα. <br />
<br />
Ο Καλιόστρο επίσης άφηνε υπαινιγμούς ότι ήταν 1000 χρόνων. Ισχυριζόταν πως ήταν κόμης, αν και δήλωνε ότι δεν γνώριζε ποιοι ήταν οι γονείς του. Μεγάλωσε στην Αραβία με το όνομα Αχαράτ, και είχε δικά του διαμερίσμτα στο παλάτι του Σεΐχη Σαλαχαγίμ, αργότερα αρχηγό της θρησκείας του Ισλάμ. Έλεγε ότι μετά ταξίδεψε στη Αφρική και την Ασία. Γνώρισε το δάσκαλό του, που λεγόταν Αλθοτάς και που αργότερα αποδείχτηκε ότι ήταν μια υπερφυσική οντότητα, ένας από τους αθάνατους δασκάλους του Φοίνικα. <br />
<br />
Ο Αλθοτάς πεθαίνει αργότερα τη Μάλτα κρατώντας το χέρι του Καλιόστρο και το σώμα του εξαφανίζεται μπροστά τα μάτια του. Εκεί, ήρθε σε επαφή με τους Ιππότες της Μάλτας που του αποκάλυψαν πολλά μυστικά για την επιρροή πάνω στους ανθρώπους και το χειρισμό της εξουσίας. <br />
Σε επαύλεις ευγενών, όπου συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος, έκανε επιδείξεις διορατικότητας, χρησιμοποιώντας μικρά παιδιά ως ενδιάμεσα. <br />
<br />
Ανάσαινε πάνω στο πρόσωπο του παιδιού και ύστερα σχημάτιζε μυστικά σύμβολα στο μέτωπο και στο χέρι του. Το παιδί έκλεινε τα μάτια, έβαζε το χέρι του στην καρδιά και απαντούσε στις ερωτήσεις που του έκανε ο Καλιόστρο. Εντυπωσίαζε πολύ με αυτές τις επιδείξεις, επειδή όλες οι προβλέψει ήταν απόλυτα επιτυχείς, ακόμη και οι πιο απίθανες που οι άνθρωποι δυσκολεύονταν να πιστέψουν. <br />
<br />
Διάσημος έγινε σε όλη την Ευρώπη για τις θεραπείες που έκανε. Διέταζε παράλυτους να περπατήσουν και εκείνοι περπατούσαν, θεράπευε δερματικές παθήσεις με ένα μίγμα που περιείχε βορικό οξύ, ανακούφιζε τους πόνους με ένα φιλί, θεράπευσε αμέτρητους ανθρώπους με τη δύναμη της σκέψης. <br />
<br />
Το Φθινόπωρο του 1780, μπήκε στο Στρασβούργο οδηγώντας τη μαύρη του άμαξα που ήταν γεμάτη από μαγικά σύμβολα, ενώ μπροστά πήγαιναν δέκα υπηρέτες με λιβρέες και ξίφη πάνω σε μαύρα άλογα. Προσπέρασε όλα τα πολυτελή ξενοδοχεία και τελικά έμεινε σε ένα μικρό δωμάτιο πάνω από ένα καπνοπωλείο μιας φτωχικής συνοικίας. Εκεί άρχισε κάθε μέρα να μοιράζει ελεημοσύνες στους φτωχούς και να θεραπεύει τους αρρώστους που πήγαιναν να τον βρουν. <br />
<br />
Είχε πάντοτε μαζί του τόσο μεγάλες ποσότητες χρυσών νομισμάτων, που πιστευόταν ότι ήξερε το μυστικό της μεταστοιχείωσης των μετάλλων σε χρυσό, γιατί ήταν αδικαιολόγητα πλούσιος. Υπήρχαν μάρτυρες –ανάμεσά τους Καρδινάλιοι και Δούκες- που τον έβλεπαν να φτιάχνει διαμάντια μέσα σε λίγα λεπτά. Άλλες φορές πάλι, τον κατηγορούσαν ότι ήταν ένας πάμφτωχος τσαρλατάνος που κέρδιζε με τις απατεωνιές την εύνοια των βασιλιάδων. Κάποια μέρα, συνάντησε τη γυναίκα της ζωής του –που τα χαρακτηριστικά της του τα είχε υποδείξει ο Αλθοτάς. Ήταν η πανέμορφη Λορέντζα Πελλεγκρίνι, που έγινε σύζυγος και συνεργάτης στα θαύματα. Λένε ότι η Λορέντζα είχε το χάρισμα να διαβάζει τη σκέψη. <br />
<br />
<br />
Ο Καρδινάλιος Ντε Ροάν έγινε πιστός μαθητής του Καλιόστρο στο Παρίσι, και η ιστορία λέει ότι τον επηρέασε στο να συμμετάσχει σε μια πολύπλοκη δολοπλοκία που κατέληξε στο θρυλικό «Σκάνδαλο του Περιδέραιου της Βασίλισσας», κάτι που έβλαψε ανεπανόρθωτα τη φήμη της Μαρίας-Αντουανέτας. (Πρόκειται για τη βασική υπόθεση που ξετυλίγεται στο έργο του Αλέξανδρου Δουμά Οι τρεις σωματοφύλακες, που είναι γεμάτο από κωδικές αναφορές και πολλά μυστικά). <br />
<br />
Την ίδια εποχή ο Καλιόστρο φυλακίστηκε για ένα χρόνο στη Βαστίλη, ως ένας από τους υπευθύνους. Επίσης προέβλεψε τον θάνατο της Μαρίας-Τερέζας της Αυστρίας και αυτή έπειτα από λίγο πέθανε αδικαιολόγητα. Υπάρχει επίσης μια ιστορία που λέει ότι είχε επιρροή στον νέο Πάπα επειδή τον είχε θεραπεύσει όταν ήταν επίσκοπος γεγονός που δεν άρεσε στο Τάγμα των Ιησουιτών μοναχών που στράφηκαν εναντίων του που στράφηκαν εναντίων του και συνωμότησαν με χίλιους τρόπους για να τον βλάψουν. <br />
<br />
Εξορίστηκε από την Αυστρία, την Αγγλία, τη Βενετία, τη Ρωσία. Προφήτευσε τη Γαλλική επανάσταση. Κάποια στιγμή υποτίθεται ότι αποκαλύφθηκε –και είναι μι άποψη που υποστηρίζουν αρκετοί ερευνητές- ότι ο Κόμης Αλεσάντρο Καλιόστρο ήταν ένας τυχοδιώκτης που λεγόταν Τζουζέπε Μπάλσαμο. Ο Καλιόστρο τελικά συνελήφθει στη Ρώμη από την Ιερά Εξέταση, πέρασε από όλες τις γνωστές αίθουσες βασανιστηρίων για να ομολογήσει ό,τι ήθελαν οι Ιεροεξεταστές του, με σκοπό να οδηγηθεί στην πυρά ή στη λαιμητόμο. Αλλά τελικά φυλακίστηκε ισόβια στον εφιαλτικό πύργο-φυλακή Καστέλ Σαν Λεό, όπου τα κελιά ήταν λαξεμένα μέσα στην πέτρα. Εκεί θάφτηκε κυριολεκτικά ζωντανός μέσα στο σκοτάδι. <br />
<br />
Του είχε απαγορευτεί να ξαναδεί το φως του ήλιου. Η όμορφη Λορέντζα φυλακίστηκε στο μοναστήρι της Αγίας Πελαγίας, όπου ταπεινώθηκε από τις καλόγριες στα «βασανιστήρια του σταυρού και της γυμνής κεφαλής» (που σημαίνει ότι την σταύρωσαν για να νιώσει τη θυσία του Χριστού και την κούρεψαν τελείως για να αποδεσμευτεί από τα γυναικεία θέλγητρα). Η ιστορία λέει ότι μια νύχτα έκοψε τις φλέβες της, αν και υπάρχουν πολλές εκδοχές για το θάνατό της. <br />
<br />
Δύο πολύ γνωστά μυθιστορήματα που αναφέρονται κωδικά στον Καλιόστρο είναι το «Σιδηρούν προσωπείο» και το «Κόμης Μοντεκρίστο». Σε αυτά δεσπόζει η φιγούρα του άγνωστου κόμη που αργοπεθαίνει στο σκοτάδι της φυλακής για να μην αποκαλυφθεί κάτι τρομερό και τοιχίσει το θρόνο του βασιλιά. <br />
<br />
Τα πρώτα τρία χρόνια της φυλακής του ο Καλιόστρο είχε καταδικαστεί να φορά ένα σιδερένιο προσωπείο, για να μην αναγνωριστεί το πρόσωπό του σε περίπτωση που έψαχναν οι προστάτες του να τον βρουν (το όνομά του δεν καταχωρήθηκε ποτέ στα αρχεία της φυλακής), αλλά και ως βασανιστήριο γιατί δεν μπορούσε να δει, να φάει στέρεα τροφή, να πλυθεί, να ξυθεί. <br />
<br />
Μια εκδοχή λέει ότι ο Καλιόστρο και ο Μπάλσαμο ήταν δύο διαφορετικά πρόσωπα. Ο Μπάλσαμο ταξίδευε στην Ευρώπη προσποιούμενος τον Καλιόστρο, εκμεταλλευόμενος την τρομερή του φήμη. Αυτή η ιστορία μοιάζει να είναι πολύ λογική γιατί εξηγεί πολλά πράγματα όπως το γεγονός ότι τον έβλεπαν ταυτόχρονα σε διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα. Επίσης εξηγεί και τις αντιφάσεις που ξέρουμε για αυτόν. <br />
<br />
<br />
Μια άλλη εκδοχή λέει ότι φυλακίστηκε ο Μπάλσαμο στη θέση του Καλιόστρο, ενώ ο ίδιος δραπέτευσε στην Αμερική για να συναντηθεί αργότερα με την πανίσχυρη αδελφότητα των Ιλλουμινάτων. Αυτή την εκδοχή υποστηρίζει και η Έλενα Μπλαβάτσκι. <br />
<br />
Μια άλλη εκδοχή λέει ότι οι Ιησουήτες ανακάλυψαν τον Μπάλσαμο και τον πλήρωσαν να υποδυθεί τον Καλιόστρο στους Ιεροεξεταστές, βάζοντας τα δυνατά του να τον καταδικάσουν. Έπειτα δολοφόνησαν τον Μπάλσαμο και φυλάκισαν τον Καλιόστρο για πράγματα που δεν είχε πει και δεν είχε κάνει. Του φόρεσαν το προσωπείο για τρία χρόνια γιατί τόση ήταν η θητεία των ιεροεξεταστών που είχαν δει το πρόσωπο του Μπάλσαμο ως Καλιόστρο). <br />
<br />
Ο πρώτος άνθρωπος που «ανακάλυψε» την διπλή ταυτότητα του Καλιόστρο ήταν ο δημοσιογράφο και εκβιαστής Θενεβώ ντε Μοράντ, ο οποίος ήταν πράκτορας των Ιησουητών, και πληροφοριοδότης του Πάπα. Τα στοιχεία του υποτίθεται τα βάσισε στην ομολογία της Λορέντζα που της απέσπασαν οι μοναχές στην Αγία Πελαγία. <br />
Δυστυχώς όλες οι λεπτομέρειες που ξέρουμε για τον Καλιόστρο είναι από την αναφορά που συνέταξε ο Ιεροεξεταστής μετά την δίκη του στην ιερά Εξέταση. <br />
<br />
Πέθανε στη φυλακή το 1795 σε ηλικία 52 χρονών. Η Λορέντζα είχε πεθάνει ένα χρόνο νωρίτερα στο μοναστήρι στα 39 της χρόνια. <br />
Όταν οι Γάλλοι στρατιώτες εισέβαλαν στην περιοχή, κατέλαβαν την σκοτεινή φυλακή αναζητώντας τον Καλιόστρο για να τον μεταχειριστούνε σαν ήρωα της Γαλλικής επανάστασης αλλά ήταν νεκρός. Είχαν αργήσει μερικές μέρες. Ένας θρύλος λέει ότι μπαίνοντας στο κελί του δεν βρήκαν κανέναν. Ο Καλιόστρο είχε εξαφανιστεί και ποτέ κανείς δεν βρήκε το πτώμα του… </span><br />
<span style="font-size: small;"><span class="postbody"><br />
</span></span><br />
<h3 class="post-title entry-title"><a href="http://caementarius.blogspot.com/2009/05/blog-post_09.html">Η Απολογία του Καλιόστρο</a></h3><h3 class="post-title entry-title"><span style="font-size: small;"> Δεν ανήκω σε καμία εποχή, σε κανένα τόπο• εκτός του χρόνου και του διαστήματος το Πνευματικό μου Ον ζει την αιώνια ύπαρξη του και, αν βυθισθώ μέσα στην σκέψη μου, ανερχόμενος την διαδρομή των αιώνων, αν εκτείνω το πνεύμα μου προς ένα τρόπο υπάρξεως, απομακρυσμένο από εκείνον που εσείς αντιλαμβάνεσθε, καθίσταμαι εκείνος που επιθυμεί.</span></h3><div style="font-family: verdana; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><b>Συμμετέχοντας ενσυνείδητα στο Απόλυτο Ον, προσαρμόζω την δράση μου σύμφωνα με τον κύκλο που με περιβάλλει.<br />
Το όνομα μου είναι εκείνο του λειτουργήματος μου και το επιλέγω καθώς και το λειτούργημά μου, γιατί είμαι ελεύθερος.<br />
Πατρίδα μου είναι εκείνη που σταματώ στιγμιαία το βήμα μου.<br />
<br />
Αν θέλετε, ας τοποθετήσετε τον εαυτό σας στο χθες, μετρώντας τα χρόνια που έζησαν οι πρόγονοι σας, οι οποίοι σας είναι ξένοι• ή, τοποθετήστε τον εαυτό σας στο αύριο, με την αλαζονική ψευδαίσθηση ενός μεγαλείου που ίσως δεν θα είναι ποτέ δικό σας.<br />
Εγώ είμαι εκείνος που είναι. Γεννήθηκα όχι από τη σάρκα αλλά από το πνεύμα.<br />
<br />
Το όνομά μου, που είναι για εμένα κι από εμένα, είναι αυτό που διάλεξα για να εμφανίζομαι ανάμεσά σας, είναι αυτό που διεκδικώ.<br />
Εκείνο που μου δόθηκε στη γέννησή μου, εκείνο με το οποίο με αποκαλούσαν στα νιάτα μου, σαν εκείνα από άλλες εποχές και άλλους τόπους, δεν τα πήρα μαζί μου, απορρίπτοντάς τα, όπως θα απέρριπτα τα παλιά ρούχα• τώρα πια είναι άχρηστα.<br />
<br />
Ιδού εγώ, Ευγενής και Ταξιδευτής. Ομιλώ και η ψυχή σας τρέμει, αναγνωρίζοντας αρχαίους λόγους• μια φωνή μέσα σας, από καιρό σιγασμένη, ανταποκρίνεται στην έκκληση της δικής μου φωνής.<br />
Δρω και η ειρήνη επανέρχεται στις καρδιές σας, η υγεία στο σώμα σας, η ελπίδα και το θάρρος στις ψυχές σας.<br />
<br />
Όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί μου, όλοι οι τόποι μου είναι προσφιλείς, τους διατρέχω ώστε το Πνεύμα να μπορέσει να κατέβει και να βρει ένα δρόμο προς εσάς.<br />
<br />
Από τους ηγεμόνες, των οποίων σέβομαι την εξουσία, δεν ζητώ τίποτε παρά μόνο τη φιλοξενία στην επικράτειά τους κι όπου αυτή μου προσφέρεται περνώ, κάνοντας όσο περισσότερο καλό μπορώ, αλλά απλά περνώ. Δεν είμαι λοιπόν ένας Ευγενής Ταξιδευτής ;<br />
<br />
Όπως ο νότιος άνεμος, όπως το εκθαμβωτικό φως του μεσημεριανού ήλιου, που χαρακτηρίζει την πλήρη γνώση των πραγμάτων και την ενεργό επικοινωνία με το Θεό, κατευθύνομαι προς Βορρά, στην καταχνιά και το κρύο, αφήνοντας πίσω μου κομμάτια του εαυτού μου, εξαντλώντας και ελαττώνοντας τις δυνάμεις μου σε κάθε στάση, αλλά αφήνοντας σε σας λίγη λάμψη, λίγη ζέστη, λίγη δύναμη μέχρις ότου θα φθάσω στο τέλος του ταξιδιού μου, την ώρα που το Ρόδο θ' ανθίζει πάνω στο Σταυρό.</b></span></div><span style="font-size: small;"><b><br />
<span style="font-family: verdana;">Είμαι ο Καλιόστρο.</span></b></span></div>Unknownnoreply@blogger.com333tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-39264486811836207572011-11-30T23:05:00.001+02:002011-11-30T23:15:38.424+02:00..ένα δώρο για την πατ (1954)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/8/85/PhilipDick.jpg/200px-PhilipDick.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/8/85/PhilipDick.jpg/200px-PhilipDick.jpg" width="494" /> </a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;">Ένα καταπληκτικό διήγημα επιστημονικής φαντασίας απο τον κορυφαίο του είδους </span></div><h1 class="firstHeading" id="firstHeading" style="color: red; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Philip_K._Dick" target="_blank">Philip K. Dick<a name='more'></a></a></span></h1><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="http://alterfactor.chimeres.gr/images/fictions/166.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://alterfactor.chimeres.gr/images/fictions/166.jpg" width="371" /></a></span></div><span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">«Τι είναι;» ρώτησε ανυπόμονα η Πατρίτσια Μπλέηκ. «Τι είναι;» μουρμούρισε ο 'Ερικ Μπλέηκ. «Τι έφερες; Το ξέρω πως μου έφερες κάτι!» Το στήθος της ανεβοκατέβαινε από την έξαψη. «Μου έφερες ένα δώρο, το κατάλαβα!». «Αγάπη μου, πήγα στον Γανυμήδη για την Μεταλλουργία Γης xι όχι για να σου φέρω ενθύμια. Αφησε με τώρα ν' ανοίξω τις βαλίτσες μου. O Μπράντσωου είπε να κάνω την αναφορά μου αύριο το πρωί στο γραφείο. Και καλό θα ήταν να αναφέρω μερικά καλά κοιτάσματα μετάλλων». Η Πατ άρπαξε ένα μικρό κουτί που ήταν στην κορυφή του σωρού με τα μπαγκάζια που είχε αφήσει στην πόρτα το ρομπότ-αχθοφόρος. «Κόσμημα είναι; 'Οχι, είναι μεγάλο για κόσμημα». Αρχισε να λύνει το κορδόνι του κουτιού με τα μακριά της νύχια. Ο 'Ερικ συνοφρυώθηκε, ανήσυχος. «Mηv απογοητευτείς, αγάπη μου. Είναι κάπως παράξενο. Δεν είναι αυτό που θα περίμενες». Την κοίταξε φοβισμένα. «Mη θυμώσεις μαζί μου. Θα σου εξηγήσω». Η Πατ έμεινε μ' ανοιχτό το στόμα. Χλώμιασε. Πέταξε το κουτί βιαστικά στο τραπέζι, με τα μάτια της ορθάνοιχτα από τον τρόμο. «Θεέ μου! Τι είναι αυτό;». Ο 'Ερικ έκανε μια νευρική χειρονομία. «'Ηταν μια καλή αγορά, αγάπη μου. Δεν τα βρίσκεις εύκολα αυτά. Οι Γανυμήδιοι δεν θέλουν να τα πουλήσουν, και... » «Τι είναι;». «Είναι ένας θεός», ψέλισε ο 'Ερικ. «Μια από τις δευτερεύουσες θεότητες του Γανυμήδη. Το πήρα σχεδόν σε τιμή κόστους». Η Πατ κοίταξε το κουτί μ' ένα μίγμα φόβου και αυξανόμενης απέχθειας. «Αυτό; Αυτό είναι... θεός;». Μέσα στο κουτί βρισκόταν μια μικρή, ακίνητη μορφή, κάπου είκοσι πέντε πόντους ψηλή. 'Ηταν κάτι παλιό, τρομερά παλιό. Τα μικρά του χέρια που έμοιαζαν με νύχια αρπακτικού ήταν σταυρωμένα στο λεπιδωτό του στήθος. Το εντομοειδές του πρόσωπο ήταν παραμορφωμένο από έναν μορφασμό οργής μαζί με κυνικό πάθος. Αντί για πόδια, στηριζόταν σε μια μάζα πλοκαμιών. Το κάτω μέρος του προσώπου του σχημάτιζε ένα περίπλοκο ράμφος εντόμου από κάποιο σκληρό υλικό. Είχε μια μυρωδιά, σαν λίπασμα και ξεθυμασμένη μπύρα. 'Εμοιαζε ερμαφρόδιτο. Ο 'Ερικ είχε σκεφτεί να βάλει ένα μικρό πιατάκι με νερό και λίγα άχυρα στο κουτί. Είχε κάνει τρύπες για αέρα στο καπάκι του κουτιού, και το είχε τυλίξει με χαρτί από εφημερίδα. «Θέλεις να πεις ότι είναι ένα είδωλο». Η Πατ άρχιζε να ξαναβρίσκει σιγά - σιγά την αυτοκυριαρχία της. «Το είδωλο μιας θεότητας». «'Οχι». Ο 'Ερικ κούνησε το κεφάλι του με πείσμα. «Είναι μια γνήσια θεότητα. Υπάρχει εγγύηση, κάτι τέτοιο». «Είναι.. νεκρό;». «Καθόλου». «Γιατί δεν κουνιέται τότε;». «Πρέπει να το ξυπνήσεις». Το κάτω μέρος της κοιλιάς του εξείχε, σχηματίζοντας ένα κοίλωμα. Ο 'Ερικ το χτύπησε μαλακά. «Βάζεις μια προσφορά εδώ και ζωντανεύει. Θα σου δείξω». Η Πατ έκανε πίσω. «'Οχι, ευχαριστώ». «'Ελα τώρα! 'Εχει ενδιαφέρον η συζήτηση μαζί του. Το όνομά του είναι...» Κοίταξε μια επιγραφή στο κουτί. «Το όνομά του είναι Τινοκουκνόι. Τινοκουκνόι Αρεβουλοπάπο. Σ' όλο το ταξίδι του γυρισμού συζητήσαμε. Χάρηκε πολύ για την ευκαιρία που είχε να συζητήσει με κάποιον. Κι εγώ έμαθα ένα σωρό πράγματα για τους θεούς». Ο 'Ερικ έψαξε τις τσέπες του και έβγαλε τα υπολείμματα ενός σάντουιτς. Πήρε λίγο ζαμπόν και το έχωσε στην ανοιχτή κοιλιά του θεού. «Εγώ πηγαίνω στο άλλο δωμάτιο», είπε η Πατ. «Κάτσε». Ο 'Ερικ την έπιασε από το μπράτσο. «Δεν αργεί. Αρχίζει αμέσως να χωνεύει». Το κοίλωμα της κοιλιάς του θεού κουνήθηκε. Το λεπιδωτό του δέρμα κυμάτισε. Το κοίλωμα γέμισε με μια γλοιώδη, σκοτεινόχρωμη ουσία. Το ζαμπόν άρχισε να διαλύεται. Η Πατ ρουθούνισε αηδιασμένη. «Δεν χρησιμοποιεί ποτέ το στόμα του;». «'Οχι για φαγητό. Μόνο για να μιλά. Είναι πολύ διαφορετικό από τις συνηθισμένες μορφές ζωής». Το μικροσκοπικό μάτι του θεού ήταν τώρα καρφωμένο πάνω τους. Μια άγρυπνη σφαίρα παγωμένης μοχθηρίας. Το ράμφος κουνήθηκε. «Χαίρετε», είπε ο θεός με μια τραχιά φωνή. «Γεια». Ο 'Ερικ σκούντηξε την Πατ. «Από εδώ η γυναίκα μου. Η κυρία Μπλέηκ. Πατρίτσια». «Τι κάνετε», είπε ο θεός. Η Πατ έβγαλε μια φοβισμένη στριγγλιά. «Μιλάει Αγγλικά». Ο θεός γύρισε αηδιασμένος προς το μέρος του 'Ερικ. «Είχες δίκιο. Elναι ηλίθια». Ο 'Ερικ κοκκίνισε. «Οι θεοί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αγάπη μου. Είναι παντοδύναμοι». Ο θεός κούνησε το κεφάλι του. «Έτσι είναι. Αυτή είναι η Γη, υποθέτω». «Ναι. Πώς είναι;». «Όπως την περίμενα. Είχα ήδη ακούσει αναφορές. Κάποιες αναφορές για τη Γη». «'Ερικ, είσαι σίγουρος πως είναι εντάξει;» ψιθύρισε ανήσυχα η Πατ. «Δεν μ' αρέσει η όψη του. Κι ο τρόπος που μιλάει, κάτι έχει». Το στήθος της έτρεμε νευρικά. «Μην ανησυχείς, αγάπη μου», είπε αδιάφορα o 'Ερικ. «Είναι καλός θεός. Το έλεγξα προτού φύγω από τον Γανυμήδη». «Είμαι αγαθοεργός», εξήγησε σοβαρά ο θεός. «'Ημουν μια θεότητα του καιρού για τους ιθαγενείς του Γανυμήδη. Προκαλούσα βροχή και σχετικά φαινόμενα όταν το απαιτούσε η περίσταση». «Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν», πρόσθεσε o 'Ερικ. «Σωστά. Ήμουν θεός του καιρού για δέκα χιλιάδες χρόνια. Ακόμα κι η υπομονή ενός θεού έχει όρια. 'Ηθελα νέο περιβάλλον». Μια παράξενη λάμψη πέρασε από το απαίσιο πρόσωπό του. «Γι' αυτό κανόνισα να με πουλήσουν και να έρθω στη Γη». «Βλέπεις», είπε ο 'Ερικ, «οι Γανυμήδιοι δεν ήθελαν να τον πουλήσουν. Αλλά έφτιαξε μια καταιγίδα και τους ανάγκασε. Αυτός είναι ένας λόγος που ήταν τόσο φτηνό». «Ο άντρας σου έκανε μια καλή αγορά», είπε o θεός. Το μοναδικό του μάτι εξέτασε το δωμάτιο με περιέργεια. «Εδώ ζείτε; Τρώτε και κοιμάστε εδώ;». «Ναι», είπε ο 'Ερικ. «Η Πατ κι εγώ...». Η πόρτα της εισόδου κουδούνισε. «Ο Τόμας Μάτσον στέκεται στο κατώφλι», είπε η πόρτα. «Θα ήθελε να τον δεχτείτε». «Πω-πω!» είπε ο 'Ερικ. «Ο Τομ! Πάω να του ανοίξω». Η Πατ έδειξε τον θεό, «Δεν θα 'πρεπε...». «Α, όχι. Θέλω να το δει ο Τομ». Ο 'Ερικ πήγε στην πόρτα και την άνοιξε. «Γεια», είπε ο Τομ μπαίνοντας μέσα. «Γεια σου, Πατ. Ωραία μέρα». Έσφιξαν τα χέρια. «Από το εργαστήριο ανυπομονούσαν να γυρίσεις. Ο Μπράντσωου περιμένει ν' ακούσει την αναφορά σου πώς και πώς». Ο Μάτσον έσκυψε το ψηλό κι αδύνατο σώμα του και κοίταξε το κουτί μ' ενδιαφέρον. «Τι είναι εκεί μέσα;». «Είναι ο θεός μου», είπε συνεσταλμένα ο 'Ερικ. «Ναι; Αλλά ο Θεός είναι μια μη επιστημονική αντίληψη ». «Αυτός είναι διαφορετικός θεός. Δεν τον εφεύρα. Τον αγόρασα. Στον Γανυμήδη. Είναι μια θεότητα του καιρού του Γανυμήδη». «Πες κάτι»., είπε η Πατ στον θεό. «Για να πιστέψει τον ιδιοκτήτη σου». «Ας συζητήσουμε την ύπαρξή μου», είπε σαρκαστικά ο θεός. «Εσείς θα υποστηρίξετε την αρνητική άποψη. Σύμφωνοι;». Ο Μάτσον μόρφασε. «Τι είναι αυτό, 'Ερικ; 'Ενα μικρό ρομπότ; 'Εχει απαίσια όψη». «Αλήθεια. Είναι ένας θεός. 'Οπως ερχόμασταν έκανε κάνα-δυο θαύματα για μένα. 'Οχι μεγάλα θαύματα, βέβαια, αλλά αρκετά για να με πείσουν». «Διαδόσεις», είπε ο Μάτσον. Αλλά φάνηκε να ενδιαφέρεται. «Κάνε μας ένα θαύμα, θεέ. Περιμένω». «Δεν είναι τσίρκο εδώ πέρα», γρύλλισε ο θεός. «Μην το θυμώνεις», είπε ο 'Ερικ. «Οι δυνάμεις του δεν έχουν όρια, άμα ξυπνήσει». «Πώς γίνεται ένας θεός;» ρώτησε ο Τομ. «Δημιουργεί ο ίδιος τον εαυτό του; Αν εξαρτάται από κάτι πριν απ' αυτόν, τότε πρέπει να υπάρχει μια ανώτερη τάξη ύπαρξής του...». «Οι θεοί», είπε η μικροσκοπική μορφή, «κατοικούν σ' ένα ανώτερο επίπεδο, ένα υψηλότερο επίπεδο της πραγματικότητας. Σε μια ανώτερη διάσταση. Υπάρχουν πολλά επίπεδα ύπαρξης. Διαστατικά συνεχή, ιεραρχημένα. Το δικό μου είναι αμέσως πάνω από το δικό σας». «Και τι κάνεις εδώ;». «Κάποιες φορές ένα ον μπορεί να περάσει από το ένα διαστατικό συνεχές στο άλλο. 'Οταν πηγαίνουν από ένα ανώτερο σ' ένα κατώτερο, όπως εγώ, λατρεύονται σαν θεοί». Ο Τομ φάνηκε απογοητευμένος. «Δεν είσαι θεός. Είσαι απλώς μια μορφή ζωής από μια λίγο διαφορετική διάσταση που άλλαξε φάση και μπήκε στο δικό μας άνυσμα». Η μικρή φιγούρα τον κοίταξε βλοσυρά. «Το λες σαν να είναι κάτι απλό. Στην πραγματικότητα μια τέτοια μεταμόρφωση χρειάζεται μεγάλη επιδεξιότητα και σπάνια γίνεται. 'Ηρθα εδώ γιατί ένα πρόσωπο της φυλής μου, ο δυσώδης Ναρ Ντολκ, έκανε ένα αποτρόπαιο έγκλημα και διέφυγε σ' αυτό το συνεχές. Ο νόμος μας με υποχρέωσε να τον ακολουθήσω. Στο μεταξύ, αυτό το απόβρασμα; αυτός ο γόνος της υγρασίας, κατάφερε να κρυφτεί με κάποια μεταμφίεση. Τον ψάχνω συνεχώς, αλλά ακόμα δεν τον έχω ανακαλύψει». Ο μικρός θεός σταμάτησε ξαφνικά. «H περιέργειά σου είναι μάταιη. Με ενοχλεί». Ο Τομ γύρισε την πλάτη του στον θεό. «Αηδίες. Στο εργαστήριο της Μεταλλουργίας κάνουμε πιο σπουδαία πράγματα απ' αυτόν τον τύπο...». Ακούστηκε ένα κροτάλισμα στον αέρα, μια λάμψη και μυρωδιά όζου. Ο Τομ Μάτσον ούρλιαξε. Αόρατα χέρια τον σήκωσαν και τον έσπρωξαν προς την πόρτα. Η πόρτα άνοιξε και ο Μάτσον εκσφενδονίστηκε στους θάμνους και τις τριανταφυλλιές του κήπου, τινάζοντας μάταια χέρια και πόδια. «Βοήθεια!» φώναξε, προσπαθώντας να σηκωθεί. «Θεέ μου», είπε η Πατ με κομμένη ανάσα. «Πω-πω!». Ο 'Ερικ πέταξε ένα βλέμμα στη μικρή μορφή. «Εσύ το έκανες αυτό;». «Βοήθησέ τον», ψέλισε η Πατ, κατάχλωμη. «Νομίζω πως χτύπησε. Δεν μου φαίνεται καλά». Ο 'Ερικ έτρεξε έξω και βοήθησε τον Μάτσον να σηκωθεί. «Είναι καλά; Εσύ φταις. Σου είπα να μη του μπαίνεις γιατί κάτι θα μπορούσες να πάθεις». Το πρόσωπο του Μάτσον ήταν κατακόκκινο από θυμό. «Κανένας τιποτένιος θεός δεν θα μου φερθεί εμένα έτσι!». 'Εσπρωξε στην άκρη τον 'Ερικ και κατευθύνθηκε πάλι προς το σπίτι. «Θα το πάρω στο εργαστήριο και θα το χώσω σ' ένα βάζο με φορμαλδεϋδη. Θα το κόψω κομματάκια και θα το γδάρω και θα το κρεμάσω στον τοίχο. Θα έχω το πρώτο δείγμα θεού στον...». Μια φωτεινή σφαίρα έλαμψε γύρω από τον Μάτσον. Τον τύλιξε έτσι που το αδύνατο σώμα του έμοιαζε με το νήμα ενός λαμπτήρα πυρακτώσεως. «Τι διάβολο!» μούγκρισε ο Μάτσον. Ξαφνικά τινάχτηκε. Το σώμα του ξεθώριασε. Αρχισε να μικραίνει. Αρχισε να ζαρώνει γρήγορα, μ' ένα ελαφρό σφύριγμα στον αέρα. 'Ολο και μικρότερος. Το σώμα του φάνηκε να τρέμει και να αλλάζει περίεργα. Το φως χάθηκε. Στην αυλή στεκόταν με ηλίθιο ύφος ένας μικρός πράσινος βάτραχος. «Βλέπεις;» είπε έξαλλος ο 'Ερικ. «Σου είπα να κάτσεις ήσυχα! Κοίτα τι έγινε τώρα!». Ο βάτραχος προχώρησε με αδύναμα πηδήματα προς το σπίτι. Μπροστά στα σκαλιά σταμάτησε, ανήμπορος να τ' ανέβει. Έβγαλε ένα παθητικό, απεγνωσμένο αγκομαχητό. Η Πατ έβγαλε μια κραυγή αγωνίας. «Ω, 'Ερικ! Κοίτα τι έκανε! Κακόμοιρε Τομ!». «Αυτός φταιει», είπε ο 'Ερικ. «Του αξίζει». Αλλά είχε αρχίσει να φαίνεται η νευρικότητά του. «Ακου να σου πω», είπε στον θεό, «αυτό δεν ήταν ωραίο πράγμα, για έναν μεγάλο άνθρωπο τουλάχιστον. Τι θα πουν η γυναίκα του και τα παιδιά του;». «Τι θα πει ο κύριος Μπράντσωου;» φώναξε η Πατ. «Δεν μπορεί να πάει έτσι στη δουλειά!». «Αυτό είναι αλήθεια», παραδέχτηκε ο 'Ερικ. Γύρισε στο θεό. «Νομίζω πως έμαθε το μάθημά του. Τι θα έλεγες να τον ξανακάνεις όπως ήταν; Εντάξει;». «Να τον κάνεις όπως ήταν!» ούρλιαξε η Πατ, σφίγγοντας τις μικρές γροθιές της. «Αν δεν τον κάνεις όπως ήταν θα έχεις να κάνεις με τη Μεταλλουργία Γης. Ακόμα κι ένας θεός δεν μπορεί να τα βάλει με τον Οράτιο Μπράντσωου». «Καλύτερα να τον κάνεις όπως ήταν», είπε o 'Ερικ. «Θα του κάνει καλό», είπε ο θεός. «Θα τον αφήσω έτσι για κάνα-δυο αιώνες...». «Αιώνες!» φώναξε η Πατ. «Τι λες, γλοιώδες πλάσμα!». Προχώρησε απειλητικά προς το κουτί, τρέμοντας από την οργή της. «Ακου να δεις! Καν' τον όπως ήταν, αλλιώς θα σε βγάλω απ' το κουτί σου και θα σε ρίξω στον σκουπιδοφάγο!». «Ησύχασέ την», είπε ο θεός στον 'Ερικ. «Ηρέμησε, Πατ», την παρακάλεσε ο 'Ερικ. «Δεν ηρεμώ! Ποιος νομίζει πως είναι; Δώρο! Πώς τολμάς να φέρνεις αυτό το μουχλιασμένο σκουπίδι στο σπίτι μας; Αυτό λες εσύ...». Η φωνή της κόπηκε απότομα. Ο 'Ερικ γύρισε ανήσυχος προς το μέρος της. H Πατ στεκόταν ακίνητη, με το στόμα της ανοιχτό, με μια λέξη να κρέμεται ακόμη από τα χείλη της. Ήταν εντελώς ακίνητη. Ήταν κάτασπρη. Είχε ένα ομοιόμορφο λευκόγκριζο χρώμα που προκάλεσε ένα ρίγος στην ραχοκοκκαλιά του 'Ερικ: «Θεέ μου», είπε. «Την έκανα πέτρα», εξήγησε ο θεός. «Έκανε πολλή φασαρία». Χασμουρήθηκε. «Τώρα, θα ξεκουραστώ, Το ταξίδι με κούρασε λιγάκι». «Δεν μπορώ να το πιστέψω», είπε ο 'Ερικ Μπλέηκ. Κούνησε το κεφάλι του μουδιασμένα. «Ο καλύτερος φίλος μου βάτραχος. Η γυναίκα μου έγινε πέτρα». «Είναι αλήθεια», είπε ο θεός. «Απονέμουμε δικαιοσύνη σύμφωνα με τις πράξεις των ανθρώπων. Και οι δυο πήραν ό,τι τους άξιζε». «Μπορεί... μπορεί να με ακούσει;». «Υποθέτω». Ο 'Ερικ πλησίασε το άγαλμα της γυναίκας του. «Πατ», είπε ικετευτικά. «Μη θυμώνεις, σε παρακαλώ. Δεν φταίω εγώ». Έπιασε τους παγωμένους της ώμους. «Μην τα βάζεις μαζί μου! Δεν το έκανα εγώ». Ο γρανίτης ήταν σκληρός και λείος κάτω από τα δάχτυλά του. Η Πατ συνέχισε να τον κοιτάζει ανέκφραστα μπροστά. «Η Μεταλλουργία Γης», γρύλισε ο θεός με ξινό ύφος. Το μοναδικό του μάτι ήταν καρφωμένο στον 'Ερικ. «Ποιος είναι αυτός ο Οράτιος Μπράντσωου; Κάποια τοπική θεότητα;». «Ο Οράτιος Μπράντσωου είναι ο ιδιοκτήτης της Μεταλλουργίας Γης», είπε μελαγχολικά ο 'Ερικ. Κάθισε και άναψε ένα τσιγάρο με τρεμάμενα χέρια. «Είναι ο σπουδαιότερος άνθρωπος στη Γη. Στην Μεταλλουργία Γης ανήκουν οι μισοί πλανήτες του ηλιακού συστήματος». «Τα βασίλεια αυτού του κόσμου δεν με ενδιαφέρουν», είπε επιφυλακτικά ο θεός, κλείνοντας το μάτι του. «Τώρα θα ξεκουραστώ. Θέλω να συλλογιστώ κάποια ζητήματα. Μπορείς να με ξυπνήσεις αργότερα, αν θέλεις. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε θεολογικά ζητήματα, όπως στο διαστημόπλοιο, όταν ερχόμασταν ». «Θεολογικά ζητήματα», είπε ο 'Ερικ με πίκρα. «H γυναίκα μου έχει γίνει άγαλμα και θέλει να συζητήσουμε θεολογία». Αλλά ο θεός είχε ήδη αποτραβηχτεί στον εαυτό του. «Πολύ που σε νοιάζει», μουρμούρισε ο 'Ερικ. Είχε θυμώσει τώρα. «Αυτό είναι το ευχαριστώ, που σε πήρα από τον Γανυμήδη. Κατάστρεψες το σπιτικό μου και την κοινωνική μου ζωή. Ωραίος θεός είσαι!». Καμιά απάντηση. Ο 'Ερικ προσπάθησε απελπισμένα να συγκεντρώσει τις σκέψεις του. 'Ισως όταν θα ξυπνούσε να ήταν σε καλύτερη διάθεση. 'Ισως να μπορούσε να τον πείσει να κάνει τον Μάτσον και την Πατ όπως ήταν πρώτα. Είχε μια αμυδρή ελπίδα. Θα μπορούσε να τον φέρει στο φιλότιμο. Αφού θα είχε κοιμηθεί μερικές ώρες... Αν δεν ερχόταν κανείς να γυρέψει τον Μάτσον. Ο βάτραχος καθόταν δυστυχισμένος στον κήπο, μελαγχολικός κι απαρηγόρητος. Ο 'Ερικ έσκυψε προς το μέρος του. «'Ει, Μάτσον!». Ο βάτραχος σήκωσε αργά το κεφάλι του. «Μην ανησυχείς, φίλε μου. Θα το καταφέρω να σε ξανακάνει όπως πριν. Είναι παιχνιδάκι». Ο βάτραχος δεν κουνήθηκε. «Δεν είναι σπουδαία δουλειά», ξανάπε νευρικά. Ο βάτραχος φάνηκε ακόμα πιο δυστυχής. Ο 'Ερικ κοίταξε το ρολόι του. Ήταν αργά το απόγευμα, σχεδόν τέσσερις. Η βάρδια του Τομ άρχιζε σε μισή ώρα. Αρχισε να ιδρώνει. Αν ο θεός συνέχιζε να κοιμάται, αν δεν ξυπνούσε σε μισή ώρα... 'Ενα κουδούνι. Το βιντεόφωνο. Ο 'Ερικ ένιωσε την καρδιά του να βουλιάζει. 'Ετρεξε και άνοιξε την οθόνη, προσπαθώντας να στυλωθεί κάπως. Είδε τον έντονο και επιβλητικό πρόσωπο του Οράτιου Μπράντσωου. Το βλέμμα του βυθίστηκε βαθιά μέσα στον 'Ερικ. «Μπλέηκ», γρύλισε. «Γύρισες από τον Γανυμήδη, βλέπω». «Μάλιστα». Το μυαλό του 'Ερικ δούλευε με απεγνωσμένη ταχύτητα. Μπήκε μπροστά στην οθόνη, για να μην δει ο Μπράντσωου το δωμάτιο. «Μόλις άρχιζα ν' ανοίγω τις βαλίτσες μου». «Ξέχασέ τα αυτά και έλα εδώ! Περιμένουμε ν' ακούσουμε την αναφορά σου». «Τώρα αμέσως; Μα, κύριε Μπράντσωου... Να τακτοποιήσω λίγο τα πράγματά μου». Προσπάθησε να κερδίσει λίγο χρόνο με κάθε τρόπο. «Θα έρθω αύριο το πρωί, νωρίς-νωρίς». «Είναι εκεί ο Μάτσον, μαζί σου;» Ο 'Ερικ ξεροκατάπιε. «Μάλιστα. Αλλά...». «Δώσε μου τον. Θέλω να του μιλήσω». «Δε... δεν μπορεί να σας μιλήσει τώρα». «Γιατί; Γιατί δεν μπορεί;». «Δεν είναι σε κατάτασταση... δηλαδή, είναι...». Ο Μπράντσωου γρύλισε ανυπόμονα. «Φέρ' τον μαζί σου τότε. Και καλύτερα να είναι ξεμέθυστος όταν θα τον δω. Να είστε στο γραφείο μου σε δέκα λεπτά». 'Εκλεισε. Η οθόνη σκοτείνιασε ξαφνικά. Ο 'Ερικ σωριάστηκε σε μια καρέκλα. Τα είχε χαμένα. Δέκα λεπτά! Κούνησε το κεφάλι του σαστισμένα. Ο βάτραχος έκανε ένα-δυο πηδήματα. 'Εβγαλε έναν αδύναμο, απελπισμένο ήχο. Ο 'Ερικ σηκώθηκε όρθιος με δυσκολία. «Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα», μουρμούρισε. 'Εσκυψε, σήκωσε τον βάτραχο και τον έβαλε προσεκτικά στην τσέπη του σακακιού του. «Ακουσες, υποθέτω. 'Ηταν ο Μπράντσωου. Πάμε στο εργαστήριο». Ο βάτραχος κουνήθηκε ανήσυχα. «'Ηθελα να ήξερα τι θα πει ο Μπράντσωου όταν σε δει». Ο 'Ερικ φίλησε το κρύο, γρανίτινο μάγουλο της γυναίκας του. «Γεια σου, αγάπη μου». Βγήκε στο δρόμο, περπατώντας μουδιασμένα. Μια στιγμή αργότερα σταμάτησε ένα ταξi-ρομπότ και μπήκε μέσα. «'Εχω την αίσθηση πως αυτό θα είναι δύσκολο να το εξηγήσω». Το ταξί ξεκίνησε με ταχύτητα. «Φοβερά δύσκολο». Ο Οράτιος Μπράντσωου τον κοίταξε έκπληκτος, αποσβολωμένος. 'Εβγαλε τα γυαλιά του και άρχισε να τα καθαρίζει αργά. Τα έβαλε πάλι στο σκληρό, γερακίσιο του πρόσωπο και κοίταξε κάτω. Ο βάτραχος καθόταν σιωπηλά στο κέντρο του τεράστιου μαονένιου γραφείου. Ο Μπράντσωου έδειξε τρέμοντας τον βάτραχο. «Αυτό... αυτό είναι ο Τόμας Μάτσον;». «Μάλιστα», είπε ο 'Ερικ. Ο Μπράντσωου ανοιγόκλεισε τα μάτια του. «Μάτσον! Τι σου συνέβη;». «Είναι βάτραχος», εξήγησε ο 'Ερικ. «Το βλέπω. Απίστευτο». Ο Μπράντσωου πάτησε ένα κουμπί στο γραφείο του. «Στείλε μου τον Τζένινγκς από το Εργαστήριο Βιολογίας», διέταξε. «Βάτραχος». Σκούντηξε τον βάτραχο με το μολύβι του. «Είσαι στ' αλήθεια εσύ, Μάτσον;». Ο βάτραχος έβγαλε ένα αγκομαχητό. «Θεέ μου». Ο Μπράντσωου έγειρε πίσω, σκουπίζοντας το μέτωπό του. Η βλοσυρή του έκφραση άρχισε να δείχνει ένα συμπαθητικό ενδιαφέρον. Κούνησε το κεφάλι του λυπημένα. «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Κάποιο βακτηρίδιο, υποθέτω. Ο Μάτσον πάντα πειραματιζόταν με τον εαυτό του. 'Επαιρνε πολύ σοβαρά τη δουλειά του. Γενναίος άνθρωπος. Καλός εργαζόμενος. Πρόσφερε πολλά στη Μεταλλουργία Γης. Πολύ άσχημο που κατέληξε έτσι. Θα πάρει πλήρη σύνταξη, φυσικά». Ο Τζένινγκς μπήκε στο γραφείο. «Με ζητήσατε;». «'Ελα μέσα». Ο Μπράντσωου του έκανε νόημα, ανυπόμονα, να πλησιάσει. «'Εχουμε ένα πρόβλημα για τον τομέα σου. Τον 'Ερικ Μπλέηκ τον ξέρεις». «Γεια σου, Μπλέηκ». «Και ο Τόμας Μάτσον». Ο Μπράντσωου έδειξε τον βάτραχο. «Από το Εργαστήριο Αμετάλλων». «Τον ξέρω τον Μάτσον», είπε αργά ο Τζένινγκς. «Δηλαδή, ξέρω έναν Μάτσον από τα Αμέταλλα. Αλλά δεν θυμάμαι... δηλαδή, ήταν πιο ψηλός. Κάπου ένα κι ογδόντα». «Αυτός είναι», είπε θλιβερά ο 'Ερικ. «Είναι βάτραχος τώρα». «Τι συνέβη;». Είχε ξυπνήσει η επιστημονική περιέργεια του Τζένινγκς. «Τι ακριβώς συνέβη;». «Είναι μεγάλη ιστορία», είπε αόριστα ο 'Ερικ. «Δεν μπορείς να μας την πεις;» Ο Τζένινγκς εξέταζε τον βάτραχο επαγγελματικά. «Μοιάζει μ' έναν κανονικό βάτραχο. Είσαι σίγουρος πως είναι ο Τομ Μάτσον; 'Ελα, Μπλέηκ. Ξέρεις περισσότερα απ' όσα μας είπες!». Ο Μπράντσωου κάρφωσε το βλέμμα του στον 'Ερικ. «Ναι, τι συνέβη, Μπλέηκ; 'Εχεις ένα παράξενο ύφος. Εσύ είσαι υπεύθυνος γι' αυτό;». Ο Μπράντσωου μισοσηκώθηκε από την καρέκλα του, με σκοτεινό ύφος. «Ακου να δεις. Αν εξαιτίας σου ένας από τους καλύτερους άνδρες μου έγινε ανίκανος να δουλέψει... ». «Σιγά-σιγά», διαμαρτυρήθηκε ο 'Ερικ, προσπαθώντας απεγνωσμένα να σκεφτεί κάτι. Χάίδεψε τον βάτραχο προστατευτικά. «Ο Μάτσον είναι απόλυτα ασφαλής - αν δεν τον πατήσει κανείς. Μπορούμε να φτιάξουμε κάποια προστατευτική ασπίδα κι ένα αυτόματο σύστημα επικοινωνίας για να μπορεί να σχηματίζει λέξεις. Μπορεί να συνεχίσει τη δουλειά του. Με λίγες μικροαλλαγές από δω κι από κει τα πάντα θα συνεχίσουν όπως πριν». «Απάντησέ μου!» ούρλιαξε ο Μπράντσωου. «Είσαι υπεύθυνος γι' αυτό; Εσύ το έκανες;». Ο 'Ερικ άρχισε να κάνει άσκοπες, νευρικές κινήσεις. «Κατά κάποιον τρόπο, ίσως. 'Οχι ακριβώς. 'Οχι άμεσα». Η φωνή του έτρεμε. «Αλλά θα μπορούσε να πει κανείς πως αν δεν ήμουν εγώ...». Το πρόσωπο του Μπράντσωου μεταμορφώθηκε σε μια μάσκα οργής. «Μπλέηκ, απολύεσαι». Πήρε ένα πάκο έντυπα από το συρτάρι του γραφείου του. «Φύγε από δω και μην ξαναγυρίσεις. Και πάρε το χέρι σου απ' αυτόν τον βάτραχο. Ανήκει στην Μεταλλουργία Γης». Του πέταξε ένα χαρτί στο γραφείο. «Αυτό είναι το τσεκ σου. Και μη ψάξεις για δουλειά αλλού. Θα σε βάλω στην διαπλανητική μαύρη λίστα. Αντίο». «Αλλά, κύριε Μπράντσωου...». «Μη με παρακαλείς». Ο Μπράντσωου κούνησε το χέρι του. «Φύγε. Τζένινγκς, ν' αρχίσετε δουλειά αμέσως. Αυτό το πρόβλημα πρέπει να ξεπεραστεί. Θέλω να φέρεις αυτόν τον βάτραχο στην αρχική του μορφή. Ο Μάτσον είναι αναγκαίος για την Μεταλλουργία Γης. Υπάρχει δουλειά να γίνει, δουλειά που μόνο o Μάτσον μπορεί να κάνει. Δεν είναι δυνατόν ν' αφήσουμε αυτό το πράγμα να καθυστερήσει την έρευνά μας». «Κύριε Μπράντσωου», είπε απελπισμένα ο 'Ερικ. «Ακούστε με, σας παρακαλώ. Θέλω να δω τον Τομ όπως ήταν. Αλλά ένας τρόπος υπάρχει να πάρει την κανονική του μορφή. Πρέπει...». Τα μάτια του Μπράντσωου ήταν παγωμένα, γεμάτα έχθρα. «Ακόμα εδώ είσαι, Μπλέηκ; Θέλεις να φωνάξω τη φρουρά μου και να σε κάνουν σκόνη; Σου δίνω ένα λεπτό για να φύγεις από τους χώρους της Εταιρείας. Καταλαβαίνεις;». Ο 'Ερικ κούνησε το κεφάλι του δυστυχισμένα. «Καταλαβαίνω». Γύρισε και σύρθηκε κακομοιριασμένα προς την πόρτα. «Αντίο, Τζένινγκς. Αντίο, Τομ. Θα είμαι σπίτι μου αν με θελήσετε, κύριε Μπράντσωου». «Αλχημιστή», του πέταξε ο Μπράντσωου. «Στα τσακίδια». «Τι θα έκανες», ρώτησε ο 'Ερικ το ταξί-ρομπότ, «αν η γυναίκα σου είχε γίνει πέτρα, ο καλύτερος φίλος σου βάτραχος και είχες χάσει και τη δουλειά σου;». «Τα ρομπότ δεν έχουν γυναίκες», είπε το ταξί. «Δεν έχουν φύλο. Τα ρομπότ δεν έχουν φίλους, επίσης. Δεν μπορούν να έχουν συναισθηματικές σχέσεις». «Μπορούν να χάσουν τη δουλειά τους τα ρομπότ;». «Μερικές φορές». Το ταξί σταμάτησε μπροστά στο σεμνό μπάνγκαλόου του 'Ερικ. «Σκεφτείτε όμως. Συχνά λιώνουν τα ρομπότ και φτιάχνουν καινούργια. Θυμάστε στο Πέερ Γκυντ του 'Ιψεν, εκεi που λέει για τον Μπάτον Μάουλντερ. Είναι ξεκάθαρο πως προβλέπει συμβολικά το μελλοντικό τραύμα των ρομπότ». «Ναι». Η πόρτα άνοιξε κι ο 'Ερικ βγήκε. «Υποθέτω πως όλοι έχουμε τα προβλήματά μας». «Τα ρομπότ έχουν τα χειρότερα προβλήματα απ' όλους». Η πόρτα έκλεισε και το ταξί απομακρύνθηκε. Χειρότερα; Δύσκολο. Ο 'Ερικ μπήκε στο σπίτι του. Η εξώπορτα άνοιξε αυτόματα. «Καλωσήρθατε, κύριε Μπλέηκ», του είπε η πόρτα. «Η Πατ πρέπει να είναι ακόμα μέσα». «Η κυρία Μπλέηκ είναι εδώ, αλλά είναι σε καταληψία, ή κάτι παρόμοιο». «'Εχει γίνει πέτρα». Ο 'Ερικ φίλησε τα ψυχρά χείλη της γυναίκας του. «Γεια σου, αγάπη μου». Πήρε λίγο κρέας από το ψυγείο και το έχωσε στο κοίλωμα της κοιλιάς του θεού. 'Ενα χωνευτικό υγρό κάλυψε το φαγητό. Σύντομα το μοναδικό μάτι του θεού άνοιξε, τρεμόπαιξε λίγο, και στάθηκε στον 'Ερικ. «Κοιμήθηκες καλά;» ρώτησε ψυχρά ο 'Ερικ. «Δεν κοιμόμουν. Ο νους μου εξέταζε θέματα κοσμικής σπουδαιότητας. Διακρίνω μια εχθρότητα στη φωνή σου. Συνέβη τίποτα το δυσάρεστο;». «Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Μόνο που έχασα και τη δουλειά μου, εκτός απ' όλα τ' άλλα». «'Εχασες τη δουλειά σου; Ενδιαφέρον. Για τι άλλα μιλάς; ». Ο 'Ερικ έγινε έξαλλος. «'Εκανες άνω-κάτω όλη μου τη ζωή, να σε πάρει!». 'Εδειξε την σιωπηλή, ακίνητη μορφή που στεκόταν παραδίπλα, «Κοίτα! H γυναίκα μου! 'Εγινε γρανίτης. Κι ο καλύτερος φίλος μου, βάτραχος». Ο Τινοκουκνόι Αβερουλοπάπο χασμουρήθηκε. «Λοιπόν;». «Γιατί; Τι σου έκανα; Γιατί μου φέρθηκες έτσι; Κοίτα πόσα έκανα για σένα. Σε έφερα στη Γη. Σε τάισα. Σου έφτιαξα ένα κουτί και νερό κι εφημερίδες. Τόσα πράγματα». «Αλήθεια. Μ' έφερες στη Γη». Και πάλι μια παράξενη λάμψη πέρασε από το σκοτεινό πρόσωπο του θεού. «Εντάξει. Θα κάνω τη γυναίκα σου όπως ήταν » . «Ναι;» ο 'Ερικ γέμισε χαρά. Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια του. 'Ηταν πολύ ανακουφισμένος για να κάνει κι άλλες ερωτήσεις. «Αυτό θα στο χρωστάω!». Ο θεός συγκεντρώθηκε. «Κάνε στην άκρη. Είναι πιο εύκολο να διαταράξεις την μοριακή δομή ενός σώματος από το να επαναφέρεις στην αρχική του κατάσταση. Ελπίζω να γίνει ακριβώς όπως ήταν». 'Εκανε μια μικρή κίνηση. Ο αέρας αναταράχτηκε γύρω από την σιωπηλή μορφή της Πατ. Ο χλωμός γρανίτης τρεμούλιασε. Αργά, το χρώμα επέστρεψε στο πρόσωπό της. Πήρε μια βαθιά ανάσα, και τα μαύρα της μάτια γέμισαν τρόμο. Το χρώμα επέστρεψε στα χέρια της, στους ώμους, το στήθος, απλώθηκε στο λυγερό της σώμα. Παραπάτησε, και έβγαλε μια φωνή. «Έρικ!». Ο 'Ερικ την έπιασε και την αγκάλιασε σφιχτά. «Αγάπη μου. Χαίρομαι που είσαι καλά». Την έσφιξε πάνω του, κι αισθάνθηκε την καρδιά της να χτυπά σαν τρελή από τον τρόμο. Φίλησε τα απαλά της χείλη ξανά και ξανά. «Καλωσήρθες». Η Πατ τραβήχτηκε ξαφνικά. «Αυτό το φίδι. Αυτό το άθλιο σκουπίδι. Να μην το πιάσω στα χέρια μου». Πλησίασε τον θεό, κοιτάζοντάς τον άγρια. «Ακου δω. Τι ήταν αυτό; Πώς τολμάς;». «Βλέπεις;» είπε ο θεός. «Δεν αλλάζουν». Ο 'Ερικ την τράβηξε πίσω. «Καλύτερα να σωπάσεις, αλλιώς θα ξαναγίνεις γρανίτης. Κατάλαβες;». Η Πατ έπιασε τον επιτακτικό τόνο της φωνής του. Ηρέμησε απρόθυμα. «Εντάξει, 'Ερικ. Παραδίνομαι». «Ακου, είπε ο 'Ερικ στον θεό. «Τι θα γίνει με τον Τομ; Θα τον κάνεις κι αυτόν όπως ήταν;». «Τον βάτραχο; Πού είναι;». «Στο Εργαστήριο Βιολογίας. Τον εξετάζει ο Τζένινγκς με τους βοηθούς του». Ο θεός το σκέφτηκε. «Αυτό δεν μου αρέσει. Το Εργαστήριο Βιολογίας; Πού είναι αυτό; Πόσο μακριά;». «Στη Μεταλλουργία Γης. Στο Κεντρικό Κτίριο». O 'Ερικ ήταν ανυπόμονος. «Πέντε μίλια, περίπου. Τι λες; 'Ισως αν τον κάνεις όπως ήταν να μου δώσει πίσω τη δουλειά μου ο Μπράντσωου. Αυτό μου το χρωστάς. Να κάνεις τα πράγματα όπως ήταν». «Δεν μπορώ». «Δεν μπορείς; Και γιατί;». «Νόμιζα πως οι θεοί ήταν παντοδύναμοι», είπε νευρικά η Πατ. «Μπορώ να κάνω τα πάντα - από κοντά. Το Εργαστήριο Βιολογίας της Μεταλλουργίας Γης είναι πολύ μακριά. Πέντε μίλια είναι πάνω από το όριό μου. Μπορώ να διαταράζω την μοριακή δομή μόνο σ' έναν περιορισμένο κύκλο». «Τι; Δηλαδή δεν μπορείς να ξανακάνεις τον Τομ όπως ήταν;». «'Ετσι είναι. Δεν έπρεπε να τον πάρεις από το σπίτι. Οι θεοί υπόκεινται κι αυτοί στους νόμους της φύσης, όπως κι εσύ. Οι νόμοι μας είναι διαφορετικοί, αλλά εξακολουθούν να είναι νόμοι». «Μάλιστα», μουρμούρισε ο 'Ερικ. «'Επρεπε να το πεις». «'Οσο για τη δουλειά σου, μην ανησυχείς. Ορίστε, θα σου φτιάξω χρυσάφι». Ο θεός έκανε μια κίνηση με τα λεπιδωτά του χέρια. 'Ενα μέρος της κουρτίνας έλαμψε ξαφνικά κίτρινο κι έπεσε στο πάτωμα μ' έναν μεταλλικό θόρυβο. «Καθαρό χρυσάφι. Θα σου φτάσει για λίγες μέρες». «Δεν χρησιμοποιούμε πια χρυσό». «'Ε, ό,τι χρειάζεται. Μπορώ να κάνω τα πάντα». «Εκτός απ' το να ξανακάνεις τον Τομ άνθρωπο», είπε η Πατ. «Ωραίος θεός είσαι». «Σώπα, Πατ», μουρμούρισε ο 'Ερικ, βυθισμένος στις σκέψεις. «Αν υπήρχε τρόπος να βρεθώ κοντά του», είπε επιφυλακτικά ο θεός. «Αν ήμουν κοντά...». «Ο Μπράντσωου δεν θα τον αφήσει ποτέ. Κι εγώ δεν μπορώ να πλησιάσω. Οι φρουροί θα με κάνουν κομματάκια». «Λίγη πλατίνα;» Ο θεός έκανε μια κίνηση και ένα μέρος του τοίχου έλαμψε άσπρο. «Καθαρή πλατίνα. Μια απλή αλλαγή ατομικού βάρους. Τι λες;». «'Οχι!». Ο 'Ερικ περπατούσε πάνω κάτω. «Πρέπει να πάρουμε αυτόν τον βάτραχο από τον Μπράντσωου. Αν μπορούσαμε να τον φέρουμε εδώ...». «'Εχω μια ιδέα», είπε ο θεός. «Tι;». «'Ισως μπορούσες να με πας εκεί. 'Ισως μπορούσα να μπω στο χώρο της Εταιρείας, κοντά στο Εργαστήριο Βιολογίας...». «Αξίζει να δοκιμάσουμε», είπε η Πατ, βάζοντας το χέρι της στον ώμο του 'Ερικ. «Τελικά, ο Τομ είναι o καλύτερός σου φίλος. Είναι ντροπή να του φερθείς έτσι. Δεν είναι... γήινο». Ο 'Ερικ πήρε το παλτό του. «Εντάξει. Θα πλησιάσουμε όσο μπορούμε στο κτίριο της Εταιρείας. 'Ισως μπορέσω να πλησιάσω προτού με πάρουν είδηση οι φρουροί...». Μια έκρηξη. Η εξώπορτα έγινε στάχτη. Αστυνομικοί-ρομπότ μπήκαν τρέχοντας στο δωμάτιο, με τα όπλα τους έτοιμα. «Εντάξει», είπε ο Τζένινγκς. «Αυτός είναι». Μπήκε στο σπίτι. «Πάρτε τον. Κι αυτό το πράγμα στο κουτί». «Τζένινγκς!». Ο 'Ερικ ξεροκατάπιε. «Τι διάβολο συμβαίνει εδώ;». Ο Τζένινγκς σούφρωσε τα χείλια του. «Παράτα το θέατρο, Μπλέηκ. Δεν με κοροϊδεύεις εμένα». Χτύπησε ελαφρά ένα μικρό μεταλλικό κουτί κάτω από τη μασχάλη του. «Ο βάτραχος τα φανέρωσε όλα. 'Εχεις έναν εξωγήινο στο σπίτι σου, έτσι δεν είναι;». Γέλασε ψυχρά. «Υπάρχει ένας νόμος που απαγορεύει την εισαγωγή εξωγήινων στη Γη. Συλλαμβάνεσαι, Μπλέηκ. Μάλλον θα φας ισόβια». «Τινομουκνόι Αρεβουλοπάπο!» τσίριξε ο 'Ερικ Μπλέηκ. «Μην με εγκαταλείπεις μια τέτοια στιγμή!». «'Ερχομαι», γρύλισε ο θεός. Τραντάχτηκε βίαια. «Τι λες γι' αυτό;». Οι αστυνομικοί-ρομπότ τινάχτηκαν καθώς ένα κύμα δύναμης βγήκε από το κουτί. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Στο σημείο που στέκονταν φάνηκε μια ορδή από μηχανικά ποντίκια που άρχισαν να τρέχουν πάνω κάτω ώσπου τελικά βγήκαν από την πόρτα στην αυλή. Το πρόσωπο του Τζένινγκς πήρε μια έκφραση έκπληξης, και μετά πανικού. Υποχώρησε, κουνώντας απειλητικά το όπλο του. «Κοίτα να δεις, Μπλέηκ. Μη νομίζεις πως μπορείς να με τρομάξεις. 'Εχουμε περικυκλώσει το σπίτι». 'Ενα αστροπελέκι τον χτύπησε στο στομάχι. Τον σήκωσε στον αέρα και τον τράνταξε σαν πάνινη κούκλα. Το όπλο του έφυγε από τα χέρια και έπεσε στο πάτωμα. Ο Τζένινγκς έκανε να το πιάσει, απελπισμένα. Το όπλο έγινε αράχνη και το 'βαλε στα πόδια. «Ασε τον κάτω», φώναξε ο 'Ερικ. «Εντάξει». Ο θεός άφησε τον Τζένινγκς. Εκείνος έπεσε στο πάτωμα, ζαλισμένος και φοβισμένος. Σηκώθηκε άγαρμπα στα πόδια του και βγήκε έξω τρέχοντας. «Πω-πω», είπε η Πατ. «Τι είναι;». «Κοίτα». Σ' έναν κύκλο γύρω από το σπίτι ήταν στημένη μια σειρά ατομικά κανόνια. Οι κάνες τους έλαμπαν παράξενα στο απογευματινό φως. Γύρω από κάθε κανόνι στεκόταν μια ομάδα από ρομπότ αστυνομικούς που περίμεναν οδηγίες. Ο 'Ερικ μούγκρισε. «Τη βάψαμε. Μια ριπή και τελείωσε». «Κάνε κάτι!» είπε λαχανιαστά η Πατ. Σκούντησε το κουτί. «Μάγεψέ τους. Μην κάθεσαι έτσι». «Είναι έξω από την ακτίνα δράσης μου», απάντησε ο θεός. «'Οπως εξήγησα, η δύναμή μου είναι περιορισμένη από την απόσταση». «Εσείς εκεί μέσα!» ακούστηκε μια φωνή, ενισχυμένη από εκατό μεγάφωνα. «Ελάτε έξω με τα χέρια ψηλά. Αλλιώς θ' ανοίξουμε πυρ!» «Ο Μπράντσωου», μούγκρισε ο 'Ερικ. «Είναι εκεί έξω. Παγιδευτήκαμε. Σίγουρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα;». «Λυπάμαι», είπε ο θεός. «Μπορώ να φτιάξω μια προστατευτική ασπίδα γύρω από το σπίτι». Συγκεντρώθηκε. 'Εξω από το σπίτι σχηματίστηκε μια θαμπή επιφάνεια, μια σφαίρα που άρχισε να σκληραίνει γύρω τους. «Εντάξει», ακούστηκε η ενισχυμένη φωνή του Μπράντσωου, λίγο πνιγμένη εξαιτίας της ασπίδας. «Πάτε γυρεύοντας». Η πρώτη βόμβα τους χτύπησε. Ο 'Ερικ βρέθηκε πεσμένος στο πάτωμα, με τ' αυτιά του να βουϊζουν, όλα γύρω του να στριφογυρίζουν. Η Πατ βρισκόταν δίπλα του, ζαλισμένη και φοβισμένη. Το σπίτι είχε διαλυθεί. Τοίχοι, καρέκλες, έπιπλα, όλα ήταν ερείπια. «Ωραία ασπίδα», είπε η Πατ. «Το τράνταγμα», είπε ο θεός. Το κουτί του ήταν πεσμένο στο πλάι, σε μια γωνία. «Η ασπίδα σταματάει τις βόμβες, αλλά το τράνταγμα...». Μια δεύτερη βόμβα τους χτύπησε. Το ωστικό κύμα χτύπησε τον 'Ερικ. Ο άγριος άνεμος τον σήκωσε και τον πέταξε σε σωρούς από ερείπια που πριν λίγο ήταν το σπίτι του. «Δεν θ' αντέξουμε», είπε δυνατά η Πατ. «Πες τους να σταματήσουν, 'Ερικ, σε παρακαλώ». «Η γυναίκα σου έχει δίκιο», ακούστηκε η φωνή του θεού από το αναποδογυρισμένο του κουτί. «Παραδώσου, 'Ερικ». «'Ετσι λέω κι εγώ». Ο 'Ερικ σηκώθηκε στα γόνατα. «Αλλά να, δεν θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου στη φυλακή. 'Ηξερα πως ήταν παράνομο όταν έφερα αυτό το πράγμα στη Γη, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα... ». Μια τρίτη βόμβα. Ο 'Ερικ έπεσε κάτω, χτυπώντας το σαγόνι του στο πάτωμα. Χώμα και σοβάδες έπεσαν πάνω του, τυφλώνοντάς τον. Πιάστηκε από ένα δοκάρι και ανασηκώθηκε. «Σταματήστε!» φώναξε. Ξαφνική σιωπή. «Θέλεις να παραδοθείς;» ακούστηκε η μεγαλοπρεπής φωνή. «Παραδώσου», μουρμούρισε ο θεός. Το μυαλό του 'Ερικ δούλευε απεγνωσμένα. «'Εχω... έχω μια πρόταση. 'Εναν συμβιβασμό». Σκεφτόταν γρήγορα. «'Εχω να προτείνω κάτι». Παύση. «Τι προτείνεις;». Ο 'Ερικ προχώρησε μέσα απ' τα ερείπια ώς την άκρη της ασπίδας. Η ασπίδα είχε σχεδόν χαθεί. Μόνο μια λαμπερή ομίχλη έμενε, και από μέσα της φαινόταν ο κύκλος με τα ατομικά κανόνια και τα ρομπότ-αστυνομικούς. «Μάτσον», είπε λαχανιασμένα ο 'Ερικ. «Ο βάτραχος. Θα κάνουμε την ακόλουθη συμφωνία. Θα κάνουμε τον Μάτσον όπως ήταν. Θα επιστρέψουμε τον εξωγήινο στον Γανυμήδη. Εσείς θα αποσύρετε τη δίωξη και θα μου δώσετε πίσω τη δουλειά μου». «Παράλογο! Τα εργαστήριά μου μπορούν εύκολα να ξανακάνουν τον Μάτσον όπως ήταν, χωρίς τη βοήθειά σας». «Α, ναι; Ρώτησε τον Μάτσον. Εκείνος θα σας πει. Αν δεν συμφωνήσετε, ο Μάτσον θα μείνει βάτραχος για τα επόμενα διακόσια χρόνια - τουλάχιστον!». Ακολούθησε μια μεγάλη σιωπή. Ο 'Ερικ έβλεπε πίσω από τα κανόνια ανθρώπους να πηγαινοέρχονται και να το συζητούν. «Εντάξει», ακούστηκε τελικά η φωνή του Μπράντσωου. «Συμφωνούμε. Ρίχτε την ασπίδα και πλησίασε. Θα στείλω τον Τσένινγκς με το βάτραχο. Κι όχι κόλπα, Μπλέηκ!». «'Οχι κόλπα». Ο 'Ερικ ένιωσε ανακούφιση. «'Ελα», είπε στο θεό, σηκώνοντας το στραπατσαρισμένο κουτί. «Κατέβασε την ασπίδα και να τελειώνουμε. Αυτά τα κανόνια μου σπάνε τα νεύρα». Ο θεός χαλάρωσε. Η ασπίδα -ό,τι είχε απομείνει- τρεμόπαιξε και χάθηκε. «'Ερχομαι». Ο 'Ερικ προχώρησε προσεκτικά, με το κουτί στα χέρια. «Πού είναι ο Μάτσον;». Ο Τζένινγκς πλησίασε. «Τον έχω». Η περιέργειά του ήταν μεγαλύτερη από την καχυποψία του. «Θα πρέπει να είναι ενδιαφέρον. Θα πρέπει να μελετήσουμε καλύτερα την εξωδιαστατική ζωή. Φαίνεται πως η επιστήμη τους είναι κατά πολύ ανώτερη από την δική μας». Ο Τζένινγκς έσκυψε κι ακούμπησε τον μικρό πράσινο βάτραχο στο γρασίδι. «Νάτος», είπε ο 'Ερικ στο θεό. «Είναι αρκετά κοντά;» ρώτησε ψυχρά η Πατ. «Καλά είναι», είπε ο θεός. «Είναι όπως πρέπει». 'Εστρεψε το μοναδικό του μάτι στον βάτραχο κι έκανε λίγες μικρές κινήσεις με τα λεπιδωτά του χέρια. Μια λάμψη κύκλωσε τον βάτραχο. Υπερδιαστατικές δυνάμεις επιδρούσαν πάνω του, τραβούσαν και άλλαζαν τα μόρια του βατράχου. Ξαφνικά ο βάτραχος τινάχτηκε. Για μια στιγμή τρεμούλιασε, μια δόνηση φάνηκε να τον τραντάζει. Μετά... Εμφανίστηκε ο Μάτσον, η γνωστή πανύψηλη μορφή, να κοιτάζει τον 'Ερικ και τον Τζένινγκς και την Πατ. «Θεέ μου», είπε τρέμοντας ο Μάτσον. 'Εβγαλε το μαντήλι του και σκούπισε το πρόσωπό του. «Πολύ χαίρομαι που πέρασαν όλα. Δεν θάθελα να ξαναπάθω κάτι τέτοιο». Ο Τζένινγκς υποχώρησε βιαστικά πίσω από τα κανόνια. Ο Μάτσον γύρισε και τον ακολούθησε. O 'Ερικ και η γυναίκα του κι ο θεός βρέθηκαν ξαφνικά μόνοι τους στο κέντρο του κήπου. «'Ει!» φώναξε ο 'Ερικ, ανήσυχος ξαφνικά. «Τι είναι αυτά; Τι διάβολο γίνεται;». «Συγγνώμη, Μπλέηκ», ακούστηκε η φωνή του Μπράντσωου. «Είχε μεγάλη σημασία για μας η αποκατάσταση του Μάτσον. Αλλά δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε τον νόμο. Ο νόμος είναι πάνω από κάθε άνθρωπο, ακόμα κι από μένα. Συλλαμβάνεσαι». Αστυνομικοί-ρομπότ τους περικύκλωσαν. «Είσαι τομάρι», είπε ο 'Ερικ, προσπαθώντας αδύναμα ν' αντισταθεί. Ο Μπράντσωου εμφανίστηκε πίσω απ' τα κανόνια, με τα χέρια στις τσέπες, χαμογελώντας ήρεμα. «Λυπάμαι, Μπλέηκ. Σε δέκα-δεκαπέντε χρόνια θα πρέπει να βγεις από την φυλακή. Η δουλειά σου θα σε περιμένει - στο υπόσχομαι. Κι όσο γι' αυτό το υπερδιαστατικό ον, ενδιαφέρομαι πολύ να το δω. Ακουσα τόσα πράγματα». Κοίταξε στο κουτί. «Θα χαρώ να το αναλάβω. Τα εργαστήριά μας θα κάνουν τεστ και πειράματα που θα...». Η φωνή του Μπράντσωου έσβησε. Το πρόσωπό του χλώμιασε. Το στόμα του άνοιξε κι έκλεισε, αλλά κανένας ήχος δεν ακούστηκε. Από το κουτί ακούστηκε μια πομπώδης φωνή, γεμάτη οργή και μανία. «Ναρ Ντολκ; Το ήξερα πως θα σε βρω!». Ο Μπράντσωου υποχώρησε τρέμοντας. «Κοίτα να δεις! Ποιος θα το 'λεγε! Τινοκουκνόι Αρεβουλοπάπο! Τι κάνεις στη Γη;» Σκόνταψε, κόντεψε να πέσει. «Πώς, δηλαδή, μετά από τόσο καιρό, πώς...». Ο Μπράντσωου το έβαλε στα πόδια, πετώντας δεξιά κι αριστερά τους αστυνομικούς-ρομπότ. «Ναρ Ντολκ!» ούρλιαξε ο θεός, έξαλλος από θυμό. «Μάστιγα των Επτά Ναών! Απόβρασμα του Διαστήματος! Το ήξερα πως ήσουν σ' αυτόν τον άθλιο πλανήτη! 'Ελα πίσω να πάρεις την τιμωρία σου!». Ο θεός τινάχτηκε προς τα πάνω κι έσκισε τον αέρα. Πέταξε πάνω από τον 'Ερικ και την Πατ, και καθώς πέταγε, μεγάλωνε. 'Ενας αρρωστημένος, αηδιαστικός άνεμος, ζεστός και υγρός, τους χτύπησε στα πρόσωπα, καθώς ο θεός κέρδισε ταχύτητα. Ο Μπράντσωου - ο Ναρ Ντολκ- έτρεχε μανιασμένα. Και καθώς έτρεχε άλλαξε. 'Εβγαλε τεράστια φτερά. Μεγάλα δερμάτινα φτερά, που χτύπαγαν τον αέρα με βία. Το σώμα του έλιωσε και μεταμορφώθηκε. Πλοκάμια πήραν την θέση των ποδιών. Τα χέρια του έγιναν λεπιδωτά και αρπακτικά. Πήρε ένα γκρίζο χρώμα καθώς υψώθηκε στον αέρα, χτυπώντας τα φτερά του με θόρυβο. Ο Τινοκουκνόι Αρεβουλοπάπο χτύπησε. Για μια στιγμή βρέθηκαν αγκαλιασμένοι στον αέρα να στριφογυρίζουν, με τα φτερά και τα νύχια τους να χτυπιούνται μανιασμένα. Και μετά ο Ναρ Ντολκ απομακρύνθηκε φτερουγίζοντας προς τα πάνω. Μια εκτυφλωτική λάμψη, ένα ποπ, και χάθηκε. Για μια στιγμή ο Τινοκουκνόι Αρεβουλοπάπο αιωρήθηκε στον αέρα. Το λεπιδωτό κεφάλι γύρισε, και το μοναδικό μάτι κοίταξε τον 'Ερικ και την Πατ. Τους έγνεψε ελαφρά. Και μετά, με μια περίεργη δόνηση, χάθηκε. Ο αέρας ήταν άδειος. Το μόνο που είχε μείνει ήταν λίγα φτερά και η μυρωδιά καμμένων λεπιών. Ο 'Ερικ ήταν ο πρώτος που μίλησε. «Λοιπόν», είπε. «Γι' αυτό ήθελε να έρθει στη Γη. Υποθέτω πως με εκμεταλλεύτηκε». 'Εκανε έναν δειλό μορφασμό. «O πρώτος γήινος που τον εκμεταλλεύονται». Ο Μάτσον πλησίασε, κοιτάζοντας ακόμα ψηλά. «'Εφυγαν. Κι οι δυο τους. Γύρισαν στην διάστασή τους, φαντάζομαι». 'Ενας αστυνομικός-ρομπότ τραβούσε τον Τζένινγκς από το μανίκι. «Να συλλάβουμε κανέναν, κύριε; Τώρα που λείπει ο κύριος Μπράντσωου, εσείς δίνετε τις διαταγές». Ο Τζένινγκς κοίταξε τον 'Ερικ και την Πατ. «Δεν νομίζω. Τα πειστήρια έφυγαν. Και φαίνεται κάπως ανόητο, τελικά». Κούνησε το κεφάλι του, «Ο Μπράντσωου! Φαντάσου! Και δούλευα γι' αυτόν χρόνια. Παράξενη δουλειά». Ο 'Ερικ αγκάλιασε τη γυναίκα του. Την έσφιξε πάνω του. «Συγγνώμη, αγάπη μου», είπε μαλακά. «Συγγνώμη;». «Το δώρο σου. 'Εφυγε. Θα πρέπει να σου πάρω κάτι άλλοι. Η Πατ γέλασε, σφίχτηκε πάνω του. «Δεν πειράζει. Θα σου πω ένα μυστικό». «Τι;». Η Πατ τον φίλησε στο μάγουλο με τα ζεστά της χείλη. «Να σου πω την αλήθεια - χαίρομαι».</span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-17771377287400127202011-11-29T21:30:00.001+02:002011-11-29T21:31:33.592+02:00Μιά μικρή ιστορία…..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://zilakos.files.wordpress.com/2010/10/draft_lens2230467module13685107photo_1233169608angel-bowing.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="636" src="http://zilakos.files.wordpress.com/2010/10/draft_lens2230467module13685107photo_1233169608angel-bowing.jpg" width="640" /></a></div><br />
Ο Κ ίδρωνε μέσα στο αυτοκινητο του αλλά το μυαλό του το θέριζαν παγωμένοι άνεμοι.Τα οικονομικά προβλήματα που τον απασχολούσαν ήταν τον τελευταίο καιρό η αιτία που ήταν<br />
<a name='more'></a> αφηρημένος.<span id="more-83"></span>Δάνεια,κάρτες,η γυναίκα του που απολύθηκε γύριζαν σαν ανεμοστρόβιλος στο κεφάλι του.Τά ψυχικά του αποθέματα λιγόστευαν επικίνδυνα και δεν μπορούσε να κανει τίποτα γι’αυτό.Έφτασε σπίτι χωρίς να το καταλάβει,η γυναίκα του με την κόρη του έλειπαν στο εξοχικό του πεθερού του,δεν είχε όρεξη να φάει έτσι έπεσε στον καναπέ μαζί με τα προβλήματα του αναπολώντας τα παιδίκα και ανέμελα του χρόνια.<br />
Σκοτάδι…..μιά φωτεινή φιγούρα……ένα πουλί ίσως…..<br />
“Ποιός είσαι;”<br />
“τι είσαι;”<br />
Καμία απάντηση….μόνο μια ηρεμία ανεξήγητη.<br />
O K ξύπνησε απότομα………..ήταν το ίδιο όνειρο….ξάνα…όσο προσπαθούσε να θυμηθεί την φιγούρα τόσο θόλωνε η μνήμη του.Αποφασισε να πάει μια βόλτα μιάς και είχε δροσίσει.Περπάτησε χωρίς προορισμό άρκετή ώρα ώσπου βρέθηκε σε ένα πάρκο,το ήξερε το πάρκο,ήταν μακριά απο το σπίτι του.Κάθισε σε ένα παγκάκι με τους αγκώνες στα γόνατα και το κεφάλι του στηριγμένο στις παλάμες του.Κάρφωσε το βλέμμα του στο πεζοδρόμιο,κόσμος πηγαινοερχότανε,κοίταζε αλλά δεν έβλεπε.Κάποιος έκατσε δίπλα του,το λιγότερο που ήθελε ήταν παρέα.<br />
“Καλησπέρα” είπε ο άγνωστος.<br />
Ο Κ τον κοίταξε χωρίς έκφραση και ξαναγύρισε στην γνωστή του θέση.<br />
“Δεν έχεις και πολλά κέφια σήμερα” αποφάνθηκε ο ξένος.<br />
Ο Κ τον ξανακοίταξε αλλά αυτή τη φορά πρόσεξε το πρόσωπό του,του ήταν οικείο,ανεξήγητα οικείο.Ήταν ένας όμορφος νεαρός με καστανόξανθα μαλλιά και τού προκαλούσε ηρεμία,για δεύτερη φορά σήμερα.<br />
“Έχω προβλήματα” είπε ξερά ο Κ.<br />
“Όλοι έχουν αλλά πρέπει να έχεις πίστη” είπε ο άγνωστος.<br />
“Δεν πιστέυω σε τίποτα πλέον” συνέχισε στον ίδιο τόνο ο Κ.<br />
“Μπορώ να σε βοηθήσω ξέρεις” σφύριξε αδιάφορα ο νεαρός.<br />
“Και πώς ακριβώς θα το κάνεις αυτο;και το κυριότερο…..γιατί θα το κάνεις;”απόρησε ο Κ.<br />
“Αυτο είναι δικό μου πρόβλημα,εσύ απλα πρέπει να συμφωνήσεις σε κάτι” είπε ήρεμα ο ξένος.<br />
“Μα ούτε καν με ρώτησες τι πρόβλημα έχω” είπε νευρικά ο Κ.<br />
“Αυτό δεν είναι το θέμα”είπε ο νεαρός και συνέχισε:”Εάν συμφωνήσουμε θα αλλάξει η ζωή σου προς το καλύτερο,λοιπόν…..τι λες;” είπε ο νεαρός κοιτώντας έντονα τον Κ.<br />
“Και ποιό είναι το αντάλλαγμα;”ρώτησε διστακτικά ο Κ.<br />
“Η Ψυχή σου”απάντησε ανέκφραστα ο άγνωστος.<br />
“Η Ψ…Ψυχή μου;”τραύλισε ο Κ<br />
“Ξανασκέψου το,μόλις φύγεις απο εδώ όλα στη ζωή σου θα αλλάξουν προς το καλύτερο,άλλωστε δεν πιστεύεις σε τίποτα αρα η ψυχή σου δεν εχει προορισμό”απάντησε ο νεος.<br />
“Και πώς…δηλαδή …είσαι ο …..δεν ξέρω…πώς θα γίνει;Πρέπει να υπογράψω με το αίμα μου η κάτι τέτοιο;είπε αφηρημένα ο Κ.<br />
“Φυσικά και όχι,αυτά ειναι για τα μάτια του κόσμου,αρκεί να συμφωνήσεις και όταν όλα είναι όπως πρέπει στη ζωή σου θα έρθω να επικυρώσω τη συμφωνία”απάντησε απαλά ο άγνωστος.<br />
“Μόνο αυτό”απόρησε ο Κ.<br />
“Μόνο” είπε ο νέος.<br />
Ο Κ σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό,είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει,σκέψεις περνούσαν σαν αστραπή απο το μυαλό του μαζί με χιλιάδες ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις.”Συμφωνώ τότε” είπε.Ένα απαλό αεράκι φύσηξε,δροσερό μα πιο πολύ γαλήνιο για τον Κ.Κοίταξε προς τον άγνωστο νεαρό αλλά στο πάγκακι ήταν μόνος.Σηκώθηκε αργά και πήρε τον δρόμο της επιστροφής αναλογιζόμενος αν όλα αυτά που έζησε πριν λίγα λεπτά ήταν όνειρο ή πραγματικότητα.<br />
Πέρασαν χρόνια και η ζωή του Κ ,όπως είπε ο άγνωστος νεαρός, άλλαξε προς το καλύτερο,ο Κ πήρε προαγωγή,η γυναίκα του επέστρεψε στην δουλειά της,ξεχρέωσαν όλα τα δάνεια και τις κάρτες, μάλιστα μια μικρή κληρονομιά αναπάντεχη έβαλε τη ζωή τους σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο.<br />
Ο Κ όμως όλα αυτά τα χρόνια ζούσε με μια αιωρούμενη απειλή και ένα μόνιμο φόβο…….<br />
Ώσπου ένα βράδυ μετά το δείπνο βγήκε στη βεράντα να απολαύσει ενα ποτήρι κρασί.Έριξε το κεφάλι πίσω και απολάμβανε την όμορφη βραδιά.Ένα απαλό αεράκι χάιδεψε το πρόσωπό του και τότε κατάλαβε.Γύρισε το κεφάλι του και είδε τον άγνωστο νεαρό,ίδιο και απαράλαχτο όπως τότε,να τον κοιτάζει μειλίχια.<br />
“Ήρθες λοιπόν;”είπε ηρεμα<br />
“Ήρθα για την επικύρωση”απάντησε γλυκά ο νέος.<br />
“Σε περίμενα………..κάνε ότι είναι να κάνεις”είπε ο Κ.<br />
“”Πρέπει να απαντήσεις σε μιά ερώτηση.Πιστέυεις;”<br />
“Πιστεύω στον εαυτό μου αλλά πιό πολύ πιστεύω σ’Αυτόν,αλλά θα τηρήσω την συμφωνία και θα σου παραδώσω την Ψυχή μου”είπε με θάρρος ο Κ.<br />
“Τότε μπορώ να φύγω,η συμφωνία επικυρώθηκε……….ξέρεις,δεν μαζεύει ψυχές μόνο ο Αντίπαλος”χαμογέλασε ο νεαρός ενώ σηκώθηκε και προχώρησε πρός τη σκάλα.<br />
“Πες μου τουλάχιστον το όνομά σου”του φώναξε ο Κ.<br />
“Το όνομά μου είναι <span style="color: black;">Σαχιήλ………</span><br />
<span style="color: black;">Δυο φτερά λευκα άνοιξαν απο την πλάτη του και υψώθηκε στον ουρανό ώσπου έγινε ένα φωτεινό πουλί………..</span><br />
<span style="color: black;"><br />
</span><br />
<b>Σαχιήλ – Κυβερνήτης του πλανήτη Δία, του Πλούτου και της Δικαιοσύνης. Συχνά επικαλείται να προσφέρει στην οικογένεια οικονομική ευημερία και κοινωνική υπόληψη. Είναι Προστάτης του Νόμου και Τιμωρός του Άδικου.</b><br />
<b>Το διήγημα αυτό γράφτηκε στις 10/10/2010 και αναρτηθηκε για πρωτη φορα στο Μπλόγκ μου </b><br />
<b><a href="http://zilakos.wordpress.com/2010/10/10/%CE%BC%CE%B9%CE%AC-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1/" target="_blank">"Αγαπημένο μου Ημερολόγιο"</a></b></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-51242100217537111992011-11-23T22:36:00.000+02:002011-11-23T22:36:44.112+02:00Οι υπέροχοι και μυστήριοι αριθμοί Fibonacci.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://pneymatiko.files.wordpress.com/2009/09/thesis_apocalypse_fibonacci.jpg?w=470&h=313" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="http://pneymatiko.files.wordpress.com/2009/09/thesis_apocalypse_fibonacci.jpg?w=470&h=313" width="640" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η ακολουθία αριθμών στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων είναι γνωστή ώς <strong>ακολουθία </strong><strong> Fibonacci</strong>: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, ... (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων).</span></span></div><a name='more'></a> <br />
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><strong> </strong></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"> </span></span><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Επιπλέον, ο λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη <strong>Χρυσή Τομή, </strong>ή<strong> Χρυσή αναλογία, </strong>ή <strong>Αριθμό</strong> <strong>φ =</strong>1.618033989. Ο αντίστροφος της Χρυσής Τομής 1/φ= 0.618033989, με αποτέλεσμα να ισχύει: 1/φ=φ-1.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ένα ορθογώνιο τετράπλευρο του οποίου ο λόγος των πλευρών είναι ίσος με 1/φ ονομάζεται <strong>Χρυσό Ορθογώνιο</strong>.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η ακολουθία Fibonacci παράγεται από τη σχέση f(1) = f(2) = 1 , f(n+1) = f(n) + f(n-1), και απαντάται συχνά σε πολλούς τομείς των μαθηματικών και των άλλων επιστημών. Είναι όμως σημαντικό και το πόσο συχνά συναντάται στη φύση, σε μοτίβα όπως τα λουλούδια ή τα φύλλα των φυτών.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><strong> <span style="font-size: small;">Ιστορία</span></strong></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Fibonacci ήταν πολύ γνωστός στην εποχή του και αναγνωρίζεται σήμερα ώς ο μεγαλύτερος μαθηματικός του Μεσαίωνα. Γεννήθηκε στη δεκαετία του 1170 και πέθανε αυτή του 1240. Άγαλμά του υπάρχει στο νεκροταφείο, δίπλα στον Καθεδρικό Ναό της Pisa, κοντά στον περίφημο πύργο. Το όνομά του έχει δοθεί σε δύο δρόμους, στην Pisa και τη Φλωρεντία. Το πραγματικό του όνομα ήταν Leonardo Pisano, όμως ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του Fibonacci, σύντμηση του Filius Bonacci (γιός του Bonacci), από το όνομα του πατέρα του. Ο πατέρας του Leonardo, Guglielmo Bonacci, ήταν τελωνειακός υπάλληλος στη Βορειοαφρικανική πόλη Bugia. Ο Fibonacci μεγάλωσε εκεί και η εκπαίδευσή του επηρεάστηκε σημαντικά από τους Μαυριτανούς αλλά και από τα ταξίδια που έκανε αργότερα σε όλο το μήκος της Μεσογειακής ακτής. Έτσι γνώρισε πολλούς εμπόρους και έμαθε τα αριθμητικά συστήματα που αυτοί χρησιμοποιούσαν για τις συναλλαγές και τους λογαριασμούς τους. Σύντομα διαπίστωσε τα πλεονεκτήματα του «Ινδοαραβικού» αριθμητικού συστήματος και έγινε από τους πρώτους που το εισήγαγαν στην Ευρώπη. Πρόκειται για το αριθμητικό σύστημα που χρησιμοποιείται και σήμερα, με δέκα ψηφία, ένα εκ των οποίων το μηδέν, και την υποδιαστολή.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Το βιβλίο του Liber abbaci (βιβλίο των υπολογισμών) το οποίο ολοκληρώθηκε το 1202 έπεισε αρκετούς Ευρωπαίους μαθηματικούς να χρησιμοποιήσουν το «νέο» σύστημα. Το βιβλίο, γραμμένο στα λατινικά, περιγράφει με λεπτομέρεια τους μαθηματικούς κανόνες που σήμερα διδάσκονται στο δημοτικό για την πρόσθεση, την αφαίρεση, τον πολλαπλασιασμό και τη διαίρεση και περιέχει πολλές ασκήσεις-παραδείγματα με λεπτομέρειες για την εφαρμογή αυτών των κανόνων.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><strong>Η ακολουθία Fibonacci και η φύση</strong></span></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Τα φυτά δε γνωρίζουν για την ακολουθία Fibonacci, απλά μεγαλώνουν με τον πιο πρόσφορο και αποδοτικό τόπο. Όμως η ακολουθία κάνει την εμφάνισή της στη διάταξη των φύλων γύρω από το μίσχο. Εμφανίζεται επίσης στην ανάπτυξη των βελόνων αρκετών ειδών ελάτου, καθώς επίσης και στη διάταξη των πετάλων στις μαργαρίτες και τα ηλιοτρόπια. Μερικά κωνοφόρα δένδρα παρουσιάζουν τη σειρά αριθμών στη δομή της επιφάνειας των κορμών τους, ενώ τα φοινικόδενδρα στους δακτυλίους των κορμών τους.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Όμως πώς προκύπτει αυτή η διάταξη, αυτή η συμμετρία σε σχέση με την ακολουθία; Στην περίπτωση του φυλλώματος μπορεί να σχετίζεται με τη μεγιστοποίηση του χώρου που είναι διαθέσιμος για την ανάπτυξη κάθε φύλλου ή το φώς πρέπει να πέφτει πάνω στο κάθε φύλλο. Η φύση προφανώς δεν προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ακολουθία Fibonacci, αυτή εμφανίζεται ώς το δευτερεύον αποτέλεσμα μιας πολύ βαθύτερης φυσικής διαδικασίας.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ένα άλλο παράδειγμα είναι το ίδιο το ανθρώπινο χέρι: κάθε άνθρωπος έχει 2 χέρια, κάθε ένα από τα οποία έχει 5 δάκτυλα, κάθε δάκτυλο αποτελείται από 3 τμήματα που χωρίζονται από 2 αρθρώσεις. Όλοι αυτοί οι αριθμοί ανήκουν στην ακολουθία Fibonacci.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Η γνώση του αριθμού φ και του χρυσού ορθογωνίου ανάγεται στους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι βάσισαν πάνω τους το πιο γνωστό έργο τέχνης: ο Παρθενώνας είναι γεμάτος από χρυσά ορθογώνια. Οι μαθητές του μαθηματικού και φιλοσόφου Πυθαγόρα έφταναν στο σημείο να θεωρούν τη χρυσή αναλογία, θεόπνευστη.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;"><img alt="fibon2" height="313" src="http://www.e-telescope.gr/images/stories/SCIENCE/040616/fibon2.jpg" style="float: left; margin: 10px;" width="256" />Αργότερα ο Leonardo Da Vinci ζωγράφισε το πρόσωπο της Mona Lisa ώστε αυτό να χωράει τέλεια σε ένα χρυσό ορθογώνιο και δόμησε τον υπόλοιπο πίνακα γύρω από το πρόσωπο χωρίζοντάς τον επίσης σε χρυσά ορθογώνια.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ο Mozart διαίρεσε μεγάλο αριθμό από τις σονάτες του σε δύο μέρη, η χρονική αναλογία των οποίων αντιστοιχεί στη χρυσή τομή, τον αριθμό φ, αν και υπάρχει σημαντική διχογνωμία για το κατά πόσο αυτό έγινε σκόπιμα. Πιο πρόσφατα ο Ούγγρος συνθέτης Bela Bartok και ο Γάλλος αρχιτέκτονας Le Corbusier χρησιμοποίησαν σκόπιμα τη χρυσή αναλογία στα έργα τους. Όμως ακόμα και ο χριστιανικός σταυρός αποτελείται από δύο κάθετες μεταξύ τους γραμμές με την αναλογία ανάμεσα στην κατακόρυφη και την οριζόντια να μην είναι άλλη από τον αριθμό φ.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Ακόμη και σήμερα η χρυσή αναλογία απαντάται σε πλήθος αντικείμενα φτιαγμένα από τον άνθρωπο. Αν θέλει κανείς να δει ένα χρυσό ορθογώνιο αρκεί να κοιτάξει μια πιστωτική κάρτα το σχήμα της οποίας είναι ακριβώς αυτό.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Οι πολυάριθμες εμφανίσεις της χρυσής αναλογίας, και των χρυσών ορθογωνίων στην τέχνη, είναι αντικείμενο συζητήσεων και ερευνών μεταξύ των ψυχολόγων για το κατά πόσο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το χρυσό ορθογώνιο για παράδειγμα, ώς πιο όμορφο και αρμονικό σχήμα από οποιοδήποτε άλλο ορθογώνιο. Το 1995 ο καθηγητής Christopher Green του Πανεπιστημίου York στο Toronto, σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Perception παρουσιάζει τα αποτελέσματα μιας σειράς πειραμάτων που δεν έδειξαν κάποια μετρήσιμη προτίμηση για το χρυσό ορθογώνιο, δεν παραλείπει όμως να αναφέρει ότι αρκετοί άλλοι συνάδελφοί του έχουν αντίστοιχα δεδομένα που υποδηλώνουν ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή υπάρχει μια τέτοια τάση.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif;">Πέρα όμως από τα επιστημονικά δεδομένα η χρυσή αναλογία, ο αριθμός φ, περιβάλλεται από ένα πέπλο μυστηρίου, κυρίως γιατί εντυπωσιακές προσεγγίσεις του απαντώνται, εντελώς απρόσμενα σε ένα σωρό μέρη στη φύση. Ακόμα και μια τομή του ανθρώπινου DNA φαίνεται να ενσωματώνεται άψογα σε ένα χρυσό δεκάγωνο. Η χρυσή αναλογία και τα σχήματα που σχετίζονται με αυτή συνεχίζουν να κινούν το ενδιαφέρον των μαθηματικών, αλλά και των απλών ανθρώπων.</span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-14686056521906301882011-11-22T22:33:00.000+02:002011-11-22T22:33:44.516+02:00Music-Style Cafe Blog.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="http://musicstylecafe.blogspot.com/"> http://musicstylecafe.blogspot.com/</a><br />
Ένα πολύ καλό Blog απο τον φίλο Πασχαλη!</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-71237856374043000322011-11-17T22:46:00.001+02:002011-11-17T22:50:09.505+02:00Ένα Ταξίδι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj44EvGKpSzGYDVaSkkBxMw3HyGEJahyphenhyphenZ8Et3kZ3pEujRXL0Ef5QVD6N_5Cg8nG22UYCC2S_Ej11SZjdhpbK8oqxKywlvYxGx5py8njLtXd0vjd4MBiE4dzS86iT4xC3Ah9_uiuGIKMQzo/s1600/256137-amazing-3d-ship-in-sea-wallpaper-1024x768.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj44EvGKpSzGYDVaSkkBxMw3HyGEJahyphenhyphenZ8Et3kZ3pEujRXL0Ef5QVD6N_5Cg8nG22UYCC2S_Ej11SZjdhpbK8oqxKywlvYxGx5py8njLtXd0vjd4MBiE4dzS86iT4xC3Ah9_uiuGIKMQzo/s640/256137-amazing-3d-ship-in-sea-wallpaper-1024x768.jpg" width="640" /></a></div><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> <span style="font-size: large;">Θα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι,ένα ταξίδι στον κόσμο,όχι στον γνωστό κόσμο αλλά στον Άγνωστο,τον Μυστικό,τον Παράξενο,τον κόσμο μέσα σε κόσμους.Τον κόσμο των κρυφών παραδόσεων,που η ιστορία του δεν είναι αυτή που ξέρουμε αλλα αυτή που δεν υπάρχει αλλά και ταυτόχρονα υπάρχει.Υπάρχει στον Νού των παράξενων φιλοσόφων και των Φανταστικών συγγραφέων.</span></span></span><br />
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.3dm3.com/forum/attachments/f84/15542d1215190735-submarine-sub13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="http://www.3dm3.com/forum/attachments/f84/15542d1215190735-submarine-sub13.jpg" width="640" /></a></div> <span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> <span style="font-size: large;">Θα ξεκινήσω απο την θάλλασα των Σαργασσών,θα πάω εκεί με το Αιθερικό μου υποβρύχιο παρέα με το Γκόνγκ (ασαφές όνομα για ένα ασαφές πράγμα για το οποίο θα σας μιλήσω οταν τελειώσω το ταξίδι μου).Έχω ασφαλεις πληροφορίες ότι κάπου εκεί βρίσκονται τα ερείπια της Ατλαντίδας(μου το εκμυστηρεύτηκε ο Πλάτωνας σε μιά φασματική συνομιλία που είχαμε)<br />
.Δεν θα μείνω όμως πολύ γιατί εχω ραντεβού στην Αλεξάνδρεια-την Αρχαία ,οχι την συγχρονη-με την Μαντάμ Μπλαβάτσκυ,να μου διευκρινίσει μερικά μυστικά νοήματα που ανακάλυψα στο Βιβλίο του Τζιάν.Θα πιούμε ρούμι απο Γαλάζια ζαχαροκάλαμα (πολύ δυνατό ποτό αλλά με εκπληκτικές ιδιότητες) για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τα Ακασικά Αρχεία,εκεί που είναι καταγεγραμμένη όλη η Γνώση,η Σοφία και η Ιστορία του Κόσμου!</span></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvHtT8mtRdjGDbv0NeGbDinGhb0wBfoY5xKWFzBpK5EslDuNx_-NZ9wpfyGCebaWlMg-z4FozM__dyIoKlmJj-7y4NhXBm2neeBueTd5mrWQg9BgSggPz_lzEzHfW8ry5tNo2hTzQwRpY/s400/view-of-baikal-lake-with-sayan-mountain-range-siberia-wallpaper.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvHtT8mtRdjGDbv0NeGbDinGhb0wBfoY5xKWFzBpK5EslDuNx_-NZ9wpfyGCebaWlMg-z4FozM__dyIoKlmJj-7y4NhXBm2neeBueTd5mrWQg9BgSggPz_lzEzHfW8ry5tNo2hTzQwRpY/s640/view-of-baikal-lake-with-sayan-mountain-range-siberia-wallpaper.jpg" width="640" /></a></div><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
</span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> <span style="font-size: large;"> Εκεί επίσης θα με περιμένει και το Αόρατο Αερόστατό μου για μια βόλτα στα Πράσινα Ιμαλάϊα.Θα έχω μαζί μου και το Μαγικό μου Τηλεσκόπιο (που μεταξύ μας βλέπει πέρα απο τον Ορίζοντα σε άλλες πραγματικότητες),δώρο του Δαλάϊ Λάμα.Εκεί θα ψάξω να βρώ την Είσοδο για την Σάνγρι-Λα,το υπόγειο Βασίλειο του Βασιλιά του Κόσμου.Την Είσοδο την ξέρω φυσικά αλλά καμιά φορά λέω ψέμματα για να μπερδέψω τον προαιώνιο εχθρό μου</span></span><span style="font-size: large;"> [</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">ξέρετε εσείς ;)</span><span style="font-size: large;">].</span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">Θα με περιμένει ο Βασιλιάς για να μου αποκαλύψει το μυστικό της Δύναμης Βρίλλ (ίσως τον στήσω για λίγο αλλά,αν και θυμώνει,του αρέσει).</span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"> Το ταξίδι μου θα το συνεχίσω αφού κάνω πρώτα μιά στάση στο εξοχικό μου στους πρόποδες των Ιμαλαΐων για να ταΐσω τον Λευκό κατοικίδιο Αλιγάτορα.Θα ξεκουραστώ για μιά μέρα εκεί ρεμβάζοντας στο μπαλκόνι μου πίνωντας αλκοολούχο αναψυκτικό απο ρίζα Τρεστάν το οποίο προμηθεύομαι σε σεβαστές ποσότητες απο τους κυνηγούς κεφαλών μία φορά τον χρόνο.Το μπαλκόνι μου,αν δεν σας το έχω πεί ήδη,έχει θέα στην Άγνωστη Καντάθ με το καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα</span><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">και τις ατελείωτες γάτες.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.pytheas.metafysiko.org/wp-content/uploads/2009/11/s17_10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="http://www.pytheas.metafysiko.org/wp-content/uploads/2009/11/s17_10.jpg" width="588" /></a></div><br />
<br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> <span style="font-size: large;">Συνεχίζοντας το ταξίδι μου θα αναζητήσω τον Χάουαρντ (ναι καλά καταλάβατε,τον Λαβκράφτ) και θα προσπαθήσω να τον κάνω να μου αποκαλύψει που βρίσκεται η βυθισμένη Ρ'Λυέ.Θέλω να παρακολουθήσω για λίγη ώρα τον Μέγα Κθούλου στον Αιώνιο Ύπνο του (μη φοβάστε θα είμαι ήσυχος και δεν θα τον ξυπνήσω).</span></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"> Αρνήθηκα την πρόσκληση του Φ.Οσσεντόφσκι</span><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">για ένα ταξίδι στις αχάνεις πλήν παγωμένες στέππες της Ρωσσίας.Με θέλει σύντροφό του στην διαρκή αναζήτησή του για Θεούς,Ανθρώπους και Κτήνη αλλά είπα ενα μικρό ψεμματάκι γιατί αυτο το διάστημα το κρύο το απεχθάνομαι.Some other time Ferdinard.</span><br />
<span style="font-size: large;"> </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">Συνεχίζω το ταξίδι μου σε μυστικούς προορισμούς ακούγοντας Ύμα Σούμακ με τα υπερευαίσθητα ακουστικά μου,αν και μερικές φορές μπερδεύονται φωνές απο Αλλού (σπαστική ιδιότητα που έχουν τα ακουστικά μου αλλά κάνω υπομονή διότι η αρχειοθήκη των μουσικών κομματιών είναι αξεπέραστη).Θα σας κρατάω ενήμερους απο αυτήν εδώ την συχνότητα.Μην ανησυχείτε για το Γκονγκ το έχω μαζί μου...... του μπί κοντίνιουντ... </span></div>Unknownnoreply@blogger.com0Δράμα,Ελλάς41.15044 24.15225899999995840.846953000000006 23.93473549999996 41.453927 24.369782499999957tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-3638902717025346162011-11-15T21:52:00.002+02:002011-11-17T22:47:43.174+02:00Μηδενική χωροχρονική οντότητα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP4N5vXbr_7KWd5at-lWCbKq6De6qef96LTRWaP9s5CpdS8AeQoNaMrjRS1_v_yzDax0aACVrJEv28wJB2vcapwpNxI5cS4u0SXbyjbd2Aad9PPsfS4WvNYPgaHxoLTAepdys9EAPLfo0/s1600/WWWWWWWWW.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="451" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP4N5vXbr_7KWd5at-lWCbKq6De6qef96LTRWaP9s5CpdS8AeQoNaMrjRS1_v_yzDax0aACVrJEv28wJB2vcapwpNxI5cS4u0SXbyjbd2Aad9PPsfS4WvNYPgaHxoLTAepdys9EAPLfo0/s640/WWWWWWWWW.jpg" width="640" /></a></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> </span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν ποτέ ένας οποιοσδήποτε νούς,ανθρώπου ή ζώου ή ακόμη και εξωγήινου να μπορεί να συλλάβει,να κάνει μια οποιαδήποτε σκέψη,αφού ο εγκέφαλος</span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"> που υποτίθεται πως επεξεργάζεται τους διαφόρους ερεθισμούς απο τους οποίους προκαλούνται οι σκέψεις,αποτελείται </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">αυτός ο εγκέφαλος </span></span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">από μόρια,τα μόρια απο άτομα και τα τελευταία απο διάφορα μικροσωματίδια που το καθένα απέχει από το αμέσως επόμενο του χιλιάδες ή εκατομμύρια φορές τη διάμετρό του,ο χώρος δηλαδή μεταξύ των ατόμων ή και σωματιδίων είναι κενός απο σωματίδια,όπως ακριβώς και η δομή οποιουδήποτε μικροσωματιδίου,που αποτελείται απο άλλα </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">σωματίδια που απέχουν πάρα πολύ</span><span style="font-size: large;"> </span><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">μεταξύ τους.Το ίδιο συμβαίνει και όταν δεχόμαστε σωματίδια απο μια ορισμένη ακτινοβολία (π.χ. τα φωτόνια,ηλεκτρόνια κλπ που,ερχόμενα απο ένα αμάξι,μας πληροφορούν οτι αυτό το αμάξι είναι λ.χ. μπλέ) οπότε κενό (αυτό των σωματιδίων από το χρώμα του αμαξιού) πάνω σε κενό (αυτο των εγκεφαλικών μας κυττάρων) πώς να επιδράει και πού;</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_JgYeyg6wfEQ/TQo2kL2ZMmI/AAAAAAAAAYQ/UWnkDLMY6rE/s1600/xoroxronos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="347" src="http://2.bp.blogspot.com/_JgYeyg6wfEQ/TQo2kL2ZMmI/AAAAAAAAAYQ/UWnkDLMY6rE/s640/xoroxronos.jpg" width="640" /></a></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"> </span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;">Το ίδιο συμβαίνει και με την κίνηση και τον χρόνο,που δεν μπορούμε να πάμε πουθενά αφού είμαστε υποχρεωμένοι να διανύουμε,πρώτα απο όλα,την μικρότερη απόσταση,χωρική ή χρονική,οπότε πάντοτε μηδρνικές χωροχρονικές αποστάσεις θα διανύουμε,μένοντας ουσιαστικά στην ίδια θέση,εκτός και αν αυτή η χωροχρονική στιγμή,που ισούται με το μηδέν,την πολλαπλασιάσουμε με το Άπειρο,οπότε αυτό το γινόμενο μας δίνει κάτι διαφορετικότερο του μηδενός.Όμως αυτό το Άπειρο ο άνθρωπος δεν μπορεί να το "χειριστεί",γιατό πάντοτε μετρήσιμες αποστάσεις είναι υποχρεωμένος να διανύει,εκτός και αν "δανεισθει"μέσα απο την ίδια την ψυχή αυτού του συστελλόμενου,πλέον,Σύμπαντος,που στον μέγιστο βαθμό της συστολής του ταυτίζεται με το Μηδέν,ένα Μηδέν όμως που μέσα του διαθέτει άπειρη δομή,απειρική συχνότητα ,απ'όπου παίρνουν και τα διάφορα ζωντανά για να μπορούν να εκτελούν χωροχρονικές κινήσεις.Γιατί μετά την φάση του διαστελλόμενου Σύμπαντος,που τώρα διανύουμε,θα επακολουθήσει η συστολή του μέχρι το Απόλυτο Μηδέν του,οπότε μέσα σ'αυτό το λεγόμενο zero point παρατηρούνται οι κβαντικές κυμάνσεις μηδενικού εύρους,έχουμε να κάνουμε δηλαδή με ένα Μηδέν που πάλλει απο το Άπειρο της συχνότητάς</span><span style="font-size: large;">.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvLAv4wAdalW5e1FvP0jbTbttaUfwiBLWrdZlV_KcR7Mkk1urwQqx4v8ur5-wMdaf1pKFQIcr3ulSRV6DC540ZHT7ZjAEPr0gRD7yIOM1gIpD6XM_fs7Spg9vJF3ixMM18xMd5BqMmqPI/s1600/%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="420" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvLAv4wAdalW5e1FvP0jbTbttaUfwiBLWrdZlV_KcR7Mkk1urwQqx4v8ur5-wMdaf1pKFQIcr3ulSRV6DC540ZHT7ZjAEPr0gRD7yIOM1gIpD6XM_fs7Spg9vJF3ixMM18xMd5BqMmqPI/s640/%25CE%2591.jpg" width="640" /></a></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: large;"> Ναί,αλλά τότε,μέσα σ'αυτό το άκρον άωτον της συστολής του Σύμπαντος,κατοικοεδρεύει ένας διαφορετικότερος απο τα παραπάνω Νους,Αυτός που μας ονειρεύεται,γιατί μόνο αν απο κατιτί δικό Του,όπως είναι αυτό το όνειρό Του,πάρουμε εμείς στοιχείο Του,μπορούμε να ξεπεράσουμε την Μηδενική χωροχρονική οντότητα</span><span style="font-size: large;">.</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com319Δράμα 66100, Ελλάς41.15044 24.15225899999995840.846953000000006 23.93473549999996 41.453927 24.369782499999957tag:blogger.com,1999:blog-9050960366451854734.post-20982406681702159032011-11-13T22:49:00.001+02:002011-11-17T22:48:10.918+02:00Αντί-Editorial<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-nmtibWpBMsY/TsAtOl0U1SI/AAAAAAAAACg/jzC54XZ4OBM/s1600/DreamLand_by_HiPanda1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://2.bp.blogspot.com/-nmtibWpBMsY/TsAtOl0U1SI/AAAAAAAAACg/jzC54XZ4OBM/s640/DreamLand_by_HiPanda1.jpg" width="640" /></a></div><br />
Α<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">υτή λοιπόν είναι η Χώρα μου.Μια Χώρα με όλα αυτά που μου αρέσουν,με όλα αυτά που με συγκινούν.Τα χόμπυ μου,τα βιβλία μου όλα αυτά τα μικρά πράγματα που δίνουν χρώμα στη ζωή μας.Πολίτες σ'αυτήν την Χώρα μπορείτε να είστε όλοι.Χωρίς δημάρχους και άρχοντες,με κανόνες που θα φτιάχνουμε επιτόπου.Μακρυά απο την μιζέρια της εποχής ας φτιάξουμε μια Χώρα που να μας χωράει όλους και θα είναι όπως την έχει φανταστει ο καθένας,ουτοπική ίσως,αλλά η δική μας.Ίσως να είναι σαν το δάσος που βλεπετε πίσω απο αυτό το κείμενο,ίσως σαν.....ίσως σαν.....ίσως σαν...ας την φτιάξουμε λοιπόν !!!!!</span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0